The Light at the end

Taking this to the grave

Het meisje liet de Ninetales uit haar bal en meteen kreeg Aiden een valse blik toegeworpen, waardoor de Charizard reageerde met een lage, valse grom, heel anders dan de enthousiaste grom van eerder. Aiden porde even met zijn elleboog in de buik van de oranje draakachtige, wie hem toen schuldig aankeek. Hij kon het de Pokémon ook niet kwalijk nemen dat hij zo beschermend was, maar nu het een Charizard - en dus geen schattige Charmander - was moest hij daarmee uitkijken. Vooral nu het erop leek dat de Aerodactyl hetzelfde gedrag, maar dan tikkeltjes heftiger, ging vertonen, was hij bang dat er straks niemand meer in de buurt kon komen zonder halfdood weggesleept te moeten worden.

Het meisje sprak haar welterusten en Aiden glimlachte. “Welterusten, Lilium,” sprak hij rustig, voor hij zijn ogen sloot. De Charizard scheen het hier echter totaal niet mee eens te zijn en stond op, om even naar zijn trainer te kijken. Al snel legde hij zich neer naast de jongen, zodat deze een kwartslag kon draaien en compleet tegen de Charizard aan kon leunen, de staart in een halve cirkel om hem heen, waardoor het brandende vuurtje enige warmte kon bieden. Het was niet de meest comfortabele positie om te slapen, maar het was vele malen beter dan zijn Aerodactyl eruit halen, want die zou meteen beginnen te krijsen waardoor hij de eerstkomende uren nog met piepende oren zou zitten.
Hij hoorde hoe wat Zubats verderop juist actiever begonnen te worden en zuchtte. Nu was het hopen dat de blondine geen ochtendhumeur had.

Taking this to the grave

Aiden sloot zijn ogen rustig, de warmte van de Charizard voelend. Het was hetzelfde als vroeger, als ze buiten sliepen, alleen toen was het altijd andersom geweest omdat de Charmander nog te klein was geweest om enige warmte te bieden. Hij moest toegeven dat dit vast en zeker voor beide partijen een heel wat fijnere oplossing was. Hij merkte hoe de vlam van de Charizard minder fel werd toen deze in slaap viel en kon een glimlachje niet laten.
Bij het horen van de wakker wordende Zubats, richtte hij zijn blik even op het meisje die weggekropen was in haar deken. Wat was het toch een wijf, he? Hij zuchtte even. Misschien moest iemand de Zubats even slachten, anders? Met een zucht stond hij even op, in de hoop zijn Charizard niet wakker te maken, wat gelukkig succesvol was. Hij pakte een Pokéball van zijn riem en keek er even naar. “Als je ook maar één geluid maakt, dan draai ik die nek van je om,” gromde hij zacht tegen de bal, waarna hij de grote Aerodactyl eruit liet. Meteen pakte hij de bek van de grote Pokémon beet. “Ssst!” gromde hij, zonder los te laten. “Stil zijn en vermoord die Zubats even,” commandeerde hij de Pokémon, waarna hij voorzichtig de grote paarse bek losliet. De Pokémon sprong op en schoot door de tunnel heen, waarna het voor een kort moment wit verlicht werd door een Ancient Power, waarna de Zubats duidelijk geraakt werden - met een hoorbare klap, ook - waarna ze wegvlogen. Aiden zuchtte even. Het kon ook nooit rustig aan met dat monster he…
Toen het ding terug gevlogen kwam, aaide hij het kort over zijn hoofd. “Ga maar daar staan en zorg dat er geen Zubats in de buurt komen,” sprak hij toen, waarna hij zich uitrekte. Oké, nu was het toch echt tijd om te slapen. De Aerodactyl nestelde zich enkele meters verderop en legde zijn kop plat op de grond, om vooruit te staren. Zelf liep Aiden terug naar de Charizard en herpakte hij zijn plekje, om zijn ogen nogmaals te sluiten. “Kan je nu wel slapen, prinsesje?” vroeg hij. Ze had het koud, had geen licht, was bang voor Charizards en leek niet al te erg op haar gemak met de Zubats. Het was wel echt een prinsesje, he? Nieuwe bijnaam boven Simpel, misschien.

Taking this to the grave

‘Wat nou, complex?’ werd er teruggekaatst en Aiden moest een lach inhouden. Het begon erop te lijken dat ze zich weer herpakte, aangezien ze eerder deze dag de wanhoop nabij had geleken bij zijn Charizard. Toch begreep hij de bijnaam Complex niet helemaal. Hij was vrij simpel, toch? Voor zover ze wist, tenminste. Ze ging door met dat ze hem niets gevraagd had en dat ze gewoon haar neus warm probeerde te houden, waarop hij kort grinnikte. “Ja, ja,” zei hij hoofdschuddend. Het was ook wel een enorm eigenwijs type, he? Het verbaasde hem dat ze niet al haar Pokémon los had gelaten om haar te beschermen. Zo’n soort minileger, zeg maar. Want stel je voor, dadelijk kreeg ze nog een knuffel van de Charizard!
“Nou, welterusten. Als je nog te wensen hebt hoor ik het wel, he?” sprak hij wat grappend, doelend op haar nieuwste bijnaam prinsesje. Jup, hij vond deze bijnaam absoluut bij haar passen met d’r interessante angsten en d’r blonde koppie.

Taking this to the grave

Ze zei dat hij de laatste zou zijn die haar wensen zou horen, waardoor hij even zacht grijnsde. Wat was het toch een interessant prinsesje, was het niet? Ze gaf hem nog een matte welterusten en hij zakte wat meer onderuit tegen de Charizard, ondervindend dat dit toch best comfortabel lag. Was hij eens even blij dat hij geen Squirtle als starter had gekozen, dan zou hij hier vastzitten met een Blastoise. Zou hij dan in de schild gekropen kunnen zijn? Dat zou wel een interessant gezicht zijn, dacht hij zo.

Een luide krijs deed de jongen opschrikken en ook de Charizard schoot overeind. Een enorme hoop Zubats scheerde langs en de Aerodactyl sloeg dreigend met zijn vleugels, liet zijn kaken op elkaar klappen, waardoor elektrische schokken alle kanten op schoten. Aiden zuchtte even. “Je bent geen Doduo, of wel?” gromde hij, doelend op het feit dat het ding was beginnen te krijsen. Maar goed… Tijd om op te staan, dus.
Met een zucht stond hij op en voelde hij even naar zijn shirt. Oh, gedsie. Dat voelde totaal niet lekker meer aan. Hij klopte zijn broek even af en besloot toen toch maar op zijn minst een nieuw shirt aan te doen. Met een snelle beweging trok hij zijn huidige shirt uit en graaide hij een nieuwe uit zijn tas, om die aan te doen en het vest ook meteen in de tas te proppen, aangezien hij het nu niet koud had.
Hij liep op de Charizard af en klopte het ding op zijn kop. “Bedankt, Altaïr,” sprak hij met een grijnsje, voor de Pokémon werd opgezogen door een rode straal. Ughe, hij wilde gewoon een normaal bed en een douche en… Naar buiten. Die grotlucht was hij ook zat.
“Dus, klaar voor de zoektocht?” vroeg hij met een grijnsje aan het meisje. Het was jammer dat het niet gewoon licht was in de grot nu. Was het maar zo’n feest. Maar, nee, de Charizard zou nog altijd nodig zijn. Helaas lag die nog even wakker te worden, wat niet zijn sterkste kant was.

Taking this to the grave

Het meisje zei klaar te zijn en vroeg hem welke kant hij als eerste op wilde, waarop hij kort fronste. Hij sloot zijn ogen voor een moment, hopend op enige wind. Immers zou wind laten zien welke kant de uitgang op was. Maar, helaas. Geen schrijntje wind. “Ik ehm…” begon hij met een fronsje, nadenkend over welke kant het in godsnaam op kon zijn. Toch had hij het idee dat het onmogelijk rechts kon zijn, aangezien ze daar de vorige dag vandaan kwamen en hij wist zeker het pad terug gegaan te zijn waar hij in eerste instantie vandaan kwamen, dus dan moesten ze naar links. Dan kon het niet missen, tenzij ze meerdere splitsingen tegenkwamen. Dan hadden ze een probleem. Misschien dat hij dan maar Altaïr in moest zetten en die laten gillen zodra die de uitgang had gevonden, of zo.
“Deze kant,” zei hij daarom, knikkend naar links. Toch liep hij eerst even richting zijn Charizard om deze in zijn voorhoofd te porren. “We hebben je nodig, kerel. In het Pokémon Center krijg je wel wat extra’s te eten,” grijnsde hij naar zijn Pokémon, wie bij het woord eten meteen zijn energie leek te vinden.
Rustig begon hij de kant op te lopen welke het zou moeten zijn. Nu nog hopen dat ze de uitgang binnen korte tijd zouden vinden.

Taking this to the grave

Even was het stil en had hij de kans om zijn gedachten rustig af te laten dwalen, terug naar die gymmatch waar hij toch weer verloren had, al was het deze keer een heel stuk closer geweest dan toen hij tegen Brock had gevochten. Het probleem was vooral het typenadeel, iets waar hij de laatste tijd dan ook veel over na had gedacht. Nu hij beide Pokémon had gezien, wist hij dat Tyrunt zwak was tegen onder andere ijsaanvallen, iets waarvoor hij dus had besloten Ronan te gaan trainen. Aangezien Ronan in het voordeel was, zou hij dez0e enkele IJsaanvallen leren, zodat hij de Tyrunt eens flink in de pan kon hakken. Het liefste zou hij de Pokémon zelfs pas het gevecht aan laten gaan als het eenmaal een Blastoise was, gezien enkele aanvallen die een Blastoise kon leren. Voor de Amaura zou hij Garrett gaan gebruiken de aankomende keer, aangezien ijsaanvallen niet veel damage deden en rotsaanvallen ook niet meer dan normaal. Nu zou die Pokémon enkel nog wat nieuwe, het liefst vechttype, aanvallen moeten leren om het voordeel te krijgen.

‘Ga je binnenkort de gym weer uitdagen?’ werd er gevraagd en Aiden glimlachte. “Ik zou het graag doen, maar ik weiger nog eens van die malloot te verliezen,” glimlachte hij. “Dus ik wil mijn Squirtle eerst eens op het niveau van mijn andere Pokémon brengen, hem een kans geven mee te doen. Helaas is dat… Een flink verschil, voor nu,” glimlachte hij toen. Blastoise… Hmn. Misschien dan, ja.
“En jij? Van plan erheen te gaan?” vroeg hij toen. Hij was benieuwd of zij sterker was, of zij het wel aan zou kunnen. Ze had in ieder geval de Dewott, wist hij, dus dat was al meer typevoordeel dan hij had.

Taking this to the grave

Het meisje vroeg of het een malloot was, waarop Aiden snel knikte. “Het is een malloot met gekleurde steentjes in het haar,” antwoordde hij rustig. “De neiging om die eruit te trekken was tijdens het gevecht nauwelijks te onderdrukken,” merkte hij vervolgens serieus op. Ja, hij had een absolute hekel aan die vent.
Ze zei dat hij zijn Squirtle eerst eens moest leren er niet vandoor te gaan, aangezien hij anders te gym uit sprong. “Tijdens het gevecht was hij buiten zijn ball, ik wil dat de kleintjes alle gevechten zien voor ze er zelf in springen,” glimlachte hij. Ja, de Shinx ook. Zo zouden ze niet in één keer in het diepe gegooid worden. Natuurlijk trainde hij al met ze, maar dat was veel minder heftig dan een echt gevecht, al begon de Squirtle heerlijk in de buurt te komen, aangezien die al meerdere wilde Pokémon had weten neer te halen. Het leek erop dat vechten iets was wat de Pokémon heerlijk vond. Misschien moest hij hem gaan lokken met gevechten als hij er weer eens vandoor ging?

Het meisje zei uiteindelijk wel de gym uit te willen dagen, maar dat haar Pokémon zwak waren tegen het type en dat ze misschien nog op zoek was naar een vierde Pokémon. Even sierde een niet veel goeds betekenende glimlach zijn gezicht. Misschien had hij daar wel een ideetje voor… “Ah, interessant,” glimlachte hij. “Mijn team is ook al gigantisch gegroeid sinds gym 1, al kwamen de laatste twee er een beetje per toeval van,” gaf hij toe.

Taking this to the grave

Ze vroeg verbaasd naar de gekleurde steentjes, waarna ze vroeg of hij slecht tegen zijn verlies kon. Hij begon even te lachen. “Zolang het niet van iemand met steentjes in zijn haar is, kan ik er vrij goed tegen,” sprak hij. “Helaas voel ik me zwaar belachelijk nu ik van hem verloren heb, dus wil ik gewoon zo veel sterker terugkomen dat hij niets te vertellen heeft,” sprak hij toen. Ja, dat was hij. Eerste keer verliezen en ze dan de grond in stampen. Hij zou niet teruggaan voor hij de winst al praktisch in zijn zak had. Desnoods zou hij al zijn Pokémon trainen tot het uiterste. Hij zou niet nog een keer verliezen van iemand met steentjes in zijn haar.

Het meisje vroeg naar de laatste twee in zijn team. “Shinx,” maakte hij haar zin af. “Ik kreeg een baby Shinx… Aangeboden, eigenlijk,” zei hij, duidelijk nog altijd verbaasd over hoe de situatie gelopen was. “Ze zei dat ik haar mee mocht nemen als ik haar opnieuw zou laten zien zodra ze geëvolueerd was,” vertelde hij toen. “Ik weet niet eens waar het in evolueert, ken het hele soort niet,” grijnsde hij toen. Ach, het zou vast wel cool zijn. Sowieso was het een vrouwtje, dus als het in iets fluffy veranderde kon het er best mee door.