The Light at the end

Taking this to the grave

Toen hem werd gevraagd waar hij dan bang voor was, keek hij haar met opgeheven wenkbrauwen aan. “Ik vind Parasects afgrijselijk,” zei hij rustig. Serieuze angsten, zoals de angst voor zijn vader en het feit dat hij nog altijd bang was dat iemand zijn Tyrion opnieuw zou stelen, waren dingen die hij dan maar weer voor zich hield. Parasects daarentegen, nee, daar schaamde hij zich niet voor. “Het zijn… Leeggezogen zombies,” fronste hij. “Alleen het idee eraan geeft me al de rillingen,” sprak hij toen.

Nadat hij haar had benaderd en had gezegd haar te voeren als ze de bes niet aannam, kreeg hij een koppige blik toegeworpen. ‘En wat als ik gewoon geen honger heb?’ werd er gevraagd. Hij zuchtte even en hield de Oran bes nog altijd in zijn hand. “Ik weet dat je honger moet hebben, want je hebt meer energie verbruikt dan die ene chocoladereep je heeft kunnen geven, hoe magisch chocolade ook voor vrouwen is,” sprak hij rustig. “Maar, als we eigenwijs gaan doen… Ik laat je niet in mijn bijzijn honger lijden, dus deze bes gaat jouw mond in. Goedschiks of kwaadschiks,” zei hij droogjes. Oh, ja. Hij had genoeg manieren liggen waarmee ze die bes liefjes aan zou pakken. Desnoods liet hij Tyrion even uit zijn bal.

Taking this to the grave

Ze reageerde dat iedereen zo zijn angsten had en hij knikte. “Al zijn sommige redelijker dan anderen,” sprak hij droogjes. Ja, hij vond een angst voor zombiepokémon zoals Parasect volledig geoorloofd. Een angst voor Charmeleons, wie zó schattig waren, was dan weer compleet onredelijk in zijn ogen.
Toen ze zei iets te eten bij het Pokémon center en dat hij haar niet kon dwingen om de bes te eten, keek hij haar met opgeheven wenkbrauw aan. De poging hem weg te duwen mislukte gigantisch, hij hoefde geen eens moeite te doen om te blijven waar hij zat. Nee, hij ging echt pas weg als ze wat at.
“Je gaat me niet vertellen dat je te… Verwend bent voor een besje, toch, Prinses?” vroeg hij geschrokken, de naam uitsprekend alsof hij nu nog vele malen beter bij haar paste. Je had immers van die types die het eten van bessen vies vonden. Hij keek haar met een fronsje aan. Zou ze zo’n type zijn? Zo’n kakkindje? Een… Prinsesje?

Taking this to the grave

Ze beet hem toe dat ze niet te verwend was voor de bes, waardoor hij zijn wenkbrauwen ophief. Ze duwde haar rug tegen de boomstam, waardoor de ruimte tussen hen een klein beetje vergroot werd, maar ergens kon hij begrijpen dat ze zich opgesloten voelde. Hijzelf zat prima, voelde zich totaal niet bedreigd door het meisje dichtbij en had alle ruimte achter zich. Alles wat hem dwars zat, was dat hij die bes nog steeds vast had en dat ze hem niet gewoon op at.
Ze ging door dat hij haar chocolade ook niet hoefde, waarop hij één wenkbrauw ophief. “Chocolade is geen eten, een bes wel,” sprak hij rustig. “Overigens leek het me het enige wat je had, dus dat was voor jou,” grijnsde hij toen. “Ik heb hier meer bessen dan ik nodig heb, dus het vergelijken met de chocolade is oneerlijk.”
Hij fronste even, voor hij zich op zijn kont liet zakken, zodat hij gewoon voor haar kwam te zitten. Als ze eigenwijs zou blijven, kon dit immers nog wel even duren. “Ik had toch niet verwacht dat je zo’n verwend prinsesje zou zijn hoor, Simpel…” zuchtte hij, voor hij haar met een fronsje aankeek. Dit zou wel heel teleurstellend zijn, hoor.

Taking this to the grave

Ze vroeg wie had gezegd dat het enige wat ze had chocolade was, waarna ze zei dat dit wel degelijk eten was. “Als je meer had dan chocolade, had je die halve reep niet voor nu bewaard, prinsesje,” glimlachte hij.
Ze zei dat Garrett zijn resterende bessen zou moeten krijgen en hij hief één wenkbrauw op. “Garrett, zin om meer te halen?” vroeg hij en de Pokémon knikte, waarna deze er vandoor schoot. “Kijk, zometeen hebben we nog veel meer!” grijnsde hij. Hij had in dit geval geluk met Garrett, die alles deed wat hij hem vroeg en zelf al plezier haalde uit het rondstruinen in beboste gebieden, dus dit was perfect.

Ze zei niet te hebben verwacht dat hij zo’n moeilijk type was, waarna ze nogmaals zei geen verwend prinsesje te zijn. Het leek erop dat goedschiks niet werkte, dus zette hij een onschuldige glimlach op zijn gezicht, terwijl er nogmaals een harde donderslag klonk. Met een glimlach legde hij één vinger onder haar kin, haar met opgeheven wenkbrauwen aankijkend. “Mondje open,” sprak hij met een grijnsje, voor hij de bes tegen haar mond aan duwde. Als ze niet snel ging eten, moest hij nog kwaadschiks gaan beginnen ook. Dan moest ze keuzes gaan maken, zoals een knuffel (voor Tyrion?) of een bes...

Taking this to the grave

Het leek erop dat een goed excuus ver te zoeken was, maar alsnog leek de eigenwijze treuzeltante geen genoeg te hebben. Ze leek er heilig op gesteld te zijn, leek niets anders meer te willen dan zijn bes af te wijzen. Hij wist zeker dat ze honger had, durfde er zelfs op te wedden, maar god, wat was dit kind eigenwijs. Ergens moest hij toegeven dat het vermakelijk was, maar dan voor enkele seconde en dan zou ze gewoon lief moeten toegeven. Dat zou alles zoveel makkelijker maken.
Zijn arm werd met haar beide handen weggeduwd, waardoor hij zuchtte. Hij liet zijn hand zakken, de bes tussen hen in, terwijl hij zijn groene ogen strak op op de hare had gericht. “Je bent héél eigenwijs, wordt dat je weleens verteld?” vroeg hij met een grijnsje. Met zijn vrije hand - aangezien hij de bessen een tijdje terug op zijn schoot had laten vallen - pakte hij een bes en nam hij er zelf een hap van, waarna hij de bes met nog een hap naar binnen werkte. Ja, hij had wel honger en haar eigenwijsheid zorgde ervoor dat hij niet eens normaal kon eten.
“Je kan me niet wijsmaken dat je geen honger hebt, dus wees nou voor één keer lief,” zei hij toen, de bes opnieuw naar haar toe houdend.

Taking this to the grave

Toen ze zei niet te weten waar hij het over had, nadat hij haar had gevraagd of mensen haar weleens zeiden dat ze eigenwijs was, hief hij zijn wenkbrauwen op. “Je kan ook nog liegen?” vroeg hij, waarna hij zuchtte. “Oh man… Dit is toch wel teleurstellend, hoor,” sprak hij met een zuchtje. Waarom was ze zo moeilijk? Moest hij straks gaan doen alsof hij een baby voerde? Zo van… ‘Er kwam eens een spinnetje aangelopen en die kwam zo in Lilium d’r mondje gekropen!’ Zo had hij het een kennis weleens zien doen. Nee, dat weigerde hij te doen. Dat ging te ver.
Ze vroeg waarom ze lief zou zijn en hij zette een kleine glimlach op zijn gelaat. “Omdat ik hier ben,” zei hij droogjes. En hij was de enige hier. Dus, als ze hem ook nog maar een kléin beetje eng vond, moest ze zich maar eens gaan gedragen, vond hij.
Toen haar maag luid begon te knorren moest hij lachen en keek hij maar met een enorme grijns aan. “Nu kan je er toch niets meer tegenin brengen, prinsesje. Eet nou maar,” zuchtte hij. “Zo lastig is het niet.”

Taking this to the grave

Ze zei dat hij maar over deze teleurstelling heen moest komen, omdat er zoveel meer dingen teleurstellend waren. Hij zuchtte. “Ach, dan weet ik in ieder geval dat de bijnamen passen,” glimlachte hij tevreden. Ja, zolang ze zich bleef gedragen als een Simpel Prinsesje, kwam ze er niet vanaf.
Ze vroeg of hij een goede reden was en meteen knikte hij. “Ja,” zei hij overtuigd. Als het erop aan kwam kon hij haar makkelijk dwingen. Een knuffel van Tyrion zou genoeg zijn om haar op te laten geven, dus de kans dat hij zowaar hard moest gaan spelen, was klein.

Nadat haar maag zijn kant had gekozen en had besloten geluid te gaan maken, sierde een blos het gezicht van de blondine. De bes werd uit zijn hand gegrist en ze nam een hap. Van harte ging het niet, maar hij had gewonnen! Ze vroeg of hij tevreden was en hij lachte even kort. “Helemaal, Lilium,” knipoogde hij. Ja, nu ze had toegegeven was ze voor nu héél even van haar bijnaam af. Vroeg of laat zou ze het er vast weer naar maken en had ze hem terug.
Ook de Scizor kwam terug, deze keer met een hoop bessen in zijn scharen, welke hij op de schoot van de blondine liet vallen, enkele bessen zelf vasthoudend, die hij enthousiast begon weg te werken, voor hij wat verderop ging zitten. Aiden grijnsde zijn tanden bloot. “Nou, dit is toch veel beter dan chocolade?” vroeg hij met een grijnsje, voor hij nog een bes pakte en er een hap van nam.

Taking this to the grave

Ze zei dat zijn bijnaam nog veel raker was en een frons kwam op zijn gezicht. “Hoezo dat nou weer? Ik ben een simpel persoon,” zuchtte hij. Ja, hij vond zichzelf vrij simpel. Gewoon een jongen. Zonder hoed. Einde verhaal.
Toen de lading bessen op haar schoot gedumpt werd, grijnsde Aiden droogjes. ‘Dit ga je niet menen,’ had ze opgemerkt, waarna ze probeerde of Garrett er niet nog wat meer wilde. Voorzichtig kwam deze aanlopen en keek hij zijn trainer aan, waarna Aiden zuchtte. “Een paar, Garrett,” zei hij rustig, terwijl de Scizor wat voorzichtig zijn schaar uitstak. Ergens verbaasde het Aiden dat ze hem niet eng leek te vinden, maar goed. Dat de Scizor haar tolereerde was ook al heel wat. Misschien dus toch geen prinsesje? Mooi niet dat hij de bijnaam op zou geven, tho. Nee, hij zou haar zo blijven noemen tot hij iets leukers vond.
Rustig schoof hij een stuk naar achteren, om haar wat ruimte te gunnen, waarna hij nog een bes naar binnen werkte. “Dit lucht wel enorm op,” zuchtte hij. Ja, hij had absoluut honger gehad, dus de bessen gaven hem een voldaan gevoel. Nu nog een heerlijk bed en dan was alles weer perfect.