Pannenkoeken [open]

OOC: Excuus voor lange post. Ik zag een kans om een lekkere lange post te maken en die nam ik! :3 Belangrijke stuk in de laatste drie alinea's als je niet alles wilt lezen ^^  

De zon was inmiddels al bijna helemaal onder. De oranje gloed was al aan het vervagen en maakte plaats voor de schemer. Nala knikte en draaide zelf ook om. Ze stopte echter toen ze hem 'doe voorzichtig' hoorde zeggen. Bij de hoek van de straat die naar een van de steegjes leidde waardoor ze gerend hadden stopte ze en keek ze hem na. Helemaal tot hij verdwenen was om de hoek. Toen ze eenmaal alleen was en de realiteit haar raakte dát ze voorlopig nog wel even tot morgen alleen zou zijn zuchtte ze uitgeput. Voor nu was het belangrijk dat ze weer bij het pokécenter kwam. Ze begon te lopen. Haar benen voelde erg zwaar aan van de plotse inspanning die ze hadden moeten verrichten. Terwijl ze liep gingen haar gedachten terug naar de achtervolging. Nala was bovenal opgelucht dat ze niet het hele plan hadden moeten uitvoeren. Nu ze er eens goed over nadacht was het ook niet een bijster uitgedacht plan. Ja, ze hadden een plek om te vertoeven. Ja, ze zouden daar relatief veilig zijn. Maar ze hadden geen bagage gehad. Ze hadden geen spullen gehad om in het bos te overnachten. Ze hadden geen extra kleding en andere spullen bij zich. Weinig geld tot de eerstvolgende automaat. Het was een niet erg doordacht plan. Ondanks dat het lente was zou het s' nachts erg afgekoeld zijn. Ze zouden kunnen verdwalen in het bos, aangevallen worden of beroofd onderweg. Hoe meer Nala er over nadacht hoe onzinnig en dwaas het begon te klinken. Wat zouden haar ouders wel denken als haar bagage gevonden werd in het pokécenter en Nala al dagen niet gezien was. De politie zou ingeschakeld worden.. ze huiverde bij dat idee en sloeg haar armen om zichzelf heen. Een blos trok over haar wangen toen ze dacht aan Kenneth. Ze zou dagen in zijn gezelschap zijn.. met hem alleen. Ze kende hem amper! Nee dat was niet waar. Niet volledig althans. Haar gevoel zei haar dat ze hem al jaren kende maar de werkelijkheid.. Hij is gewoon een aardige jongen die me helpen wilt.. en ik heb hetzelfde terug gedaan voor hem. Niets mis mee. Ze probeerde zichzelf voornamelijk te overtuigen. Ugh, stomme gevoelens. Waarom voelde ze zich opeens alsof ze had gezondigd? Ze had niets mis gedaan!

De verlossing tot de gedachten die ze eigenlijk niet wilde ervaren kwam toen haar maag rommelde. Nala stopte en keek om zich heen. Ze zag een pizzeria aan de overkant. Ze stak de straat meteen over. Ze had honger, ze was uitgeput en had geen zin om uren in een restaurant te zitten in haar eentje. Toen ze haar hand tegen de deur zette zag ze even de reflexie van een man die aan de overkant van de straat naar haar aan het kijken was. Stond hij .. haar in de gaten te houden? Toen ze fronsend omkeek zag ze dat de donker geklede man een kaart uit zijn zak haalde en met een bedenkelijke blik hem open sloeg. Ze gaf zichzelf een mentaal schopje voor haar paranoïde gedachtes. Nala weidde het aan de achtervolging van daarstraks en het feit dat een totaal vreemde man voor haar Kenneth had kunnen vinden in een mum van tijd. Hoofdschuddend stapte ze de pizzeria binnen en sloot achter aan de rij aan.

Eenmaal gezeteld aan een tafeltje met een XL Pizza Tonne op haar bord voelde Nala zich een stuk beter. Toen ze eenmaal enkele happen naar binnen had gewerkt begon haar enorm vermoeide gevoel iets weg te trekken. Terwijl ze kauwde op haar Italiaanse gerecht gingen haar ogen de zaak rond. Hier en daar ving ze het woord 'helikopter' op. Het irriteerde haar lichtelijk. Hadden mensen niet vaker een helikopter gezien? Wat was er zo boeiend aan een helikopter? Ze had geen zin om opnieuw herinnerd te worden, ze zat hier voor haar rust! Driftig begon ze haar pizza naar binnen te stouwen tot het punt dat ze enorme buikpijn kreeg. Koppig negeerde ze haar buikkrampen en legde het geld op tafel onder haar lege glas cola. Ze pakte haar tas op en liep naar buiten. De schemer was ingezet en de straten waren verlicht. Het bekende angst gevoel kroop bij haar naar boven en ze slikte. Nala was bang voor het donker. Ze had te veel actie films gezien om te kunnen bedenken wat er kon gebeuren met mensen die in het donker over straat liepen.. Ze kneep het handvat van haar tas fijn terwijl ze haar voeten dwong tot beweging te komen. Het donker is het donker. Oké die redenering was logisch. Ze had vaker in het donker gelopen en was er ooit wat gebeurd? Nee! Dan zou er nu ook vast niets gebeuren. Dat hield ze zichzelf voor. Keer op keer herhaalde ze dat. Haar voeten gingen sneller lopen en brachten een ritmisch geroffel voort op de stoep. Het was nog enigszins vroeg waardoor er meer mensen dan alleen Nala op straat te vinden waren. Ook dit stelde haar enigszins gerust. Ze haalde diep adem toen ze een hoek om kwam en het oranje neon van het Pokécenter zag oplichten als een baken die Arceus hemzelf had voortgebracht. Ze slaakte een zacht kreetje van opluchting. Inmiddels liep ze niet meer normaal maar was het een soort ultra snelwandelen geworden. Haar koperkleurige ogen gingen naar elk verdachte beweginkje die ze zag. Meestal was het een plant dat ritselde in de wind of een van de Pidgey die tussen het vuilnis aan het pikken waren voor voedsel. Niets speciaals dus. Zodra Nala gehuld werd in het licht en veiligheid van het center ontspande ze. Ze liep door de deuren die automatisch open gingen en wierp nog één blik naar de straat achter haar die opvallend genoeg veel minder donker en eng leek nu ze er doorheen was. Gelukkig is Kenneth er nu niet.. wat zou die wel denken als hij me zo ziet. Vijftienjarige bang voor het donker. Het was stom. Dat wist ze zelf ook wel. Maar ze kon er niets aan doen, vond ze zelf. Ze had er slechte ervaringen mee..

Nala boekte een kamertje die enkel voor vannacht was. Ze plande niet om lang te blijven maar door te reizen naar Santalune op ten duur. Daar wachtte de Gym op haar. Ze gooide haar bagage op een fauteuil nadat ze haar pyjama er uit had gehaald. Vluchtig poetste ze haar tanden voor ze in het bed kroop dat veel fijner voelde dan ze gewend was. Een zucht van verlichting verbrak de stilte en ze trok de dekens tot haar oren. De hemelse rust en comfortabelheid van het bed zorgde er voor dat ze al snel weg begon te zakken. Het duurde niet lang voor ze dan toch echt in slaap gevallen was.

Nala sliep die nacht erg onrustig. Ze kreeg het snel warm door de dikke dekens en sliep daardoor niet aan één stuk door. Ook had ze telkens een terugkerende droom die erg vreemd was. Ze werd telkens in haar droom achtervolgd door een helikopter die het gezicht van Gin had. Haar Froakie gooide allemaal scheldwoorden naar haar toe terwijl ze wegrende van hem over een brede straat die dood leek te lopen. In haar droom kwam ze Kenneth ook meerde malen tegen. Hij stond meestal op de stoep toe te kijken. Als ze hem dan vroeg te helpen zei hij simpelweg 'Paradigmashift Nala, paradigmashift' op een enorm droge toon. Nala fronste dan en verscheen weer aan het begin van de straat. Zo ging het elke keer. Uiteindelijk had ze maar besloten om een glas water te gaan halen nadat ze voor de zoveelste keer wakker geschrokken was en had ze Nura uit haar pokébal gelaten. Inmiddels zat die op de rugleuning van de fauteuil en keek naar Nala die op de rand van het bed zat. Het licht dat ze in de badkamer aan gelaten had stelde haar gerust. Ze voelde zich misselijk en trok een gezicht toen ze het erger voelde worden. "Ik had die pizza niet moeten opeten" mompelde ze ongelukkig. Zuchtend zette ze haar glas water neer op het nachtkastje en dook ze weer in bed. Nura vloog meteen op en landde naast haar hoofdkussen. Ze klom voorzichtig omhoog en nestelde zich tussen Nala's kruin en hoofdsteun op het kussen. Nura's aanwezigheid hielp Nala om weer in slaap te komen. De droom keerde gelukkig niet terug meer.

Haar wekker ging af om half negen precies. Nala's hand ging naar het nachtkastje en duwde ze hem uit. Zuchtend gingen haar ogen open die nog dik waren van de middag ervoor toen ze had gehuild. Ugh, waarom moest ze ook weer zo vroeg op? Oh ja. Kenneth. Met tegenzin rolde Nala op haar rug en staarde ze naar het plafon. Nura ontwaakte ook uit haar slaap en zong enkele slaperige tonen. "Jij ook goedemorgen" zei Nala slaperig en ze aaide haar Fletchinder over haar veren. Ze zong vriendelijk en vloog toen op. Expres sloeg ze Nala met haar vleugel toen ze opvloog om haar extra wakker te maken. Grommend veegde ze enkele losse veren uit haar haar. "Pas op jij, of ik gooi een kussen naar je" dreigde ze. Nura gaf geen antwoord maar keek haar uitdagend aan. Langzaam duwde ze zichzelf overeind en geeuwde ze breed. Nu ze toch echt wakker was kon ze maar beter snel zich gaan opfrissen en omklede. Ze moest ook nog eten, besefte ze met een schok. Vluchtig poetste ze haar tanden en waste ze haar gezicht met ijskoud water. Het water hielp enigszins tegen haar dikke ogen en maakte haar ook meteen wat meer ontwaakt was.

Op blote voeten trippelde ze naar haar koffer. Ze zocht een geblokt rokje uit met een simpel wit t-shirtje en een bolero die bij haar rokje paste. Tevreden met haar luchtige look voor vandaag trok ze haar schoenen aan en nam ze Nura mee naar beneden. Ze liet Nurse Joy weten dat ze haar bagage straks kwam ophalen en dan meteen ging uitchecken. Ze had de kamer nog tot haar beschikking tot 12 uur vandaag en dan zou ze hem opnieuw moeten boeken of vertrekken. Meer dan genoeg tijd vond ze zelf zo. De zon scheen helder en uitnodigend toen Nala de deuren van het center uit liep. Omdat ze niet zo'n zin had om lang te moeten wachten op eten ging ze naar een simpel restaurantje aan de overkant die voornamelijk broodjes en zo verkochten. Ze koos voor een groot glas j'u duorange met een een broodje gezond en een broodje kip. Hoe hongerig ze ook was, ze deed moeite om niet alles in één keer naar binnen te schuiven. Ze had geen zin om weer buikpijn gevolgd met misselijkheid te hebben. Terwijl ze daar zat begon het pas echt tot haar door te dringen dat vandaag de dag was dat Kenneth zijn grootste plan aan haar zou onthullen. De mogelijke sleutel tot een betere band tussen Gin en Nala. Dat was niet niets! Ze zat achterover in haar stoel en keek afwezig naar de straat waar allemaal mensen liepen. Gezinnen, mensen alleen, kinderen. Niemand hield zich nog bezig met de gebeurtenissen van gister. Nala was daar enorm opgelucht door. Terwijl ze in het zonnetje zat schoot het haar te binnen dat zij en Kenneth geen tijd of plek hadden afgesproken. Ze schoot overeind en griste naar haar tas. Ze vond haar gloednieuwe holocaster en typte als een bezetene een berichtje naar Kenneth. 

Goedemorgen! Ik heb zo net mijn ontbijt naar binnen gewerkt en ga zo terug naar het pokécenter. Zullen we elkaar daar ontmoeten? - Nala

Ze drukte op verzenden en betrapte zichzelf erop dat ze opeens erg enthousiast was geworden. Ze stuiterde praktisch op haar stoel van opwinding. Het wa allemaal ook zo spannend! Ze duwde zichzelf nu echt overeind en legde geld op de tafel. Ze gooide haar drankje achterover en liep het zaakje uit.

Nala stak de straat weer over en liep terug naar het pokécenter. Daar plofte ze neer op een bankje buiten en legde ze haar tas op schoot. Afwachtend keek ze de straat over of ze hem al zag. Er was echter nog geen spoor van hem. Ze tuitte haar lippen afkeurend. Helaas was niemand zó snel dat ze binnen een minuut van het ontvangen van hun berichtje konden teleporteren naar de plek van bestemming. Tja, gaf niet! Nala pakte haar holocaster en besloot om maar even een spelletje tetris te gaan spelen om de tijd te doden.  

Nala haar aandacht werd al snel opgenomen door Tetris. Met een serieuze blik wurmde ze een blokje tussen een opening en ontruimde ze niet één rij maar twee tegelijk. Er viel een schaduw naast haar waar ze zich vaag van bewust was. Enkele seconde later klonk Kenneth zijn bekende stem in haar oren. Meteen keek ze op, haar spelletje Tetris vergeten en kwam er meteen weer een brede glimlach op haar gelaat. "Hoi! En eh.. kan beter. Het was te warm" klaagde ze. En dat was het ook. De rest hoefde hij niet te weten. "en jij? Ik neem aan dat hotel bedden wat fijner liggen dan die in het pokécenter" Ze wreef wat verdwaalde lokken achter haar oren en borg haar holocaster behoedzaam op. Haar koperkleurige ogen gingen weer naar hem toe. Ze kreeg sterk de indruk dat hij anders was dan gister. Anders als in .. gespannen? Ze verworp die theorie. Het lag vast aan haar. Tenslotte waren haar emoties ook overal en nergens. En daarbij, Kenneth had gister vrijwel de hele dag perfecte controle over zijn emoties gehad. Er was geen reden dat hij die plots zou veranderen. Dacht Nala zo.

Terwijl Nala haar tas weer naast zich neer zette viel het haar op dat haar eerdere analyse waarschijnlijk toch wel waar was. Hij krabde nerveus aan zijn armen, iets wat ze uiterst afleidend vond. Wow, hij is echt nerveus! .. hopelijk is er niets ergs gebeurd sinds gisteravond Dacht ze ongerust. Ze sloot het niet uit met zo'n stalker vader als hij had. Sjaal? had ze bijna gezegd maar ze beet haar antwoord terug. Nu pas herinnerde ze zich dat ze die gister de hele dag had gedragen. Ze had hem in haar koffer gelaten. "Uh ja.. ik heb er wat aan gehad" loog ze. "Maar hij ligt helaas nog boven in mijn koffer.. ik zal hem straks halen voor je". Nala haar enthousiasme was een beetje gedimd nu hij niet meteen was begonnen over Gin. Eigenlijk wilde ze daar best wel aan beginnen nu. Tenslotte waren ze daar voor hier. "Euh.. zullen we dan maar beginnen?" voegde ze er schaapachtig aan toe.

Nala verschoot toen hij in zijn handen klapte maar glimlachte snel weer. Nou, wat er gebeurd was gister hij leek in ieder geval veel expressiever dan gister. Misschien had hij dat altijd met het leren kennen van nieuwe mensen. Toen hij weer doorging op zijn normale toon van gister ontspande ze enigszins weer. Ah, daar was weer de Kenneth die ze gister leren kennen had. Haar gezicht werd tevens serieus. Toen hij het zo uitlegde klonk het eigenlijk heel logisch. Ze wierp een blik op haar schoot die opeens heel interessant leek. Ze had te doen met Gin. Met haar arme Froakie. Hij had van alles moeten doorstaan voor hij bij haar kwam. Ze slikte. Ze kon zichzelf wel voorliegen dat ze het beste voor hem had gedaan maar dat was niet helemaal waar. Ze had geprobeerd aardig te zijn eerst, toen streng, toen boos wat totaal averechts werkte en tenslotte ging ze maar gedwee mee met zijn keuzes. Zo was hij het minste boos op opvliegend naar haar of wat dan ook. Nala's hoofd schoot omhoog en ze keek hem vastberaden aan. "Ja, absoluut zeker." Zei ze met oprechte eerlijkheid. Er was nu geen weg terug meer. Ze haalde zijn bal uit haar tas en hield hem in haar handpalm. Ze keek er lang naar. Arceus, sta me bij Bad ze zwijgend. Zorg alsjeblieft dat dit werkt.. ik weet het anders ook niet meer. Ze keek opzij naar Kenneth en zuchtte nerveus. Alle nervositeit van eerder kwam weer opzetten als een storm die een tornado door haar binnenste raasde. Niemand kon zeggen hoe hij zou reageren. Tenslotte had ze hem na gistermiddag niet meer er uit gelaten. Laat staan aangekeken. Hij zou wel honger hebben. Ze voelde zich enorm schuldig op dat moment. ".. Klaar?" Wilde ze zeker weten, haar ogen nog steeds gefixeerd op de pokéball.

Nala sloot haar vingers wat dichter om de bal en knikte. Wat kon hij nodig hebben in Arceusnaam? Nu begon ze echt van nieuwsgierigheid te branden. Ze had aangenomen dat hij haar instructies zou geven of zo .. misschien hadden ze dus voorwerpen nodig! Ze bedacht zich toen iets. Gin vond Kenneth niet aardig. Gin vond niemand aardig, dat was een rotsvast feit. Maar hoe hij gister zich tegen hem gedroeg was een iets wat je de ogen deed openen. "Um.. anders is het misschien een idee dat jij de spullen halen gaat en ik hem eventjes apart er uit laat voor hij je ziet. Hij was al niet zo vriendelijk tegen je gister en ik durf me linkerhand er om te wedden dat hij nog super boos is na gister, als niet nog bozer" Zei ze met een ongemakkelijke glimlach. "Dan kan ik ook pijlen of hij niet er vandoor gaat zodra hij er uit is" voegde ze er zuchtend aan toe. Haar serieuze blik stond onzeker nu. Nala wilde ook graag even een tel alleen zijn met hem. Misschien kon ze tot hem doordringen en kon ze haar kansen vergroten voor vandaag.