The Light at the end

Taking this to the grave

Er kwam een raar geluid uit het meisje toen hij opmerkte dat ze het alleen hoefde te vragen en even zuchtte hij. Was ze nou serieus zo eigenwijs? Was het om hem of was ze zo bang voor Tyrion? Tyrion had haar niets misdaan en was de onschuld zelve, dus eigenlijk vond hij het ergens wat zielig voor de grote pokémon, wie zo graag vriendjes wilde zijn. Maar goed. Hij haalde zijn amusement hieruit, dus het moest maar.
Ze bromde wat binnensmonds toen hij opmerkte dat zijn zaklamp stuk was en ze zei alleen te gaan lopen, waarop hij zijn wenkbrauwen ophief. “Pas maar op, hoor! Dadelijk kom je iets engs tegen!” sprak hij, nog altijd moeite hebben met het inhouden van zijn lach. Hij was benieuwd hoe lang dit goed zou gaan, het kleine meisje zonder licht in de grot.

Al snel kwam het antwoord. Niet lang. Ze had nog niet al te veel passen gezet voor ze een zacht kreetje slaakte en de Ninetales een Zubat roosterde. Even was het compleet stil, maar uiteindelijk lachte de roodharige jongen hard. “L-Lilium,” lachte hij. Oh, dit meisje was geweldig. “Zal ik hem er maar uit laten, dan?” vroeg hij liefjes, waarna hij opstond en de Pokéball in zijn handen hield. Zijn ruim twee meter hoge Charizard stond vast en zeker te popelen om eruit te komen!

Taking this to the grave

Nadat hij – voor de zoveelste keer – opperde dat Tyrion een welkome hulp zou zijn, mompelde ze weer eigenwijs nee. Hij had besloten het niet te doen voor ze op zijn minst de hulp van de Pokémon accepteerde. Nee, hij wilde dat ze de Pokémon hier wilde. Tot die tijd zou hij met alle liefde kijken naar haar zielige pogingen tot het verwekken van licht. Ze leek er in ieder geval niet al te goed in te zijn, maar haar eigenwijsheid zou hier niet onder te lijden hebben, leek het. Nee, die bleef intact.
Hij hoorde hoe ze weer passen zette, maar uiteindelijk stopte ze toch, na een plofje. Zou ze serieus in dit tempo het voor elkaar krijgen zich te stoten? Wat een dupperd was het toch…
Toen hem werd gevraagd of hij niets had wat kon branden, zoals een fakkel, lachte hij opnieuw. “Lieve schat,” begon hij, waarna hij opstond. “Ik heb een Charizard wiens staart veel meer vuur zal geven dan meerdere fakkels bij elkaar. Dus, vertel eens, waarom zou ik in godsnaam een fakkel bij me hebben?” vroeg hij met een grijnsje, terwijl hij passen richting haar zette. “Blijf je serieus zo eigenwijs? Alles wat nodig is, is een beetje sympathie. Vraag het lief en deze grot is zó verlicht,” sprak hij liefjes. Oh, wat was dit amuserend.

Taking this to the grave

Hem werd gevraagd of hij nou echt dacht dat ze het lief zou vragen en hij fronste even. “Je bent wel héél eigenwijs, is het niet?” vroeg hij. Het was bijna indrukwekkend hoe eigenwijs dit meisje was. Niets leek haar tegen te houden om eigenwijs te zijn. Het was bíjna een goede eigenschap. Bijna.
Plots klonk er weer een geschrokken geluid, voor de verandering *ahum* afkomstig van Lilium. Voor hij het wist werd hij beetgepakt en voelde hij een paar armen om zich heen. Verbaasd bevroor hij voor een moment, voelend hoe ze haar gezicht tegen zijn borstkas aanhield. Ehm… Wat was dit dan weer?
Al snel duwde ze zich van hem af en deinsde ze achteruit, waardoor hij weer een wat lacherige uitstraling kreeg, iets wat ze niet zou zien. Toen ze – op verhitte toon – uitbracht dat zijn Charizard er ook uit mocht, lachte hij even. “Nou, ze geeft het eindelijk op,” sprak hij met een grijnsje. Oh, ja. Dit zou ze nog wel even te horen krijgen.
Met een kleine glimlach graaide hij de Pokéball van zijn broekzak, waarna hij hem naar achteren richtte, waardoor de grote Charizard achter hem tevoorschijn kwam. Deze slaakte een enthousiaste grom en zwiepte met zijn grote staart heen en weer, waardoor meerdere vonken door de grot heen schoten.
Met een plagerige blik keek Aiden naar de blondine. “Als je het heel eng vind, wil ik je handje ook wel vasthouden hoor,” zei hij, voor hij opnieuw lachte en Tyrion even met een grijnsje aankeek. Ach, in ieder geval konden ze weer wat zien.

Taking this to the grave

Het meisje zei gewoon graag de grot uit te willen en Aiden had hier niet echt op gereageerd. Immers was het wel duidelijk dat ze deze grot niet al te plezierig vond, anders zou ze nooit zo hebben gereageerd. Grijnzend schudde hij zijn hoofd heen en weer, voor de Charizard zijn entree kon maken. Het meisje trok bleek weg en Aiden zuchtte even. Hoe kon iemand nou bang zijn voor zoiets liefs en onschuldigs? Al stonden Charizards erom bekend om per ongeluk bosbranden te veroorzaken, vond hij ze echt super lief. Ja. Echt heel schattig. Voor nu.
Het meisje gromde dat handjes vasthouden nergens voor nodig was en hij lachte even kort. Zoals verwacht. Toen ze echter vroeg of ze konden gaan, knikte hij rustig. Een Zubat scheerde over zijn kop, waardoor de hoed van zijn hoofd af waaide. Enthousiast sloeg de Charizard zijn staart eronder en maakte hij een trots geluid, alsof hij wilde zeggen ‘gevangen!’. Echter vertrok Aiden’s gezicht compleet toen het ding in vuur opging. Was zijn Charizard nou echt dom?
Met een zucht ging hij met zijn hand door zijn rode haar, zijn Charizard doordringend aankijken. “Hoe vaak moet ik je nog vertellen dat je staart gevaarlijk is?” sprak hij streng tegen de Pokémon, wie hem treurig aankeek. “Dit is al de zoveelste keer dat je iets in brand steekt,” zuchtte hij toen, waarna hij Lilium even droogjes aankeek. Oh, wauw. Dit ging goed, zeg. Hij miste z’n hoed nu al.

Taking this to the grave

Het moment dat hij zijn hoed in vlammen op zou gaan was een treurig moment. Vooral die enorme, vrolijk heen en weer bewegende staart van de Charizard gaf hem de neiging er gewoon in te bijten, of zo. Uit pure irritatie. Waarom was het zo moeilijk om één van je eigen lichaamsdelen onder controle te houden? Hij liep toch ook niet met zijn staart te zwaaien?
Toen het meisje begon te lachen, keek hij haar even met een fronsje aan. Vervolgens richtte hij zijn blik op de Charizard en kon hij een grinnik niet onderdrukken toen deze hem zwaar schuldig aankeek. Hij schudde lachend zijn hoofd en streek nogmaals met zijn hand door zijn haar. Het voelde raar om er geen hoed op te hebben. Het was niets voor hem. Nu voelde hij zich… Hoofdnaakt.
“Is het grappig?” vroeg hij aan de blondine, waarna hij een kleine, niet veel goeds voorspellende grijns op zijn gezicht toverde. “Tyrion, geef deze knappe dame eens een knuffel,” sprak hij liefjes tegen zijn Charizard, die enthousiast enkele passen richting het meisje deed, zijn armen gespreid, wachtend op een knuffel. Wat was het toch een heerlijk, naïef, enorm groot draakding.

Taking this to the grave

Toen het meisje lijkbleek wegtrok en haar handen begonnen te trillen, zuchtte Aiden even. Hij zag hoe ze achteruit liep en keek even naar zijn Charizard. “Tyrion, stop,” beval hij zijn Pokémon, ietwat fel, terwijl hij het gegrom van de Ninetales even aankeek. “Tyrion, vijf passen naar achteren,” sprak hij zijn Pokémon vervolgens fel toe, wie zielig enkele pasjes naar achteren deed. “Het is wel mooi geweest zo,” sprak hij toen, voor hij dwars langs Lilium liep. Hij ging nog eens met zijn hand door zijn haar – man, dit was een irritant gevoel! – terwijl hij voor haar uitliep, om haar een rustige blik toe te werpen. “Ja? Kom je?” vroeg hij toen, voor hij rustig doorliep.
Het duurde even voor hij zich realiseerde dat hij echt géén idee had waar de uitgang was, maar zolang ze één kant op zouden lopen zouden ze het vast wel vinden. Toch? Of niet? Hij was hier zonder nadenken naar binnen gekomen omdat zijn Squirtle een mafkikker was, waardoor hij niet zo op de weg had kunnen letten.
Hij keek een keer achterom, om te zien hoe zijn Charizard niet dichterbij het meisje leek te durven komen, achter haar lopend – op een afstand van minstens 5 meter – en elke keer als ze ook maar één pas wat langzamer zette, stond de Pokémon direct stil. Tjah. Het was immers de onschuld zelve.

Taking this to the grave

Bwuh. Ergens was het irritant. Normaal kon hij wel wat plezier trekken uit een meisje als zij, zo makkelijk pestbaar als ze was, maar schijnbaar was ze echt bang voor de Charizard. Dit was voor hem compleet onbegrijpelijk, maar hij was heus niet van plan haar te laten huilen, of haar echte doodsangsten aan te jagen. Hij had het meer gezien als een soort… Spinnenangst? Zo’n nutteloze fobie waarvan degene die het had zelf niet eens kon uitleggen waarom diegene het nou zo eng vond.
Het meisje had haar Ninetales teruggeroepen en even was de weg stil, tot hij abrupt tot stilstand kwam en haar met een rustige blik aankeek. “Heb je een reden ervoor?” vroeg hij, recht voor z’n raap. Want hij was zo heerlijk smooth. “Je leek doodsbang, terwijl Tyrion geen enkele kwade bedoeling heeft,” sprak hij toen. Nieuwsgierigheid, kon je het noemen.
Hij begreep zoiets niet goed. Hoe iemand zo nutteloos bang voor iets kon zijn, zo kon… beslissen dat iets slecht was. Misschien was het bij hem een gebrek aan interesse dat hij nergens iets engs in zag? Ergens was het zielig voor de grote draak. Die begreep er nu ook geen ene hol meer van. Het ene moment moest hij erheen en het andere moment mocht het niet.

Taking this to the grave

‘Wat, wat is er?’ vroeg het meisje meteen aarzelend. Hij had zijn vraag met één opgeheven wenkbrauw gesteld, waar het meisje meteen op vroeg waarom hij dat wilde weten. ‘Zodat je me er nog meer mee kan gaan treiteren?’ vroeg ze toen. “Tsk,” kwam er even uit zijn mond. Hij draaide zich nu volledig om, waardoor hij recht tegenover haar kwam te staan, neerkijkend op het kleine meisje. Hij leunde zijn hoofd wat naar achteren, waardoor hij wat extra op haar neer leek te kijken. “Als dat mijn plan was,” begon hij rustig, “Dan had ik hem toch niet tot halt geroepen net?” Hij zuchtte even en schudde zijn hoofd rustig. Hij was benieuwd of er nog een antwoord zou komen, of het meisje eindelijk haar eigenwijze kant eens opzij zou schuiven en gewoon iets normaal zou zeggen. Misschien, héél misschien, was haar reden goed genoeg en zou hij zijn Charizard uit haar buurt houden.