Light 'em up |&Lynn

Ze had besloten om de Badlands ook maar eens te bekijken, gewoon om het eindelijk een keer te zien.
Dat was een fout geweest. Zo ver naar voren leunend dat ze haast schuin op het oppervlak van de grond stond, liep een meisje tegen de harde, met zandkorrels gevulde wind in. Ze ging gekleed in een bijna zwarte spijkerbroek en een zwart vest dat haar een paar maten te groot was en in de wind opbolde. Haar dikke, rode sjaal, die haar gezicht tot over de neus bedekte tegen al die zandkorrels, stak af tegen de rest van haar kleding. Er was geen Pokémon aan haar zijde te vinden, het meisje had dat haar teamgenoten niet aan willen doen.
Met haar handen in haar zakken gestoken en constant met haar ogen knipperend om het zand daaruit te houden, zette Lynn koppig de ene voet voor de andere. Ze had de Badlands nu wel weer gezien en was op weg naar de uitgang. Of ten minste, waar ze verwachtte dat de uitgang was. Door het verblindende zand wist ze het ook niet meer zo zeker. Enkele bozige woorden in haar sjaal mompelend zette Lynn zich voort. Plots klonk er een stem: ‘Ook aan het genieten van deze geweldige plek?’ Een gedaante was in haar buurt opgedoemd en was waarschijnlijk degene waar het sarcastische geluid dat klonk als het geluid van de mannenstem vandaan was gekomen. De jonge Trainer lachte wat bitter en antwoordde, haar stem wat verheffend om over de huilende wind heen te komen en met een flinke dosis sarcasme: "Fantastisch hier, niet? Ik kan geen enkele plek vinden waar ik liever zou willen zijn!"

‘Weet jij toevallig welke richting Camphrier Town is?’ Lynn fronste en dacht na. Ging je via de Badlands niet naar.. Coumarine? "Volgens mij gaat route 5 naar Camphrier, niet de Badlands," Antwoordde Lynn, een lichte twijfeling in haar stem die niet echt te horen viel over de harde wind. "In ieder geval is Lumiose die kant op." De jonge Trainer gebaarde in de richting waarin ze gelopen had. Vervolgens viel het haar op dat er een Pokémon bij de man stond. Het was een vierpotig, blauw wezen met een soort zwart bont dat alleen een deel van zijn hoofd en de nek van het wezentje bedekte. De Pokémon had wat weg van een draakachtige, concludeerde Lynn, waarschijnlijk was hij dan ook van het Dragon-type. De Pokémon keek vervolgens naar zijn Trainer, die alleen maar 'Waag het niet.' zei. Apart. Ten minste, dat vond Lynn. Ze wist niet hoe het karakter van de Pokémon was, of het wezen soms wel eens zijn rare momenten had en dat alleen zijn Trainer goed kon peilen wanneer die waren, maar wat haar betrof leek het er op het moment niet op dat de draakachtige Pokémon van plan was iets uit te halen. Dit bleek echter niet waar te zijn, want nadat de zwartharige man had gezegd 'het' niet te wagen, liet het wezentje zijn kop teleurgesteld hangen. "Je Pokémon ziet er sterk uit," Merkte Lynn op naar waarheid. De blauw met zwarte Pokémon zag er zeker niet zwak uit en kon best net zo sterk zijn als Zara en Atlas.

De man, want Lynn schatte hem zeker twintig of ouder, en zij noemde mensen vanaf de twintig pas echt mannen en vrouwen, keek haar verward aan. Hij vroeg haar of de Badlands nog naar een andere plek gingen dan Lumiose, waarop Lynn knikte. Het meisje haalde haar kaart tevoorschijn, het stuk papier stevig vasthoudend zodat het niet zou wegwaaien en kneep haar ogen tot spleetjes om het ding goed te kunnen bekijken in de zandstorm. "Dat klopt wel, maar volgens Bulbapedia mijn kaart is die andere plek Coumarine City, niet Camphrier," Zei Lynn terwijl ze nog eens goed naar de kaart keek. Het kon immers ook dat zij ernaast zat. Niet dat haar richtingsgevoel nou zo slecht was, maar omdat de Kalosregio voor Lynn nog steeds niet helemaal vertrouwd was omdat ze het stervormige gebied nog niet helemaal gezien had, had ze altijd op haar kaart moeten vertrouwen. Het kon natuurlijk best dat ze die verkeerd had gelezen en dat het toch Camphrier was waar de Badlands naartoe leidden. Maar nee, na nog twee keer de naam bij het stadje dat aan de woestijnroute lag gelezen te hebben, wist Lynn het zeker. Ze richtte haar weer blik op de oudere persoon en sprak: "Misschien hoefde je deze plek wel helemaal niet te trotseren." Ergens was dit iets om om te lachen, maar op het moment voelde de jonge Trainer daar niets voor. Zij bevond zich op dezelfde route, in dezelfde situatie, en wist dat het niet om te lachen was. Al was het wel weer typisch. Later, misschien zou ze er later de lol wel van inzien, wie wist.
‘Hij ziet er niet alleen sterk uit, hij is het ook,’ Lynn verlegde haar blik naar de draakachtige Pokémon. Vertrouwen. Goed, zolang het niet oversloeg naar overmoed. Of ten minste, zo dacht Lynn erover. De wereld was het bewijs dat er genoeg mensen waren die het niet met haar eens waren, helaas. Het meisje besloot er niet meer op de reageren dan een niet echt de definiëren, maar instemmend geluidje te laten horen. Daarna werd haar gevraagd of ze Pokémon had en haar blik verschoof opnieuw. "Yep, vier, op het moment," Antwoordde ze, "En ik denk ook niet dat dit jouw enige Pokémon is?"

Vingers werden nadenkend tegen een met een sjaal bedekte kin gelegd nadat Lynn haar bevindingen met de zwartharige man gedeeld had. Rustig wachtte Lynn af, haar handen in haar vestzakken houdend, maar ze wiebelde wel even met haar vingers om die wat warmer te krijgen. Het was nog steeds winter, en ondanks dat de jonge Trainer zich nu in een woestijn zou bevinden, was de kou nog duidelijk aanwezig, zij het minder prominent dan op de 'normale' routes. De blik van het meisje dwaalde af naar het zanderige landschap nu de man even aan het nadenken was en daarom niet haar volledige aandacht opeiste. Er was niet veel te zien; om de zoveel tientallen meters stak er een rots uit de oranje grond omhoog of was er een groepje verdorde struikjes te zien, maar dat was het dan ook. Ergens in de verte ontwaarde Lynn het grote silhouet van een gebouw dat de Power Plant werd genoemd. Het enige wat het meisje wist over het gebouw was dat het de plaats was waar de stroom voor Lumiose werd opgewekt. De jonge Trainer bedacht zich dat ze het gebouw vast wel een bezoekje zou kunnen geven, maar niet nu. De gele ogen van de man waren weer op haar gericht, voelde ze, en daarom keek ze hem ook weer aan met haar donkerblauwe blik. De zwartharige persoon had gezegd dat hij wel degelijk op deze plek moest zijn, waarna hij sprak dat hij zich waarschijnlijk in de naam van de stad had vergist, dat was alles. Met een kleine glimlach, die alleen aan haar ogen te zien was omdat haar sjaal nog steeds over haar mond en neus getrokken was, reageerde het meisje: "Dan zal het wel goedkomen. Ik hoorde dat er één of ander chique kasteel is in Camphrier." Daar wilde Lynn in ieder geval wel een keer heen. Eens zien hoe de meer bevooroordeelde mensen leefden en ook omdat het vast wel mooi zou zijn. De entree kostte echter wel veel, wat in Lynns geval automatisch betekende dat dit plan zeker nog wel even uitgesteld zou worden.
Op haar soort-van-vraag werd geantwoord dat de oudere man ook nog drie andere Pokémon had naast de Pokémon aan zijn zijde, wat betekende dat Lynn en hij hetzelfde aantal gevulde Pokéballs hadden. Niet lang daarna werd het voorstel gedaan om een pleziergevechtje te doen. Lynn dacht na. Het zou een goede training zijn, ook als haar Pokémon zou verliezen. "Daar voel ik wel wat voor," Antwoordde het zwartharige meisje, de grijns duidelijk in haar stem te horen, ook al was die niet te zien. Nu haalde Lynn haar Pokédex toch maar onder enkele lagen kleding vandaan om de toekomstige tegenstander van een van haar teamleden te scannen. Snel las ze de informatie door en knikte even. Ze haalde een Pokéball tevoorschijn en gooide die op. "Succes," Sprak ze rustig maar vriendelijk.

Lynn zette een paar stappen naar achteren die groter waren dan normaal omdat de wind haar extra naar achteren duwde. De Pokéball wist ze ondanks de wind nog op te vangen, Arceuszijdank. Een wegrollende Pokéball vinden terwijl er een halve zandstorm aan de gang was en je daardoor niet al te ver kon zien, was niet iets wat Lynn graag wilde doen op dit moment. Een nu nog volledig witgekleurde gestalte verscheen voor haar en kreeg vorm. Twee grote flippers, een ovaal schild en vriendelijk staande ogen die even knipperden voordat Atlas merkte dat het natuurlijke schild om zijn kop het meeste zand wel weghield. De Carracosta wierp een blik op de Deino, de man daarachter en daarna op Lynn. Die begroette haar teamlid: "Hé Atlas, jij hebt vast ook wel zin in een gevechtje, niet?", omdat een begroetende glimlach niet te zien zou zijn door haar sjaal. De prehistorische Pokémon knikte onder het laten horen van een instemmend geluid. Lynn richtte haar blik weer op de man, klaar voor het gevecht, net als Atlas.

Met een hint van nieuwsgierigheid in zijn ogen imiteerde Atlas de actie van de zwartharige man, zijn kop ook wat opzij kantelend en de persoon aankijkend. ‘Indrukwekkende pokémon heb je daar,’ Werd er gezegd, waarop Lynn rustig maar met een glimlachje antwoordde: "Bedankt." Er waren nu al enkele mensen geweest die opgemerkt hadden dat de Carracosta wel een beetje speciaal was, maar nog steeds wist de jonge Trainer niet of ze daar nu blij mee was of niet. Natuurlijk, bewondering, ook al was het voor je Pokémon en niet voor jezelf, gaf altijd wel een prettig gevoel, ook al zou je het niet toe willen geven, maar met de dreiging van team Rocket had dat gevoel wel wat in kracht afgenomen. Inschatten wie te vertrouwen viel en wie niet kon Lynn naar haar idee wel redelijk, maar het meisje wist ook wel dat haar eigen oordeel niet altijd juist was. Daarom probeerde ze altijd zo voorzichtig mogelijk te doen met haar prehistorische teamlid en tegelijkertijd diens vrijheid niet te beperken. Immers vond het zwartharige meisje ook weer dat Atlas niet onder haar voorzichtigheid moest lijden, dat zou zielig zijn. Daarbij kwam ook dat, als je een krachtige aanwist in je schoot geworpen kreeg, je die niet gewoon niets kon laten doen, of in ieder geval, dat kon Lynn niet.
Terwijl de Prototurtle Pokémon zijn poten stevig in het zand plantte en zijn blik naar zijn toekomstige tegenstander verschoof, hoorde Lynn de regels aan die de man voorstelde. Op de vraag of zij het anders wilde, schudde Lynn lichtjes met haar hoofd, waarna ze sprak: "Nee, dit lijkt me prima." Mocht het mogelijke verlies haar toch te zwaar vallen, zou ze naderhand wel om een rematch vragen, maar wie wist was dat niet eens nodig. Bij het horen van de strijdkreet van de Deino hief Atlas zijn flippers wat om zo snel mogelijk te kunnen aanvallen of afweren en liet een laag, niet echt definieerbaar geluid horen. Hij was er klaar voor.

_{Ergens frustreerde het de zwart harige jongeman dat hij niks bij zich had dat hij kon gebruiken om de pokémon mee te stelen als de tijd daar was. Ze gingen al een gevecht aan gaan, en als het de Deino lukte om de pokémon te verslaan was het een kleine moeiten om er een donker gekleurde pokebal naar toe te gooien. Een bal die hij helaas niet in zijn bezit had. Floyd moest misschien gewoon eens een voorraad van die ballen ophalen, dan kwam hij hopelijk niet terug in zo een situaties.
Ondanks dat zijn frustratie-level zeer hoog was kon je het niet aan de persoon zien. Je moest er al veel voor doen om echt duidelijke emoties bij hem boven te halen. Floyd had daar gewoon teveel zelfbeheersing voor. Hij ging echter niet meer langer wachten. ‘Doe je Dragon Breath,’ Floyd wilde Waglington niet meteen op de schildpad afsturen. Het kon geen kwaad om eerst te zien waartoe de andere in staat was. De Deino haalde ondertussen diep adem, om bij het uitademen een zeer harde wind uit te blazen naar de Carracosta. Floyd wilde zijn Deino ook een Fysieke aanval laten uitvoeren, maar hij hield zich nog even in. Hij wilde de reactie van de pokémon en zijn trainer weten.}

De Deino werd gecommandeerd om een Dragon Breath te doen. Met een schuin oog blikte de Prototurtle Pokémon naar Lynn, die alleen maar knikte. (Dat rijmt, hihihihi) Atlas, die wist dat dit betekende dat hij zelf mocht beslissen wat hij wilde doen, draaide zijn kop die paar centimeter terug en opende ook zijn bek. De Hydro Pump die daaruit kwam deed dienst als een soort schild en zorgde ervoor dat de harde wind voor zijn lichaam tegengehouden werd en in plaats daarvan aan weerszijden van de Carracosta doorblies. Even hield de prehistorische Pokémon de Hydro Pump nog aan, maar al snel rolde hij zich op in zijn schild en schoot op zijn tegenstander af, gebruikmakend van Rollout.
Lynn blikte naar de zwarharige man die op enkele meters afstand tegenover haar stond en vroeg zich af hoe hij op de aanvallen van Atlas zou gaan reageren. Iedere Trainer en ook iedere Pokémon had immers een andere vechtstijl, en het was altijd goed om meer ervaring op te doen op het gebied van de tactieken van anderen, vond Lynn. Je wist maar nooit wanneer het van pas zou komen.

_{Het meisje was al zeker niet iemand die aanvallen gewoon tegen haar pokémon aan zou laten komen. Dat was goed om te weten, maar daar moest hij wel rekening mee houden. Het feit dat ze haar pokémon ook gewoon liet doen maakten het er niet simpeler op. Floyd wist zo niet wat de schildpad zou doen, dus moest hij sneller gaan reageren. Een Hydro Pump werd afgevuurd, en het was maar te hopen dat de Deino snel genoeg zou zijn.
Een Deino was een blinde pokémon. Zoals bij de meeste wezens waren daardoor hun andere zintuigen een pak beter. Wag had niet precies kunnen zien waar de Hydro Pump vandaan kwam maar hij kon hem wel horen. Nipt wist hij de aanval zo te ontwijken. Als het water hem toch had weten te raken zou het vooral de klap zijn die wat schade zou aanrichten. ‘Work up.’ het had geen zin om er veel meer woorden aan vuil te maken. De andere liet zelfs haar pokémon zelf kiezen wat die deed. Floyd wist dat hij dar beter niet kon doen met de Deino. De pokémon was nog zeer jong, en veel ervaring in gevechten had hij dan ook niet. Hij bezag het eerder als een spelletje. Bellamy zou hij daarin wel vertrouwen.  ‘Crunch,’ Wag was nog bezig met het uitvoeren van de Work up, maar zodra hij daarmee klaar zou zijn zou hij op de blauwe pokémon afschieten, klaar om hem hard te bijten.}