[objective] A dirty job

Vrolijk neuriënd liep Laura haar laboratorium binnen. Ze had het voor elkaar gekregen om wat spullen uit het Team Rocket lab mee te nemen waarmee ze in haar eigen lab wat experimenten kon uitvoeren. De scientist van wie ze de spullen had gekregen was erg behulpzaam geweest zodra hij door had dat de blondine daadwerkelijk wist wat ze aan het doen was, in tegenstelling tot wat hij eerst verwachtte. Mensen bleven denken dat ze geen echte wetenschapper was omdat ze ook een overduidelijke liefde voor mode had. Ze dachten allemaal zo simpel. Gelukkig kon Laura zich vaak snel bewijzen aan deze mensen en kreeg ze uiteindelijk toch wat ze nodig had.

Haar experiment was simpel. Het belangrijkste onderdeel was haar Sliggoo, Cell. Sliggoo’s slijm was in staat om vrijwel alles te verteren. Laura wilde de PH-waardes onderzoeken en kijken of ze hier een serum uit kon maken. Ze had al eerder een zuurserum gemaakt waarmee ze verschillende metaalsoorten kon verzwakken, maar dat was niks vergeleken met de kracht van het slijm van Sliggoo. Het kostte het slijm weliswaar wat tijd om zijn werk te doen, maar als Laura er een super geconcentreerde versie van kon ontwikkelen was dat geen probleem meer.

Ze haalde de spullen uit haar tas en spreidde ze uit over het lege bureau. Ze had speciaal materiaal van Team Rocket gevraagd zodat ze haar bevindingen aan het team kon afleveren na afloop. De rode R op de reageerbuisjes was makkelijk te onderscheiden, waardoor Laura zich geen zorgen hoefde te maken dat ze haar spullen door de war zou halen met die die ze geleend had. Zodra alles op hun plek stond liep ze naar de grote buis toe waar ze haar Pokémon in zou vrijlaten. Het was belangrijk dat deze in een afgesloten ruimte zat voor het geval dat ze in paniek zou raken. Dan hoefde Laura zich geen zorgen te maken over haar spullen. Natuurlijk probeerde ze de pokémon geen pijn te doen in haar experimenten, maar de omgeving bleef vreemd en eng voor sommige pokémon. Mocht er paniek uitslaan, dan staakte ze het experiment meteen. Anders zou Carmilla het haar ook nooit vergeven.

Ze opende de voorkant van de buis en liet Cell uit haar Pokéball. De Sliggoo draaide haar kopje verschillende kanten op, de situatie in zich opnemend. “Ah, Cell!” sprak Laura haar Pokémon vrolijk toe, alsof ze niet op het punt stond om haar slijm af te nemen voor een experiment voor een slechte organisatie. “Ik heb je hulp nodig. Deze tube gaat zo wat van je slijm afnemen. Oh, en je moet deze plakkertjes op. Heel belangrijk.” Ze trok de draden die uit de bovenkant hingen wat naar beneden en plakte de uiteindes op de Sliggoo. Die stond het toe, maar kwam wel wat zenuwachtig over. “No te preocupes. Het zal geen pijn doen.” Als de Sliggoo geen slijmerig ding was geweest, had ze haar een aai over haar kop gegeven. Nu sloot Laura alleen de deur en deed ze hem goed op slot. Er mocht geen mogelijkheid zijn voor de slakachtige Pokémon om te ontsnappen.

Laura liep haast hinkelend naar het bedieningspaneel van de tube. De vele knoppen waren voor een buitenstaander een doolhof, maar zij wist precies wat elke knop deed. Ze wist ook dat er een aantal knoppen waren die ze nooit wilde gebruiken. Daar had ze stickers met doodhoofdjes op geplakt, zodat ook anderen wisten dat ze er af moesten blijven. Niet dat er ooit iemand in haar lab kwam, behalve zijzelf en Carmilla. Zelfs collega’s van de blondine kwamen vaak niet langs. Die konden immers ook gebruik maken van het lab op de base, dus ze hadden het lab van Laura helemaal niet nodig.

De blondine drukte als eerste op de aan knop, waarop er een luid gebrom begon te klinken en een licht binnen de buis aan ging. Cell was blind zoals alle Sliggoo, en had daardoor geen reactie op het licht. Het geluid, echter, maakte haar zenuwachtig. Ze begon wat rond te glibberen. “Cell, rustig maar! Zo breng je de kabels nog in de knoop!” Dat was erg gevaarlijk, dus moest Laura het experiment snel vervolgen. Ze drukte op een vijftal knoppen, de volgorde uiterst belangrijk. Op het display kon ze zien wat ze had ingetoetst voor ze op activeren drukte. Een tweede, diepere brom voegde zich bij de eerdere. Cell bleef vrijwel meteen op haar plaats staan. Ze leek oncomfortabel, maar behalve dat haar hartslag versnelde kon Laura op de monitor zien dat de Pokémon verder oké was. Het geluid was op een speciale frequentie die de Sliggoo zou uitlokken om slijm te spugen. De blondine wilde haar Pokémon hier echter niet te lang aan blootstellen, want wie weet of er blijvende schade kon ontstaan. Ze had ook per ongeluk een witte streep op Shira’s rug laten ontstaan...

Ze hield haar vingers op een rode knop en keek geconcentreerd toe. Zodra Cell begon te spugen, drukte Laura het geluid uit. Het slijm gleed langs de randen van de capsule een goot in, waarna het opgevangen werd in een kleine tank. Laura schakelde de machine meteen uit. “Goed zo, meisje!” prees ze de Pokémon terwijl ze enthousiast in haar handen klapte. Cell leek nog niet zo vrolijk te zijn. Daar ging Laura verandering in brengen. Ze liep naar de capsule en deed de deur open. Ze verwijderde de plakkers en liet Cell in haar armen kruipen. Het voelde vreselijk vies en Laura was heel blij dat ze niet haar favoriete lab jas aan had gedaan, maar als het de Pokémon gerust kon stellen dan nam ze haar heel graag even in haar handen. “Je hebt het heel goed gedaan, Cell. Bravo!” Haar positieve woorden leken de Sliggoo nog echt te kalmeren ook. Toch wilde ze voor de zekerheid ook een middeltje aan de Pokémon geven wat haar angsten zou verjagen. Ze haalde het uit de borstzak van haar jas en hield het voor de neus van de Pokémon. Het zag er uit en rook als een snoepje, waardoor Cell het zonder al te veel problemen at. Ah, wat heerlijk toch als haar ontwerpen succesvol waren. Al moest ze de snoepfabrikant waar ze het ontwerp op had gebaseerd toch ook wel een beetje bedanken. Als Cell niet zo dol was op die snoepjes, dan had ze het middeltje nog niet ingenomen.

De Sliggoo kalmeerde volledig, dus kon Laura haar al snel ergens wegzetten. Ze had nog een leeg bureau in de buurt staan waar ze de Pokémon tijdelijk op kon laten verblijven. “Niet weglopen, entendido?” Cell zei niks. Ze was te kalm. Ze leek wel high. De kans was in deze staat ook klein dat ze aan de wandel zou gaan, maar Laura praatte graag dus elke kans die ze kreeg om iets tegen haar Pokémon te zeggen greep ze. Het duurde dan ook niet lang voor ze Shira uit haar Pokéball liet zodat ze tegen de Espeon kon praten terwijl ze haar experiment vervolgde.

“Ahh, het lijkt er op dat ik meer dan voldoende heb!” uitte Laura vrolijk toen ze de capsule uit de machine haalde en de inhoud er van inspecteerde. “Kijk, Shira! Dit heeft Cell voor mij verzameld.” Dat het proces voornamelijk gestuurd werd door een machine vond ze onbelangrijke informatie. Ze prees liever haar Pokémon dan technologie. Immers was het voor de machine geen enkele uitdaging geweest. Cell, echter, had nog even nodig om te herstellen. Laura wilde niet weten hoe erg de Pokémon er aan toe was geweest als ze pijn had geleden. Ze begreep niet hoe sommige wetenschappers in Team Rocket hun Pokémon dat zomaar aan konden doen.

Met de capsule liep ze naar een tafel met reageerbuisjes. Ze had een paar opzetjes gemaakt met allerlei flesjes, slangen en een drietal warmtebronnen. Om te beginnen verdeelde ze het slijm over een paar glazen flessen zodat ze niet alles in één keer op zou maken. Haar vervolgstap was om één fles te pakken en deze boven één van de warmtebronnen te zetten. Een buisje ging bovenin, die op zichzelf weer naar een volgende fles leidde. Met dit proces kon Laura het vocht en het concentraat scheiden en kon ze kijken of een meer geconcentreerd product efficiënter was.

Terwijl dat flesje verhit werd, pakte Laura een volgende er bij. Bij deze pakte ze ook een ander flesje met een vloeistof. Afhankelijk van hoe deze twee op elkaar reageerden zou ze een volgend vloeistof er bij doen. Heel voorzichtig liet ze het dunnere goedje schuiner en schuiner hangen, tot er één druppel uit het flesje op Cell’s slijm viel. Meteen hief Laura het andere flesje ver uit de buurt van de opening van de fles. Het bleek gelukkig niet nodig te zijn. Er was geen enkele chemische reactie. “Oh?” begon Laura hardop te praten. “Dat is onverwachts. Deze had hem toch op zijn minst groen moeten kleuren.” Wat ontzettend interessant als dingen niet deden wat ze verwachtte. Ze keek er nu alleen maar meer naar uit om het volgende middeltje te testen met de smurrie. Ze wisselde dan ook wat flesjes om en hield een volgend flesje gevaarlijk schuin boven het slijm. Deze keer liet ze een tweetal druppels vallen voor ze het flesje weer recht hield. De smurrie begon te roken en een beetje te schuimen op de plaatsen waar de druppels het geraakt hadden.

“Kijk, dat lijkt er meer op!” Ze greep naar een pen en krabbelde iets op het meest dichtbij zijnde papiertje, de andere krabbels die er al op stonden negerend. Zolang zij maar wist wat er stond was het prima, toch? Ondertussen wierp ze kort een blik op het stuk smurrie wat verwarmd werd, welke al aardig op weg was. Gelukkig deed die geen onverwachte dingen.

Een derde goedje werd aan het slijm toegevoegd. Deze keer in een grotere hoeveelheid en meteen er na drukte Laura een kurk bovenin het flesje van de smurrie. Het flesje werd vervolgens een paar keer door elkaar geschud om de twee middelen een beetje met elkaar te laten vermengen en daarna werd het aan de kant geschoven. Over zo’n tien minuten kon ze zien of haar experiment gewerkt had.

Als laatste – en eigenlijk iets wat ze als eerste had moeten doen – pakte ze een aantal lakmoes teststrips er bij. Ze pakte een derde flesje smurrie en stak de strip er in. Ze schepte met het puntje zo veel mogelijk smurrie op als ze kon (het was niet veel) en smeerde dat vervolgens zo veel mogelijk uit over de strip. De kleur zou de PH waarde aangeven. Al snel kleurde de strip een donkere rood. “Zuur hm? Dat dacht ik al.” Laura draaide zich naar Shira. “Het is immers een soort maagzuur, en met de verterende kwaliteiten kan het niet anders dan zuurder zijn dan dat van ons mensen.” Shira gaapte. Ze begreep natuurlijk niks van scheikunde. Arm ding. “Ik hoef hier alleen maar een extra geconcentreerde versie van te maken en wie weet wat we dan allemaal kunnen verteren!” Ze had al eens vaker zuren gebruikt in haar experimenten. Geconcentreerd zuur was bekend terrein. Het grootste verschil was dat het nu van slijm af kwam en niet van een dunnere vloeistof. Daar had ze echter geen problemen mee.

Het gemengde goedje was klaar. Laura pakte het flesje en schudde het nog eens hard door elkaar. Het slijm was in zijn geheel verdund geraakt. Het enige wat er van over was, was dat de vloeistof een lila kleur droeg. Ook het verhitte flesje was klaar. Laura zette het vuur uit en onderzocht de buis waar het water doorheen was gereisd. Daar was niks geks aan te zien, gelukkig. In het flesje waar eerst de smurrie in had gezeten, zat nu een korrelige lila substantie. Ze had het maar net op tijd van het vuur af gehaald, anders was het onderin misschien verbrand geraakt. Laura voegde de vloeistof toe aan de substantie en schudde het goed door elkaar. Het was belangrijk dat de twee zo goed mogelijk gemengd werden. Ze kreeg een nieuw goedje, dunner dan de smurrie eerst was, maar met een helderdere lila kleur. Hoe langer ze schudde, hoe dikker het werd. Ze stopte toen het meer op pannenkoek beslag leek qua dikte dan op water. Het was nog steeds veel dunner dan de smurrie eerst was.

En nu het leukste deel: testen! Oh, waar kon ze haar experiment eens op loslaten? Ze had nog wat spullen ergens verstopt in een hoekje liggen die ze specifiek had verzameld om haar chemische goedjes op los te laten. Al snel had ze het spul getest op glas, hout, stof en papier. Ze had het ook graag op steen willen testen, maar die had ze schijnbaar niet meer. Als laatste kwam de grote test waar het allemaal om draaide. Ze had zich tijdens het experimenteren beseft dat het misschien wel bruikbaar was om dit spul op Pokéballs te gebruiken. Gelukkig had ze nog een lege liggen en kon ze daar wat van het spul op smeren. Ze wachtte een paar tellen en veegde het er toen weer af. Tot haar vreugde was er een gat in het materiaal ontstaan. Van geluk slaakte ze een gil, waardoor Shira ontwaakte uit haar dutje. “Shira, kijk!” De blondine hield de Pokéball richting haar Espeon, wie er nieuwsgierig naar keek. “Het werkt!” De Espeon begreep niet helemaal wat werkte. Dat hoefde ook niet, want ze was maar een huisdier. “Team Rocket kan nu elke Pokémon bevrijden die ze maar willen! Pokéballs betekenen niks meer voor trainers! De bevrijde Pokémon kunnen niet ontkennen dat ze beter af zijn bij Team Rocket als wij ze hebben geholpen van hun trainers!” Ze draaide een pirouette.

Als ze niet nog allerlei spullen in haar handen had gehad, had ze Shira een knuffel gegeven. Knuffelen klonk eigenlijk sowieso wel aantrekkelijk. Ze legde haar spullen weg en deed haar beschermende handschoenen uit. Vervolgens pakte ze haar Holocaster en stuurde ze een selfie naar Carmilla met de tekst: ‘Het is gelukt!!! Ik wil het vieren!! Ben je thuis???’ Ongeacht of Carmilla thuis was of niet, zou Laura toch die kant op komen. Ze ruimde nog wat laatste spullen op en liet vervolgens haar twee Pokémon terugkeren in hun ballen. Cell was nog steeds wat duf van het kalmerende middel wat ze had gehad en Shira was nog duf van haar dutje. Ze konden nu allebei extra rusten in hun Pokéballs.

Het rapport zou ze die avond schrijven en opsturen naar de basis. Voor nu had ze wel even een pauze verdiend. Misschien was ze iets te snel met het vieren, want het was nog maar de vraag of Team Rocket dit echt ging gebruiken of niet. Daar maakte de blondine zich echter geen zorgen om.