The Light at the end

Taking this to the grave

Het meisje leek te twijfelen, maar accepteerde toch. Hij moest toegeven hier opgelucht om te zijn, aangezien hij geen zin had om - zich nog smerig voelend van de afgelopen nacht - al weer op pad te gaan, zodat hij zijn sterfmoment nog even kon uitstellen.
Hij keek toe hoe zij richting haar kamer ging en vertrouwde de zuster zijn Pokémon toe, waarna hij ook richting de kamer ging die hij de dag ervoor al bezet had. Zijn spullen stonden er nog altijd en hij liet zijn rugzak op het bed vallen, om schone kleren te pakken en richting de douche te gaan.

Eenmaal opgefrist en wel had hij alles weer ingepakt, zodat hij deze keer niet meer terughoefde, waarna hij terug ging naar de zuster. Hij kreeg de vijf Pokéballs terug en nam ze met een glimlach aan, waarna hij de rozeharige zuster bedankte en richting de machines ging waarmee je pokémon van en naar een bepaalde plek kon sturen. Immers had hij laatst besloten de onverkochte Charmander toch tot zijn eigendom te benoemen, waardoor de Pokéball in zijn bezit was, tot hij iemand vond aan wie hij deze Charmander kon geven. En, hiervoor had hij Lilium uitgekozen. Dit was compleet te danken aan haar onzinnige angst voor de oranje Pokémon, in de hoop dat ze erover heen zou komen. En misschien ook een beetje om haar te treiteren. Een beetje.
Hij ontving de Pokéball en klikte hem klein, waarna hij rustig op een bankje ging zitten, het ding in zijn handen houdend tot Lilium zichzelf zou laten zien. Hij was benieuwd of hij haar nu ooit nog wel tegen wilde komen. Vast niet.

Taking this to the grave

Toen het meisje hem naderde, zette hij even een kleine glimlach op zijn gelaat. Ook zij was moeilijk te missen, met haar blonde kop en twijfelende uitstraling. Hij vroeg zich af waarom ze zichzelf er toch toe zette te komen. Ergens zou ze het al moeten weten, gezien hun vorige ontmoetingen. Ze had kunnen verwachten dat een cadeau van hem nooit 100% goed kon zijn, maar toch leek ze net wat te eigenwijs en nieuwsgierig. Hij kon zich ervan weerhouden zijn hoofd even heen en weer te schudden, zich afvragend of ze nooit zou leren van haar voorgaande vergissingen.
‘Hey,’ klonk er, waarna ze opmerkte dat het beter voelde na een douche. Hij knikte opgelucht. “Zeker, een douche heeft nog nooit zo goed gevoeld,” grijnsde hij. Al miste hij het gevoel van een hoed op zijn hoofd nog steeds, moest hij toegeven. En het probleem was dat hij niet maandelijks geld gestort kreeg, dus op was op. Daar moest hij dus maar eens iets voor gaan vinden…
“Oké,” zei hij, voor hij opstond. “Beloof me het pas open te maken als ik weg ben,” zei hij met een grijnsje. Want ik wil nog niet dood, dacht hij erachteraan, al leek het hem beter om dit niet hardop te zeggen.

Taking this to the grave

Ze wilde eerst vragen waarom, maar al gauw werd deze vraag vervangen door wat. Ze vroeg eerst letterlijk wat het was, waarna ze vroeg of het een Pokémon was die totaal niet luisterde. Aiden schudde zijn hoofd rustig heen en weer. “Nee, ik kan je ervan verzekeren dat deze Pokémon handelbaar is. Lief, jong, nog compleet naar eigen hand te zetten,” glimlachte hij rustig. “Ik zou nooit een onhandelbare Pokémon laten gaan, anders had je mijn Aerodactyl gekregen,” lachte hij toen. Hij zag het al helemaal voor zich. Lilium met zijn Aerodactyl. Wat zou ze wanhopig raken dan, zeg.
“Ik denk dat deze Pokémon perfect bij je past,” zei hij toen met een grijnsje. Hey, ergens was het vriendelijk bedoeld. Immers gaf hij heus wel om de jonkies van Tyrion, dus hij zou ze niet zomaar aan iedereen weggeven. Dat hij Lilium misschien over haar angst heen zou krijgen met een baby Charmander en dat hij zou weten waar de Pokémon was, waren twee dingen die hem gewoon bevielen, wat haar tot de perfecte nieuwe trainer maakte voor het jonkie.
“Hij heeft nog geen naam, dus dat laat ik helemaal aan jou over. Maar vergeet niet, pas openen als ik weg ben,” glimlachte hij toen, voor hij zijn hand uitstrekte, zodat ze de verkleinde Pokéball eruit kon pakken. Al was hij benieuwd naar haar reactie, wilde hij graag leven om de volgende dag te zien.

Taking this to the grave

Ze twijfelde. Het was duidelijk dat er ergens een intelligente stem in haar hoofd zat, die haar vertelde het niet te doen, die haar vertelde dat hij heus niet zomaar een Pokémon aan haar zou geven. Immers was hij degene die Wonder Trading had afgekeurd, was hij het type om een Pokémon niet meer weg te doen als die eenmaal in zijn team zat, tenzij de Pokémon het er ook beter vanaf zou brengen. Ze zou kunnen weten wat er in de ball zat. Hij had al verteld over de jonkies van Tyrion. Maar, dit keer was het de eigenwijze kant die hem zinde, de kant die haar ertoe leek te zetten om de bal uit zijn handen te pakken en hem twijfelend te bedanken. Ze rolde de bal nerveus tussen haar handen en hij zette een grijns op zijn gelaat.
“Ik hoor nog wel wat je ervan vindt,” glimlachte hij rustig. “Vergeet er niet goed voor te zorgen, he?” grijnsde hij toen. Hij zette een pas opzij en stak zijn hand rustig op. “Dan zie ik je ooit nog wel, Prinses,” sprak hij rustig, voor hij richting de deur wandelde, om zo ver mogelijk uit haar buurt te gaan. Immers zag hij haar er nog wel voor aan de ball agressief tegen zijn achterhoofd aan te gooien, of iets in die richting. Nee… Ze moest hem zelf houden.