No light, no light {Aiden}

Taking this to the grave

Met de Mawile, zoals gebruikelijk, in zijn armen en zijn Wartortle aan zijn zijde, liep een roodharige jongen door Geosenge Town. Hij was hier blijven hangen. Een flinke tijd al, zelfs. Hij was nog niet verder gegaan dan dit sinds de tweede gym, reisde alleen soms terug en kwam weer naar deze plek, om vervolgens weer terug te reizen. Hij wist niet eens waarom. Hij kreeg het gewoon niet voor elkaar om alles weer achter te laten en door de volgende grot te gaan. Hij wilde sowieso weten hoe Leo, Tyrion’s zoon, het er vanaf bracht en wilde zeker helpen indien nodig. Immers had hij al een enorme hekel aan Team Rocket en het moment waarop ze aan de kinderen van Tyrion zouden gaan zitten, hadden ze toch iets heel erg fout gedaan. Misschien dat hij binnenkort maar eens zo’n gruntje op zou zoeken…

‘War- Wartortle!’ riep de Wartortle, Ronan, terwijl deze enthousiast op een onbekende af hobbelde. Ondanks het feit dat de Wartortle al enorm sterk was, bleef het nog wel even een jong ding. En jonge dingen waren enthousiast. Zo ging dat nou eenmaal. Dat was ook de reden dat hij besloten had geen jonge dingen meer te accepteren in zijn team. Het was al genoeg chaos geweest de afgelopen tijd.
“Hey, sorry,” begroette hij het meisje. Zijn blik gleed langs de Pokémon die ze had. Een Arcanine. Die kende hij wel. Hij was ook al meerdere Growlithes tegengekomen in Kalos…
“Hij is nog ehm… Jong,” zei hij, kijkend naar de Wartortle die zich enthousiast voor de Arcanine had neergezet en zwaaide. Nu was het hopen dat de Arcanine in een goed humeur was.

Taking this to the grave

Het meisje zei dat het niet erg was en vertelde dat haar Arcanine ook niet de oudste was. Met een fronsje keek Aiden even naar het ding. Natuurlijk, je kon een Growlithe al heel vroeg laten evolueren, dus de grootte van de Pokémon zei vrij weinig over de leeftijd… “Ah.”
Toen ze opmerkte dat zijn Wartortle er sterk uit zag, richtte hij zijn blik even op Ronan, voor hij haar weer aan besloot te kijken. “Bedankt,” grijnsde hij. “We hebben hard getraind,” merkte hij toen op. En dat was geen leugen. Hij had enorm hard getraind met de Wartortle, zodat deze bij kon gaan lopen met de rest van het team. Aiden had dan ook het idee dat de winst van de tweede gym grotendeels te danken was aan de Wartortle.
Het meisje stelde zich voor als Jane, waarop Aiden fronste. “Aiden,” stelde hij zich kort voor. Het was raar. Normaal was hij altijd heel afstandelijk geweest naar vreemden, maar sinds het begin van de reis had hij daar gewoon geen… kans voor gehad. Trainers leken altijd met elkaar te spreken. Immers was elke trainer een mogelijke rivaal, waardoor het enkel goed was om zoveel mogelijk over elkaar te weten. En als je meer over iemand wist, kon iemand je zowaar gaan interesseren. Of dat goed of slecht was, was een tweede.
“Kom je van hier?” vroeg hij. Growlithes waren niet te vangen in Kalos, dus het was een vrij logische vraag.