Zonder zijn loyale fiets liet hij het armzalige Vaniville Town achter zich. Báh, hij moest te voet terug naar de grote stad en de vrolijk gekleurde borden duidden flinke kilometers aan. Het was minstens twintig kilometer en te fiets had hij het zo gedaan. Lopend zou hij toch een volle dag bezig zijn. Direct haalde hij zijn recent aangeschafte Holocaster tevoorschijn. De vorige had het begeven en het was hem gelukt een nieuwe te halen. Al was dat voor hem al een flinke prestatie met het aantal winkels hier die hij op zijn handen kon tellen. En gelukkig was er één technische zaak, al zat die in een ongure straat. Echt, nooit meer de straat vol spelende kinderen door. Het had hem een uur gekost om van de ene kant van een speeltuin naar de ander te komen voor de winkel. Dus het mobiel mocht wel wat wezen en tot zover werkte het naar behoren. Dus, sinds een uur of twee, ver van een waterbron vandaan. In ieder geval kon hij beter een juist tijdstip aangeven. Ah, het was één uur s ’middags en peinzend keek hij terug naar het bord.
“Dit gaat niet werken,” bromde hij, en borg het toestel weer op. Met zijn loopsnelheid was het tegen die tijd donker én hij nam één belangrijk aspect niet in rekening. Met een zucht liep hij maar door naar zijn volgende bestemming. Aquacorde Town, weer een dorp maar… een café? Die hij eigenlijk niet eens kon betalen. Dus zo voelde zich een underdog… Met zijn hoofd hangend stapte hij door, Deuce kalm hem op de voet volgend. De rustige sfeer deed hem eigenlijk wel goed: de schattige woningen, een fontein en zelfs een kleine Pokémart. Leuk tot zover. Met een glimlach passeerde hij het fontein zonder problemen terwijl de hydrofobe zwijn zich haastte naar zijn andere zijde. Met een grinnik stapte de twee de trap ernaast af.
“Wel oppassen, hea? We willen niet een herhaling van de vorige keer,” Deuce knorde instemmend, de treden afspringend. Eenmaal beneden kwam hij echter tot stilstand, de rug in het vizier en vrolijk pratende mensen hem passerend. Dit klonk exact toch als het begin van een held zijn avontuur? Joey sloeg een vermoeide zucht en steunde zijn voorhoofd met de palm van zijn hand.
“..Laat het niet waar zijn,” Verward geknor klonk achter hem en verontschuldigend keerde Joey zich tot de zwijn.
“N-Niets,” Of juist wel? Koppig schudde hij zijn gezicht, onderdrukte de gedachte en maakte een gebaar naar zijn hoofd. Enthousiast zette de Swinub zich af om vervolgens op zijn hoofd kalm te zitten.
Het dorp zouden ze nu al achter moeten laten en daarvoor moesten ze een brug over. En ja, hoor… twee kinderen. Hier had hij nou geen zin in. Nu de hel van de speeltuin herbelevend liep hij vermoeid door, totdat één van de twee kinderen met uitgestoken armen voor hem sprong. ‘H-Ho, stop!’ Verrast keek hij hem aan, uit schrik een stap naar achteren gezet, ‘Sta niet op ons kunstwerk, ander-‘ De arme jongen had het amper kunnen afmaken. Hun emmers vol krijt en hun tekening van een Rapidash werden omgegooid door Deuce die enkel aan één ding dacht: eten. De fel gekleurde poeder op de grond en de vaste vorm in de emmers deden het hem. Direct sloeg Joey rood aan uit schaamte.
“D-Deuce, stop! E-En sorry, dit was niet de bedoeling!” De Swinub ging los en sprong tegen meerdere emmer op, alles in en uit snuffelend, totdat hij zelf onder de poeder zat. Vanbinnen huilde Joey met zijn armen de lucht al hopeloos geheven.
“Ik kom in vrede… Deuce niet,” Hij gaf het op, de Pokémon had teveel ravage in twee tellen kunnen veroorzaken en had zijn fout in gezien. Luid nieste de Swinub dan ook, daarmee het stof van zijn vacht op de hoestende kinderen brengend. Waarom hem? Waarom moest hij weer in een dorp anderen problemen bezorgen? Een van de twee kinderen wreef in zijn ogen en begon luidkeels te huilen, terwijl de ander zijn wangen opblies en zijn voet op Joey’s rustte. Het speet hem al behoorlijk en zeker als hun ouders hem zouden martelen. Wacht, waarom bekliederen ze een brug van een dorp überhaupt in de eerste plaats? Mocht hij nu ook huilen uit vermoeidheid? ‘I-Ik… je gaat boeten onder de wraak van m-mijn Zigzagoon!’ W-Wacht, wat?!
“Kunnen we het niet uitpraten, anders?” Het kind snoof woest en had al zijn Pok’ball geopend, waarna een Zigzagoon tevoorschijn werd gehaald. Een Normal type die vooral in Hoenn voorkwam en gemakkelijk te vinden was als een Sentret maar… Was dit nou echt bezig, een Pokémon gevecht?
Godver, hoe ging hij vechten met een zwijn die eerder op een regenboog donut leek dan een Pokémon? En moest hij de ader laten verliezen? En.. ging hij hier überhaupt in mee?! Compleet vastgevroren aan de grond keek hij nogmaals het kind aan die zelfs voor een kind van tien al flink competitief was. ‘Tackle!’ De Zigzagoon snelde over de brug met een zigzaggend hopje, recht op de Swinub af en de krijt ontwijkend, ‘Nu mag jij aanvallen,’ Gevechten waren toch niet gebaseerd op basis van beurten, of.. ? Hij was maar op het punt beland dat hij zou meegaan met de flow, een aanval roepen en hopen op het beste. Al was het bizar dat hij daar met gemengde gevoelens stond. Wat dachten de bijstaanders hiervan? Konden ze het niet nog mondeling oplossen? Moest hij het kind laten winnen? Zou hij nu al de Swinub tot het uiterste laten gaan? Oh mijn Magikarp, hij had te weinig kennis over Pokémongevechten. Licht trillend op zijn benen had hij gezien dat de Zigzagoon een rake voltreffer had op de Swinub die piepend zich vastnagelde aan de grond. Eenmaal weer tot stilstand gekomen snoof hij verbitterd met zijn snuit naar de Zigzagoon die braaf afstand genomen had en opgewonden kwispelde. ‘Hup, val dan aan. Ik wilde hierna nog een episode van Digimon kijken!’
“O-O, ehm, juist ja,” sprak Joey verbluft,
“Powder Snow!” De Swinub snoof gehoorzaam lucht in en vuurde vervolgens een ijskoude luchtstroom uit zijn snuit. De Zigzagoon leek de aanval niet te kunnen ontwijken en liet het vrieskou zich raken.
“Yes, en… Wacht,” Het kind wachtte daadwerkelijk en keek hem ongeduldig aan,
“J-Je zei Digimon, right? W-Welk seizoen kijk je?” Met een opgeheven wenkbrauw leunde hij ietwat naar voren, terwijl de jongen’s ogen begonnen te schitteren. ‘Het eerste seizoen met Taichi. Dat is het beste seizoen,’ De glimlach op Joey’s gezicht werd breder. Deze knul mocht hij, honderd procent. De generatie van tegenwoordig keek enkel de wat nieuwere seizoenen die zoveel slechter waren. En dan zweeg hij over de games.
“I salut you, DigiDestined!” Direct stak hij zijn hand op en hield die voor zijn gezicht met de ander achter zijn rug, en de knul volgde enthousiast zijn voorbeeld. ‘Het is een eer!’ Zowel de Swinub als Zigzagoon keken verbijsterd naar hun Trainers, al was Deuce vrolijk aan het glimlachen nu hij dus ongezien weer aan het krijt kon gaan ruiken.
Net op dat moment merkte hij weer op dat er een gevecht gaande was. O-Oja, ehm, wie was er aan de beurt? Ach, hij deed het de Digimon animé stijl uit de eer voor de jongere mede-fan.
“Deuce-mon, gebruik je Mud Bomb!” Teleurgesteld dat hij zijn kans niet had kunnen grijpen om te spelen opende de Swinub zijn mond en vuurde een modderige bol op de Zigzagoon af.
“Zigzagoon-mon, gebruik de emmer als je schild!” De krachtige lading aan modder werd ontweken door de snelle beweging van de tegenstander die veilig achter een emmer stond, waardoor de lading hem passeerde. Dat was uitermate slim van de DigiDestined maar hij liet zich niet gewonnen.
“Deuce-mon, gebruik je Mud-slap samen met de modder die er al ligt,” De vorige aanval hergebruiken en combinaties maken was een bekende strategie binnen de games. En dat had hij al van zijn tegenstander begrepen: het joch snoof vastberaden. Als een varken in de modder wierp de Digimon modder om zich heen, recht de kant van de Zigzagoon op. ‘Zigzagoon-mon, verberg je kop in een emmer en gebruik je Emmer-Headbutt!' Voordat de modder hem had kunnen raken zat er al een plastic emmer om de kop van de Digimon die op volle vaart naar de Deuce-mon aan het rennen was. Nerveus met de Digimon op hem afrennend schoot Deuce-mon iets naar achteren, tegen de rand van de brug aan. Een uitermate slimme zet en hij liet dat blijken door een gespeeld intensief nadenkend gezicht die de DigiDestined zijn dag zou maken. Helaas o helaas had hij een idee die naar zijn én Deuce-mon ervaring zou werken.
“Laat je raken, Deuce-mon en grijp hem vast!” De Emmer-Headbutt kwam flink aan en even gilde de Digimon luid toen zijn kleine klauwtjes zich over de emmer vestigde die tegen zijn buik aangedrukt was. Genietend van het verwarde gezicht van de ander, vervolgde hij snel met enkel zijn blik op de DigiDestined.
“Mud Bomb tegen zijn achterste, en vervolg met een Powder Snow!” Deuce-mon had moeite om op adem te komen met een emmer tegen zich aan maar met enige kracht was het hem gelukt om een modderige bol te vormen en recht tegen de staart van de Zigzagoon-mon af te vuren. Op tijd duwde hij zijn eigen lichaam opzij om niet het water mee ingesleurd te worden. ‘N-Nee, Zizagoon-mon!... Grijp de brug vast met je Tail Whip!’ krijstte het kind gehaast, flink gealarmeerd dat Joey het heftouw in handen had tot dusver. De Zigzagoon was dan ook bijna in het water geworpen maar door op tijd met zijn staart te zwaaien, wist hij een paal dat op de rand van het brug zat vast te grijpen.
Opgelucht ademde de Pokémon uit, die nog steeds een emmer rond zijn voorhoofd had. Het zag er nu misschien goed voor hem uit maar hij had twee aanvallen genoemd. En het besef drong te laat door bij het kind. Deuce-mon snoof namelijk nogmaals een ijskoude ucht uit, gehuld door ijskristallen uit tegen de staart van de Zigzagoon. De Pokémo piepte jammerend door de kou maar het leek erop dat hij niet genoeg kracht had om zichzelf weer de brug op te werpen. Of wel? ‘Ha, dat dacht je zeker, poephoofd. Zigzagoon-mon, gebruik je bruine-bonen-truffel explosie!’ Joey staarde de knul verward aan. Wacht, dat was géén aanval en een behoorlijk onzinni-
“AAAAAAAAH!!” De vrijgekomen stank was ondragelijk. STOP. NEUSKNIJPERS. Who let the stink out, eho, who, who?! De jongen sloeg zijn handen over zijn neus na wat onschuldig had geklonken maar in principe een stille dood was. Hij ging ter plekke overgeven als hij al amper ontbijt gehad had. Steviger hield hij zijn handen voor zijn neus maar het hielp niet. De stank bleef even erg en zijn ogen begonnen te tranen.
“W-Waarom…? Why, DigiDestined?” kraamde hij, hoestend uit, ineen gekrompen door de stank. De knul rustte trots zijn handen op zijn heupen en stapte dramatisch op een emmer. ‘Omdat ik geen DigiDestined ben, maar…Waaah!’ De emmer schoot onder hem vandaan en zonder lang stil bij te staan snelde Joey naar de knul, hem opvangend.
“Pfoe, je bent-“ Digi-uitgeschakeld. De stank werd hem te veel nu hij het ingeademd had en zijn handen om een knul zat en niet zijn eigen neus. Met tranende ogen had hij nog net zijn Swinub kunnen zien die het nog erger.. Wacht, huh? De Digimon was op de afgeschoten emmer gesprongen en duwde die recht richting de Zigzagoon-mon. Met een krachtige zwaai wierp de Digimon zich weer op de brug en stopte koppig de emmer met een Headbutt, daarmee de emmer de lucht in lancerend. Die kwam recht op het tweede kind af die tot nu toe rustig verder had zitten tekenen met zijn krijt. Het was chaotisch.
“Maak het af met Mud Slap,” kreunde hij, toen de geur eindelijk minder weer door de wind. Moeizaam liet hij de ex-DigiDestined los en nam hem bedenkelijk op,
“Ben je verder in orde?” Spontaan rolden er tranen over de wangen van de jongen die vervolgens spontaan in huilen uitbarstte. O-Oh… Naast hem schakelde de Swinub de Zigzagoon-mon uit met een zwaai van modder. Hoe moest hij dít nou weer goed krijgen?
“E-Ehm, wil je snoep, koekjes, mama, papa, Digimon o-“ Nerveus en bezorgd rustte hij voorovergebogen zijn handen op de schouders van de jongen die hem recht aankeek. ‘I-Ik was geen DigiDestined, m-maar jij… ‘ Dus daar sloeg het op! Een eureka moment in zijn achterhoofd maar betekende dat niet dat hij dus de overwinnaar was? Hij had zijn eerste Pokémongevecht gewonnen van een… kind, oh, wat een prestatie.
“Jij ook, hoor!” zei hij in een poging nonchalant te klinken toen hij de tranen van de jongen wegveegde, voordat een ouder vragen zou stellen. Je kind huilend zien met een knul, omringd door stank, modder en emmers viel namelijk onder de categorie ‘dreigend’. ‘Je lijkt Taichi wel,’ Daar moest hij even om grinniken, waarna zijn blik naar de twee Digimon gleed die inmiddels in de modder vrolijk zaten te rollen.
“Nee, ik heb geen kwaliteiten, zoals hij. Of iets heldwaardigs. Ik ben gewoon mezelf, en stel weinig voor,” antwoordde hij koppig, waarna hij vol afschuw naar de rommel keek,
“Oké, over Taichi gesproken… ik laat wel altijd rommel achter,” Spontaan begon het joch te lachen, kramend dat hij hilarisch was, terwijl hij zijn hoofd liet hangen. Hij moest dit opruimen. Was er geen opruim-Mon? Iemand?
