Breeder Show

Breeders, trainers en coördinators, welkom bij de Breeder Show van Camphrier Town! Dit is je kans om een titel naar binnen te halen, want wie weet wint jouw Pokémon wel de eerste plaats in de power categorie!

De deelnemers ontvangen bij binnenkomst een nummer dat wordt aangekondigd door de ringmeester. In de ring staan tien Double Team-kopieën klaar waarop je Pokémon zijn of haar beste aanvallen mag demonstreren. Vervolgens wordt iedere Pokémon individueel gekeurd door een keurmeester, die kijkt naar de gezondheid en kracht van de deelnemers. Aan het eind wordt aangekondigd welke Pokémon het beste uit de keuring kwam en deze wint de titel.

Iedereen mag deelnemen. In je post noteer je de volgende gegevens:

Code:

Deelnemer:
Naam Pokémon:
Soort Pokémon:
Geslacht:
Stamboom: vader x moeder - Naam Fokkerij

Je omschrijft hoe je karakter aan de show deelneemt. Je mag de opmaak ervan zelf bepalen. Je post en de deelnemende Pokémon worden beoordeeld door een teamlid en uiteindelijk wordt er een winnaar gekozen. De breeder show blijft open tot 3 april. Let op! Alleen Pokémon die uit een fokkerij of daycare komen, mogen meedoen.

Moge de krachtigste winnen!

Deelnemer: Penelope Free
Naam Pokémon:  Tunkin
Soort Pokémon: Vulpix
Geslacht: Male
Stamboom: Dublin x London – Future Hearts

Ze was nauwelijks een maand onderweg of Penny had al zo veel progressie gemaakt. Vrijwel elke dag kon ze haar moeder met een brede glimlach bellen om haar een nieuw, spannend verhaal te vertellen. Het was onmogelijk voor het blonde meisje om stil te zitten. Dit was ook deels voor haar moeder, om te bewijzen dat ze voor zichzelf kon zorgen en dat haar laten gaan geen slecht idee was geweest. De arme vrouw maakte zich namelijk nog regelmatig zorgen, maar met elke keer dat Penny weer aan kwam zetten met een verhaal wat het tegendeel bewees, nam dat geleidelijk aan af. Ze maakte zich nog wel zorgen toen haar dochter liet weten dat ze zich had ingeschreven voor een breedershow, mede omdat ze pas zo kort in het vak zat en ze niet wilde dat het meisje teleurgesteld raakte als ze niet won, maar bij het zien van haar enthousiasme ebden de zorgen al snel weg. Het ging wel goedkomen met Penny.

Zorgen waren bij haarzelf immers ver te zoeken. Zeker toen ze ook nog eens een bekende tegenkwam op de show. Alex was degene die haar aan haar eerste eigen Pokémon geholpen had: Dublin, een Vulpix. Ze had met Dublin mee kunnen doen aan de show, maar had er voor gekozen dat ze een zelf gebreede Pokémon wilde inschrijven in plaats van een die door een ander gebreed was. Wonderbaarlijk genoeg was het binnen de tijd gelukt om haar Pokémon te breeden en had Dublin nu ook een zoontje. Een jonge en bovenal kleine Vulpix, wie gekenmerkt werd door een rode glans in zijn bruine oogjes, waarschijnlijk iets wat hij geërfd had van zijn moeder. Hopelijk had hij haar kracht ook geërfd. Dan zou deze wedstrijd geen probleem worden.

Na Alex succes te hebben gewenst, bleef Penny zelf nog even in de wachtkamer zitten om Tunkin’s vacht extra te borstelen. Ze wist dat de wedstrijd niet om schoonheid ging, maar wilde toch dat hij er op zijn best uit zag. Of ze nou wonnen of niet, het was eigenlijk de bedoeling dat hij hierna verkocht werd, wat betekende dat dit een goed moment was om reclame voor hem te maken. Als hij niet won was hij minder waard, maar als hij zich alsnog van zijn beste kant kon laten zien zou het altijd voordelig uitpakken. Zijn movepool was niet heel indrukwekkend, dus hij zou het van zijn charmes moeten hebben.

Zenuwen waren niks voor de blondine, maar toen haar naam werd genoemd omdat ze aan de beurt was, voelde ze toch een adrenalinestoot door haar lijf knallen. Het trok al snel weer weg en maakte in plaats daar van plaats voor enthousiasme. Als ze het kon was ze opgesprongen uit haar stoel, maar helaas zat ze vast in het voertuig. Wel spreidde ze haar armen, zodat Tunkin van de tafel voor haar naar haar schoot kon springen en zich daar kon nestelen. Penny lette er op dat zijn vacht niet door de war kwam, zodat hij nog altijd een goede indruk maakte. Gelukkig was hij geen druktemaker en kon ze hem redelijk onder controle houden. Hij raakte wel wat zenuwachtig bij het zien van de mensen die zich in de zaal van de show hadden verzameld, maar hij hield zich gelukkig kalm.

Mensen leken op te kijken bij het zien van het meisje in haar rolstoel. Ze negeerde de gechoqueerde gezichten, zodat het niet haar concentratie zou verprutsen. Wat ze niet negeerde waren de Pokémon die voor haar en Dublin verschenen nadat haar naam aan de gehele zaal was aangekondigd. Het was een groepje Kirlia wat voor hen stond te dansen. Het aanzicht liet een brede grijns op Tunkin’s gezicht verschijnen. Schijnbaar vond hij het er heel leuk uit zien. Zo leuk, dat hij zonder Penny’s bevel er al op af sprong, maar in plaats van ze aan te vallen rende hij een rondje om één van de Kirlia heen. Afkeurend gemompel klonk, waarop Penny uit haar trance werd getrokken. Ze had Tunkin zo schattig gevonden dat ze alleen maar met een grinnik had gereageerd. “Tunkin, nee!” De Vulpix keek op bij het horen van zijn naam. Een ondeugende uitdrukking sierde zijn gezicht, welke niet verdween toen Penny hem waarschuwend aankeek. Het meisje slaakte een zucht en besloot een poging te wagen hem bevelen op te dragen. Dat kon niet mis gaan, toch?

Als eerste had ze gekozen voor de aanval Feint Attack. Ze riep het naar hem en tot haar vreugde reageerde hij zoals hoorde. Hij hoefde niet meer dichter bij de Pokémon te komen aangezien hij hen al benaderd had om met hen te dansen, dus verplaatste hij onzichtbaar naar de andere zijde van de meest dichtstbijzijnde Kirlia en haalde hij hard naar haar uit. De kopie verdween, waardoor er een verwarde blik in zijn ogen verscheen. Het soort dat ‘heb ik dat gedaan?!’ uitstraalde. Zijn trainster besloot hier niet op in te gaan, ondanks dat ze het heel schattig vond, en maakte zich in plaats daar van klaar voor de volgende aanval die ze wilde laten zien. “Howl, Tunkin!” Het was een aanval die geen schade zou doen, maar in plaats daar van zijn aanvalskracht zou verhogen. Dat had weinig effect op de Double Team kopieën, maar hij kon wel zijn jonge stem laten horen.

… Tenminste, als hij luisterde. Zijn verwarring was zodanig doorgeslagen dat hij Penny niet hoorde. Hij sprong op een tweede kopie af zonder echt een aanval te doen, en kwam er achter dat hij hiermee ook de Kirlia kon laten verdwijnen. Opnieuw liet het hem hard schrikken, waardoor hij met een verdwaasd gezicht op zijn achterwerk ging zitten en met een blik om zich heen kijk alsof hij een existentiële crisis doormaakte. Penny zou dit alleen maar grappig hebben gevonden als ze niet het veroordelende gekrabbel van pennen op papier had gehoord om zich heen. Om nog maar niet te beginnen over het afkeurende gemompel. Op deze manier zouden ze niet winnen…

Bijna raakte ze in paniek, als ze zich niet een ademhalingsoefening had herinnerd die haar kalmte zou brengen. Diep ademde ze een paar keer in en uit, waarbij Tunkin nog een derde kopie wist te doorbreken. Aan zijn gezicht te zien was hij nu echt heel erg van streek. Misschien had Penny dit beter eerst met hem kunnen oefenen… Gelukkig was ze zelf wel tot rust, want dat betekende dat ze hem ook kon kalmeren. Ze bracht haar vingers naar haar mond en liet een lange, luide fluittoon klinken, wat de aandacht van het kleine oranje vosje trok. Hij kwam naar haar toe gewandeld en maakte zich klaar om bij haar op schoot te springen, waarop een jurylid luid zijn keel schraapte. Penny liet Tunkin met een geluid weten dat hij moest wachten en richtte haar blik op de man. “Geef je op?” vroeg hij, een strenge frons op zijn voorhoofd, al had ze het idee dat dat nou eenmaal de vorm van zijn gezicht was. "Nee, ik wilde hem alleen kalmeren," antwoordde ze ferm. Ondanks haar leeftijd liet ze zich niet kleineren Door volwassenen. Al helemaal niet als ze er zo chagrijnig uit zagen. "Dat zul je zonder contact moeten doen. Anders telt het als opgeven."

Penny kon zichzelf er nog net van weerhouden om een lelijke opmerking over de man zijn gezicht te maken. Tunkin had het hele gesprek niet begrepen en scheen alsnog aanstalten te willen maken om op haar schoot te springen, maar de blondine merkte dit op tijd op en liet haar Vulpix met een streng geluid horen dat hij dat niet mocht. De hint werd begrepen. Verwarde oogjes waren op het meisje gericht. Nog steeds was aan zijn ogen te zien dat hij zich niet op zijn gemak voelde, maar hij scheen wel genoeg concentratie te hebben om verder te 'vechten'. Zelfs als dat niet het geval was geweest had Penny hem waarschijnlijk opgedragen om een aanval te gebruiken. Om eerst zeker te weten dat het weer met hem ging, begon ze met een aanval die geen schade aan zou richten en dus de kopieën intact zou laten. “Tunkin, gebruik Howl!” De oranje vos ademde diep in en liet een verbazingwekkend zielige huil klinken. Niet omdat er zo veel emotie in zat, maar omdat het zo’n hoge piep was dat het niet anders te beschrijven was. Het leek wel effect op hem te hebben gelukkig, anders was het voor niets geweest. Met een fiere houding wachtte hij op het volgende bevel.

“Oké, en nu een Heat Wave!” Het was zo mogelijk de beste aanval die ze tot hen beschikking hadden tijdens deze show. De aanval kon namelijk meerdere doelwitten raken, wat precies was wat nu gebeurde. Drie Kirlia werden de dupe van de warme adem die de Vulpix uit zijn bek uitstootte. Dat betekende dat er vier tegenstanders overbleven. Penny had echter zo het idee dat niet alle ‘verslagen’ Pokémon zouden meetellen, aangezien ze niet allemaal door aanvallen waren geraakt. Toch wilde ze doorgaan met de show om te laten zien dat ze ondanks haar handicap en haar leeftijd toch een prima baby Pokémon op de wereld had kunnen helpen. Hopelijk viel hij bij iemand in de smaak en kon ze hem zelfs doorverkopen.

Nu eerst was het van groter belang om die laatste vier Kirlia te raken. Er waren nog drie aanvallen die ze niet hadden gebruikt, dus genoeg keuze om originele moves te laten zien. Ze konden ook maar beter eens gebruik maken van die Howl van eerder, want dat had nagenoeg niet geholpen voor de kracht van Heat Wave. “Secret Power!” Als ze het zich goed herinnerde, was dat wel een fysieke aanval. Het bleek waar te zijn ook, want Tunkin stortte zich in volle vaart op één van de tegenstanders af. Zodra deze geraakt en dus verdwenen was draaide hij zich om, opnieuw die verwarde blik in zijn ogen. Gek dat hij daar net minder last van had gehad, maar Penny klaagde niet. “Goed zo, Tunkin!” prees ze hem, wetend dat positieve stimulatie het beste werkte. Nou ja, eigenlijk was het meer hopen, want ze had het nooit eerder uit kunnen proberen op zo’n jonge Pokémon. Tunkin scheen er niet heel erg op te reageren, behalve dat hij zijn blik op de eerstvolgende Kirlia richtte. Wilde hij die soms aanvallen…? “En nu Ember!” Een aarzeling zorgde er voor dat het veroordelende gekrabbel van pennen weer een rilling over Penny’s rug bracht, maar toen de Vulpix zijn Ember gebruikte en de vuurballetjes niet één maar twee tegenstanders wisten te raken doordat deze precies achter elkaar stonden, leek dat toch even in een positieve mompeling te veranderen. Kort was de glimlach van het gezicht van het meisje gevallen, maar bij het zien van deze nieuwe prestatie kwam die met gemak weer terug. “Whoo! Goed zo!” Er was nu nog maar één Kirlia over. Precies evenveel als aanvallen die ze nog niet gebruikt hadden.

“Maak het af met Hex!” Tunkin zocht de laatste Kirlia op, deze keer met een zekere houding. Hij liet zijn ogen rood oplichten terwijl deze strak op de laatste kopie gericht bleven. Penny wilde al voor hem juichen, maar besloot hier mee te wachten tot de kopie daadwerkelijk verslagen was. Ze zat op het puntje van haar stoel te wachten tot het gedaan was, maar om de een of andere reden kostte het hem moeite. Kirlia keek hem aan en hij keek Kirlia aan, dus er was geen probleem, toch? Of was het een te zware aanval voor een baby Pokémon? Was het te veel gevraagd geweest?

En toen gebeurde het. De laatste Kirlia spatte uiteen alsof dit niet een gewone illusie was. Verschillende mensen in de zaal klapten. Penny was één van hen. Met een trotse glimlach en enthousiast gejuich liet ze haar Vulpix weten dat hij het goed gedaan had. Dat de mensen om haar heen het daar niet mee eens waren kon haar niets schelen. Net als eerder riep ze hem naar haar toe, wat hij met plezier deed. Ze wierp de man die haar eerder had aangesproken een arrogante blik toe toen ze de oranje vos in haar armen sloot. Nu mocht hij lekker wel op schoot en daar had hij niks over te zeggen. Ze hadden hun taak volbracht. Of ze zouden winnen of niet zat ze niet eens over in. Ze had wel door dat het niet perfect was gegaan en ze zou erg teleurgesteld zijn als de prijs aan haar neus voorbij ging, maar ze hadden het tenminste geprobeerd. Met die gedachte draaide ze haar rolstoel om en maakte ze plaats voor de eerstvolgende kandidaat. Misschien kon ze hen zelfs nog even succes wensen.

Aantal gerekte kopieën - gebruikte move
1 - Feint Attack
2 - Geen move, per ongeluk tegen aan gelopen
0 - Howl
3 - Heat Wave
1 - Secret Power
2 - Ember
1 - Hex

tag; Power Show!