Breeder Show

OOC: De show begint in de tweede helft van de post.
Deelnemer: Alex Beaumont
Naam Pokémon: Ophelia
Soort Pokémon: Shiny Squirtle
Geslacht: ♀
Stamboom: Alex' Cygnus (Shiny Rhyhorn) x Alex' Aquarius (Squirtle) - Hatchlings

De opmerking lag op het puntje van haar tong voor ze met succes de mond werd gesnoerd. Haar wenkbrauwen zakten omlaag en haar mond vormde zich tot een dun streepje. Altijd hetzelfde riedeltje. Ze verwachtte een stroom aan woorden, maar toen haar vader zijn mond opentrok, rinkelde een irritant gepiep in haar oren. Was dat echt zijn stem? Was dat wat hij te zeggen had?

Het beeld van haar vader vaagde langzaam maar zeker uit. Daar waar hij ooit had gestaan was nu alleen nog maar zwarte vergetelheid te zien. Alex kreunde zacht, haar eigen volume niet hoog genoeg om het gepiep te overtreffen. Het kostte haar nog zo’n vijf tellen voor ze het herkende als het geluid van haar wekker. Haar rechterhand verscheen onder de deken uit en streek langs het kleine apparaatje. De eerste drie knopjes werden grotendeels genegeerd, voordat de vierde werd ingedrukt. Het gepiep stopte abrupt.

Alex ademde diep via haar neus in en zuchtte het via haar mond weer uit. Ze voelde haar ogen, zelfs zonder ze te openen, branden; en elk deel van haar lichaam smeekte haar om nog wat langer in bed te blijven liggen. Als ze niet beter wist, dan voelde ze zelfs een ketting om haarzelf en haar bed gewikkeld. Met een tweede kreun draaide ze zich om en trok de deken wat meer over haar schouders. Wat had ze nou voor belangrijks te doen? Ze herinnerde zich dat ze de avond hiervoor nog had liggen piekeren over de show van vandaag. Was die echt belangrijk? Ze kon altijd naar de volgende gaan.

Slaap overmeesterde haar niet meer. Met haar rug naar de wekker gedraaid was het onduidelijk hoe lang ze bleef liggen, maar het brandende gevoel in haar ogen was alweer weg voor ze zich opnieuw genesteld had. Alex was het gewend. Zodra haar eerste wekker ging, was er geen ontkomen aan ontwaking meer. Het maakte niet uit hoeveel uurtjes slaap ze echt had gevat, haar lichaam leek haar altijd op dit tijdstip te willen pesten. Net als talloze andere keren overwoog ze om alsnog te blijven liggen. De wereld had haar toch niet hard nodig. Wat maakte een dagje langer in bed nou uit? Het was niet alsof er iemand echt op haar zat te wachten.

Zacht gesnuif was voor de goede luisteraars te horen. Alex was te druk met haar eigen gedachten bezig om het op te merken. Een luidere snuif volgde en het geluid van geschraap was niet meer te missen. Ze werd terug ter aarde getrokken. In eerste instantie dacht ze dat het een vreemde was – dat er iemand had ingebroken en haar slaapkamer in probeerde te komen. Alex kneep dan ook haar ogen dicht toen een harde klik de ruimte vulde en een zachte bonk aangaf dat er iemand naar binnen kwam. Ritmisch getrippel nam in volume toe en voor ze het wist werd er een koude, natte neus in haar nek geduwd. Alex slaakte een verrast gilletje, sloeg meteen haar hand voor haar mond en luisterde aandachtig naar andere geluiden.

Die kwamen niet. Wat er wel kwam, was een lange tong over de zijkant van haar gezicht. Dat was de enige info die Alex nodig had. Het was geen inbreker. Het was… “Sagittarius!” Met haar hand probeerde ze zijn behaarde snoet van haar weg te duwen, maar ze deed er inmiddels haar best niet meer voor. Hij was sterker dan zij – en bovendien was het hun ochtendritueel geworden. Op slechte dagen, in ieder geval. Alex opende haar grijze ogen en draaide zich loom op haar andere zij. Daar stond haar pluizige vriend haar vrolijk kwispelend aan te gapen. “Je hebt een koude neus, dat weet je,” mompelde ze. Echt aanstalten om zichzelf overeind te duwen maakte ze niet.

Sagittarius hield zijn kop schuin en zijn staart verloor kort het enthousiasme dat het net had. Dat keerde in volle teugen terug toen hij zag dat Alex roerloos bleef liggen. Met zijn voorpoten sprong hij op haar tweepersoonsbed, om haar deken in een grote hap tussen zijn tanden vast te grijpen. Hij duwde zich van het bed af en paradeerde met haar deken door de slaapkamer. “Sagittarius,” zei ze nog eens, haar toon strenger dan net. “Het is koud.” Ze hees zichzelf omhoog, met haar rug tegen het hoofdeinde en haar knieën dicht tegen haar bovenlijf gedrukt. Een van haar armen wikkelden zich automatisch om haar benen, terwijl de ander in de richting van haar Arcanine werd geheven. “Geef het terug.” Sagittarius’ staart verbrak zijn eigen snelheidsrecord. Hij zakte door zijn voorpoten en keek met een speelse blik naar zijn trainer. Die schudde fronsend met haar hoofd. Tot haar ergernis zag hij dat als een teken; niet om de deken netjes terug te brengen, maar om de kamer uit te sprinten. Nog geen seconde later hoorde ze een hoop gestommel.

Alex wreef over haar gezicht, proberend het kleine beetje achtergebleven slaap weg te werken. Daarna gooide ze haar benen over de rand van het bed en werkte zichzelf moeizaam overeind. Ze was dol op Sagittarius en de meeste van zijn fratsen, maar soms wilde ze dat hij het beter doorhad wanneer ze ergens geen zin in had. Haar blik viel op haar ochtendjas, voor ze die toch maar op zijn haak liet hangen. Sloffend ging ze haar Arcanine achterna.

Sagittarius lag languit over de vloer, het tweepersoonsdekbed half over hem heen en half onder hem. Hoe hij de verdraaiingen voor elkaar had gekregen was Alex een raadsel. Ze legde haar hand tegen de zijkant haar hoofd. “Wat moet ik toch met jou?”

------------------------

Hij speelde het bijna elke keer klaar. Alex had vanochtend nooit durven gokken dat ze in de middag fris en fruitig bij de show zou verschijnen, maar daar was ze dan. Haar trouwe viervoeter stond, zoals vaker, aan haar zijde. Zijn tong hing scheef uit zijn bek en hij had moeite om zijn aandacht op een persoon te leggen. Hoe kon dat ook als er zoveel verschillende figuren langs liepen?

Aan zijn voeten zat een jong schildpadje. Haar groene schild en bleke huid trok de nodige aandacht, maar de meeste fokkers behielden hun afstand. Er waren immers veel zenuwen in de ruimte aanwezig. Alex schoof haar voeten zachtjes heen en weer om maar iets te doen te hebben. Hun nummer lag erg hoog, maar omdat ze al vrij vroeg aanwezig moesten zijn, was het voor haar voorlopig afwachten. Misschien had ze een boek mee moeten nemen. Dat had haar wat meer kunnen afleiden.

Af en toe gleed haar blik door de ruimte. Ze wist niet zozeer wat ze precies verwachtte; erg veel fokkers kende ze niet, maar er was er altijd eentje die er voor haar uitsprong. Die sprong er voor meerderen wel uit, eigenlijk. Voor Alex had het een andere rede. Het meisje had een bepaald soort air over zich dat haar altijd op haar gemak wist te stellen. Alsof dit niet het einde van de wereld ging zijn, zelfs als het een afgang werd. Helaas voor Alex had ze de blondine nog niet gezien – en ze vroeg zich af of daar wel verandering in ging komen. Waarom zou Penny überhaupt naar haar toe komen als ze er wel was? Die had wel wat beters te doen. Voorbereiding, bijvoorbeeld.

Nog drie nummers voor haar.

Nog twee nummers.

Nog een.

Alex wist niet of het echt zenuwslopend lang duurde voordat de persoon voor haar klaar was, of dat ze zichzelf gewoon voor de gek hield. Wat het ook was, het hielp haar niet. Tegen de tijd dat haar nummer werd omgeroepen en ze overeind kwam, voelde alles in haar lichaam stijf aan. Ze plantte Ophelia op de rug van haar Arcanine en schuifelde samen met hem naar het podium waar de kopieën al klaar stonden.

De ringmeester, wie al in de ring te vinden was, wuifde haar naar zich toe. Toen hij zowel Sagittarius als Ophelia zag, hield hij zijn hand naar haar op. “Er mag maar een pokémon de ring in,” vertelde hij haar, een verwarde ondertoon in zijn stem te horen. Alex knikte naar hem. “Weet ik,” reageerde ze. Ze vermeed zijn blik zo goed als ze kon. “Sagittarius blijft hier ook wachten.” Na dat gezegd te hebben, tilde ze Ophelia van zijn rug en liep ze met de kleine Squirtle de ring in. Het arme diertje wist niet waar ze moest kijken. Ze stapte wankelend achteruit en viel pardoes tegen Alex’ voeten aan. Die knielde bij het schildpadje neer en zette haar weer op haar beentjes. “Rustig maar, ze zijn niet echt,” fluisterde Alex haar toe. “Doe maar wat we geoefend hebben, oké? Ik blijf bij je, en Sagittarius is er ook nog.” Ophelia aarzelde, maar draaide zich dan toch volledig naar de klonen om. Geen van beide wilden hier al te lang op blijven hangen. “Rapid Spin en dan Water Spout.” Ophelia sprong al tollend de lucht in en trok zich terug in haar schuld. Nog voor ze een van de kopieën wist te bereiken, verscheen er uit elk gat van haar schild een krachtige waterstraal. Vier van de tien klonen werden met succes geraakt.

“Aqua Jet.” De waterstralen verdwenen en Ophelia’s hoofd en pootjes kwamen weer tevoorschijn. Ze hield haar voorpootjes dicht tegen haar schuld gedrukt, terwijl haar achterpootjes zich met de wind mee lieten voeren. Vlak voordat ze de grond zou raken werd ze omringd door water en schoot ze in tegenovergestelde richting weg. Eenmaal in de lucht koos ze haar volgend slachtoffer uit. Met hoge snelheid knalde ze tegen de kopie op en landde ze netjes op alle vier haar poten. “Goed zo Ophelia,” complimenteerde Alex haar Squirtle. De glimlach op haar gezicht reikte net niet haar ogen, maar ze meende het wel. “Dragon Pulse.” Ophelia duwde zich met haar voorpoten overeind en draaide een kwartslag om de volgende kloon recht aan te kijken. Ze opende haar bek, waar een kleine, groene bal van energie begon te vormen. Het werd steeds groter, totdat het als dikke straal op de vijand werd afgevuurd.

Alex had niet verwacht dat het zo’n krachtige aanval zou zijn. De kopie die in de buurt van de ander had gestaan, werd eveneens verzwolgen. Ze kreeg even geen woord over haar lippen, maar Ophelia nam gelukkig het touw zelf al in handen. Een helderblauwe bol vormde zich tussen haar gebogen voorpootjes. Hoewel ze Aura Sphere nog niet zo goed onder de knie had, gooide ze de kleine bal met weinig moeite naar de achtste kloon op het veld. Een mini-explosie volgde, waarna stof van de grond werd opgewaaid en de overige twee kopieën minder goed zichtbaar waren.

Daar had Alex wel een oplossing voor. “Muddy Water,” droeg ze op. Ophelia sprong naar achteren. Dik, bruin water vormde zich in een cirkel om haar heen; dat langzaam maar zeker meer oppervlakte om haar heen opnam. Uiteindelijk werkte Ophelia het modderige water de lucht in en wist met behulp van een vloedgolf de laatste twee tegenstanders uit te schakelen.

Het eens zo schone podium had een hele hoop bruine vlekken erbij gekregen. Alex’ mondhoeken dropen omlaag en ze wreef ongemakkelijk over haar achterhoofd. Oeps?

De ringmeester scheen er geen oog voor te hebben. Hij wenkte Alex en Ophelia met zich mee de ring uit, naar het tafeltje waar een jurylid druk aan zat te schrijven. Ze slikte, haast luidkeels, waarop Sagittarius zijn gezicht tegen haar bovenarm duwde. De handeling bracht haar lang genoeg uit haar stroom aan gedachten om Ophelia van de grond te tillen en op de tafel neer te zetten. Het jurylid, een jonge vrouw die niet veel ouder dan haar oogde, schonk haar kleine Squirtle meteen een vriendelijke glimlach. “Hallo daar kleine,” begroette ze. Ophelia waggelde met een vrolijk geluidje op de jongedame af. “Ik moet heel even vervelend zijn hoor.” Terwijl de vrouw aandachtig aan Ophelia’s lichaam zat, vertelde ze precies wat ze aan het doen was. Of dat tegen de Squirtle of Alex was, was onduidelijk, maar Alex waardeerde het enorm.

Er werden steekwoorden opgeschreven. Alex keek toe hoe de vrouw haastig wat woorden neerpende, maar het was voor haar, op deze positie, niet goed leesbaar. “Shiny starters zijn erg zeldzaam,” merkte de vrouw op. Grijze ogen vingen heldergroen. Een korte tel daarna zagen ze vloer. “Dat klopt,” reageerde Alex zacht, proberend de warmte niet naar haar hoofd te laten stijgen. Ze faalde enorm. “Ze ziet er kerngezond uit en als ik die aanvallen mag geloven, dan heeft ze erg veel kracht in zich.” Haar mondhoeken trokken op en ze knikte voorzichtig, maar de grond bleef een stuk veiliger om naar te kijken. “Ik heb genoeg gezien,” ging de vrouw ongestoord verder. “Je mag haar weer meenemen hoor. En geef haar maar wat lekkers, ze is zo braaf geweest.” Ze hoefde het niet aan te durven om het jurylid aan te kijken, haar glimlach was in haar toon te horen. “Dankuwel,” mompelde Alex vlug, voor ze Ophelia van de tafel plukte en haar weer op de rug van Sagittarius plantte. Nadat ze op haar hielen was gedraaid en een paar stappen weg had gezet, hoorde ze nog een warme “succes”.

Het kostte Alex veel moeite om haar gezicht niet in haar jack te verstoppen.