The Light at the end

Nog één keer gaf Lilium een laatste duw tegen de glazen klapdeuren. Welk zichzelf respecterende slaapplek ging nou 's nachts dicht? Maar wie weet hoe laat het was... En blijkbaar had Zuster Joy ook nog wel eens slaap nodig (Schandalig zeg). Lilium zuchtte lichtjes en keek op naar Aiden, wie verklaarde dat het misschien toch maar beter was om naar het bos te gaan. Ze haalde nog even een hand door haar natte haren en keek naar de regen die eindeloos neerplensde. "Ach wel ja.." zei ze, "We zijn nu toch al nat.. Dus we kunnen maar beter nu gaan lopen." Ze wierp even een blik op de verlaten straten, blijkbaar had iedereen al lang en breed een schuilplaats gevonden en waren zij de enige twee sneuneuzen die nog buiten rondliepen. Ze rekte zich nog eventjes uit en rilde eventjes van het irritante gevoel van natte sokken en soppende schoenen. Dit was allemaal de schuld van die stomme grot. Maar, op z'n minst, de Charizard zat weer braaf in z'n Pokéball en daar was ze de regen toch wel dankbaar voor. Zwijgend hees ze haar rugzak nog wat meer over haar rug heen en begon ze te lopen.

notes notes notes notes

De regen kletterde eindeloos neer op de stenen en vormde diepe plassen. Lilium grimaste toen ze erin kwam te staan en het water haar schoenen nog meer verzoop. De neiging om haar schoenen in frustratie uit te doen en weg te smijten was groot, maar ze hield zich in. Dan zouden haar voeten nog meer bevriezen dan dat ze al deden. Ze keek verbijsterd op toen ze (alweer) het vest aangeboden kreeg en haar eerste reactie was ook het aan te pakken. Maar ze twijfelde voordat ze hem aantrok en hield hem in haar doorweekte handen. "Weet je het zeker? Jij moet het ook koud hebben.." Besloot ze te vragen. Als hij ook maar een beetje twijfelend reageerde, zou ze het terug in zijn handen duwen.
Ze keek op toen hij vertelde dat het alleen maar erger zou kunnen worden gemaakt met onweer. "Zeg dat nou maar niet te hard," merkte ze op met een bijna cynische glimlach. Ze zag het wel gebeuren dat net als ze dat opmerkten dat de onweershel dan zou losbarsten boven hun hoofden."Als het begint met onweren, kunnen we namelijk niet eens in het bos schuilen." Nee, onder de bomen doorlopen met onweer was veel te gevaarlijk.

notes notes notes notes

Na lichte twijfeling nam Lilium toch het vest aan en liet ze haar armen in de mouwen glijden. "Als jij het zegt.." Sprak ze op twijfelende toon. Hierna sloot ze hem om zich heen en bleef ze eventjes staan, blij met de extra bescherming die het bood tegen de regen. Met haar gezicht half verborgen achter de het bont van de kraag keek ze weer op naar Aiden toen deze een vraag stelde. "Niet zo ver meer," zei Lilium, waarna ze eventjes met een onhandige sprong over een grote plas heen sprong. Liever dat dan nog een laagje water in haar schoenen. "Het bos is niet ver meer.. Hier om de hoek en dan gewoon een paar meter door lopen.. Dan ben je bij de bosrand," zei Lilium zachtjes, waarna ze de hoek omliep. En inderdaad, de eerste bomen verschenen al. Ze zuchtte opgelucht. Daar zou het in ieder geval een stuk droger zijn. Natuurlijk niet helemaal droog, maar het was al een verbetering. Ze trok de capuchon van het vest voorzichtig over haar hoofd heen, het vreemde gevoel negerend dat ze iemand anders zijn vest aan had, deels omdat het veel te groot was en deels omdat het van iemand was die ze redelijk creepy vond van tijd tot tijd.

notes notes notes notes

Voorzichtig pakte Lilium de capuchon van het vest weer beet aan het bont en trok hem weer iets omhoog zodat ze nog wel wat kon zien. Het moest er vreselijk onhandig uitzien en het irriteerde haar, maar de warmte inleveren deed ze toch liever niet. De regen tikte maar neer op de capuchon en het zou vast niet lang duren of het vest was ook doorweekt. Snel doorlopen dus.
De beschutting van de bomen was dan ook meer dan welkom en ze zuchtte opgelucht. Het voelde vreemd, hoe haar ritme totaal verprutst was. Tegelijkertijd zei haar lichaam dat ze moest gaan slapen, maar was het ook klaar wakker. Ze wreef lichtjes in haar ogen met haar handen, waarna ze opkeek naar Aiden toen deze er ook een opmerking over maakte. "Vertel mij wat.." Mompelde ze zachtjes, waarna ze zich uitrekte. Voorzichtig ging ze zitten op een plek die nog droog was, beschut door het bladerdek. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen erom heen. "Ik zal morgen maar eens nieuwe batterijen in m'n horloge doen.." Sprak ze met een schaapachtige glimlach. De capuchon zakte weer over haar ogen heen, waarop ze hem weer omhoog moest trekken. "Zou het nog lang duren voordat het licht wordt?" Vroeg ze zich hardop af. Want tja.. Wat nu? "Weet jij nog iets om te doen?" Vroeg ze vervolgens maar.

notes notes notes notes

Lilium vernauwde haar ogen eventjes lichtjes toen de jongen droog opmerkte dat het een goed idee was om inderdaad nieuwe batterijen in dat horloge te stoppen. Tja, normaal keek ze eigenlijk praktisch nooit op dat ding. Ze ging naar het Pokémon Center als het donker werd en werd wakker wanneer ze wilde. Geen tijdsplanningen nodig eigenlijk. Ze had helemaal niet door gehad dat dat ding leeg geraakt was. Nu natuurlijk wel, maar ja. Wie had nou verwacht dat ze verdwaald zou raken in een grot? Zijzelf in ieder geval niet. Zubat's Roost hoorde niet eens zo verwarrend te zijn. Ze keek even omhoog naar de bladeren, totdat een druppel op haar neus uiteen besloot te spatten. Ze trok haar hoofd even geschrokken terug en wreef over haar neus heen. Verdomde regen.
Haar gedachten werden onderbroken door een vraag van Aiden's kant. Ze glimlachte lichtjes, Alyss was altijd degene die opviel in haar team. "Ik heb Alyss gevangen in de Friend Safari," vertelde het blonde meisje, "Ik was al een tijdje aan het zoeken en kon helemaal geen Pokémon vinden, maar net toen ik het op wilde geven was zij daar, al was ze best moeilijk te vangen," vertelde ze vervolgens met een grijns. Alyss was een keer haar Pokéball uitgesprongen voordat ze eindelijk eens bleef zitten. Het was zeker geen makkelijke opgave geweest om haar te vangen. "Hoe kom jij dan aan een Aerodactyl? Ik dacht dat ze uitgestorven waren?" Merkte ze vervolgens op.

notes notes notes notes

Lilium luisterde nieuwsgierig naar het verhaal van Aiden over zijn Aerodactyl. Ze had het dus niet fout gehad, hij had inderdaad een uitgestorven Pokémon in bezit. Ze grinnikte eventjes toen hij het over het interessante karakter van zijn Aerodactyl gehad. Het ding had inderdaad flink zitten krijsen in de grot. "Interessant karakter?" Besloot ze uiteindelijk toch maar te vragen. Altijd leuk om verhalen over andermans Pokémon te horen. Ze ging eventjes wat minder krampachtig zitten en strekte liet haar knieën los om haar benen wat te strekken. "In Ambrette heb je trouwens een centrum voor fossiele Pokémon," vertelde ze, "dus misschien komt hij daar zelfs wel vandaan." Ze haalde haar schouders eventjes op bij de gedachte. Ze had zelf niet zo heel erg veel met rots Pokémon en als ze het goed was, was Aerodactyl een rots type. Ze rekte zich eventjes uit en gaapte lichtjes. Ze werd loom van het zitten en niets doen. Uiteindelijk viste ze de Pokéball van Jack uit haar zak, wat maar onhandig ging omdat het vest eroverheen ging. De Dewott sprong vrolijk zijn Pokéball uit en maakte enthousiaste geluidjes. "Jack is dol op water," legde ze uit aan Aiden, toen de Dewott vrolijk wegsprong naar een stel plassen verderop, "dus kan hem er net zo goed nu uit laten."

notes notes notes notes

Lilium keek wat verrast op toen hij vertelde over het instinctieve gedrag van zijn Aerodactyl. "Dat lijkt me niet handig in gevechten," merkte ze wat verbaasd op. Bij de gedachte dat die Aerodactyl haar Pokémon nog wel eens kon zien als snack raakte ze niet zo vrolijk. Maar dat had Aiden zich vast zelf ook al wel bedacht, dus laat dat maar zitten. "Ik ben benieuwd hoe je hem afleren," zei ze, waarna ze haar kin weer op haar knieën liet steunen. Ze zag het al gebeuren, klein kindje met zijn of haar starter, hap slik weg. Nee, dat zou nogal zielig zijn. Ze vond Aiden apart, maar om kleine kinderen te traumatiseren voor het leven? Nee, daar zag ze hem ook weer niet voor aan.
Jack die sprintte vrolijk weg en leek heel erg tevreden te zijn met hoe de regen op zijn gezicht uiteenspatte. Lilium glimlachte naar hem en hield hem nog even in de gaten. "Niet te ver gaan, eh Jack?" Riep ze de Dewott nog toe, die eventjes plagerig zijn tong uit stak. Fijn om te weten, Jack. Ze zuchtte eventjes lichtjes. "Eigenwijs," mompelde ze, al glimlachte ze nog steeds geamuseerd. Hierna richtte ze haar aandacht weer op Aiden. "Ah, Ronan is die wegloper?" Glimlachte ze, "Wie is de vader dan?" Kwam er vervolgens wat verrast uit.

notes notes notes notes