Pannenkoeken [open]

Nala haar bruine ogen fixeerde zich op de Shuppet. Ze hield haar adem in toen de Water Pulse aanval in volle vaart op de pokémon afschoot. Zou hij raken? Tot haar grote verbazing deed het dat ook, maar haar verbazing werd alsmaar groter toen Kenneth de aanval expres liet raken. Wat? Dat is niet logisch. Dacht ze nog, tot de Feint Attack gebruikte werd. Nala keek naar Gin die weer op de grond geland was en zijn handpalm tegen een gemene brandwond duwde. Hij had duidelijk pijn. De Lick aanval miste maar door de krachtige Water Pulse had de Shuppet de kans gekregen om haar Faint Attack feilloos uit te voeren. Nala slikte. Zij en Gin hadden geen enkele manier van weten waar de aanval landen zou. Het leek er op dat Gin zijn vuile strategie van eerst herhaald werd, maar deze keer door de tegenstander. Gin werd geraakt en rolde een eindje over de straat tot hij op zijn buik tot stilstand kwam. "Gin, gaat het?". Riep ze vanaf haar punt op de straat. Haar Froakie negeerde haar volledig en probeerde nogmaals op te staan. Wat moet ik doen? Ik wil zo graag winnen.. was dat niet de hele reden dat we dit gevecht hadden?. Ze dacht terug maar werd afgeleid toen Gin een aller laatste poging deed om de Shuppet knock out te slaan. Nogmaals pufte hij ze ring van bellen die om zijn nek had op. Zijn blik was vastberaden ondanks de pijn van de brandwonden die hij had. Hij haalde diep adem en liet toen de versterkte bubble aanval los. De band om zijn nek werd alle kanten afgevuurd. Enkele kaatste van de muren af en andere schoten kapot en een enkeling door het raam van het pannenkoeken huis waar zij en Kenneth ontmoet hadden. Nala hoopte er op dat de aanval geraakt had, want Gin scheen niet meer op te kunnen staan.. al hield dat hem totaal niet tegen om het wel te proberen. Met een bezorgde blik in haar ogen wierp ze een blik naar Kenneth. Hij had een vreemde, onleesbare blik in zijn ogen. Je kon aan hem niets aflezen wat hij op dit moment voelde. Ergens vond Nala dit tien keer niets. Mensen waren al zo onvoorspelbaar.. laat staan iemand die niet eens emotie toont! Ik vraag me nog steeds af of hij rode lenzen draagt. Schoot er ergens in haar onderbewustzijn door haar hoofd.

Nala keek zwijgend toe hoe de Shadow Ball aanval van de Shuppet door de lucht suisde. Ze wilde gillen. Roepen naar Gin dat hij ontwijken moest, maar hoe dan ook kwam er geen geluid uit. Gin was echter ondanks zijn zware verwondingen alert genoeg om hem zelf aan te zien komen. Toen hij niet in staat was te ontwijken wist Nala dat het over was. De brandwonden hadden zijn tol geëist boven op de andere aanvallen die hij ontvangen had. Er was niets meer aan te doen .. ze had gefaald. Haar hand haalde uit haar zak de bal waar Gin in zat. Toen hij dat zag probeerde hij tevergeefs als laatste op te staan. Haar bruine ogen keken omhoog naar Kenneth terwijl ze Gin terug straalde in zijn pokéball. Met een ijzige blik in haar ogen borg ze de pokéball weer op. "Hij had niet op Molly gericht.. maar op jou". Mompelde ze met flauwe stem. Nala wist niet waarom ze goed praatte wat Gin uitgehaald had maar ze kon het ook niet toestaan om hem in slecht daglicht te stellen. Het was een vuile streek en iets wat Nala nog nooit hem had zien doen. Ze had geen idee gehad dat hij tot zulke dingen in staat was. De drang om te winnen was dus zo groot dat hij zelfs tot extreme lengtes wilde gaan. Ze beet hard op haar lip toen ze tranen voelde prikken en keek Kenneth uitdagend aan. "En nu? Zeg me alsjeblieft dat dit uit de hand gelopen schouwspel iets heeft gedaan om mij en Gin te helpen?". Ze zei het met meer venijn dan ze wilde maar ze was boos. Nee, woedend. Ze kon het niet geloven dat ze zo gemakkelijk ingemaakt was .. en dat Gin zo'n vieze streek had uitgehaald. Hoewel ze het zelf niet wilde toegeven was ze bovenal enorm teleurgesteld in zichzelf. Zichzelf en haar kunnen. Gin had leiding nodig en ik deed niets ... Dacht ze al liet ze de twijfel niet doorschemeren in haar ogen. Nala ontmoette Kenneth zijn blik met vlammende ogen en daagde hem uit wat te zeggen.

Ergere dingen? Nala wist niet wat erger zou kunnen zijn. Gin had het gemunt op een persoon, een trainer. Hij had Molly kunnen raken maar dat was niet zijn bedoeling geweest. Toch?. Ze schudde de twijfel uit haar hoofd en focuste zich weer op de uit te voeren taak. Ons als een team? Herhaalde ze mentaal. Zij had niets anders gedaan dan Gin geprobeerd aansturing te geven en zelfs dat was niet gelukt. Zoals altijd had hij gedaan wat hij zelf wilde. "Wat?". Vroeg ze meteen, in de war. Kenneth zijn laatste vraag bracht haar van haar stuk en zorgde er voor dat even de woede die ze voelde bekoelde. Nala knipperde en keek hem schaapachtig aan. "W-waarom.. ik een trainer ben?". Herhaalde ze onzeker, alsof de woorden iets zouden verraden.

Hierdoor moest ze even nadenken. Terug denken aan haar jeugd. Terug naar de tijd dat ze nog coördinator wilde worden. Haar bruine ogen keken vluchtig op naar Kenneth maar ze keek vrijwel meteen weg. Nee, dat verhaal ging ze hem niet vertellen. "Het.. is zo gelopen.. denk ik". Dat klonk niet echt deugdelijk. Tenslotte was het coördineren niets geworden voor haar. Haar vader was ook een trainer. Hij had allerlei gym's verslagen. Het was alleen maar natuurlijk voor haar om hetzelfde te doen. "Mijn moeder wilde niet dat ik het werd.. ze wilde dat ik leerde koken en schoonmaken.. en dat ik me school afmaakte.. dat ik later een goede baan kreeg en uiteindelijk een rijke man kon trouwen" Nala zei het een beetje aarzelend en wist niet of ze door moest gaan of niet. Ze hoefde Kenneth tenslotte niet alles te vertellen. "Mijn vader zag potentie in mij en heeft me dus zo'n beetje getraind sinds ik vijf was.. ik mocht mijn aller eerste pokémon zelf vangen toen ik veertien was". Bij die gedachte glimlachte ze. Nura, haar Fletchinder. Haar metgezel, steun en toeverlaat als ze ergens weer gestrand was in Kalos. Nala zette enkele passen achteruit en plofte neer op het bankje dat tussen wat bloemperken stond. Ze keek omhoog naar Kenneth met een twijfelachtige blik in haar ogen. Natuurlijk zou hij geen hulp aanbieden, wie was hij om haar dat handvat toe te reiken?

Nala slikte en keek weer naar haar handen die ze in haar schoot gevouwen had. "De waarheid is Kenneth, dat ik het eigenlijk niet weet". Ze kon het niet mooier maken of verbloemen. Nala wist het niet. Het leek het meest logische om te doen toentertijd. Al sinds ze zich het kon herinneren droomde ze over het winnen van alle gym gevechten in de hele wereld. Een kinderlijke droom die misschien- nee, vrijwel zeker te hoog gegrepen was. Ze slikte nerveus en liet haar blik weer op haar schoot vallen. "Ik bedoel.. ik wilde nooit een rijke zakenvrouw worden of een huisvrouw.. wat anders is er dan dat? Breeder worden is moeilijk.. en saai en coördinator worden-". Ze kapte zichzelf af en schudde haar hoofd. Weifelend durfde ze een blik omhoog te doen en Kenneth weer even aan te kijken in zijn rode ogen. Ze wriemelde nerveus met haar handen maar dwong zichzelf hem aan te kijken.

Nala voelde hoe er een soort zwaar gewicht plots van haar schouders gehaald leek te worden toen Kenneth zijn blik iets verzachte. Hij scheen haar niet meteen te veroordelen of uit te lachen. Maar vooral was ze blij dat zijn doordringende blik niet meer terug staarde. Het maakte haar zenuwachtig. Ze ging verzitten toen Kenneth zich wat lager maakte om minder dreigend over te komen. Iets waar ze hem dankbaar voor was. Nieuwsgierig keek ze op naar hem en wachtte af. Toen hij had gezegd wat hij wilde zeggen opende ze haar mond om wat te zeggen maar er kwam geen geluid uit. Nala fronste. Als echt al mijn problemen weg zijn dan zou ik alles kunnen doen wat ik altijd al had gewild. Gin zou naar me luisteren, mijn moeder zou trots op me zijn. Ik zou zelfs een coördinator kunnen zijn. Haar bruine ogen gingen naar de bobbel onder haar jas waar haar pokéballs in haar zak staken. Ze zou dan geen vrees meer hebben voor het podium en niet meer constant denken aan de afgang. Ze zou geen plankenkoorts meer krijgen bij elk moment dat ze iets moest verichten. Ze zou steker zijn.. en nooit meer verliezen! Nooit meer verliezen, dat klonk wel als iets wat Nala zou willen. Ze zou niet meer hoeven te streven naar perfectie want dat zou er al zijn. Het klonk allemaal zo perfect. Ze sloot haar ogen even. "Dan zou ik zelfverzekerder de aller eerste gym uitdagen, .. met een Froakie die wel luistert". Voegde ze er schaapachtig aan toe om de stemming wat te verlichten. Ze glimlachte zwakjes. Dit was het moment waarop Nala zou kunnen zeggen dat ondanks alles ze nooit zoiets wilde. Dat het leven beter was met af en toe een bult op de weg om je te laten herinneren dat je nog een lange weg te gaan hebt. Maar dat deed de koperharige niet. Ze zou alles er voor geven om perfect te zijn. Alles om de beste van de hele wereld te worden, tenslotte was als je de beste was het leven altijd beter. Zo was het tenminste altijd in verhalen in boeken. "Ik realiseerde me het tot net nog niet maar volgens mij is het leven als trainer zo slecht nog niet.. niet zo slecht als ik dacht. Mijn vader heeft me van alles geleerd maar ik had altijd het gevoel dat ik toch mijn eigen weg moest gaan". En nu had Nala een Froakie die niet luisterde en bar weinig informatie en ervaring opgedaan sinds ze haar ouderlijk huis verliet enkele maanden geleden.  

Meer kon Nala er ook niet van maken. Ze vond het altijd lastig om haar gevoelens en haar gedachten uit te drukken in woorden. Om dat nu bij een vreemde te doen.. dat was nog moeilijker. Kenneth scheen een soort moment van helderheid te krijgen want hij sloeg zo'n beetje de hamer op zijn kop toen hij antwoord gaf op haar antwoord. Ze haalde haar schouders op en beet op haar lip. "Um.. ja .. voor zulke dingen wel". Mompelde ze bijna hoorbaar. Ze slikte en voelde hoe ze rood werd. Nala ontweek zijn blik en keek naar een punt rechts van hem. "Ik bedoel een gym uitdagen is niet niets! En geef toe, Kenneth-". Ze keek weer in de algemene richting van zijn gezicht en zei zachtjes "Als je plots door je ouders word losgelaten in de grote wereld als je nog nooit zo ver weg bent geweest in je eentje, is dat niet spannend?". In dat opzicht was Nala nog niet zo ervaren. Ze was eigenlijk altijd thuis geweest of in de buurt van thuis. Nu moest ze zelf haar boontjes zien te doppen. Natuurlijk had haar vader haar genoeg geleerd dat ze niet zo maar in een greppel langs de weg zou belanden, maar voor haar vijftienjarige zelf was het een enorme ommezwaai geweest. "Ik ben gewend dat alles op mijn manier gaat en nu plots is alles juist zo dat het niet op mijn manier gaat. Ik kan geen enkel pokémon gevecht voorspellen, al mijn vrienden zijn al lang begonnen aan hun reis dus die spreek ik weinig en mijn pokémon..". Haar stem zwakte af en ze zuchtte gefrustreerd. Ze schoof naar links op het bankje en stond op. Ze maakte zichzelf alleen maar weer boos. Ze voelde zich zo machteloos. Ze liep enkele passen weg van Kenneth en keerde haar rug naar hem toe. "Ik kan niet terug naar mijn huis gaan en aankondigen dat ik niet meer wil, want dat is een leugen! Ik wil echt beginnen aan mijn reis .. en de gym uitdagen en al die dingen doen die ik al wilde doen sinds ik klein was!". Ze begon een beetje harder te praten door de vastberadenheid die ze voelde. "Maar ik kan dat niet als ik niet eens een beginners pokémon onder de duim kan houden.. soms heb ik het gevoel alsof ik nog lang niet klaar ben voor .. dit" En ze maakte een wuivende beweging met haar handen. Ze draaide zich weer om naar Kenneth en zuchtte diep. Het vuur in haar stem was al verdwenen en ze voelde zich verslagen. Zojuist had ze verloren van Kenneth en had ze zo maar haar gevoelens voor hem blootgesteld. Ze kende hem niet eens! En het stoorde haar enorm dat ze zo open geweest was naar een vreemde. Nala voelde zich kwetsbaar en sloeg haar armen om zichzelf heen met een onzekere blik in haar ogen. ".. als dit allemaal logisch klinkt voor je ..". Voegde ze er zachtjes aan toe. Nee, ze kon niet terug keren naar huis.. niet nu. Niet tot ze op zijn minst 1 gym verslagen had. Ze hoorde haar moeder het al zeggen 'Had je toch maar gewoon thuis moeten blijven en moeten doen wat ik je zei.. dan was dit allemaal niet gebeurt! En kom me nu helpen in de keuken'. Nee, ze wilde haar ouders en vooral haar vader niet teleurstellen. Dat nooit!

Nala voelde enige opluchting toen Kenneth haar verhaal scheen te begrijpen. Gelukkig had ze dus niet volslagen onzin zitten uit te kramen. Ze glimlachte flauwtjes maar hij vervaagde snel weer en ze keek hem weer neutraal aan met haar koper kleurige ogen. Toen hij voor haar kwam staan keek ze hem afwachtend aan van achter de veiligheid die haar armen haar boden. Passief nam ze hem in zich op. "Volgens mij moet je veel moed hebben zo'n groot avontuur aan te gaan" Haar ogen werden groot en haar adem stokte. Even wist ze niet waar ze heen moest kijken. Nala haar koper kleurige ogen zochten uiteindelijk toch maar zijn rode kijkers op. Ze zocht naar enig teken dat hij een grapje maakte of dat hij het zei om haar een vals gevoel van zelfvertrouwen te geven. Maar gek genoeg vond ze niet zoiets. Toen hij zijn blik afwendde beet Nala op haar lip en slikte ze moeizaam. Haar hart klopte sneller dan normaal toen ze uiteindelijk zachtjes murmelde "M-meen je dat serieus?". Ze wist niet of hij het gehoord zou kunnen hebben dus keek ze weer op. "Ik bedoel.. meen je serieus wat je net zei?". Nog nooit had iemand die zo .. vreemd voor haar was zoiets gezegd. Ze vond het verrassend.. aardig. Ze werd rood en zuchtte toen zachtjes. Ze voelde zich best moe na alle stress en emotie die in zo'n korte periode zich afgespeeld had.  

Nala ontmoette zijn blik zo rustig mogelijk als maar kon toen Kenneth weer op keek naar haar. Haar hoofd werd alsmaar roder toen hij ook nog eens toegaf dat hij normaal nooit iets zegt en het dan niet meende. ".. Bedankt". Murmelde ze verlegen. Oh jeetje.. Nala sloeg haar handen even voor haar gezicht. Complimenten. Hoe ging je ermee om? Al snel besloot ze dat het genoeg geweest was zo. Ze had even iemand nodig die .. die haar wat zelfvertrouwen terug kon geven. Ze liet haar handen weer zakken en haalde de pokéball van Nura uit haar zak. "Kenneth, ik wil even zeggen dat het me spijt van Molly..". Ze beet weer op haar lip en wriemelde nerveus met haar voeten. Ondanks haar hoogmoed kon ze het niet over haar hart verkrijgen na zo'n compliment om niet haar excuses aan te bieden. Het stak haar dat ze haar trots moest laten vallen, maar het was het juiste om te doen vond ze. "Haar eerste ervaringen in deze wereld zouden fijner moeten zijn". Nala wreef haar koper kleurige haren uit haar gezicht en voelde hoe haar schaamte een beetje begon te zakken. Tijd om even aan iets vrolijkers te denken. Ze hield de verkleinde pokéball tussen haar middel en wijsvinger en hield hem op naar hem. "Kenneth, ik wil je voorstellen aan mijn aller eerste pokémon" En ze pauzeerde even voor een dramatisch effect. Ze glimlachte lichtjes en liet de Fletchinder uit haar bal. Nura verscheen al vliegend tussen hun twee in en vloog een eindje naar boven, dankbaar dat ze even haar vleugels mocht strekken. Ze zong enkele blije tonen en vestigde haar blik dan uiteindelijk op Kenneth. Nala liet haar blik ook op Kenneth rusten en zei, deze keer met meer vrolijkheid dan toen ze Gin introduceerde "Kenneth, ontmoet Nura! Nura ontmoet Kenneth".