Dirty dirt [Scavenger Hunt]

Zoals elke ochtend was hij opgestaan en had hij zich klaar gemaakt voor werk iets voor zes uur. Met een schuin oog had hij nog gekeken in de kamer waar Melvin sliep voordat hij naar beneden was gelopen, op de voet gevolgd door Barbara, die een Ipad in de hand hield en zacht piepend haar meesters aandacht probeerde te krijgen. HIj was echter te gehaast op zijn aandacht op haar te focussen en keek niet eens op. Hij moest niet horen van deze roze dame wat er aan de hand was, hij was bezig met zichzelf. Snel stopte hij beneden op de trap, trok hij zij das goed, haalde hij nog een hand door zijn koolzwarte haren heen en keek hij even om naar de voordeur, voordat hij zich omdraaide en langs de trap heen liep, richting de woonkamer. Snel liep hij door het portaal dat de ingang van de woonkamer was en keek hij even om. De grote open keuken die uitmondde vanuit deze ruimte schoot meteen aan op precies zes uur. Het was allemaal ingesteld... Barbara rende in volle stress langs hem heen, legde de flikkerende tablet op een aanrecht en rende naar een stoel, die ze optilde en langzaam naar het fornuis bracht, waar ze deze neerplaatste en er met veel gestruggle op kroop. Even keek Matt met zijn oog schuin naar het wezen. Wat probeerde het te doen? HIj slikte even en legde een hand tegen zijn hoofd aan waarna een zware zucht aan zijn lippen ontglipte. Hij had geen nood hieraan... Aan het bestuderen van het wezen dat hem elke dag eten maakte. HIj was zelf wonder boven wonder een meesterchef... Eerlijk was eerlijk maar er waren maar weinig dingen waar Matthew echt slecht in was en dat was dan meestal in verband met zijn angsten, zoals dingen achterlaten. Verder was hij atletisch niet de snelste, maar mocht hij erop trainen kon hij het zeker worden. HIj had de bouw om een beest te worden en dat was hij ook wel deels. De laatste dagen leek zijn spiermassa daarbij ook toegenomen te zijn. Dat was goed, maar net zoals zijn plotse groei vrij vreemd. HIj moest inderdaad een keer naar de dokter gaan, zeker nu zijn stem plots nog dieper werd. Geen tweede pubertijd mocht hij hopen. HIj zuchtte even diep en plofte neer in de zetel waarna hij de zapper nam en het nieuws aanzette en meteen het geluid op 1 zette. het zachte gemurmel van de tv suste zijn slaap even terwijl hij de ondertiteling aanzette en naar voren leunde om met een hand leunend tegen zijn been naar het scherm te kijken. Beelden van een schietpartij zo te zien... Een gek die wild was gaan lopen. HIj zuchtte even diep en stond op waarna hij een blaadje en papier nam en wel meteen opschreef dat Melvin dat gebied vandaag maar moest mijden... Hij deed dit altijd, het was niet vreemd, het was gewoon dat hij een bezorgde ouder was, daar was niks mis mee... Ondanks dat melvin niet eens zijn kind was en beide hun ouders uit het spel was gezet... Daarbij ook denkende dat ze beide volwassen mannen waren, ze hadden al eeuwen geen nood meer aan ouders gehad. Nja, Melvin waarschijnlijk een stuk langer dankzij zijn ongeval, maar Matt's ouders waren aan de andere kant al dood sinds hij 17 was ofzo. HIj wist het niet meer, het was te lang geleden. HIj slikte even en wreef even over zijn achterhoofd terwijl zijn oog terugschoot naar het scherm.. Hij moest eigenlijk een keer zo'n draadloze koptelefoon voor zijn tv kopen dan was het ook allemaal kips. HIj legde een hand tegen zijn hoofd aan en bekeek even de beelden. Er verscheen niet echt iets interessants meer op maar... Hij ging zitten en nam het blaadje bij zich en legde en been over de ander heen. Hij zou ook opschrijven wat er te eten was vandaag en dat hij altijd hun privé kok kon bellen mocht hij iets lekkers gekookt hebben. Het was voor hem geen enkel probleem om dat soort dingen aan te kopen. HIj was immers een van de rijkste mensen die men kende... In Kalos dan toch. Hij had allesinds al een keer een soort shout-out gehad voor jongste en rijkste persoon in de regio... Maar dat kon nu al lang veranderd zijn. Hij had uiteraard zelf heel wat geld gemaakt maar dankzij zijn dode ouders was dat geld alleen maar op een hogere basis begonnen. In feite hoefde hij nooit meer van zijn leven te werken en dat wist hij eigenlijk maar al te goed maar het was ook heel erg leuk om te werken... Dus waarom niet? Hij vond het heerlijk de baas te zijn over mensen. Misschien een reden waarom hij Team Rocket maar suf vond. Het was immers zo dat de organisatie hem nooit iets gaf. Als het hem meer had beïnvloed was hij al lang uit de groep gestapt maar nu hij wist wie er nog meer in zat, namelijk zijn precious -Mel- was het enkel maar dat dat hem daar hield. Rustig keek de man even op toen hij het sudderen van voedsel op een pan hoorde en het zachte gezoem van den stoof en de trekker kon horen. HIj slikte even en legde een hand op zijn hoofd, om deze te laten rusten tegen de kant van de bank aan terwijl hij zijn benen op de bank legde. Het leek echter langer te duren dan alles, alles dan toch. Het irriteerde hem, want hij was een man die voor voorwaartse kracht was en die altijd vooruit wilde gaan, niet stil wilde zitten en niks wilde doen. Hij wilde verandering zien, hij was dan ook een echte perfectionist op  dat vlak. Rustig zuchtte hij even en drukte hij een hand stevig in zijn gezicht. Hij wist eerlijk gezegd helemaal niet hoe hij hier mee moest omgaan. Dit niet geduldig zijn. Daarom stond hij na enkele tellen, die hij luidop in zijn hoofd had zitten aftellen, op en wandelde met forse stappen stappen naar de open keuken toe. "Waarom duurt het zo lang Barbara?" klonk er haast dwingend van de meester af. Wel meteen kromp de roze blob wat in elkaar, maar ze glimlacht even schuin en wees naar het uitgebreide ontbijt dat ze aan het klaarmaken was. spek en eieren met toast en kaviaar. Was dat een soort Crabrwaler? Uh... Als ontbijt... Hij zuchtte even. HIj wist niet of hij kreeft of krab als ontbijt wilde. Het was niet echt iets voor hem. HIj had eerlijk gezegd een niet zo goede maag, hij verteerde enkel goed licht eten. "Ik neem de spek en eieren en de toast, en zorg dat er ketchup is," zei hij met een zucht waarop ze meteen knikte en van de stoel afsprong en een volle vaart alles begon op te ruimen die ze nu niet nodig had, om ondertussen ook het eten dat bezig was in het oog te houden. Ze was echt een ding dat aan het rondlopen was om alles te regelen tot op het laatste moment en dat terwijl de tablet ook aan het pinken was alsof het gek aan het worden was. Dat was allemaal niet zijn verantwoordelijkheid. Misschien moest hij eens een mens inhuren om dit te gaan doen. Die was namelijk lang genoeg en moest geen stoel nemen.. Maar wat was de base speeds stat van een mens??? Juist, waraschijnlijk hoger dan een Audino, maar dat waren uiteraard allemaal maar details waar hij niet in moest opgaan. Zijn Barbara was perfect, was immers zijn starter geweest, dus wat kon er ooit mis aan zijn. VErder had hij nog de FRoakie en Trapinch waarmee hij wa sbegonnen maar hij vond de andere shizzels voor leuker dan die twee dupperds. Nyara was daarbij een van zijn favo Pokémon. De Dratini was zo handig en ook nog eens extreem powerfull. Het was dan ook niet vreemd dat de sliertdraak vaak aan hem hing. Hij was ene goedd gebouwde man, hij kon een ding zoals een kleinere Dratini wel dragen. Daarbij woog het max maar vier kilogram, dus niet bepaald zwaar voor je als het evenveel woog al een zware duif en daarbij zijn gewicht verspreid was over een groter oppervlak... Eerlijk gezegd vroeg hij zich dan niet af of de Pokémon wel niet te licht was voor zijn lengte... Alhoewel misschien Ekans en andere soort Pokémon hetzelfde voorval konden hebben uiteraard. Het was maar hoe je het bekeek natuurlijk. Als het kon had Nyara die allemaal gedaan maar de Audino was hier al van haar jonge jaartjes mee bezig en ze kende alles maar al te goed en dat was hetgeen wat telde nu... Daarbij was ze ook like een soort mens in het roze? Dus dan was het niet echt zo vreemd dat hij haar zo behandelde niet waar? Jup... helemaal. HIj knikte even en keek toe hoe het eten op een bord werd gelegd en ook nog eens goed werd gepresenteerd. HAd hij al vertelde over het mondkapje en de hoendschoenen die de Pokémon aanhad? Laat staan het schort. Hygiëne was je beste friend jup. Hij zuchtte even en keek hoe alles heel erg specifiek werd gelegd. Hij gritste het echter al snel weg en begon het op te nommen met enkel een vork waarna hij terug plofte in de zetel, maar wel mooi rechtop bleef zitten en met spanning verder keek naar het ochtendnieuws. Hij begon dingen op te schrijven waar de ander zeker niet heen hoefde te gaan... Zoals ook plaatsen waar hij vandaag speciale dingen had... Want vandaag was het gewoon een dag zoals een ander, druk met veel vergadering. Kalmpjes kwam de Audino aangelopen met een grote kop koffie, die ze neerplaatste op de melkkleurige salontafel. Hij keek haar even aan, maar at toen snel verder terwijl zijn oog strak gerzicht bleef op de tv die van alles aan het tonen was. Dit duurde nog voor enkele minuten voordat het  bord leeg was en hij in een paar snelle slokken de kop met caffeine naar achter sloeg en in een paar grote slokken het ding nar binnen werkte. Met een diepe zucht zette hij het lege kopje neer en stond hij op waarna hij even keek naar Barbara, die alles meteen begon op te ruimen. De man wandelde kalm naar de badkamer dei ze hadden  op de gelijksvloer. Die was like, onder de trap en was vrij lang en er was een bubbelbad maar verder alleen een wastafel en dat wass het. Hij wastte zijn gezicht een laatste keer en ook zijn handen voordat een kam nogmaals door zijn haren werd gehaald. Zo, nu lag het ook weer netjes. Als hij kon knipogen had hij dat al lang naar zichzelf gedaan om zichzelf even goed te laten voelen maar ah, wie had dat nodig als hij OH ZO GEWELDIG WAS NIET? Ja, dat dachten mensen over hem en ze mochten zijn ass kussen. Want serieus, als ze niet konden lezen mochten ze gewoon terug naar school gaan, zeker als ze ook geen wiskunde konden. Maar ja, alsof hij daar last van had.

Nu de ochtendroutine tot een einde werd gebracht was het allemaal wel goed en wel. Hij had vanuit de badkamer nog even een snelle blik door het portaal naar de woonkamer geworpen. De roze Pokémon, die nu alles al had afgewassen, was bezig met dingen op de tablet te regelen. Meestal waren het dingen die te maken hadden met zijn ding, zijn werk gelegenheden en ga zo maar verder, dus hij focuste er zich niet teveel op. Hij had belangrijke zaken om zich op te focussen dan een paar planningen of afspraken die zijn aandacht niet waardig waren. However yeah... Het gebeurde toch echt wel of niet? Hij keek even op toen hij de Ipad toegereken kreeg van de normal POkémon. Het was ook al een lange tijd dat het ding rondliep met een soort metalen geval rond haar nek wat haar een outlook gaf voor een soort van poppetje. However hierin zat haar witroos gekleurde mega stone die kalmpjes glitterde in de verlichting van het huis. Die daarbij ook niet meteen het goedkoopste was... Like, hij zou niet van die goedkope dingen aankopen... pff, ze konden eenkel het beste verwachten in zijn houses... Ja houses. Hij had echt heel veel huizen... dat moest hij misschien wel toegeven. Hij knikte dan ook even op zij eigen gedachten en haalde diep adem om een lange zucht te laten ontglippen. Hij begon met zijn vinger langs het touchscreen te gaan opzoek naar iets dat hij nu moest doen en selecteerde het eerste dat vanochtend dus stond. Een vergadering voor de bouw van een winkelcentrum, heel erg belangrijke praat dus... in ieder geval niet te missen shit dus. Hij zou zich klaar moeten maken en had dus geen tijd om nog langer in het his te kunnen rondlopen. Hij pakte de ball van Barbara en liet de normal type Pokémon zonder een bedankje terugkeren in haar technisch geval. Hij liet deze daarna gewoon in zijn zak glijden of eigenlijk waar dan ook dat hij ze stak. om eerlijk te zijn was het allemaal een beetje raar waar hij ze stak want niemand wist het echt... Hij pakte zijn koffertje klikte de ipad uit en stak het erin waarna hij kalm even zijn das goed deed. Uit zijn achterzak haalde hij een Iphone en appte hij zijn James even. Hij moest hier asap zijn en hem brengen... Het was nog maar half zeven, perfect dus om veel te vroeg te zijn en te bewijzen dat hij geweldig was. Hij wandelde snel naar zijn voordeur toe, gritste nog de sleutels van het toogje af en opende de zware deur... Om bijna iver iemand te kijken, iemand die totaal niks voor hem betekende en ook iemand die hij bijna omver had gelopen zo te zien. Daarom zette hij verbaasd een stap naar achter en hield hij zijn phone even schuin... Het was een Team Rocket mannetje, als hij zich niet vergiste... En dat betekende dus iemand die hij niet moest hebben... Vandaag dan toch niet. Hij was echt niet in the mood om eender welk klusje te doen van deze dude.. Toch werd iets opgehouden en luid snuivend nam hij het aan, natuurlijk was zijn hand al in een handschoen gegleden ondertussen. Het was niet dat hhij anders omging met dit soort dingen. Hij typte een geheime code in en al snel verscheen het logo van TR, om vervolgens iets te zien, iets dat zijn pissige persoonlijkheid nog maar leek neer te halen. Geen idee hoe je dat doet, maar het gebeurde zeker en vast toch wel echt.
Hij moest wat doen... Ugh. Met een oog gevuld met lichte haat keek hij naar het apparaat die het aangegeven had. Arceus, hij moest vast door de goden gekozen zijn... Mocht hij niet gewoon zijn werk doen?? KOm op hij ha- oh wait... Nevermind... Daar was zijn ding al... Hij moest wat doen??? Iets leveren? zag hij eruit als een pizza jongen? De veel te lange man had niet al te geamuseerd neergekeken op de persoon waarvan hij het pakketje had gekregen en sleurde het zowat uit zijn handen waarna hij even een ball boven haalde en met een korte beweging zijn gloednieuw Weavile boven haalde. Cozen keek even scherp naar hem, maar matt gooide enkel het pakketje naar het beest toe, die verbaasd het ding opving en even keek van het ding naar hem. "Jij draagt, ik loop, we gaan naar de berry fields, nu,"

Lopen? Nee dat had hij niet gedaan. Hij had een van zijn persoonlijke taxi's genomen om tot de locatie te komen en had daarna een scherp oogje in het zeil gehouden met zijn enigste rode oog. Rustig scande de jongeman de omgeving van dit vuile gebied af. Cozen had het ding stevig in zijn armen geklemd en leek haast bang dat er iets aan zou gebeuren. Het zou in ieder geval niet goed eindigen als er iets mis zou lopen. Hij wilde dit snel afhandelen en als dit stukje afval dat niet kon doen dan was het gewoon een onbegonnen zaak. De auto remde en de portier opende de deur van de rijk kerel, die meteen zijn zonnebril opschoof, ookal was het winter. HIj stapte uit, keek even rond en snoof de vieze landbouw geur even op... Werkelijk waar hij kon alleen genieten van deze geur als het schoon gemaakt was en gewoon geprepareerd was en gesteriliseerd en schoon en.... Ziekenhuisgeur was veel beter. Zijn huis mocht misschien daarnaartoe ruiken maar... Hij zou nooit teveel vuil hebben. alhoewel het dankzij mel wel veel sneller vuiler was, dat moest hij toegeven.. Maar ergens kon hij het wel verdragen, want het was van hem. Hij was van hem, dus dan was het ok natuurlijk. Hij haalde even een zijn gehandschoende hand door zijn haren heen en schoof de bril wat meer op zijn neus. "Je kan gaan James, ik bel je als ik klaar bent..." zijn bloedrode oog verplaatste zich wat, zodat hij door zijn donker getinte glazen het joch even aan kon kijken. "En je kan maar beter dan binnen de opgegeven tijd hier zijn... Het maakt me niet uit wat de politie zegt," hij grinnikte even en zette een hand in zijn zij. "I'm just joking with you," hij wandelde naar de kleine kerel heen en haalde een briefje van 500 boven hield het uit. "Go get your wife something nice James," de man keek geschokt naar hem. "Maar als je niet terug bent op tijd dan leef je op straat!" zei hij zacht lachend waardoor de dude hem nog geschokter aankeek, het briefje nam, instapte en wegreed aan de snelheid die ongekend was. Kuchend en puffend sloeg hij met zijn hand in het rond, aangezien donkerbruin stof op was gevlogen en hem... AH. Hij keek wel meteen geschokt naar zijn pak, die onder de bruine stof zat. Wat was dit? Dit was niet wat hij had gevraagd... Hij!! HIj was triggered! HIj was nog meer triggered dan dat hij al was! Met tanden die op elkaar waren geklemd keek hij scherp de snel rijdende wagen na. "YOU'RE FIRED!" gilde hij het pikzwarte ding na. Hij kuchte nog even en deed zijn zwaar vervuilde bril nu af en keek er even naar. Hij was vergeten dat deze hele plek bedekt was in vuil en zand en modder en ugh... Het had ook echt smeltsneeuw gesneeuwd. Met een haast moeilijk gezicht keek hij naar beneden... Om zijn broekspijpen onder de modder te zien... Hij... Hij... "I'M GONNA KILL YA!" riep hij woest in de richting waar  de auto nu was verdwenen... Hij hijgde zwaar en keek snuivend om toen hij iets hoorde... Iets... als in een gelach? Triggered... Hij keek even boos op en keek scherp met zijn ene oog naar een kind dat aan het lachen was... Wat? "Get lost," klonk er snuivend van de lange man af die een stap dichter zette en zowat een meter boven het kind uitstak. Hij stak een hand uit, pakte haar kraag vast en tilde haar simpel van de grond. "Shut up... Waar is je uitknop?" klonk er even zuchtend en grommend van de vuile Matt... Die ook nog eens op ontploffen stond dat hij zo vuil was. Het kind keek met grote ogen naar hem en plots... Stak ze een hand uit en boopte ze hem... Op zijn neus... Kinda... Hij zuchtte en luit haar gewoon los met beide handen, aangezien hij ook gewoon met beide handen het kind omhoog had gehesen. Het kind lande even en kantelde haar hoofd. Uh... ja, hoe kwam je van een kind af. Cozen had van op de achtergrond, met het pakketje in zijn armen alles gevolgd en keek rond. Het was niks voor niks dat hij het aan de dark type had gegeven. "Hey, weet je wat ik verderop heb gezien? Een shiny Moo, moet je echt eens gaan bezien!" klonk er met het meest gefakete gezicht die men maar kon maken. De ogen van de amper 10 jarige werden groot en voor Matt het wist was ze het zandwegeletje opgelopen. Hij keek haar even na en legde een hand zuchtend in zijn gezicht toen hij zeker was dat hij haar niet langer kon horen. Hij sloot zijn ene oog even en voelde gewoon de jaren met de seconde bijkomen. Hij stond er als wat hoor... Met broekspijpen onder de modder, een pak dat onder het stof zat en hij moest een missie doen... Gelukkig voor hem had hij altijd een spare pak onder zijn pak zitten!!! Voor team rocket missies dan toch... Hij keek even om... Hij zag het kind niet meer, hoorde haar voetstappen niet meer... Ze moest te ver zijn, al om het hoekje, achter de dikke haag die de berry fields van de andere fields afsloot. Hij knikte dan ook even en keek rond... Hij moest ergens staan waardoor het niet erg leek wat hij deed... Like, pak veranderen... pak afdoen? Wat zou hij doen met hetgeen dat hij nu aanhad? Weggooien waarschijnlijk. Hij knikte even bij zijn snelle beslissing die hij hier en nu had gemaakt. HIj keek even snel rond, besloot dat die ene struik met dat ene stukje steen erachter goed was en zette het op een lopen naar het groene ding toe. Snel keek hij even op, schoot hij zowat achter het ding en begon hij met zijn niet strippen. Ja, het was niet strippen als hij niet naakt werd... geez... Maar dat kind kon maar beter niet zien wat hij aan het doen was... vandaar...
Onhandig had hij een voet opgetild, nadat de broek van zijn bovenste pak open was. Snel trok hij de ene pijp van zijn been af en wankel begon hij op een been rond te springen... Om al snel zijn vuile schoen op de grond te ploffen.. Ah nee, dat was exclusieve leren schoenen... helemaal kapot en vuil en naar de zak.. Wat jammer dat je toch geen schoenen over schoenen kon dragen tho. Hij gromde even en begon nu op zijn andere been te huppelen, te springen, wat dan ook. Hij trok al snel de broek aan die kant ook van zijn been af en liet deze voet ook met een zwaar geluid op de grond vallen en... Slonsh... Dat was geen geluid van steen dat onder je schoenen terecht kwam. Zijn ene oog werd grooot waarna deze snel naar zijn voet schoot. HIj. zat. Vast. In. De. Modder. Hij zat vast in de modder. HIJ ZAT VAST IN DE MODDER WAAH. Hij gooide wel meteen de zwarte broek achter zich en begon te trekken aan zijn been... Cozen, die dit alles met een opgetrokken wenkbrauw had aangekeken zuchtte even. Matt had smetvrees en het was voor hem eeuwen geleden dat hij nog op het platteland was geweest. Het beangstigend voor hem en... tja, je kon er niks meer of minder over zeggen dan dat. Hij grolde even, trok harder en harder en kreeg toen met een zwaar geluid zijn voet los... Maar zijn zwarte leren schoen was uiteraard bevuild in het meest onpure van deze planeet... Modder.. Hij was echt helemaal in shook... Dit was niet wat hij wilde, dit was het echt niet. Dit was waarom hij zo pissed was. Kon hij niet een cave krijgen ofzo? de zee moest hij ook niet, teveel zand... En wist je wel niet van wat zand was gemaakt??? like, daar was hij laatst achter  gekomen en gadver! Het was werkelijk waar niet te geloven wat ze de dag vandaag wel niet als natuurlijk beschouwden! Het was gewoon. Ieuwl, ieuwl... help, help, hij wilde niet in de modder.. Mama... MAMA... Ja zijn mama was dood... dus ja, wat moest hij... Hij wist het zelf niet echt tbh. Dit was gewoon niet te doen, niet normaal en... Waar was dat ding waar hij het moest leveren hij was gewoon zo??? Wat.. was dit voor goedkope grap? Hij zweerde het dat hij de persoon hierachter zou ontslaan! Hij zou de berry fields ontslaan! Ja, hij zou die mensen hun farm afnemen en er een mooie parking van maken, eens zien hoe leuk zij dat zouden vinden! Moesten ze maar geen modder op zijn pad leggen... Serieus, wie liet er modder slingeren op zijn voortuin??? Like, hij niet... Er waren tal van manieren om dat op te lossen, zoals profs bellen die alles voor je deden en dus ook modder weghaalden. Hij zou echt... Ugh... Hij trok wat harder en een vies, zompig geluid indiceerde dat zijn leren schoen uit de natte aarde was gehaald en dat het dus niet langer vast zit in de drek die hij zo eng vond. HIj zuchtte veen luid en legde een hand tegen zijn hoofd aan... verdomme... Het was gewoon niet te geloven... Snel schoten zijn handen vervolgens naar zijn blazer, die hij met snelle bewegingen begon open te knoppen... Hij trok daarna aan elke mouw even hard en gooide het vestje zo af, waarna hij het ook gewoon ergens in het rond begon te gooien, er niet langer naartoe kijkende... Misschien moest hij strakks maar Lyndon boven halen en zeggen dat hij het moest afbranden. Hij had altijd Caesar nog bij zich die het kon blussen en hem ook gewoon kon helpen mocht er dan een bosbrand uitbreken, maar dat betwijfelde de jonge kerel wel. Het was niet dat dat in deze natte sws al snel zou gebeuren. Het was dan ook een plan die in zijn tien seconde lange bestaan meteen werd aanvaard. Het zou afgebranden worden en dan zou de Froakie het blussen en dan was het allemaal kips en goed opgelost. HIj knoopte wel meteen het bijna zuiverwitte hemdje open en trok deze net zoasl de blazer zo snel mogelijk uit. Onder het zwarte pak was een donkerblauw getint pak die veel beter bij zijn blauwzwarte haren paste... Maar stiekem was hij toch wl meer voor het zwarte, wat er ook beter bij hem pastte. Zwart indiceerde niks, het was niet eens een kleur en daardoor het beste wat je kon dragen naar eender welke gelegenheid, ondanks wat mensen zeiden over het feit dat het somber was of wat dan ook. Hij haalde diep adem en keek even om naard e stapel van vuile kleren die er lag en dacht na van de locatie waar de pakjes lagen.. Vluchtig keek de man even op, om te kijken of er ergens iemand anders was maar... zelfs vanuit zijn hoge toren, aka zijn lengte, was er gewoon niks te spotten en zo keek hij terug naar de kleding, pakte een ball en liet in een flits de vurige, nutteloze, stomme, dakloze salamander verschijnen... Of Charmander, het was maar wat je het zelf wilde noemen hoor. Hij had gewoon zijn eigen manier van dingen beschrijven, wat niet zo eer vreemd was... Hij gaf mensen zelfs de meest gemene namen die er waren. Zelfs zijn Melvin... Het zat in zijn aard, daar kon hij helaas niks aan doen. met een diepe zucht keek hij even naar het diertje die hem met een vragende blik aankeek en hij haalde zijn schouders op, wat kon er toch ook mislopen, niet waar? Een bosbrand kon hier niet uitbreken in ieder geval...
"Nutteloos salamander, gebruik Flamethrower!" Klonk er in een stem die onrespectvol. De kleine draak keek even schuin naar hem en kreunde even ongemakkelijk. HIj was mishandelt, mentaal en fysiek en dat kon men zien aan de manier waarop hij dus stond, waarop hij knikte en waarop hij als een robot deed wat er van hem verwacht werd. Hij spreidde zijn beentjes, haalde diep adem en spuwde een grote vuurstraal af op de berg kleren, die meteen vlam vatte door de hevige aanval. Het was niet dat het een laag gelevelde Pokémon was, in tegendeel. Maar Matt zou er nooit of te nimmer echt veel in gaan steken. Hij vocht nooit met zijn Pokémon en dat was waatom ze allemaal nog in hun basis vorm zaten. Hoe dan ook leken ze niet zwak te zijn. Het was raar maar ook niet echt iets dat hij erg vond hoor. Hij keek even toe hoe de kleren begonnen te branden en pakte de ball van Caesar erbij. In het hoekje van het tafereel zat de licht mishandelde vuur Pokémon, die een blik vol haat droeg, maar ergens ook respect. Deze blik was gericht op de veel te lange man, die enkel scherp even een blik op hem richtte. Dit zorgde ervoor dat hij meteen wegkeek, maar het betekende niet dat het over was. In een flits keek de blanke man terug naar de kikker die met een of andere wateraanval hetgeen wat hij had achtergelaten blustte. En thank you Matthew voor het redden van ons allen? Nee, kwam dat niet van een stemmetje ergens in de achyertuin? Nee, zou het niet komen? Wat een teleurstelling toch. maar ah ja er waren zoveel mensen die een teleurstelling waren en dan konden ze er gewoon niet tegen als zoiets werd gedaan. Guess dat ze dan geen leven hebben. In ieder geval gebeurde het o zo vaak dat men jaloers was op hem. Om zijn geld? Zijn bekendheid? Het feit dat hij leefde zonder zorgen op zijn gedachten en hun toxische gedachten het enigste probleem in zijn leven was? Wat spijtig dan dat hij naast die mensen nog een veel te groot iets had, zoals een job, een opleiding en ook nog eens geld. Hij moest natuurlijk ook zijn social netwerk niet weg cijferen. Hoe dan ook. Het water had nu wel korte metten gemaakt met de vlammen waar zoveel mensen in de organisatie als het ware op konden geilen. In ieder geval waren die allemaal maar big talks en big Pokémon, maar veel karakter zat er niet vaak achter hun. Zoals iemand die jurken droeg in de winter, werkelijk waar, je moest echt goed raar zijn te denken dat dat een goed idee was, ondanks wat je mama ook zei. Ze waren niet in Hoenn, maar in de pijnlijke Kalos waar niks je kon redden als er geen stuk stof over je lichaam was gelegd. Guess dat ze wat apenpoep bij hun moesten nemen want ja... had je niet zo'n Pokémon die dat kon doen? Wait... Hij pakte zijn phone even erbij, aangezien de rook verder nog werd afgedekt door stenen door Caesar en Lyndon... De laatste keek echter echt heel pissig naar hem? Hij wist echt niet waarom maar het was niet zijn porbleem whatsoever. Daru... daruma... Darumukaka? Nee dat was het niet. Google zei dat het woord niet eens bestond...Tot hij een pic kreeg van het lelijke beest.. Ugh, wat een afgrijselijke being. Hij klikte op een info site die men als serbii noemde -want ik ben zo origineel- en las de Pokédex entry... 'Darumaka's droppings are hot, so people used to put them in their clothes to keep themselves warm.' ... Wait what the Muk?? 'When it sleeps, it pulls its limbs into its body and its internal fire goes down to 1,100 degrees Fahrenheit.' Hij... Uh... What the... yeah dat was echt niet fijn... Wel meeteen drukte hij op het knopje die ervoor zorgde dat de pagina verdween waarna hij even zuchtte. WIe had er zelfs ooit gedacht dat shit in je zakken dragen goed was like? Why? Like why Arceus why? Dit was dus waarom hij niet in Arceus geloofde... het was allemaal kwakzalverij en niet te vergeten ook een grote smoes zodat de kerk genoeg kon verdienen aan goed gelovige mensen. Maar dat was zijn mening en mocht hij dat ooit eens uitspreken wist hij zeker dat een miljoen triggered mensen uit de bosjes zouden springen en hem aanvallen om hem neer te steken. Ja, het was bij zoveel dingen dat hij dat zou krijgen, maar hij was in ieder geval wel iemand die zelf zij gevechten kon voeren. Lang leve veranderen en aan sommige die dat niet konden was dat jammer uiteraard. Het was vrij jammer. Vooral mensen die zeiden van hey, wat nou? Hij was maar een grunt van tr maar wat kon dat hem zelfs schelen als hij alles had wat hij wilde? Alsof de organisatie alles was om over te praten, om het over te hebben. HIj had meer dan dat in zich. Hij had zelfs verhalen gehoord over een kreng die wilde weg gaan bij het team omdat ze vond dat ze niet genoeg kreeg. Hell, misschien had ze gelijk maar? Meh... Niet dat het echt carede. Ze was waarschijnlijk om meerdere dingen gefrustreerd. Dat was ook de reden waarom hij geen contact meer opzocht vanuit de organisatie zelf. Want voor je het wist waren er nieuwe bazen en dingen die hem weinig konden schelen. Hij had zijn eigen verhaal en leven om zich zorgen over te maken... Maar goed, waar was hij ook alweer mee bezig? Zijn oog gleed van het schermpje af terwijl hij het op stand-by zette, zijn phone en even zich uitrekte, om vervolgens de smartphone in zijn achterzak te laten glijden. Hij hoorde wat ploffen en keek op en zag dat de opdracht die gij gegeven had aan de starte Pokémon goed was afgerond. Hij knikte even naar de kikker en zuchtte luid toen deze een bitchy look in zijn ogen kreeg en hem bijna uitdagend aankeek. "Whatever dude," Klonk er zo,der veel interesse van de lange man af waarna hij met een luide zucht de ball van het ding bij bzich haalde en hem liet terugkeren in zijn rood-wit geval. Het was in een flits gebeurd en een vies gezicht die er bij tepas kwam van zijn slaaf was alles behalve motiverend maar goed, het was een slaaf voor iets en daarpm zou hij ook geen meerwaarde geven aan zijn emoties of eender wat dan ook. Hey dat liet hem denken. "Lyndon," Wel meteen keek de licht pissed off kleine salamander op naar zijn meester en knikte trillerig, alsof hij bang was voor een oordeel. Zijn meester vernauwde zijn oog even en liet de ball van de Froakie in de plaats vallen waar hij alle ballen hield en pakte een nieuwe eruit... Waarna hij deze uitstak en net het rode wezentje wilde laten terugkeren, tot een gekuch hem liet opkijken...

Hij draaide even een kwartslag en legde een hand in zijn nek waarna hij even een valse smile op zijn vieze gezicht legde. Wie oh wie stoorde hem in zijn werk? Hell, hij was net terug proper. Als het dat kind was met haar buddys zou hij ze weggooien want hij was niet bepaald zwak fysiek, of te klein om het te doen. Voor hem stond een man, een man in een farmers outfit... En hij keek hem bijna vragend aan. Het was niet elke dag dat je een zakenman van dit postuur langs zag lopen op de berry fields en... Dat was inderdaad vreemd. Dat moest hij toegeven. However deze man leek geen goede dingen voor te hebben. "Een vuur starten naast een berry field, ben je gek? Weet je niet dat dat illegaal is," klonk er een beetje op zijn hoede van de toch wel oudere man af. Hij trok een wenkbrauw op en kantelde zijn hoofd even. Wat? Hij zou hem de les spellen. Hij opende zijn jas even en liet de verkleinde ball in een binnenzak vallen, zijn oog kalm terug gericht op Lyndon. "Shut him up," Een bijna verbaasd gezicht werd gevormd bij het wezentje... Maar het twijfelde geen seconde om op de man te vliegen en een hevige flamethrower op de man af te vuren. In ieder geval maakte het matt niet veel uit wat er met hem gebeurde, hij had geld, hij had alles wat hij wilde. Hij kon zich gewoon uit de bak kopen, want in deze wereld was er niks dat je niet kon met geld, geloof hem maar. Zelfs vrienden kon je kopen met dit heerlijke materiaal. Alleen hoe minder je ervan had hoe meer mensen het apprecieerden als ze het me je deelden. Dat was best een ironisch iets als je erover andacht... Moest je niet blij zijn als het omgekeerde gebeuerde? OOf was dat dan eerder disrespectvol... in ieder geval... Zijn oog schoot naar de man en Cozen, die al die tijd naast de man had gestaan... matthew dus, keek ietwat bezorgd naar het mannetje dat net wegdook voor een harde Flamethrower. Met een plof kwam hij neer op het gedroogde, stoffen pad dat bedekt was in iets dat de natte weg hield. Hij keek echter wel meteen vurig terug op en pakte zonder enige twijfel een Pokéball en gooide deze op terwijl hij opstond. Zijn al heel erg vuile uiterlijk was nu nog meer bevuild... Wat jammer, maar echt medelijden had hij niet. De tweekleurige ball sprong open en in een flits verscheen een wezen die zo goed bij hem paste dat hij er bijna van moest braken, walgelijk, als zei hij het zelf. Hij vond het ook ergens tja, een beetje raar. Like, hadden ze geen bodyguards hier? Was hte gewoon deze farmer? Nu kwam zijn vraag, waarom had hij eigenlijk geen bodyguards? Hele goede vraag that is... HIj slikte even en zuchtte. Al snel was een Tauros er en die zou dus zijn tegenstander worden in dit.. Gevecht? Mocht hij dat wel zo noemen? In ieder geval was et iets dus hij noemde het dan maar zo dan maar. Hij haalde diep adem en legde een hand in zijn gezicht waarna hij even toekeek hoe de horens van de stier tegen de buik van de Charmander aankwamen en deze weg werd geslingerd. Cozen keek neutraal naar het tafereel en klemde het pakketje meer tegen zich aan... Ja, dat was de enige taak die hij moest doen, dat ding vasthouden, niks meer en niks minder. Hij keek al snel terug op en kuchtte even. De vliegende vuursalmander draaide zich in de lucht en lande niet al te elegenat op zijn achterpootjes, een gezicht die duidelijk indiceerde dat hij pijn had zo te zien. Tja, het moest rond hetzelfde level zijn nietwaar. "Stop met nutteloos te zijn en doe iets nietsnut," Klonk er enkel van de lange man af die even zijn gehandschoende handen uitklopte en even een hand in zijn zij plaatste. Hij zweerde dat als dat nutteloze ding zelf niet wist wat hij moest doen dan was het ook wel gedaan voor hem. Het ding kreunde even en keek daarna fel van zijn trainer naar de tegenstander met zijn kraaloogjes. Hij wist duidelijk niet goed wat te doen maar hij moest niet rekenen op hem. "We gaan Cozen," Klonk er van de man af waarna hij zich omdraaide en de farm verder opliep, op de voet gevolgd door de dark ice type die het pakketje in zijn klauwen had geklemd. Niet eens een blik werpende op de POkémon die helemaal in dilemma zat met zichzelf. Hij wist namelijk hoe ongewild hij was en dan kreeg hij dit? Hij deed altijd alles voor deze man en nu... Nu... De woede in zijn borstkas was er zeker.. Maar hij wilde uiteraard niet zijn jongere broertje verliezen. Het was iets dat dieper ging dan pure mishandeling. Het was zo, hij moest misschien niet zo zijn, zo weinig respect hebben maar... Dit was zijn manier van handelen. Hij had nooit gevraagd voor en vuurding... Die niet eens sterk genoeg was voor wat dan ook. Daarom keke de eenogige man niet meer om en dat was het...
Met een luid gesnuif draaide de kleine Pokémon zich om naar het geluid van een man die riep dat hij daar niet heen mocht gaan... Omdat het verboden was voor alleen hem. Hoe dan ook... Lyndon sprong naar voren en blokkeerde zo de weg van de man, om zijn meester te bereiken. Het was vreemd dat hij nog zo deed voor deze gast maar iets in hem zei dat hij het moest doen, het moest gewoon. Met een diepe ademteug schoot de rode Pokémon een stevige Inferno af op de man, die aan de kanten werd gegooid door zijn stier. Met een luid geloei ving het beest de aanval op, enkel en alleen om fel te kijken naar zijn tegenstander in dit gevecht. Deze wierp een gelijke blik naar hem toe, zonder angst te tonen in zijn blik. Toen de vlammen wat verdwenen duurde het niet lang voordat de stier luid bulderend een Take Down op hem afvuurde. Met een ietwat nerveus gezicht dook het kleine ding weg, de aanval net ontwijkende terwijl hij over de grond heen rolde. Met een sliding effect kwam de bruine tegenstander tot stilstand. Een luid geloei liet de neerliggende starter opkijken, hij slikte even, schoot op en zette zich klaar. Hij vuurde een Smokescreen af en wachtte af wat de ander zou doen, die een Zen Headbutt op hem afvuurde... Sh... Hij had het zelf niet zien aankomen dankzij de rook en werd dus enkele meters de lucht in gegooid. Een lichte diagonale beweging liet hem daarna weer naar de aarde vallen, waar hij met een plof neerkwam en luid kreunend zichzelf probeerde recht te krijgen, maar het leek al over te zijn na die ene aanval... Zielig gewoon, zoal zijn trainer zoveel had gezicht. Gewoon een zielig hoopje niks was deze POkémon en dat... besefte hij nu ook. Hij balde zijn klauwtje tot een vuist en duwde zichzelf trillend recht, traantjes in zijn pikzwarte kraaloogjes. Het was duidelijk dat hij pijn had, zoveel pijn. Mentaal en fysiek was dit niet langer te verdragen voor hem, dat was een feit die hij jammer genoeg nu pas realiseerde... Nee, langer al.. HEt was gewoon niet eerloijk! gewoon helemaal niet eerlijk! HIj gromde even luid en duwde zichzelf recht en vuurde een van de krachtigste Inferno's in zijn leven ooit af. Verbaasd kreeg de koe deze vuurstraal in zijn gezicht en werd hij haast naar achter geslingerd dankzij de impact. Het was duidelijk dat hij hernieuwde kracht ergens had gevonden. De koe schudde echter hevig zijn kop en bulderde luid waarna hij op de Charmander afrende met een Take Down. Zichzelf klaar makende om zijn horens in het lichaam van de ander te boren en hem een goed lesje te leren... Maar hij was nog lang niet klaar met de ander, de kleine... Hij zou hem echt eens laten proeven van zijn power, zijn echte power... Hij opende zijn klauwtje en met een luid gebrul, die steeds zwaarder werd vielen de horens tegen zijn palmen van zijn klauwen aan. Hij werd naar achter geduwd, maar niet omver gegooid... En de ogen van de stier werden groter terwijl de starter in licht werd gehuld en in grote toenam. In een flits verdween het licht waarbij sparkles in het rond vlogen en de bek van Lyndon werd geopend in een vuurstraal die de stier weg gooide aan een gigantische snelheid. Briesend schudde de Charmeleon zijn klauwen even uit waarna hij zijn poten spreidde en zich klaarmaakte. Verbaas schudde de koe even zijn kop, maar met een luid geloei schoot hij weer op de ander af, die met een simpele beweging de volgend eTake Down ontweek. Hij grijnsde even en sprong om om een Flamethrower richting de achterkant van de stier opgooide; die meteen met zijn achterhand de grond in werd gegooid. Met een gepijnigd geloei probeerde te ontkomen aaan de vuurstraal. Hey kijk een sterke Pokémon helemaal zelf op geleerd van zichzelf. Hij staakte al snel zijn aanval en lande op de grond waarna hij naar de Pokémon toerende en een stevige slash tegen zijn face op te gooien, gevolgd door een kick. De koe liet echter niet met zich spotten en kwam moeizaam overeind... Maar niet langer was hij groter dan de ander. De vuurrode Pokémon die voor hem stond was even in lengte als hem met zijn een meter en vijftig centimter. Het was duidelijk dat het een grote Charmeleon was en deze man tegenover de net gevolueerde Pokémon was een beetje kleiner dan zijn soortgenoten. Hij snoof echter, niet eens bang zijnde van het dier voor hem... En liep op hem af met nog een Take Down. Zijn horen schoten zo tegen de ander aan, die naar achter werd gegooid en met een voorover gebogen houding en een staart in de lucht al snel zijn houding herstelde. Hij grijnsde en zette zich af om een Inferno recht in zijn gezicht te werpen terwijl hij doorliep en de volgende Slash midden in het gezicht van de Pokémon liet landen. Deze kreunde en zakte door zijn poten waarna hij trillend bleef liggen. Lyndon ssprong echter op en eindigde het gevecht door een laatste hevige vuurstraal af te vuren op het beest, die gewoon de anaval over zich heen liet, alsof het hem niks meer kon schelen. Zwart geblakkerde vacht bleef over, maar de POkémon was nog steeds in staat recht te staan na enkele seconden toen de Charmeleon was geland. Hij keek even naar de felrode Pokémon en knikte, zijn verlies accepterende, om al mankende zijn weg van het erf te maken... En de man, zijn trainer? Die was nergens meer te bekennen... En dat was goed. Lyndon grijnsde even triomfantelijk en begon dan luider te lachen waarna hij happy zijn klauwen in de lucht gooide en blij begon rond te springen, in de zevende hemel met wat er hier zojuist was gebeurd. Hij had like een gevecht gewonnen op zichzelf en daar leek hij meer dan apetrots op... Ja, wie zou dat niet zijn? Om heel eerlijk te zijn was hij gewoon blij dat hij de ander hier niet voor nodig had, hij zou zich bewijzen aan die man en bewijzen dat hij nog steeds de big bro was waar Lindo op kon rekenen... het was niet omdat ze een soort twins waren dat het anders was... Hij was altijd de grootste van de twee geweest... Niet meteen de speciaalste maar... Ja, de ander was shiny voor een reden niet? En daarom moest hij hem beschermen... Zijn kleine bro... Tot het einde der dagen. Daar was hij zelfzeker over en hij zou nooit opgeven, nooit of te nimmer. Nu hij wist dat hij de enige was die zichzelf beperkte en wat hij deed en kon, wist hij dat grenzen verleggen enkel een kwestie van tijd waren voordat het volbracht was. Hij wist in zichzelf dat het gewoon niet anders kon... Matthew zou hem niet belemmeren, nee... Hij zou bewijzen dat hij die draak in zich had... Zoals zijn stomme salamander Dratini dat ook had... dat zou hij gewoon bewijzen. Zijn stomme meester, die eigenlijk niet zo heel stom was aan de ene kant. Het was een slim iemand en ergens wilde hij er respect voor maar als het zo zou geen dan... Wist hij ook niet goed hoe hij het anders zou moeten doen. Het was gewoon een manier van doen... Anders zou niemand hem ooit zien. Hij zou gewoon... Hij moest. Hij haalde diep adem, brieste even en draaide zich om waarna hij met snelle passen richting het veld liep. Ze waren namelijk al die tijd op het erf geweest. En tja, ergens wist ook Lyndon dat die vent of wat dan ook echt wel daar zou zijn.
Goed, die waardeloze Pokémon zou dat gevecht wel even uithouden, nja, de Pokémon van hem weghouden... Voor even. Daarna zou hij echt gewoon een ander moeten inzetten want hij wist dat deze waardeloze fire type niks kon maken tegenover de ander. Een Tauros? Hah, dat beest zou nu al aan het plafond hangen mocht er een zijn geweest. Hij moest er eve bij lachen terwijl hij de geluiden van het gevecht steeds opnieuw hoorde en het gekreun en geburl zijn oorschelpen bereikte. Burn in hell mofo... Hij grinnikte en legde een hand in zijn gezicht waarna hij even keek naar de Weavile die de ander toch wel sceptisch aan het aankijken was. Het was niks voor niks zo dat hij de ander in de gaten hield. Hij had deze schoonheid overgekopen van een Ranger voor een paar duizend dollars. Het was niet veel  geweest voor wat hij ervoor terug kreeg maar. Hij kon deze slaaf wel gebruiken en dat bewees hij dus nu ook weer, dat hij handig was om zijn shit te dragen.  Het was gewoon... Ugh... Sommige mensen he. Hij lachte even zachtjes en dacht na. Hij wilde iemand steken plots, guess dat dat kwam door een force hoger dan zichzelf. Hm, jammer voor de persoon waar hij zijn mes in wilde zetten. En nee, dat maakte hem geen psycho, maar redelijk. ALs je zo werd gepijnigd en dat was hij zo erg. Hij was zo zielig, maar hij kon tenminste zijn gevechten zelf voeren, in vergelijking tot sommige mensen in zijn leven, of erbuiten. En tja, daarvoor had je verantwoordelijkheid nodig en een doorzettingsvermogen als wat. Maar als je altijd alles in de schoot geworpen kreeg dan was het makkelijk. Hij had het niet zo gehad, maar was dat wel iets waar hij nu over moest nadenken? Met een zucht keek hij even rond terwijl hij de lichte heuvel afliep naar de bessenstruiken. Hij haatte farms echt zo hard, waarom moest hij hier afleveren. Tja, wat moest hij anders? Zeggen dat hij iets anders wilde? Hij wilde nog voor de middag op zijn vergadering komen... James kon maar beter een nieuwe suit brengen als hij terug kwam... Maar goed, hoe lang was het nu al? Twintig minitus. Ja dat kon het wel zijn als hij een beetje nadacht. However, niet iedereen kon zo snel dingen fixen als hem... En dat was een gave die hij  gewoon als een talent zag. Hij deed dingen vluchtig omdat het hem niet kon schelen wat de ander zou denken. Wat grappig. Al die mensen die je kwamen likken om iets te bereiken. Hah. Arceus, je zou eens moeten weten hoeveel er waren en hoeveel daarvan alleen aan zichzelf dachten. Ze verdienden allemaal een kick in het gezicht. Dat was de reden waarom hij kortaf, rechtuit en misschien wel gemeen maar goed, wat wilde je dan? Dat hij een leugenaar werd? Oh ja, dat kon natuurlijk ook altijd. Toen hij wat geluiden in de verte hoorde zuchtte hij even. Ja, het gevecht leek zo te horen niet al te goed te gaan. Maar tja, hij verwachtte geen overwinning, hij wilde gewoon op een andere plek zijn dan daar. Alhoewel het hier een heel stuk vuiler was dan daar.. Hm. Met een luide zucht keek hij naar Cozen, die snel en behendig de plassen aan het ontwijken was... Matt aan de andere kant kon met gemak over de grootste plassen heen gaan... tenzij ze drie meter lang waren. Dan moest hij jammer genoeg in een grote boog erlangs lopen. Het was echt jammer dat ze zandwegels overal moesten aanleggen, moest dat echt? HIj wist het niet maar het was wel heel stom. Mense moesten leren dat er ook andere soorten van mensen waren, die andere bedoelingen hadden dan gewoon rondhangen en vuil waren... Of stelen. Want hij had wel eens van bessenstelers gehoord. Misschien dacht hij eerder juist daarom aan bodyguards... maar nja, welke idioot zou van die gasten op een farm zetten en daar geld aan hangen? In ieder geval niet iemand zoals hem. Maar het zou er wel van komen als hij hier woonde. Hij zou het misschien ooit overwegen over te kopen, maar dan wel de man te laten werken... Want hij als een boer? Van je lang zal zijn leven niet. Dat kon iedereen die daar nu op hoopte nu op zijn buik schrijven. Hij was niet van plan zo'n afgrijselijke suit te dragen en al helemaal niet om zichzelf vuil te maken. Hij was geen Tepig die  verlangde naar modder om in te rollen.. Hij was ook nog nooit in een modderbad gegaan om die reden. Hij haatte de ddrek gewoon voor dood en dat was gewoon iets dat nooit an hem zou veranderen. Maar wie was hij om dat aan te brengen. Mocht hij dat ooit zeggen werd hij als speciaal geplaatst terwijl hij gewoon een normale reactie was als je het hem vroeg uiteraard. Hij keek even op toen hij niet langer gebrul en stuff kon horen achter zich... En dat trok zijn aandacht wel meteen. HIj keek even om en zag niet langer vlammen oplaaien zoals eerder. Het was niet dat hij een bosbrand eerder had verwacht maar goed. Hij kneep zijn oog even samen en kantelde zijn hoofd wat... Het was verdacht stil... Maar goed, dat betekende waarschijnlijk dat de Tauros hier ieder moment kon zijn, dus hij knikte even naar de Weavile, die meteen zijn kop alert ter hoogte bracht om ter alle tijden alert te zijn van zijn omgevingen. Ja, het was gewoon dat hij het pakketje niet zou laten vallen ofzo... Want het was hier nat genoeg om alles kapot te maken. HIj keek even droogjes naar de ander en draaide zich om om verder te lopen en de modderpoele te ontwijken. Hij was niet van plan zijn zwarte schoenen -die mooi bedekt waren in bruine drek die half opgedroogd was- nogmaals in zo'n ding te laten zakken. Nee, hij wilde dat gewoon niet, dat was geen fijn gevoel, geen fijn iets, nope. Hij versnelde zijn pas en kwam op een rij uit waar geen struiken stonden. Het was een groter en breed grasstukje tussen de struiken heen... het was mooi opgedeeld, de juiste bessen bij de juiste dingen. Dat liet hem haast glimlachen. Dat mooie... Harmonie. Het was prachtig.. Maar het waren nog steeds planten en natuur enzo, dat wilde je gewoon niet... In je leven, als hij even héél even was natuurlijk. HIj wist uiteraard niet wat anderen dachten maar dat was hoe hij zelf dacht en het was leggit iet dat gewoon zo was... Planten waren net zoals alle Pokémon bijna gewoon vuil... En dan was hij nog niet begonnen over de vissen en de vogels en oh Arceus insecten. Hij rilde even onbewust en schudde meteen zijn hoofd. kopje erbij houden Mattzels! Dit was niet het moment zo te gaan doen... Het was het moment om op te letten, want ze liepen nu al lang genoeg hier rond om die gast of wie dan ook te vinden. Daarbij had hij ook gehoord dat hij moest opletten voor Rangers of wat dan ook. Nou die farmer was zeker geen ranger. Het kon echter wel zo zijn dat hij er een was gaan halen, maar dan mmoest hij snel handelen. Het was niet dat hij zwak was maar hij wilde niet vechten met een stokvechtertje. Hij pakte dan ook een splinternieuwe zonnebril uit zijn oneindige achterzak en zette die op zijn neus. Het werkt maar voor een oog... Daarbij...Als men zijn gezicht was duurde het mar even voordat men in het gewone leven opmerkte. Hij wa simmers lang, eenogig... Hoe kon je hem ooit missen op straat? Dat kon je jammer genoeg gewoon niet...

In zijn ooghoek schoot plots iets de struiken uit en wel meteen draaide hij zich alert om... Tot zijn verbazing was het niet een ranger of eender wat dat hem wilde aanvallen maar een toch wel lange Charmeleon met vurige ogen en een zelfzekere blik die hij duidelijk niet kon plaatsen bij de POkémon die hij eerder was geweest. Hij knikte even naar de rode fire type, die even een klauw grijnzend tegen zijn gezicht plaatste en bijna zijn lichaam leek te showen aan zijn meester... Die enkel met een luide zucht de Pokéball van Lyndon boven haalde. Het was niet dat hij blij was dat de ander nu een stage verder was... Like, waarom zou hij dat willen? Het telde toch niet want je had makkelijk een level 30 final stage en dat was nog steeds minder sterk dan een level 100 weedle... Dat was gewoon een feit. Hoe je het ook draaide of keerde, het zat hem niet in de vorm, maar het cijfer en dat was juist waarom hij ook schuin keek naar sommige trainers, die hun Pokémon zo ver konden krijgen om te gaan veranderen in iets dat ze niet hoorden te zijn... Zoals split evo's, die waren ook al zo erg in zijn oog... Werkelijk waar. Hij zuchtte even luid, maar keek op toen hij iets hoorde... Wat was dat geluid? Er was teveel geluid in deze vuile plek... Die hij gewoon wilde wegblazen van de mappen nu... Zou iemand er last van hebben als de berry fields niet meer bestonden? Hij in ieder geval niet, maar hij zou zijn wraak krijgen voor de overleden... het overleden pak... ja, hij zou zoete wraak hebben en mensen zouden het willen en nemen. Hij slikte en maakte een beweging mmet zijn arm, wat een teken was voor Lyndon om naar voren te gaan. De Charmeleon reageerde meteen op het commando en schoot langs zijn meester heen naar het geluid toe. Hij volgde meteen, kalmer welliswaar, de second evo starter. Deze schoot meteen door de struiken heen en hij rilde even en keek onzeker naar Cozen... Die hem bijna lachend aankeek... Wel meteen werd een woeste blik van zijn ene oog terug geworpen, waardoor de Pokémon bijna dood viel en hij het pakje in zijn richting duwde. met een hand nam de man het pakje aan en snoof hij even... De weavile schoot naar voren en duwde de planten meteen weg... En sneed het ook weg met zijn dingen. Wat ook meteen iets voor hem was. Met kalme passen en een blik gericht op de grond wandelde hij verder tussen de struiken heen. Hey... hij wilde niet in een random plas modder landen... Was ook meteen zo stom. Hij keek even rond en stapte aan de andere kant van het zelfgemaakte pad terug uit warana hij rondkeek... En alleen maar zijn verwarde vuurvlammetje zag... Niemand dus hier? Ugh... Waarom was hij zelf hiertussen gaan wandelen??? Moest hij eigenlijk hier zijn. Hij gooide het pakje even achter zich en wel meteen hoorde hij snelle passen en het geluid van iets dat opsprong en het pakje ving. Dat was dus Cozen... het was immers nog steeds zijn taak om het pakje goed te pakken en bij zich te houden. Dus als er iets misliep was dat zijn fout, met het pakje toch. In ieder geval... erw as hier dus niks... Dus hij was hier gewoon door gelopen voor niks? Wat voor shizz was dat nou weer? Hij zou een klacht indienen aan de helpdesk van Team Rocket... Al dan niet voor het feit dat er erge mensen waren... maar mja, ook gewoon over deze Taurosshizz missie... Wie had dacht er dat iemadn met smetvress een goede combo was hiervoor? Hij snoof even en keek naar de fire Pokémon, die luid grommend rondkeek... Zijn klauwen klaarhoudende om iets aan te vliegen... In het gezicht. Ja, het gezicht was gewoon de plek waar je moest raken.. Want wat het ook was, het zou niet ggraag klauwen in zijn of haar gezicht of het gezicht willen krijgen. Hij zuchtte even en wandelde kalm terug het zelfgemaakte paadje op... Hij was immers ook helemala vergeten dat random POkémon hier ook gewoon konden rondzwerven. Het was als een wonder dat ze nog geen enkele bug waren tegengekomen... Want hell, hij zou schreeuwen als een kind van vier en een vrouw en alles bij elkaar. et zou allesinds gewoon niet goed komen... Hij besloot dan maar kalm terug de brede strip van gras op te lopen en een kalme blik te houden op de plek boven, het erf... Als de persoon nog moest komen dan zag hij het wel vanaf hier en zo niet dan zou die persoon hem wel horen vechten hebben... En de vijanden? Geen idee... En verder? Hij wist net wat hij moest doen? Dit hier ergens droppen??? Ja, hier midden in de modder zou het pakje niet lang overleven, hopelijk besfeften die slimmerds hogerop dat ook wel... Want dit zou niet werken en hij zou ook niet nog tientallen minuten staan. Dus als er niks zou gebeuren zou er helaas iets in het water vallen... Maar dan was er uiteraard nog steeds de vraag of hij wel goed zat... het zal wel... Hij wist niet echt een andere plaats in deze regio die anders een oogst had.

Al snel kwam er iemand naar hem en hij overhandigde kalm het pakketje. In zijn ooghoek kon hij zien hoe Lyndon als een wilde begon te roepen naar de ander, bijna uitdagend... Shut it mislukte salamander. Hij snoof even en wende zijn blik even af waarna hij oogcontact zocht met de TR persoon, die hem een briefje overhandigde en daarna terug tussen de bosjes verdween... Agent? Maar hij moest normaal nog maar een quest doen om dat te worden... Was dit dan die quest? Moeite voor niks. Serieus, deze Team Rocket hadden ook niks van begrip. Hij haalde een hand door zijn haren heen en gooide het briefje weg achter zijn rug. Met een luid gebrul vuurde Lyndon een vuurstraal op het ding af, die meteen vlam vatte en in as veranderde. Hij keek even om toen hij het geluid ven iets schroeiend waarnam en zuchtte. Hij zou niet langer staan springen om zoiets te doen, want eerlijk was eerlijk, hij was een drukke man en hij kreeg niet eens iets als een extra nu. Nee, dit was gewoon weer een quest zoals een ander. In ieder geval had hij wel dan de honderd punten van de achiev, maar daar stopte het ook. Veel had hij niet gehad aan dit ding, geen meerwaarde in persoonlijkheid of wat dan ook. Het was niet eens leuk geweest.. Er was niet eens uitdaging geweest, maar dat was het haast nooit. MIsschien moest hij die chick eens aanspreken, dat wijf waar hij over had gehoord, en haar oordeel eens horen, haar mening over dit alles. Ergens wist hij niet of hij dan een knife tegen zijn nek zou krijgen, want iedereen was gek in het team. Maar goed, het was maar vragen en dat kon geen kwaad. Daarbij als hij vroeg naar iets werd hij meestal gezien als iemand die like meer wilde en dacht dat ie beter was dan de rest. Lol, misschien was hij dat ook wel. Maar hij had genoeg om zijn dagen te vullen. Hij moest niet hoger gaan dan agent in zijn gedachten want al die extra stress voor niks was ook iets. Je moest eens denken, het was toch allemaal maar vuil spel. Als je iets zou doen was het vast ook iets waar je niks voor terug kreeg... Nou, dan had hij zijn quest gedaan zo te zien... Niks extra's gekregen dus hij snapte niet waarom ze zelfs die extra woorden op het papiertje hadden gezet. Oh well. Het maakte weinig uit, als ze dachten wat ze dachten goed was en respectvol was moesten ze zo door doen. Maar als hij nog eens gestoord werd voor een nutteloos iets, voor hem, dan was hij weg uit dit team. Het leek toch alleen maar drama te zijn met de andere leden. Misschien kon hij als breeder nog leuke dingen doen, maar daar was hij het dus niet helemaal eens mee. Hij pakte de ball van de Charmeleon, tilde deze op en richtte die op het reptiel. Het rode laserding rakte het lichaam van de second evo en in een trage beweging werd het lichaam licht en energie en opgezogen in de tweekleurige ball. Matt verkleinde het meteen, niet eens het ding bedankende voor wat het zelfs had gedaan. Hij stak het in zijn broekzak, draaide zich naar Cozen en gritste, nu zijn hand toch in de zak was, naar de ball van deze dark ice type. Al snel had hij deze in zijn hand en haalde hij deze uit zijn zak, vergrootte hij hem en richtte hij deze ook op de Weavile. Zoals het bij Lyndon was gebeyrd gebeurde het ook bij Cozen, die enkel even knikte naar zij meester voordat hij in een rode energie veranderde en in de ball verdween. Hij zuchtte even en keek op... Hij kon ook nog die man neerknallen nu? Zou dat hem extra punten opleveren. Ergens zou het hem een kick geven. Die man neerschieten en weglopen met het pakje om te zien wat erin zat. Hij was niet arm, bodyguards kon hij met gemak aanschaffen. Verder? Hij wist niet goed wat voor ander voordeel dan kick hij zou hebben. Zo werden de pro's en contra's snel tegen elkaar opgesteld en kwam hij tot de conclusie dat er buiten zijn gevoel geen pro's meer aan vastzaten. Tja, soms moest je eens alle feiten nagaan, sommige mensen deden dat niet, kon je dat geloven? Hij niet, maar sommige mensen waren nu eenmaal iDioten. Gewoon zo hersenlam dat hun ouders het vast al hadden opgegeven het moment dat ze hun bek open trokken voor de eerste keer. Jammer genoeg kon niet iedereen perfect zijn, maar dat konden die oelwAppers helaas niet verstaan, want het waren gewoon hersenlamme fuckahs. Nja, als je gewoon niet wilde, wilde je ook niet en dan trok je conclussies omdat je niet kon lezen. Tja, sommige mensen konden ook gewoon niks en moesten voor alles op anderen vertrouwen.
Met kalme passen wandelde de lange man verder het grasveldje op waarna hij al snel terug de heuvel op wandelde, richting het erf waar de auto, zijn privé-taxi op hem zou wachten. Hij versnelde zijn pas wat toen hij het geluid van een kinderstem kon waarnemen tegen het geluid van de snijdende wind in. Hij zou nu eerst naar huis moeten gaan voordat hij naar die vergadering kon, kon je dat geloven? Echt, hij had hem beter neer geschoten. Maar dan was zijn precious tijd en inzet voor niks geweest. Wie hiedl hij ook voor de gek, daar keken die mensen nooit naar. Dat bewezen ze nu maar nog maar eens. Misschien moesten ze eens mensen inhuren die dat wel deden. In ieder geval zou niemand de rol goed kunnen invullen. Zeker niet hoe het nu zat. Maar ja, hij wist wel degelijk dat er veel waren die echt gelukkig zouden zijn met dit en daarvoor aan alles zouden likken om meer te krijgen. Spijtig, guess that's life. Je zou voor alles je broek afdoen zolang je verder komt. Dat bewees vandaag nogmaar eens. Hij stapte kalm naar de auto toe, die werd open gehouden door James, stapte in en zei dat hij naar de villa moest. Hij moest douchen.

-Done