Pannenkoeken [open]

Nala stapte samen met Kenneth het winkeltje binnen en baande zich een weg naar de holocaster afdeling. Ergens was ze blij dat ze een nieuwe kon kopen. Deze oude had ze al enorm lang. Een nieuw model zou haar goed doen, tenslotte was de oude al verkregen als 2de hands. Met een bedenkelijke uitdrukking op haar gelaat bekeek ze de verschillende soorten en maten. "Ja, dat kan .. maar ik vond rood meer jouw kleur" Mompelde ze een beetje afwezig terwijl ze de verschillende kleuren na ging. Ze tikte onbewust met haar wijsvinger tegen haar kin terwijl ze uiteindelijk haar ogen liet rusten op een zilver model met cyaan blauwe details. Hij was best mooi, vond ze. Ze pakte het voorwerp en keek er even kritisch naar. "Yep, ik neem deze" Zei ze vastbesloten na enkele tellen. Ze wendde zich tot Kenneth met een glimlach, benieuwd wat voor eentje hij zou nemen.

'Uhm, rood?' Nala haar glimlach verdween en maakte plaats voor een verbaasde uitdrukking. Toen herinnerde ze zich weer wat ze net gezegd had. Het was iets was ze erg terloops gezegd had en eigenlijk niet veel gedachten aan besteed had. Toch stond ze achter haar beslissing nu ze die eens herzag. "Uh nou ja .. eh.. vanwege je ogen, I guess" zei ze schouderophalend. Ach, wat interesseerde het jongens of hun holocaster bij hun kleding of ogen paste. Dat was nou echt best wel dom. Ze werd een beetje rood van schaamte en mompelde zacht "Tja, stom .. alsof jou het interesseert of je holocaster bij je uiterlijk past" Zei ze schaapachtig en ze krabde aan haar achterhoofd in een soort onzeker gebaar. "Hoe dan ook.. ik ga deze afrekenen" voegde ze er aan toe terwijl ze haar holocaster eventjes omhoog hield. Ze liep naar de kassa om hem te gaan betalen met een frons. Ach, ik wijd het maar aan de vermoeidheid die ik voel. Besloot Nala.

En dus rekende Nala haar holocaster af. Ook al zei ze het niet hardop, ze was enorm blij dat ze een nieuwe had. Nieuwe dingen gaven haar altijd een boost voor haar humeur en op dit moment kon ze het goed gebruiken. Terwijl ze wachtte op Kenneth begon ze hem al in te stellen. Ze voegde de oude nummers van haar oude holocaster die ze zich nog herinneren kon toe. Het ging allemaal best snel. Ze merkte meteen dat de interfase zo'n beetje hetzelfde was als haar oude, alleen dan met fraaiere details. Enkele dingen waren anders maar niet te moeilijk om te begrijpen. "Sweet!" Zei ze vol genoegen en ze wendde een blik op Kenneth. "Daar.. nu heb jij ook een holocaster en ben je officieel een moderne tiener" Zei ze plechtig met een speelse hint. Heel erg bewust ontweek ze elke gedachten aan wat er vooraf gebeurd was. Ze probeerde zich te storten op impulsen, minder dan op zware gedachten. Haar koper kleurige ogen gingen naar de holocaster van Kenneth. Hij had eentje die ook zwart en blauw was .. maar niet zo licht blauw als de hare. Iets schoot haar te binnen "Oh, ik moet je nummer nog toevoegen.. tenzij je dat niet wilt natuurlijk" voegde ze er onzeker aan toe en ze keek hem opgelaten aan.

Tot Nala's grote opluchting, wat ze deze ene keer nou wel goed kon verbergen, en tikte Kenneth zijn nummer in op haar holocaster. Vervolgens noemde ze ook haar nummer en glimlachte ze tevreden. Straks zou ze wel uittesten of het allemaal werkte, nu was er een meer urgentere kwestie. Ze begon trek te krijgen. Tijd voor avond eten vond Nala. Ze had nu twee opties. Ze kon hier zeggen dat ze eventjes zelf op zoek ging naar iets te eten of stelde voor dat ze samen iets zouden zoeken. Ondanks de onthulling van Gin zijn achtergrond was er nog steeds de kwestie dat er iets gebeuren moest aan zijn gedrag. Iets wat Kenneth mogelijk zou kunnen oplossen .. Haar koperkleurige ogen zochten zijn rode weer op. "Zeg, heb je ook trek?" Vroeg ze hem doelend op haar rommelende maag. "We kunnen eventueel ergens wat gaan eten en daar bespreken hoe het verder moet" Nala vertrouwde er op dat Kenneth wel meteen wist wat 'het' betekende. Ze kon haar best doen om het te vergeten wat ze vandaag gehoord had, maar Gin zijn gedrag was iets permanents waarmee ze iedere dag geconfronteerd zou worden. Er was geen ontlopen aan, deze keer.

Nala stopte haar gloednieuwe holocaster voorzichtig in haar tas deze keer in een vakje zodat ze hem niet weer per ongeluk er uit zou laten vliegen. Ze keek op toen Kenneth voorstelde om naar een hotel te gaan. Ze beet op haar lip en aarzelde. Dat zouden ze kunnen doen.. maar Nala zou dan meteen een deel van haar geld potje kwijt zijn. Dat besteedde ze aan eten en een plek om te slapen. Aan de andere kant.. ze was best dicht bij huis. Lumiose was zo'n beetje om de hoek van Aquacorde. Ze gooide haar twijfel overboord en greep nog een excuus om even haar gedachten te verzetten met beide handen aan. "Oké, dat klinkt als een cool plan!" Zei ze met een glimlach. "Als jij een goede plek weet .. leidt de weg zou ik zeggen, ik rammel van de honger!" Haar maag knorde harder bij het idee aan al het overheerlijke eten wat ze zou kunnen bestellen in een restaurant dat bij een hotel zat. Nala vond het allemaal chic klinken. Hotels waren iets waar Nala eigenlijk nog maar weinig geweest was in haar leven. Haar ouders waren meer van het kamperen en zelfs dat was ook maar een zeldzaamheid.  

Ze streek een lok van haar koperkleurige haar achter haar oor en volgde hem naar buiten. Ze betrapte zichzelf erop dat haar gedachten begonnen af te dwalen. Nala dacht niet specifiek aan iets speciaals maar meer aan van alles en nog wat. Nu had ze al opgepikt vandaag dat Kenneth het van tijd tot tijd ook niet erg vond als ze eventjes niets zei dus nam ze het moment van stilte even voor zichzelf. Weldra zouden ze aan een tafel zitten waar overheerlijk eten voorgeschoteld werd, dan was er nog genoeg tijd om te praten. Nala keek op met een frons toen het kenmerkende gezoem van helikopter vleugels in de verte klonken. Zodra Kenneth de deuren van de shop open duwde hoorde je het geluid duidelijker worden. Verbaasd keek ze omhoog om te zien dat er een grote helikopter boven de stad hing met een logo op de zijkant die Nala niet kende. Het zag er uit als zo'n helikopter enorm rijke mensen hadden. Verrast keek ze opzij toen ze hem hoorde vloeken. Oké.. hij is gesteld op rust en stilte maar aan een privé helikopter kan je weinig doen ging er door haar hoofd. Geïnteresseerd keek ze omhoog naar het gevaarte, nieuwsgierig wat zo'n rijk persoon kwam doen in een simpel stadje als Aquacorde. Wie weet was het wel een heel beroemd iemand! Wie weet kende Nala die persoon wel ergens van! Misschien deelt diegene wel handtekeningen uit.. Ze glimlachte bij dat idee maar haar glimlach verging enigszins bij het zien van Kenneth zijn serieuze gezicht.

Gefascineerd volgde ze de wiegende bewegingen van het object dat boven hen vloog. Het leek wel alsof ze naar iets op de grond aan het kijken waren. Als ze een plek om te landen zochten dan moesten ze toch naar een plek die veel minder druk was. Mensen binnen in de winkels of hun huizen kwamen ook nieuwsgierig de straat op bij het horen van de helikopter. Nala wilde een pas naar voren doen maar Kenneth stak zijn arm uit voor haar. Ze stopte in haar spoor en zette een pasje achteruit. Oké.. wacht even, hier was iets mis. Hij haalde zijn arm niet weg tot de helikopter wegvloog en uit hun blikveld verdween. Wat was er in vredesnaam aan de hand? "W-wat is er aan de hand?" vroeg ze met een uiterst verbaasde blik op Kenneth. "Ken je hen of zo?" vroeg ze perplex met opgetrokken wenkbrauwen.

Toen de helikopter eenmaal vertrok gingen de meeste mensen op straat ook verder met waar mee ze bezig waren. Nala zag ze vanuit de holocaster winkel. Sommige bleven reikhalzend staan alsof ze verwachtte er nog een glimp van op te vangen. "Je vader?" Herhaalde ze met een hoog stemmetje. Waarom zou een vader met een gigantische privé helikopter komen zoeken naar .. Toen klikte het in Nala haar hoofd. Betekende dit niet dat Kenneth rijk was? Ze kon zichzelf wel een facepalm geven. Als iemand aanbied in een restaurant te gaan eten waar een hotel boven zit zou je eigenlijk al moeten weten dat diegene niet bijster arm was. 'En nu kunnen we weer gaan' vervolgde hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Ho" zei ze droogjes en ze stak haar handen uit in een gebaar dat hem tot stoppen maande. "Dus.. eh .. Kenneth.. waarom gebeurde dit zo net?" vroeg ze schaapachtig. Ze wist niet echt goed hoe ze de vreemde situatie van net een betere uitleg of naam kon geven. Het was enorm random.. maar ook raar! Het was niet iedere dag dat ze een privé helikopter dichtbij zag komen om vervolgens te horen dat de jongen waarmee je de hele dag al opgetrokken had gezocht werd door hen. "Ben je weggelopen of zo?" vroeg ze met een klein stemmetje. Ze wist niet echt of het haar plaats was om zoiets te vragen. Maar op dit moment brandde Nala haar nieuwsgierigheid iets feller dan haar gevoel voor fatsoen. Wie weet kwamen die mensen wel een inval doen als ze aan het eten waren straks. Het idee dat er een 'opsporingsteam' achter Kenneth aan zat maakte haar nerveus.