LITTER SHOW
De hal was, zoals altijd, weer erg indrukkend. Alex voelde de zenuwen in haar onderbuik borrelen. Waarom wilde ze ook weer meedoen? Oh ja, daar had de fokkerij baat bij. Bovendien was het goede reclame voor haar babies. Ze wilde hen een zo goed mogelijk thuis bezorgen en dat kon alleen als de zaken echt goed liepen. De jongedame liep naar de registratie en zag dat ze bij lange na niet de eerste was. Er stond een lange rij en de hal stroomde vol. Waren het allemaal Breeders? Of liepen er ook veel toeschouwers tussen? Hoe dan ook was het erg druk en dat deed haar eigenlijk niet veel goed. Ze voelde zich niet echt op haar gemak met zoveel mensen in een gesloten ruimte. Alex overwoog kort om Sagittarius eruit te laten. Ze bedacht zich dat het niet slim was, omdat hij alleen maar meer van haar omgeving in beslag zou nemen. Wat kon ze anders? Oh wacht. Aquarius. Stilletjes liet ze de Squirtle uit haar bal en raapte ze de pokémon op.
“Hé Aqua,” begroette ze haar met een zenuwachtige glimlach. Meer had Aquarius niet nodig. Gewillig liet ze zich door haar trainer knuffelen en begon zachtjes te neuriën in een poging Alex gerust te stellen.
De rij werd korter en Alex kreeg uiteindelijk haar nummer. Ze was vrij snel aan de beurt voor iemand die zich net pas had aangemeld. Dat betekende dat ze haast moest maken… Meer gestrest dan voorheen sjeesde ze de hal door, op zoek naar het tafeltje met haar nummer op. Ze vond het niet. Het gaf haar alleen maar meer negatieve kriebels. Voor een moment overwoog ze ook om een hoekje op te zoeken en daar in huilen uit te barsten. Het was zo ontzettend druk! Ze had geen tijd! Waar moest ze zijn? Haar grijze ogen zochten alle mensen en tafels af. De vele prikkels overspoelden haar in kleinere golven, maar dat maakte het des te vervelender. Alex kreeg de kans niet om naar adem te happen. Het hielp ook niet dat het allemaal zo langs haar heen ging. Ze kon zich nergens op focussen. Zelfs Aquarius leek geen aandachtspunt meer te zijn.
En toen klonk het. Als een heldere kerk bel die de ochtendmis inluidde, hoorde ze een bekende stem haar naam roepen. Alex draaide zich met een ruk om – wist om één of andere rede precies waar ze heen moest kijken – en zag toen het figuur van een bekend meisje. Het was ook niet te missen. Penelope had nou eenmaal een vervelend herkenningspunt. Dat was echter niet wat Alex zo herkenbaar aan haar vond. Het was de energie, waar de blondine van leek te bruisen, waar Alex haar meteen aan kon herkennen. Dat haar naam zo luid was geroepen, was daar alleen maar bewijs voor. Opgelucht dat ze een klein beetje afleiding had, liep ze stroef op Penelope af.
“Oh, hey Penny,” glimlachte ze naar het meisje, hopelijk luid genoeg voor de ander om haar te horen. Met al het geroezemoes van andere deelnemers en toeschouwers leek het haar sterk.
“Doe je ook mee?!” klonk desondanks Penny’s opgelaten stem. Alex bereikte haar en knikte.
“Ja. Jij ook?” De vraag was misschien een beetje dom. Dat besefte de jongedame zich maar al te goed. Ze wilde alleen niet dat het gesprek over haar ging, want dat bracht verscheidene consequenties met zich mee. Geen van allen waren fijn voor Alex.
“Ja!” ging Penelope enthousiast verder. Ze gebaarde naar de tafel waar zij ongetwijfeld haar pokémon straks op moest laten zien.
“Kijk, dit is mijn litter!” Grijze ogen gleden naar de pokémon die erop te zien waren. Alex herkende hen als Gible. Twee van hen hadden een opmerkelijke kleur.
“Ooh!” reageerde ze onder de indruk. Een trots blik verscheen in haar ogen. Die was het beste te beschrijven als een grote zussenblik.
“Je hebt al shinies, wat goed Penny.” Ze keek met een glimlach naar de blondine. Penelope boekte ook veel vooruitgang. Alex zag het niet als een slecht teken. Waar anderen zich aangevallen zouden voelen door de concurrentie, was zij alleen maar blij dat zo’n jong iemand die passie al zo vroeg met andere breeders kon delen.
Penny was nu niet meer te houden.
“Ik heb heel veel shinies!” reageerde ze. Daarna noemde ze een lange lijst op. Bij elke pokémon die erbij kwam, werden Alex’ ogen net ietsje groter. Van ongeloof en verbazing, maar niet vanwege jaloezie.
“En ik wil er nog veel meer!” eindigde Penny haar verhaal. De jongedame met de Squirtle in haar armen knipperde met haar ogen. Die meid had wel pit. Ze wist in ieder geval wat ze wilde. Haar eerdere glimlach keerde terug, al was hij dit keer vooral bemoedigend en zachtaardig. Penny ging het nog ver schoppen, als je het Alex vroeg.
“Jij hebt veel shinies,” reageerde ze na een korte stilte.
“Als ik ergens mee kan helpen, dan doe ik dat graag, oké?” Ze meende wat ze zei. Als ze iemand blij kon maken, dan was zij ook blij. Daar zou ze zichzelf zelfs voor wegcijferen.
“Je hebt me al geholpen!” kwam Penelope’s reactie. Alex keek haar vragend aan.
“Dankzij jou heb ik Dublin. Hij is nog steeds mijn favoriet, zelfs al is hij niet shiny.” Oh, ja. Ze had Penny ooit een Vulpix van Aries gegeven. Hoe kon ze dat vergeten? Dat hadden ze bij hun eerste ontmoeting zelfs al afgesproken. Het deed haar goed om te horen dat Penny erg veel van Dublin hield. Daarom werd haar glimlach ook net ietsje breder.
“Ik ben blij om dat te horen,” vertelde ze. Ze herinnerde zich echter ook dat ze zich nog klaar moest maken voor de jury en dat ze niet lang meer bij Penny kon rondhangen.
“Zullen we straks anders ergens iets gaan drinken?” stelde ze voor. Op die manier kon ze misschien zien hoe het met Dublin ging.
“Ik trakteer. Dan kunnen we bijkletsen.” De blondine in de rolstoel leek haar plan te begrijpen. Dat, of Penelope maakte gewoon gemakkelijk bepaalde aannames.
“Klinkt gezellig!” reageerde ze vrolijk.
“Succes met de show, hopelijk win je ook iets!” Alex lachte kort. Penny was in ieder geval erg gedreven om te winnen. Ze gunde het meisje de hoofdprijs wel.
“Bedankt,” zei ze. Ze keek vluchtig over de mensen heen om te zien of ze haar tafel nu wel kon spotten.
“Jij ook veel succes,” vervolgde ze. Ze wierp nog een korte, bemoedigende blik op Penelope en vertrok toen om haar queeste naar haar tafel te hervatten.
Het kostte haar zo’n zeven minuten voor ze het eindelijk had gevonden. Met een zucht zette ze Aquarius op het tafeltje neer en legde ze haar eigen nummer ook op het blad. Goed. Ze hoefde, Arceusdank, niet veel meer te doen. Thuis had ze de pokémon al zoveel mogelijk verzorgd en hun vacht netjes gekamd, omdat ze al had voorzien in tijdnood te komen. Het gevolg daarvan was dat ze
juist in tijdnood kwam, want ze was veel te laat vertrokken. Daaraan denken had nu echter weinig zin. Alex was nog helder genoeg om zich dat te realiseren. Ze haalde de pokéball van haar litter tevoorschijn en liet de vier pokémon eruit. Het waren drie Litten en één Vulpix. Twee van hen hadden een aparte kleur, net als bij Penny het geval was geweest. Ze had bij het meisje kunnen pronken, maar wilde op de eerste plaats de spotlight niet van de blondine stelen. Dat voelde niet goed. Bovendien wilde ze niet eens in de spotlight staan. Dat mocht haar nestje voor haar doen.
“Oké, ik ga jullie nog een keertje borstelen en dan moeten we gewoon wachten op de jury,” vertelde Alex aan haar pokémon. Aquarius had schijnbaar besloten om haar te helpen met het in toom houden van de kittens en pup. Ze waren nog erg jong, dus wilden ze natuurlijk op ontdekking gaan en spelen. Dat mocht wel… Als ze hier klaar waren. Alex haalde een borstel uit haar tas en begon ze één voor één te kammen. De klitten die er überhaupt al zaten, waren vanochtend al eruit geborsteld. Ze was dus snel klaar met hun vachten netjes strijken. Gelukkig maar, want er was maar een die het echt heerlijk vond om gekamd te worden. De rest werd al snel ongeduldig en begon over de tafel te wandelen, waardoor Alex geregeld een poging tot een streng preekje moest doen.
“Als we hier klaar zijn, krijgen jullie iets lekkers,” was de belofte die vaak wel werkte. Dit keer was geen uitzondering.
De jury verraste Alex. Bij de vorige shows had ze nog een kleine aankondiging gehad, of had ze hen vanuit haar ooghoeken in de gaten kunnen houden. Deze keer stonden ze ineens voor haar neus. Alex moest zelfs twee keer kijken voordat ze doorhad dat het de jury was. Shiny pokémon trokken nou eenmaal de aandacht.
“Alex Beaumont?” werd aan haar gevraagd. Ze rechtte haar rug en stond er een stuk stijver bij. Haar bewegingen waren houterig.
“Ja, d-dat ben ik,” reageerde ze nerveus. Ah, daar begon het al. Ze had zichzelf al als verdoemd gedoopt toen ze op was gestaan en gemerkt had dat ze zich nogal vrouwelijk voelde die ochtend.
“Van… Hatchlings? Spreek ik het zo goed uit?” Dat was vrij… lief van het jurylid. Ze knikte.
“Ja.” Het kwam er zo stroef uit, dat ze voor haar gevoel beter had kunnen zwijgen. Er werd iets op papier gekrabbeld. Alex voelde elke krabbel in haar buik.
“Vertel eens wat over het nestje.” Oh. Chips. Ze had helemaal niks voorbereid! Ze wist dat ze iets was vergeten… Kon ze improviseren? Nee. Het moest toch echt gebeuren.
“E-Euh…” Alex beet zachtjes op haar onderlip en keek zwijgend van de jury naar haar pokémon. Aquarius gebaarde naar de shinies, alsof ze wilde zeggen dat haar trainer daarmee moest beginnen. Goed punt.
“Er zitten… twee shinies tussen,” begon Alex daarom ook. Een ander jurylid klakte met zijn tong.
“Dat kunnen we zien,” gaf hij aan. Het klonk niet heel erg bot, maar de woorden waren hard genoeg om haar botten te kunnen breken. Bij wijze van.
“… J-Ja… Juist… Euh…” Ze keek weer naar Aquarius. De Squirtle gebaarde naar een van de Littens en verborg haar gezicht toen achter haar pootjes. Alex fronste. Was die erg goed in kiekeboe? Verstoppertje? Waarom zou Aquarius zich verstoppen…? Oh!
“Eén van de Littens heeft de hidden ability Intimidate,” vertelde ze. Haar Squirtle stak haar duim naar haar op. Er werd weer wat op papier gezet.
“Wat is de stamboom?” besloot het eerdere jurylid te vragen. Alex richtte haar blik op hem en schrok bijna. Hij keek haar namelijk ook aan, waardoor ze per ongeluk oogcontact met hem maakte.
“… E-Euhm…” stotterde ze.
“V-Vega, mijn Shiny Ninetales… En Andromeda, mijn shiny Litten…” Nog meer geschreven krabbels. Nog meer gespannen kriebels.
“En eggmoves?” Meteen nadat de vraag werd gesteld, keken de juryleden naar de pokémon op het tafeltje. Sommigen keken verbaasd, anderen keken vertederd. Alex hief verbaasd een wenkbrauw en keek over haar schouder naar het
tafelreel. De vier babies waren met elkaar gaan spelen. Schijnbaar duurde het hen te lang.
Ze wilde ze opbreken, maar toen ze haar arm hief en aanstalten maakte om hen te roepen, werd haar aandacht door de jury getrokken.
“Laat ze maar lekker ravotten,” werd er gezegd.
“Dan kunnen we meteen zien of ze gezond zijn.” Alex staakte haar poging en knikte begrijpend.
“Dus, Eggmoves?” werd er weer gevraagd. De jongedame begon ze op haar vingers op te sommen.
“Litten kent Heat Wave en Crunch,” vertelde ze.
“Vulpix kent Feint Attack, Hex, Secret Power, Heat Wave, Extrasensory, Captivate en Spite.” Ze zag de man van eerder, waar ze oogcontact mee maakte, onder de indruk weer wat dingen opschrijven. Dat was… Goed, toch? Dat betekende iets goeds. Toch? Alex wist het niet zeker.
“Mogen we ze aanraken?” werd er netjes aan haar gevraagd. Ze keek op.
“Oh, euh, ja… Als het goed is, dan zijn ze oké met contact.” Als het goed is? Dat ging haar wellicht minpunten opleveren. Ze wilde zich dan ook bijna voor haar voorhoofd slaan. Er kwam geen opmerking over. In plaats daarvan werden haar pokémon lichamelijk onderzocht. Dat gebeurde gewillig, zei het met een verwarde uitdrukking op hun snoet. Het scheelde enorm dat Aquarius erbij was en de pokémon kon vertellen dat er niks engs ging gebeuren. Bovendien spookte de belofte van het lekkers door hun hoofdjes heen. De juryleden maakten hun laatste aantekeningen, namen afscheid en liepen toen naar de volgende tafel. Alex slaakte een diepe, opgeluchte zucht.
“Nooit meer…” opperde ze.
“… Is wat ik wil zeggen, maar ik weet dat dat niet het geval gaat zijn.” Ze keek naar haar Squirtle, wie haar veel betekend aankeek. Ze glimlachte moederlijk naar Alex. Dat bracht haar op de een of andere manier tot rust.
“Bedankt voor je hulp, Aqua,” zei ze tegen de pokémon.
“Wat zou ik toch zonder je moeten?” Een klein grijnsje verscheen rond de Squirtle haar lippen. Het nestje aan kittens en de pup hervatte ondertussen het speelkwartier. Alex keek de hal rond.
“Ik vraag me af of Penny al is geweest. Ik hoop dat ze het goed heeft gedaan.”
