[Ranger Quest] Weeding Day

Claudia stond rustig aan de rivier, waarop het zonnetje reflecteerde en op d’r bleke huid scheen. Voor de verandering genoot ze van de zon en had besloten eventjes een korte pauze in te lassen voordat ze naar het adres zou gaan waar ze haar opdracht moest gaan voltooien. Ze had de afgelopen paar weken rustig lopen trainen met haar pokémon, wat ervoor gezorgd had dat ze een veel sterker team waren dan toen ze net in Kalos waren aangekomen. Misschien was het dan ook wel onbewust dat ze meer was gaan trainen omdat ze haar verleden weer onder ogen had moeten komen. Helaas was ze immers Flynn weer tegen gekomen, iets wat ze het liefst had willen voorkomen. Waarschijnlijk als ze had geweten dat hij in Kalos had gezeten, had ze niet eens geprobeerd om hier heen te komen en zou ze misschien naar Hoenn of Johto zijn gegaan, maar goed. Het was nou eenmaal iets wat ze niet had kunnen zien aankomen en aangezien ze zich toch al had ingeschreven bij de Rangers, zat ze er nu technisch gezien aan vast. Ze keek eventjes naar haar pokémon die rustig naast haar stond en voor wat eigen plezier stukjes van de rivier aan het bevriezen was. Sneaux was blij geweest met haar evolutie naar Glaceon en voelde zich sindsdien een stuk beter. Het had alleen wel tot het probleem geleid dat ze nu elke dag wakker werd in een stervenskoude kamer. Glaceon had immers de neiging om met haar lichaamstemperatuur de omgevingstemperatuur te gaan verlagen. Het was niet echt dat ze het erg vond, meer dat ze er niet aan gewend was om de ijspegels aan haar plafond te zien hangen, terwijl van uit buiten een warme lente zon naar binnen scheen. Maar na een paar dagen was ze eraan gewend geraakt en had ze tegen Sneaux gezegd dat ze het liever niet meer had. Sindsdien hielt de Glaceon zichzelf in en werd haar kamer tenminste niet meer zo heel erg koud.
Claudia hurkte neer en aaide de pokémon over haar kopje heen, die vrolijk een kopje terug gaf. ”Ik denk dat we maar eens moeten gaan, Sneaux. Anders worden ze straks nog kwaad dat we te laat zijn,” Ze had niet echt een vaste afspraak gemaakt met haar opdrachtgever, maar ze had er zelf gewoon een hekel aan om ergens te laat aan te komen als ze een melding had gemaakt dat ze langs zou komen. Misschien had dat gewoon te maken met het feit dat ze een strengere opvoeding dan meeste had gekregen of zo, ze wist het zelf niet eens. Rustig kwam de slanke vrouw weer overeind en keek om zich heen. Ze had haar haar weer in een knotje gedraaid vanmorgen, waardoor de matig sterke wind geen goede grip kon krijgen op haar haar. Toch veegde ze een verdwaalde pluk uit d’r gezicht en stak deze achter haar oor. De Glaceon sprong overeind en wandelde rustig achter haar trainster aan. Soms zat ze nog wel eens met haar kopje bij de Smeargle die ze had leren kennen in haar eerste dagen in Kalos. Het was een vreemd figuur, maar hij was wel aardig en de appel was heerlijk geweest. Misschien als ze die jongeman weer tegen zouden komen, zou ze haar nieuwe lichaam kunnen laten zien aan ‘m. Zou die dan weer zo ondersteboven zijn? Ze had immers best wel doorgehad wat die Smeargle van plan was geweest, maar ze hapte liever in een appel dan in een versiertruc. Ze grinnikte eventjes in zichzelf, voordat ze haar pas versnelde om Claudia bij te houden. Samen waren ze best een goed team. Ze kon zich dan ook niets anders herinneren dan aan de zijde van de witharige vrouw te staan. Al had ze wel opgemerkt dat ze laatst met een tweede pokéball had rondgelopen, maar deze in een grote staande doos had gestopt. Ze had toen tegen haar gezegd dat ze later een teammaatje erbij zou krijgen en dat ze het dan gezellig samen konden krijgen. Maar Sneaux wist niet zeker hoe ze daar op had moeten reageren, want ze had Claudia altijd voor zichzelf gehad. Niet dat ze haar trainster niet vertrouwde, maar ze wist gewoon niet zeker hoe het zou gaan aflopen als er meer pokémon in hun team zouden komen. Dan zou ze de volledige aandacht immers kwijt zijn. Sneaux’s oren zakte eventjes omlaag bij die gedachten en ze droop wat af, waardoor ze achter haar trainster wandelde. Claudia keek eventjes om en zag de sombere bui al hangen. Ze stopte en zakte door haar knieën heen, terwijl ze haar Glaceon een aai over d’r kopje gaf. ”Wat is er meisje?” vroeg ze voorzichtig, maar Sneaux draaide haar kopje weg. Een zachte blik verscheen in de altijd strenge ogen van de vrouw en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. ”Je hebt ‘t gezien hè? Die andere pokéball?” Er lag een verdrietige blik in de blauwe ogen van de Glaceon, terwijl ze tegen haar trainster opkroop en ging liggen. ”Maak je geen zorgen Sneaux. Als ik deze opdracht heb voltooid, mag ik inderdaad meer pokémons in mijn team meenemen. Maar jij zal altijd mijn partner zijn,” zei Claudia liefkozend tegen haar pokémon, die ze een rustgevende aai over d’r kop heen gaf. Ze glimlachte eventjes en keek omlaag naar de pokémon. ”Stelt dat je gerust?” vroeg ze aan de Glaceon, die langzaam met haar kopje knikte. ”Nou, kom op dan. We hebben een opdracht te voltooien en jij mag helpen,” Sneaux keek op en haar ogen beginnen te glinsteren, terwijl ze vrolijk Glaceon~ liet horen. Daarna sprong ze van de schoot van haar trainster af en rende vooruit, waar ze eventjes stopte en weer ging zitten, wachtend totdat haar trainster weer bij haar was.

Het duurde niet al te lang voordat ze bij het adres was aangekomen waar ze moesten zijn voor de opdracht. Rustig klopte Claudia op de deur en keek eventjes om zich heen. Het begin er inderdaad een beetje overwoekerd uit te zien, maar ze had al een plannetje bedacht hoe ze dit konden gaan oplossen. De deur ging open en een mevrouw, waarschijnlijk begin zestig, stond in de deuropening. “U bent zeker de ranger?” werd aan haar gevraagd en Claudia knikte eventjes. Ze stak haar hand uit, die door de oudere mevrouw werd aanvaard. ”Claudia Leblanc, student ranger,” stelde ze zichzelf deftig voor. “Student Ranger? Bent u daar niet wat te oud voor?” vroeg de oudere mevrouw en een kleine glimlach verscheen op het gezicht van de witharige. ”Helaas gaan de ranger rangen niet met leeftijd, maar met ervaring, mevrouw. Ik zit nog niet zo heel lang in het vak,” legde ze rustig uit. “Dat verklaard een veel,” zei de oudere vrouw met een glimlach op d’r gezicht. ”Nou, waar is ‘t probleem?” vroeg Claudia daarna maar, ze wilde eigenlijk wel gaan beginnen, des te sneller kon ze weer terug en verder gaan met de rest van d’r zaken. De oudere mevrouw glimlachte vriendelijk en vroeg aan d’r zich om te draaien. “Het gaat om zowel de voortuin als de achtertuin. Ik begin helaas ook een dagje ouder te worden en met de aanhoudende warmte lijkt het onkruid steeds sneller terug te komen. Ik zou je alleen graag op het hart willen drukken om m’n rozen in leven te houden, dat is echt mijn lievelingsplant en die moet dit jaar overleven,” de oudere vrouw wees op een struik vol bordeaux rode rozen en Claudia glimlachte eventjes. Het deed d’r denken aan de rozenstruiken bij haar thuis die altijd met liefde werden behandeld door de tuinmannen. Ze herinnerde zich nog vaagjes dat die rozen waren aangelegd voor haar moeder, als zoveel-jaar huwelijk cadeau van haar vader. Vanuit haar kamer had ze de rozen kunnen zien en had ze per dag zien groeien, ontkiemen en weer zien sterven, om dezelfde cyclus te herhalen het jaar daarop. Ze knikte naar de oudere mevrouw. ”Begrepen, vind u het erg als ik eerst eventjes rondkijk om te zien hoe erg de schade is?” vroeg ze daarna aan haar. De vrouw schudde haar hoofd. “Ga je gang, mijn kind. Ik zal de zijpoort voor je open zetten, dan kan je makkelijk in en uit lopen naar de achtertuin toe.” Claudia bedankte de vrouw en liet haar Glaceon met zich mee lopen, terwijl ze een rondje door de tuin maakte. Het onkruid begon inderdaad erg hoog te worden, maar als ze geluk had kon haar plan nog steeds lukken. Alleen moest ze daarvoor wel eerst de goede pokémon zien te vinden, nu had ze het geluk dat het een veel geziene pokémon was binnen een stad. Ze bleef aan de zijkant van het huis staan en keek eens goed de lucht door. Het duurde dan ook niet lang voordat ze de vogel pokémon gevonden had. Pidgey’s kwam je tegen in elke stad en in elke regio, dus was het voor een ranger makkelijk om er een te gebruiken voor een opdracht. Eens zien of het nu beter zou aflopen dan met de Ledyba van de vorige keer. Claudia pakte haar stylus en schoot de capture disk in de richting van de Pidgey, die op de rand van het dak was gaan zitten. Op het moment dat de eerste bocht met de disk was gemaakt, begon ze ‘m met cirkel bewegingen om de Pidgey te bewegen. De vogel pokémon keek eventjes verbaast op, maar deed niets om de cirkels te verbreken. Toen de laatste werd verbonden, verscheen een vriendelijke blik in de ogen van de Pidgey en Claudia floot ‘m naar beneden toe. Zo, nu zouden ze kunnen gaan beginnen. Met de Pidgey op d’r schouder en haar Glaceon aan haar zijde, liep ze in de richting van de achtertuin van de mevrouw. ”Oké, Sneaux. Dit is het plan. Ik wil dat jij op aangewezen plekken een Icy Wind aanval doet, alleen op de toppen van het onkruid, begrepen? Daarna zal de Pidgey met een Wing Attack de bevroren stukken vernietigen.” Ze keek eventjes naar de twee pokémons die bij haar waren en knikte daarna. De Pidgey vloog van haar schouder, op het moment dat ze hoorde wat ze moest doen. Claudia keek eens goed in het rond, het onkruid zat bijna overal, ze moest dus voorzichtig zijn dat ze niet de goede planten zouden gaan bevriezen. Ze keek eventjes naar haar Glaceon, die naast haar stond en beval haar om te blijven zitten. ”Van hier tot …. hier,” zei ze rustig, terwijl ze een paar stappen vooruit zetten. De Glaceon haalde diep adem en een koude damp gleed over de onkruid heen, waardoor ze bij direct contact bevroren. Claudia keek omhoog naar de Pidgey en knikte. ”Wing Attack,” zei ze rustig. De kleine vogel pokémon vloog naar beneden toe en boven de grond sloeg ze stevig met haar vleugels. De stevige windvlagen vernietigde de bevroren planten, maar lieten de andere bloemen gewoon heen en weer wiegen. Claudia glimlachte bij het zien van de uitwerking van haar plan. Ze draaide zich om naar een ander deel van de tuin en begon met hetzelfde principe.
Niet veel later was de hele tuin gedaan en zag ‘t er weer spik en span uit. Ze had haar Glaceon laten helpen met het uitgraven van enkele diepere en sneller woekerende planten, maar ook die waren uiteindelijk snel genoeg verwijderd. Als laatste, voordat ze de Pidgey besloot weer vrij te laten, liet ze de pokémon samenwerken om de wortels van het onkruid te verwijderen. Sneaux zou de wortels blootleggen, die kon het makkelijkste zien of het van het onkruid was of van de planten en bloemen die ze moesten laten staan, en dan zou de Pidgey ze eruit pikken en in een zak doen. Claudia zelf hielt ondertussen de wacht en bekeek de rest van de planten om te kijken of ze geen delen hadden overgeslagen. Even gleed haar blik naar de diep rode rozen en een glimlach verscheen op haar gezicht. De oudere vrouw kwam even kijken en hielt d’r handen voor haar mond. “Wat staat alles er weer prachtig bij,” zei ze verrukt en Claudia glimlachte eventjes. ”Het werk ging vlotjes mevrouw, over een paar minuten zullen mijn pokémon klaar zijn en dan kunt u weer genieten van een onkruid vrije tuin,” zei Claudia. Sneaux rende op haar trainster af, terwijl bevroren aarde aan haar pootjes hing. Die moest ze vanavond maar even in bed gaan doen. Ze pakte haar Capture Stylus erbij, bedankte de Pidgey voor de hulp en liet de wilde pokémon weer gaan. “Wat een nobel werk doen jullie toch,” zei de oudere vrouw en Claudia glimlachte eventjes. ”Het is geen moeite mevrouw, het is geen enkele moeite,” zei ze rustig. “Kan ik u verder nog blij maken met een kopje koffie?” werd er daarna aan haar gevraagd. ”Een kop koffie sla ik nooit af, mevrouw. Sta mij wel eerst even toe de basis in te lichten dat de opdracht is afgerond,” zei Claudia. De vrouw knikte en wandelde naar binnen, terwijl Claudia haar Ranger Stylus erbij pakte en belde met de basis om de status van de opdracht door te geven.