The Spider's Web [Objective]

Onderuit gezakt zat Lilith op de bank. Het was geen speciale bank, het ding was redelijk doorgezeten en het was duidelijk dat iemand het al een lange tijd had. Dit was niet haar huis, duidelijk. Ze bevond zich in een oud huisje in Camphrier samen met haar trouwe Espeon. Ze was hier met een missie en was niet van plan die te verpesten. Haar normale werk bestond meestal uit de archieven doorspitten en saai papierwerk doen, typisch werk wat werd toevertrouwd aan onbelangrijke Grunts. Het was vooral kleine dingen, belangrijke en geheimere zaken werden geregeld door mensen met meer bevoegdheid, maar het waren toch dingen die moesten gebeuren. En bij een van de rapporten had Lilith iets opgemerkt. De eigenaar van een klein, maar redelijk succesvol software bedrijf had zich afgesloten en er was al een tijdje geen contact geweest. Het was niet zo bijzonder, maar de man die het bedrijf had opgericht had gebruik gemaakt van een lening bij Team Rocket en als terugbetaling hadden ze illegale technologie gekregen. Holo Casters waarmee was gerommeld of afluisterapparatuur, dat soort dingen. Dingen die je niet overal zomaar kon krijgen, dingen die vooral kostbaar waren omdat ze werden gemaakt door mensen die er verstand van hadden. En de lading die ze hadden moeten krijgen was al bijna een maand laat, maar niet alleen dat. De eigenaar had al het contact verbroken en leek niks meer met de organisatie te maken willen hebben. Begrijpelijk, maar niet iets wat werd getolereerd. Blijkbaar had de politie hem bang gemaakt en was het hem te heet onder te voeten geworden. En contacten met Team Rocket stond gewoon niet mooi op je CV. Wegrennen had hem blijkbaar de beste oplossing geleken, want het had maar een beetje onderzoek gekost voor ze erachter was gekomen dat hij een huisje in Camphrier had gekocht en daar nu leek te wonen. Weggevlucht van Lumiose, maar niet te ver weg. Nadat ze het had gemeld bij haar baas had hij in plaats van iemand te roepen om het op te lossen besloten haar erop af te sturen. In eerste instantie was ze verbaasd geweest, maar dat was snel omgeslagen in genoegen. Haar baas had laten doorschemeren dat dit misschien wel haar kans was op promotie, eindelijk af van de eindeloze titel van Grunt. Geen saaie archieven meer, geen kleine, onbelangrijke klusjes. Een kans om het verder te schoppen. Dit ging ze niet verpesten!

Nadat Lilith was aangekomen bij het huis had ze het hele ding onderzocht. Aangezien de eigenaar vluchtte van Team Rocket was het logisch als hij beschermingsmaatregelen had getroffen. Ze had inderdaad een paar camera’s aangetroffen, maar die waren niet erg moeilijk geweest om te omzeilen. Met haar carrière als inbreker was ze al bekend met dit soort dingen en had een stoorzender mee om de dingen te verstoren - ironisch genoeg eentje die van zijn eigen bedrijf kwam. Aangezien dit haar eerste, grotere missie was sinds ze in Kalos was had ze zich een beetje uitgesloofd en de moeite genomen het dagschema van de man te ontfutselen. Ze had een dag doorgebracht in het dorp, kleine, onschuldige conversaties gehad met de buren en gekeken wat de man zo allemaal bezocht. Volgens de buurjongen verliet hij zijn huis vaak in de middag om buitenshuis te eten – misschien had hij wel een lover, al had ze daar niks over kunnen vinden. Misschien was dat een reden dat hij wilde stoppen. Na de camera’s te hebben verstoord had Lilith Esper tevoorschijn gehaald en de Espeon gebruikt om andere technologie te vinden die mogelijk werd gebruikt om Team Rocket – en andere ongewenste bezoekers – buiten te houden. Binnen was een alarm geweest, maar met een Espeon die speciaal getraind was om met dit soort dingen om te gaan was het een koud kunstje geweest om het ding kapot te maken. Na de succesvolle inbraak en een nette huisraid – om de indruk te wekken dat ze niks had doorzocht – was ze op de bank gaan zitten en wachtte geduldig tot de man terug kreeg. Een zekere Adam Wilson, baas van Magnetech. Ze had niet zoveel tijd gehad om haar onderzoek te doen, maar als toekomstige Spy wilde ze haar werk goed doen. Dus had ze alle informatie bij elkaar gesprokkeld die ze kon vinden om de missie goed af te sluiten.

Het was nu ongeveer tijd, het zou niet zo lang duren tot de heer Wilson terug zou komen van zijn lunch/mogelijke date – een van de dingen waar ze niet al te diep onderzoek op had gedaan. Lilith richtte haar ogen op Esper en vroeg woordeloos of de Espeon wist of hij al kwam. De pokémon schudde licht haar kop en krulde haar gespleten staart om haar poten. Nog even wachten. Het piepen van de deur een tijdje later gaf aan dat iemand er druk op zette en Lilith ging beter overeind zitten. Het was een oude deur, zo eentje die altijd protesteerde als je hem probeerde open te doen. In dit geval erg nuttig. De voetstappen weerklonken in de hal en klonken erg rustig, als hij door had dat ze er waren had hij nog niks gemerkt. De man leek eerst naar de keuken te vertrekken en rommelde daar een minuut rond. Dat was okay, ze kon wachten. Geduldig hield Lilith haar ogen op de woonkamer deur en merkte dat haar spieren een beetje spanden toen de deur begon te openen. Wilson kwam binnen en zag haar in eerste instantie over het hoofd. De man sloot de deur, draaide zich om en verstijfde. De ontspannen uitdrukking op zijn gezicht veranderde al snel in horror en Lilith zag dat hij zijn glas water steviger omklemde. “W-Wat doe jij hier?” het kwam er onhandig uit, maar leek toch een poging haar af te schrikken aangezien hij zich steviger opstelde om intimiderende over te komen. Lilith zei in eerste instantie niks en keek hem kort aan. Dat leek hem nog nerveuzer te maken en het glas water begon licht te trillen. Hij had al iemand verwacht, dat was duidelijk. “Meneer Wilson,” sprak de zwartharige uiteindelijk langzaam. “Ik denk dat u weet waarom ik hier ben.” De man slikte zichtbaar en probeerde zijn hand onopgemerkt naar zijn zak te brengen, waarschijnlijk voor een pokéball of misschien wel een alarm systeem. Esper mauwde zachtjes en keek Wilson doordringend aan, alsof ze hem waarschuwde niks te doen. Want hoewel ze over het algemeen een vriendelijke pokémon was, bleef haar loyaliteit bij Lilith. “Ik zou dat niet doen als ik jou was,” de waarschuwing was niet alleen in de ogen van haar pokémon te lezen, Lilith keek de man strak aan en gebaarde dat hij in een van zijn stoelen moest zitten. “Het maakt niet uit als u van me af komt, de volgende keer zal er iemand anders komen. Iemand die misschien minder… vriendelijk is.”

De sinistere uitspraak leek ervoor te zorgen dat de man het - voor nu - opgaf en na een trillende zucht bewoog hij zich naar zijn zetel. De stoel kraakte toen hij erin zakte en met een verslagen uitdrukking keek Wilson naar de Grunt. “I-Ik… ik wil er gewoon klaar mee zijn,” mompelde hij zachtjes met zijn ogen op de vloer. Een stilte viel en de man deed geen poging oogcontact te vinden. Het zou niet zo moeilijk zijn hem te overtuigen dat dit gedrag nutteloos was, maar hij had wel een push nodig. “Ik ben bang dat dat niet mogelijk is,” reageerde Lilith streng. “En ik kan u ook verzekeren dat wegrennen het niet beter zal maken.” De rilling die door de man trok leek te bevestigen dat hij zich ook realiseerde dat de situatie niet beter zou worden en met een ruk keek hij op, recht in haar ogen. Lilith merkte dat ze bijna schrok van de plotselinge beweging, maar het lukte haar doodstil te blijven zitten. Anders zou ze een stuk minder intimiderend zijn. “U begrijpt het niet, ik-,” voor de man verder kon gaan met zijn smeekbede spatte een duur uitziende vaas uit elkaar. Zowel Lilith als degene die ze moest overtuigen schrokken van de plotselinge scherven, al wist Lilith zich sneller te herstellen en hoopte dat het onopgemerkt bleef. Esper was overeind gekomen op het tafeltje waar ze op had gezeten en haar ogen gloeiden vervaarlijk paars op. “Nee, ik denk dat u het niet begrijpt,” Lilith zakte terug in de bank en richtte haar eigen paarse, niet opgloeiende, ogen op Wilson. “Weet u, ik was ooit als u, iemand die tegen beter weten in bij Team Rocket verzeild raakte. Alleen had ik minder… keuze.” Ze liet een stilte vallen en dacht kort terug aan haar verleden. Wat zouden haar ouders nu doen? Zouden ze nog steeds naar haar zoeken? Ze wilde het niet weten, ze had het verleden los gelaten. “En ik begrijp u, echt waar. Er was niks liever wat ik wilde dan terug naar mijn veilige, vertrouwde leven, maar toen…” het feit dat de man niks meer zei hield Lilith maar als teken dat hij naar haar luisterde. Wat gelukkig ook het geval was, toen ze weer oogcontact maakte zag ze hem nerveus kijken, wachtend naar het einde van het verhaal. Hij kon al weten dat het geen happy ending was… in elk geval niet een happy ending zoals hij het het liefst zou willen zien. Zelf had ze er vrede mee gevonden, nu moest hij dat ook doen.

“Wat denkt u dat er gebeurt als alles naar buiten komt?” Lilith boog zich voorover met haar handen tegen elkaar. De serieuze blik in haar ogen deed Wilson slikken, het was iets war hij zelf duidelijk ook over na had gedacht. “Mijn vader,” ging de Grunt langzaam verder. “Is deel van de politie en well, nadat alles aan het licht kwam kun je wel voorstellen wat er gebeurde. Ik had geen plek meer om naar terug te gaan. Ik zat vast bij Team Rocket, zelfs meer dan u nu. En ik zou kunnen zeggen dat ik spijt heb, maar… eerlijk gezegd ben ik wel tevreden.” Lilith zuchtte en keek opzij naar haar Espeon. “Ik weet niet of het voor u ook zo zou werken, dat betwijfel ik, maar… het zou een schande zijn als bepaalde documenten in verkeerde handen vielen.” Dat was duidelijk een dreigement, eentje die ervoor zorgde dat het trillen van de heer Wilson een stukje erger werd. “D-Dat zou u niet…” de man viel stil, realiserend dat ze dat in een oogwenk zouden doen. “Ik w-wil niet…” Begrijpelijk knikte Lilith en ging weer rechter zitten. “U moet begrijpen dat iedereen die niet met ons werkt tegen ons is en vijanden krijgen het moeilijk,” dat was niet zo moeilijk te begrijpen, right? “Maar ik ben hier niet alleen om u bang te maken, ik heb een voorstel.” Trillend zakte de man terug in zijn stoel, zijn glas water op tafel zetten om te voorkomen dat het kapot zou spatten in zijn handen. “I-Is dat zo?” er zat nog iets van hoop in zijn stem, alsof hij toch nog een kans had om hier uit te komen. “Het is tot mijn aandacht gekomen dat… deze hele situatie u onder een flinke lading stress zet,” begon Lilith kalm haar uitleg, stress leek het grootste probleem. Dat kwam vaak voor. “En dat is compleet normaal, niet iedereen weet hoe ze moeten omgaan met illegale activiteiten. Dus mijn baas heeft een voorstel, u gaat terug naar het runnen van uw winkel en doet alsof er niks aan de hand is. Want hoewel wij persoonlijk geen acties hebben ondernomen kan het nog steeds verdacht zijn als u zo plotseling verdwijnt met onduidelijke redenen en wij zullen u niet helpen met uw legale problemen als u niet in onze... vriendengroep zit. Mijn baas zal daarom iemand aanstellen die de… andere zaken regelt, het enige wat u moet doen is zorgen dat de winkel eruit ziet als een normale zaak. Natuurlijk heeft dat wel tot gevolg dat u een kleiner deel van de winst krijgt, maar het zal er in elk geval voor zorgen dat u minder betrokken bent.” Afwachtend keek Lilith de man aan, dit klonk als een redelijk goede deal in haar oren. TR had de winkel om hun illegale zaken te regelen en Wilson kon een rustig leven leiden – of nou ja, niet helemaal natuurlijk, maar voor een groot deel wel. “Ik… heb niet echt een… keuze, of wel?” trillend keek hij haar aan.

Lilith schudde langzaam haar hoofd en wisselde een blik met haar pokémon. “Of u besluit mee te werken of wij zullen ervoor zorgen dat u onschadelijk word gemaakt,” verklaarde ze resoluut. Er was geen ruimte te onderhandelen. Rillend kwam Wilson overeind en knikte. “O-Oké, ik zal… het regelen,” bracht hij timide uit, onzekerheid doordrenkt in zijn stem. “Geweldig,” Lilith klapte haar handen samen waardoor ze de man zichtbaar liet schrikken. Uit haar zak viste ze een kaartje en bood het hem aan. “Hier staan contactinformatie op, bel dit nummer en doe wat u word opgedragen. Het is beter als u dit nummer ergens veilig bewaart voor het geval het in verkeerde handen valt, en u kunt het ook bellen als er problemen zijn. Maar hou wel in gedachten dat u alleen moet bellen als het echt nodig is, mijn baas houdt er niet van gestoord te worden.” Het kaartje werd overgenomen en Wilson keek naar het ding alsof iemand hem net een mes had gegeven en had vertelt dat hij iemand moest neersteken. Dat was een scenario wat waarschijnlijk nooit zou gebeuren, al dacht Lilith niet dat het veel nut had hem gerust te stellen – of had ze de behoefte dat te doen. “Veel succes,” met een laatste beleefde, kille glimlach kwam de Grunt in beweging en liep de man voorbij, richting de voordeur. Esper sprong van haar plek en glipte achter haar trainer aan. Wilson bleef achter, bijna in shock, al was Lilith daar al niet meer mee bezig. Ze had haar opdracht voltooit en kon zich melden bij haar baas.