[Waterpark Festival] Event Contest

Een week geleden:
Met een tevreden tikje op het scherm van haar Holocaster verstuurde Imogen haar online aanmelding voor de komende contest. Oh, dit ging geweldig worden. Zon, zee, Sunflora, een betere combinatie was niet denkbaar. Haar stralende glimlach zwakte echter een beetje af toen er een vraag in haar opkwam. "Zeg, Helios..." begon ze langzaam. "Kun jij eigenlijk zwemmen?" De Sunflora stak verontwaardigd zijn handen op. "Wanneer had ik dat moeten leren?!" antwoordde hij. Uiteraard verstond Imogen niets anders dan het gebruikelijke 'Sunflora, sunflora', maar de boodschap was duidelijk.

De dag van de contest:
Ze had Helios niet in een week leren zwemmen, maar was er op de ochtend van de contest toch van overtuigd dat ze ook zonder zwemtalent een mooie show op het water neer konden zetten. Ze had nog wel wat trucjes achter de hand om wat interactie met het water te krijgen. Helios leek ook minder zenuwachtig dan bij zijn eerste contest - tot hij erachter kwam wie hun tegenstander was. O dear, Elias Skarsgård. Zijn Chinchou was enger geweest dan Imogens Sunflora. Maar, zo redeneerden zowel Helios als Imogen nu om zichzelf gerust te stellen: bij die contest had de jury niet meer van Helios zelf kunnen zien dan zijn gloeiende bladeren. Nu ze hem in zijn volle glorie konden aanschouwen, moesten ze wel erkennen dat hij en niemand anders de winnaar kon zijn. Als hij geen al te grove fouten in zijn optreden maakte, tenminste.

"Helios, tijd om een paradijs te creëren!" riep ze terwijl ze de pokéball in de lucht gooide. De twee bessen in haar andere hand hield ze nog even bij zich, en ze lette goed op dat ze ze in haar enthousiasme niet per ongeluk fijnkneep. Ondanks haar hakjes wist ze zich moeiteloos staande te houden op de wiebelende vlonder. Helios daarentegen, die op zijn eigen vlot tevoorschijn flitste, voelde meteen dat hij zeeziek ging worden. De zon die pijnlijk op zijn huid prikte hielp ook niet mee, maar hij wist dat het stralende licht hem tegelijkertijd sterker maakte en dat was een troost. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden, dacht hij met enige tevredenheid. Een kunstenaar moet bereid zijn te lijden voor schoonheid. Vandaag zou hij de grootste kunstenaar zijn van allemaal, dus die zonnesteek en misselijkheid nam hij dan maar op de koop toe. Zolang ze zijn optreden maar niet hinderden.

"Begin met Synthesis", zei Imogen. Helios stak zijn armen omhoog en liet ze groen opgloeien, wat hem in staat stelde de helende kracht van het zonlicht op te nemen in plaats van de verzengende kracht. De zon, een wispelturig wezen, dacht hij. Hij gaf kracht en verbrandde, hij gaf leven en nam het weg. En in dit geval hielp het ook uitstekend tegen de opkomende zeeziekte. Hij liep naar de rand van zijn vlot en knielde aan de waterkant, waarna hij zijn nog altijd gloeiende bladeren in de zee stak; als hij zelf het water niet kon betreden, moesten zijn aanvallen dat maar voor hem doen. "Giga Drain." Alsof hij de kracht van de Synthesis doorgaf aan de zee schoten er groene stralen uit zijn handen die zich kronkelend als waterslangen van licht een weg door het water baanden, de golven van onderaf verlichtend. "Flower Shield", kwam de volgende opdracht. Helios sloot zijn ogen en concentreerde zich op de energie van leven, de kracht van groei. Dunne stengels begonnen te groeien waar zijn handen het water raakten en breidden zich uit over het oppervlak, de lijnen volgend waar de slangen van de Giga Drain hadden gekronkeld, alsof die de planten in hun pad lieten groeien. Aan de stengels vormden zich knoppen en de knoppen barstten open tot kleurrijke bloemen. Helios opende zijn ogen en stond op. Het groene licht was verdwenen, maar op de golven deinde nu een prachtige bloementuin. Imogen lachte, tevreden met het tafereel, maar oordelend dat het nog net een beetje extra flair kon gebruiken. Een beetje sfeerverlichting. Tijd voor de volgende stap van de show.

"Begin te laden", zei ze en Helios draaide zich naar haar om terwijl hij weer naar het midden van zijn vlot liep. Terwijl hij zijn bladeren uitspreidde om de kracht van de zon goed op te kunnen vangen - dit keer niet de helende kracht, maar de pure kracht, het licht, de hitte, de helderheid - stak Imogen de hand op waar ze al de hele tijd de twee besjes in droeg. De eerste was groen en je kon de bittere smaak haast proeven als je er alleen al naar keek, de andere was rood met stekels langs de rand en maakte haar verbazingwekkend blij. Nooit gedacht dat je van een bes zo vrolijk kon worden. Ze zocht oogcontact met Helios en gooide toen in een net boogje de twee bessen naar hem toe. Arceuszijdank wist hij ze ook te vangen - je wilde niet weten hoe lang Imogen en Helios bessen over hadden zitten gooien ter voorbereiding van dit moment - en hij draaide zich weer om naar het publiek, dat zich waarschijnlijk wel afvroeg wat hij met die bessen van plan was. Opeten? Jongleren? Poffins bakken? "Natural gift: water!" maakte Imogen hun plan echter triomfantelijk bekend en Helios stak bij haar woorden de eerste bes omhoog, de groene Durin Berry, en voor even voelde hij de energie van het water, begreep hij de golven. Een spiraal van water rees op uit de zee en cirkelde om zijn vlot heen omhoog, de lucht in. "Natural gift: flying!" riep Imogen en Helios stak de tweede bes omhoog, de rode Lansat Berry, en voor even sprak hij de taal van de wind, kon hij verven in zijn kleuren. Een tweede spiraal rees op, gemaakt van lucht, onzichtbaar van zichzelf, maar zichtbaar doordat hij zich mengde met de waterspiraal, de druppels uiteendrijvend tot er enkel een dunne, glinsterende mist in de lucht hing. Imogen stak enthousiast een arm in de lucht en riep het laatste commando: "Solar Beam!" En alle kracht de Helios in de tussentijd uit het zonlicht gefilterd en opgenomen had, kwam nu naar buiten in één explosieve, verblindende kolom van licht en warmte, recht de lucht in, en vulde de bemiste lucht boven de bloemenzee met talloze schitterende regenbogen.

Imogen lachte uitgelaten en maakte een diepe buiging naar het publiek en naar de jury. Terwijl Helios hetzelfde deed, dacht hij: zo, en nu wil ik schaduw en vaste grond onder mijn voeten. En een koel drankje, als het even kan.