The Light at the end

Taking this to the grave

Het meisje zei het ook een keer gehad te hebben met Alyss, alleen had ze hier geen Pokémon van gehouden. Het verbaasde hem niet dat iemand had voorgesteld een nestje te doen met een shiny Ninetales, moest hij toegeven. De kans dat er een shiny Pokémon uitkwam was dan iets groter dan normaal en dat was natuurlijk zeer aanlokkelijk.
Toen ze opmerkte dat het totaal niet op een Charmander leek, grijnsde hij even. “Nee, dat is waar,” sprak hij. Hij had echter gehoord dat er wel raardere combinaties waren. Als Tyrion destijds een Charizard was geweest, was het ook een rare gebeurtenis geworden.

Toen Lilium bleek wegtrok bij het horen van het gerommel, hief hij één wenkbrauw op. Zou ze ook al bang zijn voor donder..? Nee, toch? Hij had haar toch wel heel wat dapperder ingeschat, maar nu hij al die angsten te zien kreeg, begon ze steeds meer een soort prinsesje te lijken. Hij had niet zo enorm veel angsten, al moest hij toegeven dat Parasects hem de rillingen gaven. Het waren gewoon breinloze wezens gestuurd door een paddestoel. Dat was toch eng.
“Als het weer licht wordt, moet je heel even mee naar het Pokémon Center,” sprak hij met een niet veel goeds betekenend glimlachje. Oh, ja. Hij wist precies wat er met die Charmander zou gebeuren. Hij zou hem aan haar geven en hopen dat hij het zou overleven.

Taking this to the grave

Nadat hij haar met een opgeheven wenkbrauw had aangekeken, had ze met licht vernauwde ogen gevraagd wat er was. “Je gaat me niet vertellen dat je bang bent voor onweer…” fronste hij droogjes. Nee, toch? Charmeleons en onweer? Ergens moest hij toegeven dat hij haar er best voor aan zag, maar dat zou deze nacht wel veel minder prettig maken, zo’n bange, eigenwijze griet.
‘Hoezo?’ werd er gevraagd toen hij had gezegd dat ze mee moest naar het Pokémon Center. Hij zette een grijns op zijn gezicht terwijl hij haar aankeek. “Dat zie je vanzelf wel,” sprak hij droogjes. Nee, hij had niet het idee dat ze zijn aardige gebaar zou waarderen. Maar, misschien zou het haar van haar angst afhelpen. Wie vond een baby Charmander nou eng? Charmanders waren het schattigste dat deze planeet te bieden had. En dan natuurlijk vooral een baby van Tyrion. Dat maakte alles nog zoveel beter, want dan had het zelfs een schattige vader.

Taking this to the grave

Toen ze vroeg waarom ze bang moest zijn voor onweer, aangezien het enkel knallen waren, hief hij ongelovig zijn wenkbrauwen op. “Ah, dan is het helemaal goed,” lachte hij, duidelijk makend dat hij haar voor geen meter geloofde. Ze was ook wel een beetje simpel aan het worden weer, met die typische meisjes-angsten. Al moest hij toegeven liever met haar hier vast te zitten dan met een eng persoon zoals Maaike, dan had hij toch echt wel zijn team als bodyguards neergezet.
“Rustig maar, het is niets ernstigs,” lachte hij op het onderwerp dat ze mee moest naar het Pokémon Center. Nee, als ze zijn cadeau niet waardeerde was dat niet aardig. Een Charmander was zeldzaam en schattig, dus ze moest het er maar mee doen!
Een fronsje kwam op zijn gezicht, voordat hij een Pokéball van zijn riem graaide. Uit de rode straal kwam de Scizor, die met een wat strenge blik om zich heen keek, voor hij zijn trainer aankeek en naast hem kwam te zitten. Het was toch fijn om iets bij je te hebben ‘s nachts, voor het geval dat. Er liep bij hem eigenlijk altijd wel iemand los. Stel je voor dat er ineens een Parasect aan kwam, of zo. Dan had hij toch echt wel iemand nodig om dat ding af te slachten.
“Dus… Alweer moe?” besloot hij rustig te vragen. Hij had ook echt geen idee hoe laat het Pokémon Center ‘s ochtends open zou gaan en of de ochtend al bijna zou komen.

Taking this to the grave

Ze vroeg wat het was en Aiden hief één wenkbrauw op. “Als ik dat nu vertel is het geen verrassing meer,” zei hij met een knipoogje. Oh, wauw, de binnenpret die hij toch had hierom. Het feit dat ze zich een ongeluk zou schrikken als ze de Pokéball zou openen en hij was allang verdwenen op de rug van zijn Aerodactyl, want dan wist hij tenminste héél zeker dat ze hem niet alsnog kon vermoorden. Jup… Het idee aan dat moment deed hem nu al plezier.
Ze zei een beetje moe te zijn, maar tegelijkertijd ook niet. Hiervan werd het middagdutje de schuld gegeven en Aiden knikte met een zucht. “Dat, dus,” stemde hij droogjes in. “Helaas is er ook niet veel te beleven in een bos ‘s nachts,” zuchtte hij toen. Nee, normaal ging hij trainen als hij zich verveelde, maar in het donker…? Nee, dat deed hij zijn Pokémon ook weer niet aan. Hij richtte even een blik op Garrett, wie met een felle blik in de duisternis staarde, alsof hij de eerste die daaruit zou komen aan zou vallen. Het zou hem niets verbazen als hij dat ook echt zou doen.

Taking this to the grave

Opnieuw haalde de blondine haar chocolade tevoorschijn. Wat was dat toch met vrouwen en hun chocolade? Als hij honger had, dan ging een beetje smeltende chocolade daar echt geen verandering in brengen. Ze vroeg of hij deze keer wel wat wilde hebben, waardoor hij zijn hoofd even kort heen en weer schudde. “Nee, eet maar zelf op,” glimlachte hij. Hmn, misschien moesten ze eens op zoek gaan naar wat goede bessen, of zo? “Garrett, ga jij eens even wat van die oran bessen halen,” sprak hij tegen zijn Scizor, wie met een slome beweging overeind kwam. Het was immers zijn enige Pokémon die zichzelf wel goed wist te vinden in de bossen. Hij had het idee dat de Scizor zichzelf beter kon redden dan hij, dus zich zorgen maken deed hij niet.
De blondine vertelde dat hier normaal onder andere Eevee’s, Houndours en Nidorans te vinden waren, maar dat die nu niet te zien waren. Ah, die drie Pokémon kende hij! Als hij geen Charizard had gehad, had hij Houndoom een heel gave vuurpokémon gevonden, moest hij toegeven. “Ah… Klinkt wel interessant,” grijnsde hij.
Een luid gerommel klonk, bijna tegelijk met een flits die zichtbaar was. Even zuchtte hij en keek hij het meisje aan, blij dat ze nu niet op een open terrein waren. Nu nog hopen dat het snel licht werd, dan zouden ze richting het Pokémon Center kunnen gaan. Die zou toch wel ‘s ochtends vroeg al open zijn?

Taking this to the grave

‘Eet smakelijk met je Oran Berries,’ zei het meisje, waarna ze het laatste beetje chocolade opat. Hij snapte niet hoe ze het daarmee kon doen, maar goed. Hij had wel vaker genoten van de goede bessen in het bos, al had hij ook weleens met zijn stomme kop een hele pittige uitgeprobeerd, waar hij direct spijt van had gehad.
De flits deed hem niet veel, maar Lilium’s reactie erop maakte het moment zo veel beter. Ze maakte een geschrokken geluid en dook weg onder haar eigen armen, waardoor hij haar met een wat verbaasde blik aankeek. Ze liet haar armen zakken en zei hem dat hij niets had gezien, waardoor hij weer even moest lachen. “Je bent ook wel een prinsesje ook he, bang voor onweer?” lachte hij. “Vertel eens, heb je nog meer van die onredelijke angsten?” vroeg hij met een enorme grijns. Oh, ja. Op deze manier zou hij zich zeker vermaken. Zij waarschijnlijk heel wat minder, daarentegen.

Met snelle passen kwam de Scizor terugrennen, waarna hij meerdere bessen aan zijn trainer gaf. Zelf hield hij er ook een paar, welke hij in zijn scharen hield om rustig op te eten. “Ook wat?” vroeg Aiden aan de blondine. Oran berries waren tenminste veilig.

Taking this to the grave

‘Ach hou je mond toch,’ mopperde het prinsesje, voor ze naar zijn angsten vroeg, direct concluderend dat hij er ‘vast en zeker’ weer geen had. Verbaasd keek hij haar aan. “Daar heb je het fout, hoor,” sprak hij verbaasd. “Ik vind ook wel wat dingen doodeng,” zei hij toen, met een vermaakte grijns op zijn gelaat. “Helaas zijn die dingen veel minder goed te vinden,” vervolgde hij. Oh, ja. De kans dat ze een Parasect tegenkwamen was miniem. En dan zou het er één moeten zijn die zijn Charizard overleefde, want het eerste wat hij zou doen was het ding in vlammen op laten gaan.
Het gestaar maakte duidelijk dat er op zijn minst twijfels waren, al sloeg ze de oran bes af. Een vermaakte grijns sierde het gezicht van de jongen. Toen ze de capuchon over haar hoofd heen trok, stond hij op - met de oranberries onhandig in zijn arm - en liep hij op haar af, om voor haar neer te hurken en de capuchon met zijn vinger op te tillen, waardoor ze hem aankeek. Hij hield de Oran bes voor haar gezicht en zette weer een grijns op zijn gezicht. “Als je hem niet aanneemt moet ik je gaan voeren en ik denk dat het voor ons beiden beter is als je gewoon zelf eet,” sprak hij liefjes. Wat was hij toch aardig.