Pannenkoeken [open]

Oh.. en dat zou het dus allemaal maar moeten verklaren. Nala beet op haar lip en zuchtte uiteindelijk verslagen. Hij scheen er niet echt een prater over te zijn maar goed. Wie was dat wel? Zeker Kenneth niet. Toch wilde ze het er niet bij laten zitten. Misschien kon ze hem wel helpen. Misschien moet ik hem helpen met onderduiken dacht ze opgewonden. Nee wacht Nala, dat is niet iets om opgewonden over te worden! Corrigeerde ze zichzelf mentaal. "Oke.." zei ze langzaam "moeten we-" ze kuchte even om zichzelf te verbeteren "-eh jij niet je dan ergens verstoppen? Wat als ze je vinden? Dat mag absoluut niet gebeuren!" Zei ze gewichtig en ze kreeg een vastberaden uitdrukking op haar gelaat. Haar knorrende maag was ergens naar de achtergrond gedrukt. Nu was het haar beurt om hem te helpen!

Nala haar gedachten gingen op topsnelheid. Als eerste was het prioriteit dat hij uit de gevaren zone zou komen. Het meest voor de hand liggende was dus dat ze sowieso meteen moesten vertrekken uit Aquacorde. De beste plek om iemand kwijt te raken zou, helaas, Lumiose City zijn. Nala stond niet te trappelen om naar Lumiose te gaan, maar haar gevoelens waren op dit moment niet relevant. Tevens waren er ook te veel luisterende oren waar ze nu stonden. Het winkeltje was niet bomvol maar vol genoeg om ongewenste oren te hebben die mee luisterde. "Als aller eerste moeten we hier weg- kom mee!" Ze trok hem zonder meer mee aan zijn arm en rende de straat op. Ze zocht een klein steegje op tussen twee winkels en parkeerde Kenneth in de schaduwen terwijl Nala druk in haar tas ging rommelen. Waarschijnlijk moeten we stoppen ergens in Santalune Forest.. we kunnen s' nachts door reizen maar het risico dat we dan verdwalen in het donker is te groot.. tenzij ik Nura gebruik. Die kan boven de bomen uitvliegen en de juiste weg aangeven. Nou- tegen die tijd zien we wel hoe het loopt Nala vond uiteindelijk wat ze zocht. Een kaart van Lumiose city. Gezien Kenneth eerder naar een hotel met restaurant wilde zou geld voor hem op dit moment niet zo'n issue moeten zijn. "Ik stel voor dat je uiteindelijk ergens in Lumiose onderduikt.. Lumiose is tenslotte veel te groot om iemand binnen korte tijd te vinden" Ze wees op een hoge flat die noord-oost stond van de Prism Tower. "Daar wonen mijn ouders-" haar vinger ging naar een klein, groezelig wijkje noord-west van de Prism Tower "En daar woonde iemand die ooit bevriend was met mijn familie.. de kerel in kwestie was best een engerd. Overleed enkele jaren geleden heel plots en dus nu runt zijn vrouw de Bed&Breakfast. Echter gaat de plek pas open in het toppunt van het hoogseizoen dus je hebt nog even een tijdje om te bedenken wat je wilt doen.. Het is trouwens een van de oudere wijken van Lumiose.. en een van de saaiste " zei ze schouderophalend. Niemand zou daar veel aandacht aan besteden dus. "Toeval heeft het dat ik vroeger altijd bij iemand ging logeren die in die straat woonde. Ik weet hoe ik daar binnen moet komen.. je hebt zo'n beetje alles wat je nodig hebt. Gas, water en licht" Ze nam even een momentje om op adem te komen. Ze zei alles heel erg snel achter elkaar, driftig om het plan zo snel mogelijk uit te leggen. "We moeten wel even kijken hoe we ongezien door Santalune city komen maar daar hoeven we ons nu nog geen zorgen over te maken" eigenlijk zei ze het meer tegen zichzelf dan Kenneth. Haar ogen zochten de zijne gretig op. "Dus, wat denk je?"  

Nala hoefde maar één keer goed in zijn ogen te kijken, die voor de verandering niet emotieloos waren maar serieus. Vastberaden, misschien? Hoe dan ook het was duidelijk dat Kenneth haar plan goedgekeurd had. Ze voelde dat haar hart een vreemd sprongetje maakte toen hij haar hand pakte. Nu pas realiseerde het echt was ze aan het doen waren. Iets.. illegaals. Een rilling trok over haar rug. Wat als we gepakt worden door de politie? Nala kon haar ouders al luid en duidelijk horen. Dan kon ze haar hele reis met haar pokémon wel vergeten.. Nee, zo mag ik niet denken! Kenneth zijn vrijheid staat op het spel, mijn zorgen komen later en met dat verstevigde ze haar eigen grip op zijn hand wat als bevestiging en trok ze hem mee.

De helikopter bleek een prima afleiding te zijn voor ongewenste blikken. De meeste mensen op straat waren bezig met het zoeken naar het gevaarte of gingen weer door met winkelen of andere onbelangrijke zaken. Ze zagen twee jonkies over straat rennen en namen aan dat ze bij elkaar hoorde. Niemand gaf ze meer dan een vlugge blik als ze langs kwamen rennen. Nala hield haar oren open voor het geluid van de helikopter. Op de achtergrond was die te horen. Dan was hij weer verder weg en rende ze door. Op andere momenten klonk het alsof hij dichterbij was dus besloot ze te wachten in de schaduwen van een gebouw. Er was één moment dat ze dacht bijna gezien te zijn. Ze had de afstand van de helikopter verkeerd ingeschat en net toen ze uit een winkelstraat rende scheerde hij over hen heen. Nala nam het afnemende geluid van de vleugels van het gevaarte als een teken dat ze niet gezien waren. Uiteindelijk bereikte ze de rand van de stad en kwam ze hijgend tot stilstand onder een grote overkapping van een modezaak. Ze leunde tegen de gevel om even op adem te komen. Haar koperkleurige ogen gingen naar de brug die tussen Aquacorde en Santalune Forest stond. "Daar is het!" Het was een groot open stuk.. de brug breed en de weg naar het bos even open. Ze konden zich daar nergens verstoppen. "Ik heb hier een slecht gevoel bij" mompelde ze ongelukkig en ze wendde zich weer tot Kenneth. Het gevoel van iets of in dit geval iemand die achter hen aanzat gaf Nala een permanent gevoel van onveiligheid. Vroeger als kind kon ze er al niet tegen als ze achterna werd gezeten met tikkertje, ze werd er bloednerveus van. Mentaal gaf ze zichzelf een standje. Dit was geen tikkertje.. dit was een levensechte achtervolging waarbij Kenneth zijn vrijheid mogelijk op het spel stond. En als ze eenmaal de grote brug over rende was er geen weg terug meer. "Het is nu of nooit" zei ze krachtig en ze keek Kenneth recht aan met haar koperkleurige kijkers. Zodra ze eenmaal de brug over waren en veilig in de beschutting van het bos waren kon het echt niet meer ongedaan gemaakt worden. Ze sloot haar ogen even om zich te kalmeren en knikte toen. "Op 3 dan maar" Ze liet Kenneth zijn hand niet los, vastberaden om hem niet op een of andere manier kwijt te raken. Ze had het gevoel dat als ze los liet ze hem zou verliezen.. al zou dat praktisch onmogelijk zijn omdat hij vlak naast haar zou zijn. "1..2.." Als ik terug kijk ben ik verloren "3!" 

Op het moment dat Nala haar benen kracht zette en zich afduwde schoot er een vonk van energie door haar lichaam heen. Op hetzelfde moment verslapte Kenneth zijn greep op haar hand waardoor ze losschoot. Meteen kwam ze tot stilstand en draaide ze om, bevend van de adrenaline die door haar aderen stroomde. Verschillende dingen gingen door haar hoofd op exact dat moment. Waarom stoppen we? Zo worden we natuurlijk gauw gevangen. Waarom stopt hij? Dit is niet goed! Haar koperkleurige ogen zochten het nieuwe figuur op dat verschenen was achter hen. Helaas hoefde Nala niet lang na te denken wie het was. Het kon namelijk maar één iemand zijn en Kenneth bevestigde dat.

De man was lang en mager. Niet mager van iemand die ondervoed was want de kleding die hij aan had sprak dat tegen. Nala wist niet veel van mannenmode maar ze herkende wel een peperduur pak als ze er eentje zag. En dát was er zo eentje. Toen haar ogen die van zijn vader opzochten kon ze hem niet lang aankijken. Als ze Kenneth zijn ogen al eng had gevonden bij hun ontmoeting vandaag vielen die volledig in het niets bij het aanzien van zijn vader's ogen. Ze waren mogelijk nog scherper en doordringender. Nala had het gevoel alsof ze plots heel klein leek in zijn aanwezigheid. Nerveus schuifelde ze weer terug naar Kenneth en ging wat dichter bij hem staan terwijl ze probeerde zo zelfverzekerd mogelijk over te komen. Ze wilde iets zeggen op dat moment. De man duidelijk maken dat hij Kenneth met rust moest laten en zich zou moeten bekommeren over wat Kenneth wilde en niet hij. Nala nam aan dat hij was weggelopen omdat zijn vader andere plannen had voor zijn zoon dan Kenneth had gewild. Tenslotte waren veel rijke mensen zo, vond ze. Kenneth is ook rijk en hij lijkt niet zo gemeen. In plaats ervan dat ze de man recht aankeek besloot ze vrede te sluiten met een plek ergens tussen zijn ogen. Zo leek het alsof ze hem aankeek maar niet echt. Ze maakte zichzelf iets groter door rechter te gaan staan en keek hem tenslotte uitdagend aan.

Toen de vader sprak had Nala heel even een soort déjà vú. Af en toe praatte Kenneth ook zo emotieloos. Waar ze af en toe Kenneth iets wat op een emotie leek liet zien was dat bij zijn vader totaal anders. Ze kon niets aflezen van hem en dat beangstigde haar. Waar Nala zo open was als een boek was deze man zo gesloten als wat. Het bracht wel de vraag bij haar naar boven hoe Kenneth zijn jeugd was geweest. Als iemand wegloopt van huis kan je al gauw bedenken dat zijn jeugd nou niet bepaald fijn was. Maar ook dat was niet Nala's plek om over te vragen. Daarvoor kende ze deze jongen nog te kort. Hoewel ze zo om en nabij een hele dag hadden doorgebracht had ze het gevoel alsof ze al veel langer elkaar kende. Er was gewoon té veel gebeurd. Het duizelde haar. Toen de helikopter zich boven hen voegde had ze het gevoel alsof ze in een of andere soap zat. Er was gewoonweg geen enkele manier dat dit echt was .. maar ze stond er toch echt. Ongelukkig keek ze omhoog naar het gevaarte en toen weer naar Kenneth. Ze ontspande enigszins toen de man uiteindelijk omkeerde en vertrok. De helikopter vertrok ook. Vaag was ze zich ervan bewust dat mensen met elkaar fluisterde en op hen wezen of op de helikopter. Nala zag hoe de grote auto van de man vertrok om een hoek. Het was voorbij.. Ze stond zichzelf toe weer een soort afstand tussen hen te creëren wat iets acceptabeler was dan toen ze bijna tegen hem aan stond. Met een neutrale blik keek ze Kenneth aan. ".. is.. is hij nu echt weg? Laat hij je nu met rust?" vroeg ze ongerust terwijl ze even over haar schouder keek alsof ze verwachtte dat hij toch nog ergens om de hoek hen in de gaten zat te houden. Nala sloot het niet volledig uit. Die man zag er uit als zo'n veracht iemand die enorm chique kleding droeg en het populairst was op bankets terwijl hij stiekem een hele wietplantage in zijn kelder had, tenminste.. zo zag het er altijd uit in films. Dit is geen film, doe normaal! zei ze mentaal tegen zichzelf. Ergens was Nala ook immens opgelucht dat ze niet naar Lumiose hadden gehoeven. Ze had niets illegaals moeten ondernemen en niet haar ouders hoeven tegen komen. Al met al was dit een uitkomst die ze niet verwacht had maar natuurlijk wel op had gehoopt.  

Nou.. dat was niet bepaald geruststellend. Nala voelde er geen aandrang om op door te gaan. Ze kon zelf weinig veranderen aan de situatie en op de manier hoe Kenneth het zei was hij er een soort van .. aan gewend? Dat was best treurig eigenlijk. De hele tijd in de gaten gehouden worden door mensen om te kijken of je niets minder dan je uiterste best deed. Ze fronste wel toen ze nadacht over zijn vader's trots. Nala kon namelijk helemaal níets aflezen van de man. Het was best knap dat Kenneth hem lezen kon. Een grote glimlach tekende haar gezicht meteen toen Kenneth haar bedankte. Het klonk zo .. oprecht en menselijk. Niets van dat stoïcijnse gebeuren van vandaag. Ze kende hem natuurlijk nog niet goed genoeg maar ze had zo'n gevoel dat hij zulke dingen niet vaak zei. Ze lachte en keek hem blij aan. "Geen dank, Kenneth. Het is wel het minste wat ik kon doen na vandaag" zei ze oprecht en ze pakte zijn hand heel kort vast en gaf hem een kneepje. Super snel liet ze hem weer los en keek ze hem zwijgend aan. Er viel een stilte en ze wist even niet hoe ze hem kon doorbreken. Ze voelde veel emoties tegelijkertijd. Er was gewoon te veel gebeurd vandaag om in één keer te verwerken. Ze was wel zeker van één ding. Ze was blij dat ze vandaag op Kenneth afgestapt was. De vraag die Nala toen gesteld had leek zo onbelangrijk nu, alsof ze hem eeuwen geleden gesteld had. In werkelijkheid was het iets meer dan een halve dag.

Een zachte glimlach trok over haar gelaat en ze zuchtte. Nala voelde zich op dat moment zo moe. De beroering van vandaag leek tot een eind te zijn gekomen. Ze had, hoewel ze het niet zo tegen Kenneth wilde opbiechten, even een moment voor zichzelf nodig. Te zien aan zijn gezicht kon hij dat ook wel gebruiken. "Ik eh- ik stel voor dat we allebei anders even onze eigen weg gaan voor nu" begon ze een beetje onzeker. Ze wist niet echt goed hoe ze het 't beste formuleren kon. "Ik denk dat ik terug ga naar het Pokécenter nadat ik wat te eten heb gehaald en vanavond vroeg ga slapen, wat denk je er van als we morgenochtend elkaar weer terug zien om verder te gaan met Gin?" Haar glimlach verdween en ze keek hem neutraal aan. Ze had alle tijd om even goed er over na te denken en een poging te doen het gedeeltelijk te verwerken allemaal. Ze kon op haar eigen tempo wat te eten zoeken en eventjes volledig een moment voor zichzelf hebben. Ze beet op haar lip. "Als je eh.. tenminste nog verder wilt ermee?" voegde ze er onzeker aan toe. Ze had het al eerder gevraagd vandaag maar nog steeds zou het haar niet verbazen als hij geen zin er meer in had. Nala wreef in haar ogen die nog dik en geïrriteerd waren van het huilen. Oh, wat verlangde ze naar haar bed.. Ze zocht zijn rode kijkers weer op en wachtte.