The Light at the end

Taking this to the grave

Hij werd even nukkig aangekeken – zoals hij niet anders van de blondine gewend was – maar uiteindelijk gaf ze toch toe. Yes! Er zat nog iets anders dan eigenwijzigheid in dit meisje. Dat was toch wel een hele ontwikkeling, zeg. Het meisje stroopte haar mouw omhoog, waarop hij even één wenkbrauw ophief. Wat zouden ze nou dan krijgen?
Al snel werd dit duidelijk, aangezien ze uitlegde dat, de eerste keer dat ze door deze grot kwam, een Charmeleon een vlammenzee had gemaakt in de tunnel. Nu vielen hem de brandwonden op haar armen op en hij hief zijn wenkbrauwen nu beiden op. Even opende hij zijn mond, wilde hij bijna een verontschuldiging maken voor zijn treiterijen, maar hij sloot zijn mond al snel weer.
“Met opzet?” vroeg hij maar. Nee, excuses maken was niet zijn ding. Daarvoor zou wel heel wat meer mis moeten gaan. “Want dan kan ik het ergens misschien wel begrijpen,” mompelde hij toen wat sikkeneurig. Hij keek even naar zijn Charizard en zuchtte. Tjah, hij had immers niets anders dan de Charizard om de ruimte mee te verlichten, dus het ding moest nog wel even buiten zijn ball blijven.

Taking this to the grave

Het meisje legde uit dat degene die de Charmeleon trainde een stel Zubats weg had willen jagen en dat ze haar niet hadden gezien. Aiden hief één wenkbrauw op. Hoe kon je nou zo’n enorm blond hoofd missen in een grot? Dat viel wel op. Kende hij hier iemand met een Charmeleon…? Plots schoten zijn wenkbrauwen overeind. “Het meisje… Ze had niet toevallig roze haar?” vroeg hij. Immers waren Charmander en zijn evolutielijn vrij zeldzaam en al helemaal in Kalos, aangezien het hier niet weggegeven werd als starterpokémon. Haar Charmeleon had énorm sikkeneurig geleken toen hij haar tegen was gekomen. Zou zij zo lomp zijn geweest om dit aan te richten?
Langzaam ging hij weer met zijn hand door zijn haar en snoof hij luid, zijn Charizard wat pissig aankijkend. Het was heel vreemd om ineens niets op je hoofd te hebben.
“Nog een vraag, he?” begon hij rustig, haar aankijkend alsof er niets aan de hand was. “Heb jij enig idee welke kant de uitgang op is?” vroeg hij toen liefjes. Hij had namelijk echt geen idee, maar hey! Hij had voor het licht gezorgd.

Taking this to the grave

Het meisje zei dat het inderdaad roze-achtig haar was, waarna ze vroeg of hij haar toevallig kende. Hij glimlachte rustig. “Toen die daar nog een Charmander was ben ik haar eens tegengekomen,” sprak hij. “Als het hetzelfde meisje is, tenminste. Haar Charmeleon was nogal sikkeneurig en ze smeekte dat mijn Scizor haar niet op moest eten,” mompelde hij toen verbaasd. Ja, dat was een hele interessante ontmoeting geweest.
Toen het meisje zei dat ze geen idee had waar de uitgang was en hij fronste. Ze zei gehoopt te hebben dat hij dat wist en hij zuchtte even. “Fijn,” zei hij rustig en hij schudde zijn hoofd wat heen en weer. Wat intelligent toch ook. Hij had een niet luisterende Squirtle waardoor hij de weg kwijt was geraakt en aan haar had hij ook vrij weinig.
Toen ze het koud leek te hebben, zuchtte hij nogmaals. “Je-” begon hij. Hij wilde opperen dat het misschien handig was dichter bij de staart van de Charizard te gaan lopen, maar besloot haar maar even hiervan te weerhouden. Hij schudde zijn hoofd wat lacherig heen en weer en trok zijn vest uit, waarna hij het haar toe hield. “Als je kou vat door mijn schuld vreet je Ninetales me op,” knipoogde hij, waarna hij even kort nadacht. Hoe zouden ze in godsnaam de weg terug moeten vinden? Dadelijk werd het nog laat ook en dan zouden ze de ingang niet eens zien…

Taking this to the grave

Het meisje bevestigde dat de Charmeleon niet in een al te best humeur was, al was het meisje volgens haar wel aardig. Aiden reageerde er verder niet zo op, want hij had niet zoveel opgeslagen van het meisje. Enkel dat ze een sikkeneurige Charmeleon had en dat ze zijn Scizor doodeng leek te vinden. Veel meer dan dat interesseerde hem eigenlijk niet. Hij vond niet alles en iedereen ‘aardig’.
Toen ze opmerkte er weinig aan te kunnen doen het richtingsgevoel van een Spinda te hebben, glimlachte hij toch even lichtjes. “Ah, nee, natuurlijk niet. Vrouwen, he?” glimlachte hij. Nu hopen dat ze hem niet ging vermoorden om die opmerking.

Even leek het meisje verbaasd om zijn actie, maar ze bedankte hem en deed het vest toch aan. Tsk. Alsof hij zomaar een meisje kou zou laten vatten. Hij was misschien een eikel, maar hij was niet slecht. Tenminste, niet altijd.
Toen hem werd gevraagd of hij nog wist waar hij ongeveer vandaan kwam, schudde hij zijn hoofd langzaam. “Nee, ik zat achter mijn Squirtle aan,” mompelde hij droogjes. “Je hebt niet toevallig een idee wat voor tijd het is…?” vroeg hij. Misschien had ze een horloge, of zo? “Wat zeg je? Doorlopen en hopen op het beste?” opperde hij. Dit gebeurde ook alleen hen weer.

Taking this to the grave

Met een moeilijke blik keek het meisje naar haar horloge, waar ze niet al te veel uit leek te halen, aangezien ze het losmaakte en het aan hem overhandigde. Met een fronsje nam hij het ding aan, terwijl ze zei dat het te donker was om te lezen, waarna ze vroeg hoe laat het was. De neiging om te zeggen dat ze dan richting de Charizard moest stappen was zo groot, maar hij wist het – met de nodige moeite – in te slikken. Rustig stapte hij enkele stappen richting de grote draak, wie hem met een fronsje aankeek, terwijl Aiden zijn blik richtte op het horloge.
“Oh fuck,” zuchtte hij, waarna hij met zijn hand door zijn rode haren ging. Verdomde hoed.
“Ik ben bang dat, tenzij we in één keer de goede weg vinden, het wat te laat aan het worden is,” mompelde hij meteen fronsje. Hij krabde even nadenkend aan zijn hoofd, waarna hij zijn blik op de Charizard richtte. “Dus ik denk dat, hoe erg je het ook vinden mag, we beter even kunnen wachten tot het weer licht is,” zei hij toen. Hij had alleen gerekend op een nachtje Pokémon Center vannacht, niet op de grot, dus hij had de meeste spullen in het Pokémon Center van Cyllage City achtergelaten. Och, kon het nog verder misgaan?

Taking this to the grave

‘Je maakt een grapje,’ had het meisje gezegd, haar toon wanhopig, waarna ze Tyrion trotseerde en dichterbij kwam. Ze boog zich naar voren over het horloge en Aiden zette een wat schaapachtige grijns op zijn gezicht. Hij moest zeggen dat hij ook liever zou overnachten in het Pokémon Center, dus ook hem kwam dit nou niet al te goed uit. Hij zou het zachte bed van het Pokémon Center missen, al was het nou ook geen enorme ramp om op de grond te slapen. Zou niet de eerste keer zijn, in ieder geval.
Lilium mompelde dat ze die ene goede route vast niet in één keer zouden vinden en Aiden keek haar met een fronsje aan. “Ik neem aan van niet, nee,” sprak hij toen, waarna hij kort lachte. Oh, wauw. Daar zaten ze dan. Vast in een grot. Wat een feest.
Hij rekte zich uit en keek zijn Charizard aan. Dat werd dus tegen hem aan slapen voor hem, aangezien die hem aardig warm zou houden. Helaas was het meisje bang voor de gigantische draak, dus daar had hij echt geen idee voor. “Heb je spullen bij om de nacht door te komen?” besloot hij daarom te vragen. Als Altaïr nou zacht en fluffy was geweest hadden ze hem als bed kunnen gebruiken. Allebei een vleugel. Wat een teleurstelling toch weer.

Taking this to the grave

‘Fantastisch,’ had het meisje opgemerkt. Hij zuchtte even en keek haar met een wat droge blik aan. Tjah, hij kon hier niets aan doen. Hij had haar ook bang achter kunnen laten en dan had ze al helemaal een probleem gehad. Met haar Zubat-angst. Hihi.
Nadat hij had gevraagd of ze iets had om mee te overnachten, vertelde ze een deken en Alyss te hebben. Hij knikte rustig. Ja, de Ninetales zou vast warm zijn, dus dan hoefde ze - voor haar eigen bestwil - niet bij de enorme Charizard in de buurt te komen. Het meisje pakte een deken uit haar rugzak en gaf hem zijn vest terug, welke hij met een opgeheven wenkbrauw aannam. Toen ze zei dat hij hem nu beter kon gebruiken, zette hij een lichte glimlach op zijn gezicht. “Maar natuurlijk,” sprak hij rustig. Gelukkig had hij een geweldig immuunsysteem en was hij vrijwel nooit ziek, dus had hij niet het idee dat het ook maar iets uit zou maken, maar goed.
Met een zucht liep hij richting de muur, waar hij zich langzaam tegenaan liet zakken, zodat hij kwam te zitten op de grond. Hij wierp even een blik op zijn Charizard, wie de hint begreep en naast hem kwam zitten, waardoor Aiden tegen de warme Pokémon aan kon leunen. Ah, ja. Hij vond de evolutie heerlijk, afgezien van het feit dat hij nu zijn hoed miste.
Hij gaapte even en sloot zijn ogen voor een moment, nadenkend over hoe ze in godsnaam de uitgang zouden vinden. Nu was het dan maar hopen dat er een trainer voorbij zou komen, of zo. Aan wie ze nonchalant de weg konden vragen. Maar, gezien hun geluk, leek die kans hem klein. Hij keek even omhoog naar zijn Charizard, wie half in slaap leek te vallen naast hem. Even grijnsde hij rustig. Nu maar hopen dat die niet omviel in zijn slaap, want dan was hij toch echt wel plat.