Light Of The Party

Nerveus stond ze voor de deur. Wat deed ze hier eigenlijk? Ze had een eigen Daycare in Kalos, waarom stond ze nu hier? Onzeker of ze moest kloppen of gewoon naar binnen kon gaan stond Mabel voor de deur van het gebouw waar later op de avond een groot feest zou zijn. Toegegeven, ze kon altijd wel wat meer geld gebruiken. Het opknappen van de Daycare was niet goedkoop en het was niet alsof ze een super beroemde Daycare had. Het breederschap was geen makkelijke baan en ze had geen bakken met geld, maar ze had ook niet verwacht dat ze een bijbaantje zou nemen. Gelukkig was het geen permanente baan, het was een organisatie die feesten organiseerden en op het laatste moment hadden ze iemand tekort voor een of ander benefietfeest. Ze was toevallig in de buurt geweest toen de manager een mental breakdown had gehad en aangeboden de plek in te nemen. Het was niet echt hoe je aan baantjes hoorde te komen, maar als ze van hulp kon zijn vond ze het niet erg! Alleen stond ze nu voor het gebouw zelf en het leek allemaal erg intimiderend. Treuzelend stond de brunette voor de deur tot het ding zelf open ging. Mabel maakte een sprongetje van schrik en keek de persoon die naar buiten liep met grote ogen aan. “Ah, we zijn nog niet open,” vriendelijk keek de vrouw haar aan. Waarschijnlijk dacht ze dat ze er voor het feest was – en op een bepaalde manier was dat ook zo. “Oh nee, ik uhm, ik ben de invaller voor de eh, ober was het?” ze was niet eens honderd procent zeker van wat de baan inhield, wat gênant. Maar de vrouw bestede er geen aandacht aan, haar ogen lichtte op en ze gebaarde Mabel naar binnen te komen. “Frits zei al dat hij iemand gevonden had, kom verder.” Nerveus volgde de breedster haar terwijl ze om zich heen keek. Het gebouw leek een soort balzaal te zijn, waarschijnlijk was het zo’n feest waar iedereen rondliep en met elkaar praatte en waar snacks rond stonden en mensen met dienbladen rondliepen. En zij zou ook zo een persoon zijn, yikes!

De vrouw bracht haar naar een redelijk lege ruimte, het enige wat er stond was een tafel, stoelen en heel wat dozen die nog leken te moeten worden uitgepakt. Waarschijnlijk was dit de staf ruimte bedacht Mabel zich. “Ik ben Lola, ik ben coördinator van dit event,” stelde de vrouw zich voor. “En ik weet dat Frits je een beetje van straat heeft geplukt, maar het is geen moeilijke baan, maak je geen zorgen.” Die woorden waren niet bepaald geruststellend, maar Mabel glimlachte simpelweg en knikte alsof ze het helemaal niet spannend vond. “De bedoeling is dat je straks als bediende rondloopt en drankjes uitdeelt aan de bezoekers van het benefiet – weet je wat voor benefiet dit is?” Mabel schudde haar hoofd, ze had er wel van gehoord, maar was niet echt geïnteresseerd geweest – ze had eigen dingen om zich zorgen over te maken. “We proberen geld in te zamelen voor pokécenters die een opknapbeurt nodig hebben,” verklaarde Lola. “Want zoals je waarschijnlijk al weet worden pokécenters vooral door de overheid gefinancierd en sommige plekken, vooral in armere dorpen, lopen achter qua medische vooruitgang. En dat kan schadelijk zijn voor trainers die hulp nodig hebben met hun pokémon, dus is er een organisatie die zich voor deze plekken inzet zodat trainers overal de hulp kunnen krijgen die ze nodig hebben.” Geïnteresseerd keek Mabel de vrouw aan, dat klonk inderdaad als een goed doel. Wat zou ze doen als ze hulp nodig had voor Amy – de Zoroark had een neus voor problemen – en dan kreeg te horen dat er niks was wat ze konden doen omdat ze het geld niet hadden? Dat moest vreselijk zijn als dat soort situaties gebeurden. “Dat klinkt als een goede zaak,” mompelde met haar ogen verlegen op de eventcoördinator. Lola knikte en draaide zich om. “Dat is het zeker en ik hoop dat je voldoende inzet toont om de gasten tevreden te stellen.” Mabel knikte – ook al kon Lola dat niet zien – en plukte nerveus aan haar schoudertas. “Je spullen kun je opbergen in een special kluisje en de kleedkamer is daar,” Lola had zich omgedraaid en hield een werkoutfit vast. “Ik hoop dat dit je maat is, anders heb ik nog wel een kleinere voor je.” Mabel kreeg het ding aangegeven en snel bekeek ze het zonder het te moeten ontvouwen. “Heb je dit soort dingen al eerder gedaan?” nieuwsgierig keek Lola haar aan. Mabel schudde eerlijk haar hoofd en keek op. “Nee, ik heb een Daycare, maar verder heb ik nooit echt gewerkt – behalve in de bloemenzaak van mijn moeder,” legde ze glimlachend uit. Ze had niet echt in de winkel gewerkt, maar soms hielp ze en dat telde voor een beetje werkervaring, toch? “Een eigen Daycare? Dat moet zwaar werk zijn. Je lijkt me best jong, maar dat is niet slecht. Dan kan ik ervan uitgaan dat je al wat ervaring met mensen hebt,” Lola keek haar goedkeurend aan en checkte toen snel iets op haar holo caster. “Het beste is om je nu om te kleden, het event begint over drie kwartier en ik wil straks jou en de rest van de obers even toespreken.” Mabel kwam overeind en keek in de richting van de kleedkamer. “Tot eh, tot later,” zei ze tegen haar nieuwe baas voor ze zich op weg maakte naar de ruimte waar ze haar kleren kon omruilen voor de bundel in haar armen.

Omgekleed liep Mabel de stafroom weer in, ze had haar spullen veilig opgeborgen in een kluisje en had de sleutel nog veiliger opgeborgen. Aangekomen in de kamer, zag ze meer mensen staan. Mensen in dezelfde pakken als zij op het moment droeg en met uiteenlopende leeftijden. Zelf leek ze een van de jongere personen te zijn, wat haar net wat nerveuzer maakte. Niemand leek echt interesse in haar te hebben en alle aandacht was op Lola gericht. Die leek op het punt te staan iets te gaan uitleggen – ze had er langer over gedaan om zich om te kleden omdat ze een grotere maat nodig had gehad. Het ding wat ze nu aanhad zat een beetje los, maar daar moest ze maar mee leven. Lola legde uit wat ze zouden doen en hoe het event werd uitgevoerd en dat ze te allen tijde beleefd moesten zijn. Er kwamen blijkbaar wat belangrijke mensen en die mochten geen slechte impressie krijgen. Nadat Lola klaar was hadden ze nog tien minuten om zich voor te bereiden. Mabel kreeg een dienblad in handen gedrukt en kreeg de opdracht naar de bar te gaan om drankjes op te halen. Opeens realiseerde Mabel zich dat, met haar onhandigheid, dit kon uitlopen op een regelrechte ramp. Ze slikte en liep richting bar. Het dienblad lag wat onwennig op haar hand, maar ze raakte er verrassend snel aan gewend. Het was toen de drankjes erop werden gezet dat Mabel haar levenskeuzes ging betwijfelen. De glazen trilden een beetje op het dienblad, maar vielen niet om. Wonder boven wonder bleven de dingen staan en kon ze er – langzaam – mee rond lopen. Misschien zou dit toch goedkomen! Misschien zou ze gewoon rustig kunnen rondlopen en mensen hun drinken geven! De deuren gingen open en Mabel verbleekte. Dat waren veel mensen…

Nerveus liep Mabel tussen de bezoekers. Sommige droeg fancy kleding wat haar alleen banger maakte om te vallen en iemand outfit te verpesten. Haar glazen trilden niet echt meer, dus hopelijk was dat een goed teken. Ze was dankbaar dat ze niet met mensen hoefde te praten, dat zou deze ervaring nog duizend keer erger maken. Ze kon gewoon rondlopen en beleefd glimlachend drinken uitdelen. Het duurde niet lang voor de glazen bijna op waren en vervangen door lege glazen die ze had verzameld. Mabel begon de terugweg naar de bar en ruilde de lege glazen in voor volle. Eigenlijk… was dit werk niet eens zo slecht. Mabel glimlachte en rechtte haar rug. Ze kon dit! Waarom zou ze zich zorgen maken over vallen? Zolang ze zelfvertrouwen had en goed liep zou het helemaal goed komen. Met een brede glimlach liep ze terug in de menigte en deelde de drankjes rustig uit. Ergens op een podium liep een man omhoog en begon de begroeting voor het event. Ze had gehoord dat het ongeveer anderhalf uur zou duren, wat niet erg lang was. Maar dit was ook niet het hele event, dit was alleen de after party. De man hield een of andere speech over hoe dankbaar hij was voor de aanwezigheid en wat het allemaal voor trainers wereldwijd betekende en verder bestede Mabel er weinig aandacht aan. Ze was hier niet voor het benefiet, maar om een baantje te doen. Glimlachend hield Mabel het dienblad voor het kind voor haar en reek hem een glas met frisdrank aan. Het was goed dat de glazen met fris en glazen met alcohol een andere vorm hadden, anders zou ze de jongen misschien een wijn hebben gegeven. En dat was een slecht idee. Een heel slecht idee

Na ongeveer een half uur was ze al kapot. Het was niet dat het zo moeilijk was, maar ze had de zwaarte van de drinkglazen onderschat. Als je een half uur rondliep met constant veranderd gewicht kon dat zwaar zijn, vooral aangezien ze redelijk veel volle glazen op haar dienblad had op het moment. Het vooruitzicht op nog een uur rondlopen was niet erg bemoedigend, maar ze was niet van plan op te geven. De organisatoren hadden hun vertrouwen in haar gelegd en dat ging ze niet beschamen. Hier en daar ving ze stukjes van gesprekken op, al was er niks waar ze zich in kon vinden of zich voor interesseerde. Maar het was ook niet de bedoeling dat ze met mensen ging praten, ze was hier om drinken rond te brengen! Ze wilde net een drankje aan een oudere vrouw aanreiken toen er achter haar een stel kinderen rond renden. Een van de kinderen – een jongen – keek niet goed waar hij liep en struikelde. Blijkbaar vond hij het een briljant idee om zich op te vangen op haar rug, want niet lang daarna voelde ze de kleine handjes tegen haar jas aangeduwd. Het gebeurde in slow motion. Het dienblad viel samen met haar naar voren en het glas wat ze vast had glipte uit haar handen. Terwijl Mabel haar best deed de rest van het drinken te vangen zag ze hoe het glas wat ze had losgelaten zijn inhoud over de onderkant van de dame haar jurk spilde. Een seconde later raakte het ding de grond en spatte uiteen in duizenden stukjes. Wonder boven wonder wist ze de rest van glazen op te vangen en onhandig wist ze zich op te vangen. Een doodse stilte kwam over de zaal en opeens leken alle ogen op haar gericht. “He-het spijt me vreselijk,” piepte Mabel angstig terwijl ze snel overeind kwam. De vrouw wiens jurk nu nat was keek haar streng aan en ze kromp ineen. “I-Ik zal meteen alles opruimen e-en u een doekje brengen.”

Snel zette Mabel haar dienblad op de dichtstbijzijnde tafel en snelde naar achteren. De stoffer en blik waren snel gevonden en na doekjes te hebben mee gegrepen rende de brunette weer terug naar de dame die zich niet had bewogen. Voor ze het glas opruimde knielde ze voor de vrouw neer en begon met het uitknijpen van de jurk. Er was niet zoveel op gekomen, dus het was vooral vochtig. Stil bedankte Mabel Arceus dat het geen wijn was geweest, maar gewoon een glaasje water wat was gevallen. "Het spijt me echt heel erg,” verontschuldigde ze zich nog een keer met gebogen hoofd nadat ze klaar was met de jurk. De vrouw knikte alleen beleefd en liep weg zonder verder aandacht aan haar te besteden. Mabel slikte en pakte de stoffer en blik op. De meeste mensen waren al weggelopen van het gevallen glas, dus kon ze de scherven in stilte opvegen. Ze had ze vast niet allemaal, maar dit was het beste wat ze kon doen. Met een zucht stond Mabel weer op en liep naar de staf ruimte om de scherven veilig weg kon zetten. Toen ze binnenkwam wachtte Lola haar al op en verstijfde de breeder.

“I-Ik kon er niks aan doen, ik zweer het,” stotterde ze angstig terwijl ze de stoffer en blik trillend vasthield. Ze wist niet eens waarom ze zo bang was, dit was niet eens haar echte werk. Maar toch, ze wilde niet iemand teleurstellen die haar om hulp hadden gevraagd. “Ik weet het, maak je geen zorgen,” vriendelijk glimlachend keek de vrouw haar aan. “Ik kwam eigenlijk meer kijken of het wel goed gaat.” Mabel slikte, ze kon niet zeggen dat de tranen haar dichter stonden dan het lachen, dus toonde ze een trillende glimlach. “Je bloed,” Lola’s stem schrok haar op en voor het eerst keek Mabel naar haar hand. Ze had gelijk, een dunne snee was zichtbaar op haar handpalm en het bloed welde eruit op. Snel legde de brunette de stoffer en blik op tafel en bekeek de wond. Het was niet diep, gelukkig, maar nu ze het merkte werd ze zich bewust van een kloppende pijn. “Er zit geen glas in, hoop ik,” Lola was naast haar verschenen met een EHBO-kit en keek haar bezorgd aan. Mabel schudde haar hoofd. “Ik denk het niet.” Lola greep haar hand en bekeek het beter. Ze had geluk dat het haar linkerhand was en niet haar rechter, dan zou ze helemaal niks meer kunnen doen. “Ik zal het voor je verzorgen en verbinden,” mompelde ze terwijl ze de kit opende. Mabel stak haar hand uit en stond Lola toe haar wond te verzorgen. “Het zal geen litteken achterlaten,” mompelde de vrouw terwijl ze alcohol op haar hand depte. Mabel kromp wat ineen toen het stak, maar bleef met op elkaar geklemde kiezen doodstil zitten. “Ik ben klaar,” Lola had een wit verband om haar hand gewikkeld en borg de EHBO-doos op. “Denk je dat je nog door kan werken of wil je hier stoppen?”

Met een nieuw dienblad liep Mabel de zaal weer binnen. Alleen in plaats van drankjes stonden er hapjes op het ding en moest ze de bakjes op lege tafels zetten. Volgens Lola was het een slecht idee rond te lopen met meer glazen, dus had ze een andere taak gekregen. Lege hapjes aanvullen was niet echt dat verschillend van het rondlopen met glazen, maar nu hield ze het dienblad met twee handen vast – tenzij ze de dingen op de tafel zette, dan deed ze het met haar rechterhand of zette ze het ding op tafel. Verschillende mensen vertrokken al van het feest en toen Mabel op de klok keek zag ze dat er nog maar twintig minuten over waren. Voor een moment was ze verbaasd en kwam daarna tot de conclusie dat het rondlopen met de hapjes veel minder stressvol was dan het rondlopen met de glazen. De hapjes stonden dan wel in breekbare schaaltjes, maar waren niet zo onstabiel als het drinken. Glimlachend liep de brunette verder, nu er mensen weggingen was er meer ruimte om te lopen en kon ze rondrennende kinderen ontwijken. Ze had degene die tegen haar aan was gestoten niet meer gezien en daar was ze blij om geweest. Gelukkig had ze op een paar blikken van de bezoekers na ook geen problemen meer gehad na haar val wat een hele opluchting was geweest. Lola had nog gezegd dat de dame waar ze het glas water over had gespild oké was en er om kon lachen, maar ergens betwijfelde ze dat als ze aan de strenge blik van de vrouw terug dacht.

Het feest was officieel voorbij en sommige mensen liepen nog rond om de laatste gesprekken af te sluiten en te snacken. Mabel zuchtte en zette haar hapjes op een van de tafels. Het enige wat meer pijn deed dan haar benen waren haar armen, ze was niet gewend aan zoveel dragen. Op haar Daycare was de het afgelopen jaar bezig geweest met het opknappen van de gebouwen en alles, maar zelfs daar deed ze niet zoveel in zo een korte tijd. De mensen die het opruimen moesten regelen kwamen al binnenlopen en Mabel pakte haar dienblad weer op. Netjes bracht ze het terug naar de bar en gaf het af aan iemand die al bezig was met het schoonmaken van glazen. Nu was ze klaar om te gaan – in elk geval naar de staf ruimte. Opgelucht liep Mabel richting de kamer waar ze was ontvangen, ze was blij dat ze klaar was met haar werk. Het was ergens wel leuk geweest, maar aangezien ze nu last had van haar hand hoopte ze op een dag rust. Mercy zou weer bezorgd zijn, al zou de Lopunny het wel begrijpen. Mabel duwde de deur van de kamer open en liep naar binnen. Een paar van de andere obers waren er ook, maar die bestede geen aandacht aan haar. Sommige waren aan het praten en sommige leken bezig met hun eigen dingen – voornamelijk hun holo caster.

Mabel trok een stoel naar achteren en ging zitten. Het was een beetje jammer dat de meeste hier niet erg sociaal leken, anders had ze misschien wel vrienden kunnen maken. Maar dat was niet erg, na haar geweldige val in het midden van de zaal zou het awkward zijn met andere erover te praten. Het was niet erg professioneel, al had ze er weinig aan kunnen doen. Bovendien was het echt iets voor haar, ze was niet super handig en zou dat waarschijnlijk nooit zijn. Het was al een hele prestatie de rest van de dag zonder kleerscheuren te hebben gehaald. De deur ging weer open en Lola liep naar binnen. Net als met haar bestede weinig mensen aandacht aan de vrouw totdat ze zich sterk opstelde en haar keel schraapte. Nu moesten de andere wel kijken en Mabel staarde haar ook nieuwsgierig aan. Lola begon te vertellen hoe goed ze het hadden gedaan en hoe het feest was verlopen – een afsluitend gesprek dus. Aandachtig keek Mabel toe hoe de vrouw vertelde, hierna was ze klaar!

“Wat denk je?” Mabel hield de kleine Grass Gem voor Prim. Nadat ze klaar was geweest met haar baan was ze zich gaan omgekleed en de Rowlet had besloten haar gezelschap te houden. Toen Lola de pokémon had gezien was ze snel weggegaan en teruggekomen met het ding. Blijkbaar was er een of andere Gem specialist geweest die een kleine uitleg over de dingen had gegeven en er een paar had uitgedeeld als reclame. De Grass Gem was overgebleven en zou nu in goede handen, of meer klauwen, bij Prim zijn. Mabel had al haar creatieve skills gebruikt en een klein pootbandje gemaakt dat Silvester’s vogelring kopieerde. De Rowlet liet het bandje om haar poot worden gebonden en keek vrolijk naar het ding. Trots fladderde de jonge vogel rond terwijl ze met haar poot bewoog, alsof ze het aan iedereen wilde zien. Mabel zuchtte en leunde terug in de stoel waar ze zat. Ze haalde haar holo caster tevoorschijn en keek nog een keer naar het bericht wat ze had gekregen. Gisteren had ze Lola haar telefoonnummer gegeven voor het geval ze nog een keer een baantje had om aan te bieden, maar ze had niet verwacht dat het zo snel zou zijn. Blijkbaar was Lola last minut invaller geworden voor een ander feest en moest ze snel een paar dingen regelen – een van die dingen was het vinden van obers. En ze had de fout – als je het dat kon noemen – gemaakt te zeggen dat ze eigenlijk niks te doen had, dus was het te verwachten geweest dat ze nog een keer zou werken. Of een aanbod voor werk zou krijgen.

Na een tijdje te hebben gepiekerd besloot Mabel een bericht terug te sturen dat ze het zou doen. Ze had nog genoeg tijd in Hoenn voor ze terug moest, dus ze kon net zo goed nog een dag werken. Lola reageerde bijna meteen en stuurde het adres en extra informatie. Mabel verslikte zich bijna in haar drinken toen ze zag hoe laat ze er moest zijn: binnen een half uur. Snel kwam de brunette overeind en keek om zich heen. Ze wilde nog even douchen, wat eten en dan kon ze gaan. Mabel zocht haar spullen bij elkaar en schoot de douch in. Ze had niet langer nodig dan tien minuten om zich helemaal te verzorgen, maar dat was al een derde van haar tijd! Na zich te hebben gedoucht en bijna de verkeerde kleren aan te hebben getrokken viste Mabel de sandwich die ze al had gemaakt van tafel en haalde met haar vrije hand de pokéball van Prim tevoorschijn. “Sorry, Prim,” mompelde ze met volle mond tegen de Rowlet. “Maar ik kan je niet achterlaten.” Voor de vogel kon protesteren was ze al terug in de pokéball geroepen. De deur sloeg achter Mabel dicht en de brunette was klaar om te gaan. Ze had haar tas niet bij. Een geërgerde zucht verliet haar mond en Mabel draaide zich om naar de deur. Snel viste ze de sleutel – die ze gelukkig niet in haar tas had gestopt – uit haar zak en ging terug naar binnen. De schoudertas werd van de tafel gegrist en ze was weer op weg. Ze had nog tien minuten, zelfs minder!

Ze was te laat, een klein beetje maar, maar dat was wel te laat. Nerveus belde Mabel aan bij het adres wat ze had gekregen. In tegenstelling tot de laatste locatie zag dit gebouw er veel imposanter uit. Veel meer intimiderend. Een man deed open en keek haar puzzelend aan. “Ik eh, ik kom voor Lola,” legde Mabel ongemakkelijk uit. “Ik ben een van de obers.” De man keek haar een moment keurend aan en knikte. Hij draaide zich om en gebaarde haar te volgen terwijl hij iets over jonge mensen mompelde. Mabel negeerde het en was meer geïnteresseerd in haar omgeving. Dit was duidelijk een chic gebouw. Lola had niet gezegd wat voor feest het was, dus het kon van alles zijn. En ergens was ze bang dat ze straks erg veel rijke mensen zou zien. De man bracht haar naar de balzaal waar Lola stond en bevelen uitdeelde. Ze zag er moe uit en leek niet de beste stemming te hebben. Nerveus keek Mabel naar de vrouw en wachtte ongeduldig toen de man op Lola afliep en haar aantikte. Voor een moment leek het alsof hij een geïrriteerde reactie zou krijgen, maar toen weer hij naar haar en lichtte haar ogen wat op. “Mabel, goed dat je er bent,” Lola kwam op haar afgelopen en keek haar glimlachend aan – al lachten haar ogen niet mee. “Volg mij.” Mabel liep braaf mee en keek ondertussen naar de zaal. Haar gevoelens waren een mix van bewondering en angst. Bewondering, want het was een mooie en rijkelijk versierde zaal – het leek erop dat de voorbereidingen bijna klaar waren – en angst omdat ze hier straks moest rondlopen. Lola leidde haar door een labyrint van gangen en stopte uiteindelijk bij een deur. De deur werd geopend – zoals deuren werkten – en ze werd binnen uitgenodigd.

“Sorry, dat ik je zo kort van tevoren bel,” zuchtte Lola toen ze binnen waren. “Het is een grote bende en ik mag het oplossen. Ik ben blij dat je het kon halen.” Het leek erop dat ze veel op haar schouders had, de gestreste uitdrukking die ze eerder had gehad was vervangen door vermoeidheid. “Geen probleem,” reageerde Mabel glimlachend. “Ik vind het niet erg om dit te doen.” Lola gaf haar een lege glimlach en zuchtte. “Dit is een belangrijk feest,” legde ze rustig uit terwijl ze Mabel in haar ogen keek. “Het is de verjaardag van de zoon van een belangrijke cliënt en we kunnen ons geen fouten veroorloven. En ik weet dat je niet officieel bij ons werkt, maar ik denk dat het wel goed komt, je lijkt erg professioneel.” Mabel slikte stil en glimlachte vriendelijk, ze was niet zeker wat haar ‘professioneel’ maakte, maar hey, kon niet slecht zijn, toch? “Kijk dat bedoel ik,” Lola glimlachte ook. “Als je gewoon blijft lachen tover je bij iedereen een glimlach op hun gezicht.” Oh, op die manier. Tja, je had inderdaad weinig aan mensen die snel boos werden of de gasten onhoffelijk behandelden. “Ik heb een outfit voor je bij de kleedkamers – een passende deze keer,” mompelde Lola terwijl ze kort op haar holo caster keek. “Ik breng je er heen.” De vrouw stond weer op en leidde haar weer door een andere gebied van het gebouw. Mabel probeerde herkenningspunten te vinden, maar alles leek op elkaar. Als ze hier wilde rondlopen moest ze een kaart hebben, anders zou zelfs zij hopeloos verdwalen.

De omkleedruimte in dit gebouw was meer als een omkleedruimte dan bij het andere feest. “Wat denk je Merc?” Mabel draaide een rondje in de nette jurk die ze droeg. Het was duidelijk geen feestjurk, het was iets wat een kruising leek te zijn tussen een typische officekleding en de bekende maid outfits. In elk geval was het niet te opvallend. Mercy liet een vrolijke goedkeuring horen en inspecteerde het ding. “Mabel?” Lola, die haar ongeveer tien minuten eerder hier had achtergelaten, klopte op de deur. “Ben je klaar?” Mabel trok snel haar jurk recht en knikte, bedacht zich toen dat Lola dat niet kon zien en riep een wat verlegen “ja” als antwoord. De deur ging open en Lola keek nieuwsgierig naar binnen. “Ik kom checken, want je bent de laatste en-,” ze hield halverwege de zin op en keek naar Mercy. “Oh wauw, is dat jouw pokémon? Wat een schoonheid.” Mercy zwaaide verlegen en keek de vrouw vriendelijk aan. Lola keek gefascineerd naar de shiny Lopunny. “Ik heb nog nooit een Lopunny gezien – in het echt dan, laat staan een shiny,” legde ze uit toen Mabel haar vragend aankeek. “Hey, denk je dat je haar misschien mee kan nemen? Ik weet zeker dat de mensen haar geweldig zullen vinden.” Mabel keek naar Mercy die onzeker terug keek. Zou dat een goed idee zijn? Mercy was niet bepaald goed in grote groepen en haar angst voor mannen – die een stuk sneller leek verholpen te worden dan haar eigen angst voor pokémon – was ook een probleem. “Ik weet het niet,” mompelde Mabel nadenkend. “Mercy voelt zich niet zo goed als ze wordt omsingeld door een grote groep mensen.” Lola keek van Mercy naar haar trainer en weer terug. “Dat zal geen probleem zijn,” zei ze uiteindelijk. “Ik was van plan je achter de bar te zetten, dan kan je vanaf daar helpen.” Mabel keek naar haar pokémon en knikte toen. Als ze Mercy bij zich kon houden zou het goed zijn. Toch, bij een bar? Was dat wel sanitair? Oh well, ze ging niet aan haar baas twijfelen. “Is goed,” zei ze glimlachend. “Laten we gaan Mercy.”

“Dus, snap je het allemaal?” de man keek haar doordringend aan. Hij leek begin dertig te zijn en droeg een typische bartender outfit – nu ze haar eigen kleding bekeek realiseerde dat het er ook op leek. Zijn naam was Mark volgens zijn naamkaartje – iets wat ze zelf ook had gekregen. "I-Ik denk het,” mompelde Mabel onzeker terwijl ze naar het notitieboekje in haar handen keek. “Maar ik ben nog geen eenentwintig.” Toen ze had gehoord dat ze achter een bar zou werken, had ze niet verwacht dat ze achter een echte bar zou werken. “Maakt niet uit,” reageerde Mark met een kleine glimlach. “Je hoeft alleen de bestellingen op te nemen met je Lopunny en de non-alcoholische drankjes kun je zelf doen, wij maken de rest.” Mabel knikte en keek naar Mercy die nu ook een nette, zwarte strik om haar nek droeg. Alsof ze hier ook werkte – wat ze ook deed, soort van. Er liepen meer mannen en vrouwen rond in dezelfde outfit en sommige waren al bezig met het mixen van wat drank. Voor iemand die net achttien was geworden was het een beetje raar, maar hey, werkervaring! Mabel keek naar de lege zaal en keek nerveus naar de klok. Het begon om vijf uur en dat was nog zeven minuten.

Oh Arceus. Nerveus keek Mabel toe hoe mensen de zaal in begonnen te lopen. Op het benefietfeest waren er een paar mensen geweest die fancy kleren aan hadden gehad, deze pakken en jurken zagen eruit alsof ze een fortuin waard waren. Ze kon zich niet meer herinneren wat Lola had gezegd over de cliënt, maar als ze dit zag was ze er zeker van dat degene rijk was. Als in erg rijk. Gelukkig was het nog geen avond en zouden mensen nog niet drinken – hopelijk. Samen met Mercy stond Mabel stil achter de bar en bekeek de mensen die rondliepen. Ze zou hier nog een paar uur staan – ongeveer tot zeven, want dan kwamen de mensen die echt experts waren op bargebied – dus ze kon beter snel gewend raken aan de mensenmassa. “Oh, wat een schatje,” een groepje meiden was naar de bar gelopen nadat ze de shiny Lopunny hadden gespot en keken Mercy nieuwsgierig aan. De Lopunny keek vriendelijk terug en zwaaide. “Kan ik jullie wat aanbieden?” vroeg Mabel nerveus aan de groep. De meiden keken haar een moment aan en schudde hun hoofd. “Wij hebben geen dorst.” Oh, okay. Mabel kon zich niet brengen om nog iets te zeggen en keek zwijgend toe hoe de tieners – er leken vooral tieners rond te lopen – haar pokémon bekeken. Dit was awkward. “Van wie is deze Lopunny?” de vraag schrok Mabel op en ze richtte haar ogen op degene die de vraag had gesteld. “Ze is van mij,” reageerde ze beleefd glimlachend. “Ze heet Mercy.” Het meisje keek haar een moment ongelovig aan en verplaatste haar aandacht weer naar de shiny terwijl ze zachtjes iets mompelde over onzin. Mercy wilde haar een vuile blik geven, maar bedacht zich toen ze haar trainers nerveuze blik zag. Ze kon dit niet verpesten! Gelukkig ging de groep al snel verder en bleven ze weer alleen achter.

Die eenzaamheid duurde net zo lang als je kon verwachten en voor Mabel het wist was ze bezig met het opnemen van kleine bestellingen – zoals frisdrank en kleine snacks. Het was niet zo moeilijk – zolang ze de bestellingen niet verpeste – en aangezien ze Mercy de dingen liet bezorgen was ze al snel de meest populaire bartender – ook al gaf ze geen alcohol. Mercy leek ook plezier te hebben, de Lopunny liep vrolijk heen en weer tussen haar trainer en de klanten en gaf beleefd de glazen en snacks af. Ze was immers een showpokémon en hield van haar contests, al kon Mabel zien dat het konijn nerveus was nu ze mensen van zo dichtbij zag. Het was niet zo erg, zolang niemand haar zou proberen te stelen dan. Glimlachend deed Mabel haar werk, al leken de mensen weinig interesse in haar te tonen. Alle aandacht ging naar Mercy die ervan leek te houden, maar op hetzelfde moment ook ongemakkelijk leek te zijn. Een rare combinatie, al was het niet onmogelijk. “Hey Mabel,” ze draaide zich om en keek in de ogen van Mark. “Zou je een paar glazen kunnen schoonmaken?” De brunette knikte en liep naar de afwasbak. Mercy volgde automatisch en zat gracieus op de bar terwijl Mabel de glazen met water behandelde. Ze hoopte dat de aandacht uiteindelijk zou afnemen, al wist ze ergens dat het valse hoop was. Nieuwe mensen zouden blijven komen en willen weten wat er zo interessant was aan de bar. Ze was allang blij dat ze niet in de avond moest werken, als ze meer zouden drinken. Want ze kon absoluut niet met dronken mensen omgaan – of mensen in het algemeen. Terwijl ze nog snel een bestelling op nam tijdens het schoonmaken van de glazen liet Mercy de groep die zich om haar heen had verzameld een kleine show zien. In elk geval had ze plezier, dat was al het werk al waard.

De uren kropen langzaam voorbij en Mabel merkte dat achter een bar werken net zo vermoeiend was als rondlopen met hapjes. Misschien wel vermoeiender, maar dat gevoel kon ook komen omdat ze hier langer moest werken. In elk geval waren hier geen kinderen die haar konden duwen. Mabel keek naar haar hand en het verse verband wat ze er in ochtend op had gedaan. De wond zou nog een tijdje nodig hebben om compleet te helen, maar het was gelukkig niks ernstigs. Zoals Lola zei, het zou geen litteken achter laten. Een nieuwe tiener was voor haar verschenen – misschien was tiener niet helemaal toepasselijk, hij zag er ouder uit dan zij en droeg net als iedere andere gast een duur pak. “Kan ik u helpen?” vriendelijk keek Mabel hem aan. “Het gewoonlijke,” sprak hij kortaf en richtte zijn aandacht meteen op Mercy die ongemakkelijk naar hem keek. Het… gewoonlijke? Verward keek Mabel hem aan en voelde opeens twee handen op haar schouders. Als ze een glas vast had gehad zou ze het zeker hebben laten vallen, maar gelukkig was dat niet het geval. “Dat is de zoon van de baas – degene die vandaag jarig is,” werd er door Mark in haar oor gefluisterd – hij leek haar een beetje onder zijn hoede te hebben genomen. “Oh,” ze wist niet zo goed hoe ze moest reageren. “Wat moet ik hem geven?” Mark liet haar los en liep naar het gedeelte van de bar waar het drinken werd opgeslagen. “Geen zorgen, ik regel het,” antwoordde hij terwijl hij zich voorover boog om iets te pakken. “Hou hem gewoon even bezig, ik ben zo klaar.” Mabel knikte dat ze het begreep en draaide zich nerveus naar de jarige. Ze wist niet eens hoe hij hete!

“Is dat een mega stone?” door de vraag maakte Mabel een kleine sprong van schrik, maar ze wist zich snel te herstellen. “Ja, dat klopt,” reageerde ze zo snel mogelijk, dankbaar dat ze niet over haar woorden struikelde. De jongen keek haar voor het eerst echt aan, de interesse in zijn ogen te lezen. “Laat zien.” Van haar stuk gebracht keek Mabel hem aan. Nu? Een mega evolutie? Was dat iets wat ze zo kon misbruiken? Maar dit was misschien wel de belangrijkste persoon van het feest, dus ze kon geen nee zeggen. “Uh, okay,” mompelde ze terwijl ze haar mauw iets opstroopte. De armband met haar keystone werd zichtbaar en Mabel wierp snel een blik op Mercy om zeker te zijn dat het mocht. De Lopunny knikte en nadat ze het ding had aangeraakt kwam er een fel licht van de Lopunny af. Nu hadden ze zeker alle aandacht uit de zaal. Mega Mercy stond elegant op de bar en keek de jarige vriendelijk aan, ze was slim genoeg om hem netjes te behandelen, ondanks haar angsten. Mark kwam aanlopen met het speciale drankje van de jongen en Mabel overhandigde het aan hem. Waar ze niet op voorbereid was, was de lading mensen die zich weer om Mercy hadden verzameld. Foto’s werden gemaakt en Mabel was dankbaar dat ze de Lopunny bij de bar had staan. Anders was ze de pokémon zeker weten kwijt geraakt in de menigte. “Sorry,” fluisterde ze tegen het konijn terwijl ze verschillende glazen klaar maakte. Mercy reageerde vriendelijk en leek het niet zo erg te vinden, ze deed dit immers voor Mabel.

Mabel ademde diep in en liet de lucht vrij in een zucht. Ze was klaar! Eindelijk! Het feest ging nog door - je zou kunnen zeggen dat het nu pas begon - maar haar dienst was voorbij! Opgelucht kleedde Mabel zich om en liep samen met haar – nu gewone – Lopunny naar buiten. Het was chaos geweest nadat Mercy was gemega evolueerd, maar op de een of andere manier hadden ze het kunnen handelen. Het voelde alsof ze eindelijk weer kon ademen, de aandacht was verstikkend geweest. Mercy leek ook opgelucht, al wist Mabel dat ze er stiekem wel een beetje van har genoten. Ze was onzeker of ze nog naar Lola moest, dit feest was heel anders dan het benefiet. Ze was allang blij dat ze zichzelf niet voor schut had gezet. Daar waren genoeg kansen voor geweest. Mercy trok aan haar broek en wees naar voren. Lola! Snel liep Mabel op de vrouw af. Ze leek in gesprek te zijn met iemand anders, maar ze kon wel even wachten. Nerveus wipte Mabel van het ene been op het ander. Hoe was vandaag gegaan?

Gapend rekte Mabel zich uit. Ze had een lange dag voor de boeg waar ze zich deze keer wel op kon voorbereiden. Meteen na het feest had Lola haar gevraagd nog een keer te komen, deze keer op een opening van een bakkerij. Ze had uitgelegd dat het najaar populair was voor feesten en het kwam vaker voor dat ze handen tekort had. Dus waren werknemers waar ze van wist dat ze zouden kunnen komen een fijne zekerheid. En aangezien ze nog een paar dagen in Hoenn was vond ze het niet erg om een zakcentje bij te verdienen. Deze keer kon ze er ook ruim van tevoren zijn in plaats van op het laatste moment binnenlopen. Mabel kwam van haar bed af en zocht slaperig haar kleren bij elkaar. Ze had uit kunnen slapen – voor haar doen dan, op de Daycare moest ze meestal vroeg op zijn – en had nog even tijd voor zichzelf. Vandaag liet ze Mercy wel in haar pokéball, ze wilde geen herhaling van de vorige dag. Toen de arme Lopunny niet meer weg kwam uit de groep die haar mega vorm wilde bewonderen. Dat had ze liever niet nog een keer.

Ondanks dat ze het eerder had gedaan was ze nog steeds licht nerveus. In een simpel, maar net pak stond ze klaar in de bakkerij die het feest georganiseerd wilde. Het was deel van een of andere keten – vandaar de feestelijke opening – en Lola had haar kort toegesproken met voornamelijk de uitleg dat ze de producten moest ronddragen voor de mensen. Ze moest er van twee tot vijf werken wat in principe niet erg veel was. Maar het was redelijk stressvol zoals ze in de vorige dagen al had ervaren en ze wilde niet echt langer blijven dan dat. En deze keer nam ze het van iemand over, dus het feest was al een tijdje bezig. Van een man in bakkersoutfit kreeg ze een dienblad in handen geschoven en kreeg ze een korte uitleg; ze moest verschillende gebakjes verzamelen en rond brengen naar de gasten. Dat was ongeveer hetzelfde als de eerste keer dat ze di had gedaan, maar deze keer moest ze zelf de dingen uitkiezen. Nieuwsgierig liep Mabel naar de keuken en bekeek de dingen die klaar stonden om te worden meegenomen. Er was van alles, van brownies tot cheesecake. Bewonderend keek de brunette naar alle kundig klaargemaakte gebakjes en vroeg zich af welke ze het best kon meenemen voor de gasten. Er waren best veel mensen met hun kinderen, dus misschien wilden ze wel wat simpels? Kinderen konden heel kieskeurig zijn, maar als ze alleen simpele dingen meebracht zouden de volwassene niks hebben. Hmm, nadenkend staarde ze naar de dingen. Er stonden kaartjes bij met de naam van de dingen, al herkende ze er maar een paar. Oran vruchtentaart, Sitruscake, zelfs wat Nanab gebakjes. Achter haar hoorde ze iemand aankomen lopen en snel verzamelde Mabel wat fruitgebak en makkelijke cakejes. Voor de andere ober binnen liep had ze alles op haar plaat en liep ze voor het eerst naar buiten.

Het was… druk. Er waren geen andere woorden om de situatie te beschrijven. Mabel slikte en ontweek meteen een kind dat langs haar glipte om bij de limonade te komen. Yikes, ze wilde geen herhaling van de eerste keer dat ze dit had gedaan. Haar hand begon bij alleen het idee al te kloppen, maar ze negeerde het en liep glimlachend door. Ze moest gewoon bij de kinderen vandaan blijven. En dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Terwijl ze de gebakjes beleefd probeerde uit te delen bij de bezoekers waren het merendeel van haar klanten kinderen. Het duurde dan ook niet lang of de makkelijke snacks waren op en alleen de fancy fruitcake was over. En als Mabel iets van kinderen en hun kieskeurige eetgedrag wist was het dat ze dingen met klonten en stukken berry gegarandeerd zouden vermeiden. Great. En ze kon niet terug met een halfvol dienblad, dat zou er ook raar uitzien. Mabel onderdrukte een zucht en liep dichterbij een groep volwassene die druk in gesprek waren. Iets over zaken en business – iets waar ze wel enigszins verstand van had, maar niet iets wat ze graag hoorde. “Kan ik u een gebakje aanbieden?” vriendelijk keek ze de groep aan. Hopelijk zagen ze niet hoe nerveus ze was, met mensen praten was niet bepaald haar sterkste punt. Al had het runnen van een Daycare wel geholpen. Ze durfde in elk geval mensen nu aan te spreken – iets wat ze in het verleden ten alle kosten zou hebben vermeden. Een of twee mensen kozen iets uit van het dienblad, maar het merendeel leek geen zin te hebben. Waarschijnlijk hadden ze al heel wat gegeten, dit feest liep al een tijdje. Hmn, Mabel keek om zich heen. Misschien kon ze het beter bij nieuwe mensen proberen.

Zij was duidelijk niet de enige met dat idee, bij de deur stonden minstens drie andere met dienbladen en Mabel bleef er dan ook niet staan. In plaats daarvan liep ze door tot ze bij de bar kwam te staan waar mensen drinken konden halen. Hier leken niet echt mensen te zijn, maar het was een plek waar ze makkelijk gebakjes kon uitdelen. Geduldig keek Mabel om zich heen, op zoek naar mensen die misschien interesse hadden in het eten van de dingen op haar dienblad. “Zou ik zo’n Oran ding mogen?” ze schrok zich bijna dood toen de stem achter haar de vraag stelde. Gelukkig liet ze niks vallen, al was Mabel zich ervan bewust dat ze waarschijnlijk zichtbaar was geschrokken. Voorzichtig draaide ze zich om en keek in de ogen van een van de barmensen. “Ik wilde je niet laten schrikken,” verontschuldigde de jonge vrouw zich meteen. “M-Maakt niet uit,” reageerde Mabel met een voorzichtige glimlach. Maar… mocht ze dat wel doen? Was ze niet aan het werk? “Uhm,” ze keek naar haar dienblad. Dit was een open event, dus iedereen kon naar binnen lopen. Betekende dat dat ze ook aan de mensen die hier niet voor hun plezier waren iets kon geven? Kon ze zelf iets eten? Niet dat ze honger had, maar misschien kon ze iets mee naar haar pokécenter kamer nemen. “Pak maar,” besloot ze terwijl ze haar dienblad omhoog hield. Er was toch meer dan genoeg, ze kon wel een gebakje missen aan een van de werknemers. Daarna liep ze er wel weg, ze had een groepje gezien met nog geen gebakje en daar moest ze gebruik van maken.

Okay, het was gewoon veel makkelijker om gebakjes voor de kinderen mee te nemen. Mabel verliet de ruimte voor de keuken voor de zoveelste keer, nu met minstens 75% snacks voor de kinderen. Dit was een stuk makkelijker dan de fruitcake en gebakjes uit te delen aan volwassene. Veel waren bezig met een springkasteel wat was opgebouwd in een hoek. Rustig liep Mabel richting het ding en bleef op een veilige afstand staan. Ze had het gevoel dat ze zich minder slecht rondom kinderen zou voelen. Het was minder ongemakkelijk met die te praten, ze waren minder serieus en doordringend dan volwassene. Maar ze hadden ook andere manieren om haar ongemakkelijk te maken. Glimlachend bukte Mabel lichtjes zodat ze een jong meisje een stuk cake kon geven. See, dit was niet zo erg. Het kind liep terug naar haar vrienden en het volgende moment was er een hele groep voor haar. “Ik wil die,” wees een iets oudere jongen – misschien zeven – naar een stuk brownie. Het laatste stuk brownie. Het was niet moeilijk om te raden wat er daarna gebeurde. “Ik wil die ook!” een meisje greep naar het stuk, maar voor ze het kon pakken had de jongen het al. “Will, je hebt het me beloofd, geef het aan mij!” De emotionele blik in haar ogen maakte het duidelijk dat ze elk moment in tranen kon uitbarsten. “Ik uh, ik haal wel een nieuwe,” probeerde Mabel tussen de twee kinderen te komen, maar ze leken haar nauwelijks te horen. “Geef het!” met een uitgestoken hand een blik die evenveel woede als verdriet leek te tonen probeerde het meisje het laatste stuk brownie af te dwingen. De jongen – Will als ze het goed had – keek haar alleen met een valse grijns aan en nam een hap van de brownie. Dat was de druppel. Het meisje dat haar uiterste best had gedaan om haar tranen in te houden baste in huilen uit en de zelfvoldane uitdrukking van haar vriend – waarschijnlijk, al was het niet een bepaald goede vriend – veranderde meteen in schrik. “Hey!” Mabel had de andere kinderen iets gegeven en kwam bij de twee kinderen staan. “Ik haal een nieuw stuk, het grootste stuk, als jullie ophouden met vechten.” Het meisje keek haar onder een paar snikken met grote ogen aan en verplaatste haar blik naar Will die grotendeels werd geblokkeerd door Mabel. “Kom, wil je er een met mij uitkiezen?” vriendelijk keek Mabel haar aan. “Laat hem maar, hij verdient het niet.” Het meisje knikte langzaam en greep de brunettes hand. Na een voldane blik op haar vriend liep ze nasnikkend mee.

Ze had geen idee of ze kinderen mocht meenemen naar de keuken – waarschijnlijk niet – maar dat maakte Mabel nu even niet uit. Ze had geen zin in gebrul, vooral als zij ernaast stond. Bovendien was het een beetje haar schuld geweest, zij had de kinderen iets lekkers aangeboden. “Wow, zoveel cake!” het meisje leek haar verdriet alweer te zijn vergeten en keek bewonderend naar de rijen met gebak. Het was al minder dan eerst – waarschijnlijk omdat het feest niet meer zolang duurde – maar nog genoeg om van te kiezen. “Pak er maar een,” glimlachend keek Mabel het kind aan. “De grootste, zoals beloofd.” Voorzichtig liep het meisje langs de tafel, alsof ze bang was dan een verkeerde beweging alles liet vallen. “Deze,” besloot ze toen ze bij de stukken Sitruscake was gekomen. Geen brownie, maar daar ging Mabel niet over beginnen. “Great,” glimlachend keek ze het meisje aan. “En laat je vriend het niet stelen.” De reactie was een wild geknikt en rustig begon Mabel haar uit de keuken te brengen. Haar oog viel op de klok en ze realiseerde dat het al best laat was. Ze had nog nauwelijks drie kwartier tot ze mocht stoppen. Dat voelde goed, aangezien ze genoeg kinderen had gezien voor de rest van het jaar. Misschien moest ze maar gewoon bij de volwassene lopen voor de laatste ronde.

Splash. Met grote ogen keek Mabel naar haar outfit. De nattigheid drong door haar kleren door en ze rilde toen ze kleverige substantie haar huid raakte. “Oeps,” hij leek het helemaal niet zo erg te vinden en keek haar onschuldig aan. Mabel moest haar best doen hem geen boze blik te geven. Was dit een wraakactie? Degene die net een vol glas limonade over haar had gespild was Will, het kind dat het meisje – waarvan ze de naam niet wist – had gepest. “Hey!” en daar was het meisje. Boos keek ze haar vriend aan en gaf Mabel toen een verontschuldigende blik. “Kom!” Voor hij kon protesteren werd hij al meegesleept – waarschijnlijk richting ouders aan zijn nerveuze blik te zien. Mabel onderdrukte een geïrriteerde zucht en begon richting keuken te lopen. Gelukkig – als je het dat kon noemen – had ze het meeste van de limo gevangen – met haar kleding. Ze had weinig gebak gehad wat haar weer meezat. “Wil je je omkleden?” verrast keek Mabel op. Een van de supervisors keek haar serieus aan, hij leek alles te hebben gezien. “Je bent bijna klaar toch? Je mag stoppen voor de dag,” ging hij verder. “En sorry.” Mabel knikte en keek hoe hij wegliep om iets anders te regelen. Het moest druk zijn, ze had Lola ook niet echt meer gezien. Dit feest leek veel chaotischer dan de vorige. Ze zuchtte en verplaatste zich richting omkleedkamers. Eigenlijk had ze nog vijf minuten dienst, maar dat was niet erg. Ze moest uit deze natte kleding. Ongelukkig plukte de brunette aan de natte plek. Ze wilde douchen, dit voelde hoogst onprettig. Gelukkig was ze klaar, anders was het echt hel geweest.