Pannenkoeken [open]

Nala moest even grinniken toen Kenneth een buiging maakte naar Nura. Nura maakte als antwoord enkele vrolijke tonen terug en maakte een paar pirouette's in de lucht. "Goed idee, Gin kan wel even wat genezing en herstel gebruiken". Beaamde ze. Ze reikte naar haar tas die ze bij het bankje had laten liggen en sloeg hem over haar schouder. Ze voelde zich erg moe na alle beroering van daarstraks. Wie had gedacht dat er zo veel zou kunnen gebeuren toen ze op Kenneth afstapte in het pannenkoeken restaurant. Ze ging hem voor de straat over terwijl Nura vrolijk achter hen aan vloog. Het gaf Nala een klein beetje moed en zelfvertrouwen dat ze ook een pokémon had die juist wel luisteren wilde. Zo was ze dus niet een totale mislukking. Haar bruine ogen wendde zich tot Kenneth. "Gin zal nog wel even moeten rusten na zijn.. nederlaag" Begon ze voorzichtig. Hoewel ze er niet echt op stond te wachten hem snel weer te gebruiken, of eigenlijk ooit weer te gebruiken voor die kwestie, vroeg ze zich af hoe ze vanaf hier verder gingen. Misschien wilde Kenneth haar niet meer helpen. "Als je .. tenminste me nog wilt helpen .." Onzeker beet ze op haar lip en richtte ze haar blik weer voor haar. Kenneth hoefde geen verantwoordelijkheid af te leggen aan haar.. als hij er voor koos vanaf nu weer zijn eigen weg te gaan dan had hij daar het volste recht toe. Nala zou het niet leuk vinden maar goed. Wat deed ze er aan? Nura zong een hoog deuntje en danste door de lucht. Ze maakte duikvluchten en allemaal capriolen. Allemaal uit gelukzaligheid dat ze haar vleugels kon strekken. Nala vond het leuk om te zien.

Nala haar blik vond de zijne weer toen hij een mysterieus antwoord gaf. Ze vernauwde haar ogen eventjes naar hem terwijl haar geeft meteen begon na te denken wat voor oplossing Kenneth had bedacht. Hij leek echt niet het typ dat zo maar zoiets zou vertellen dus deed ze ook geen enkele moeite het antwoord los te krijgen van hem. Aan de andere kant wist ze nog bar weinig over hem dus zou het zo maar kunnen dat hij het wel deed.. maar ze wilde niet vervelend over komen .. Nala besloot om toch maar daarom niet er verder op in te gaan. "Pff.. ik zal het proberen" Mompelde ze sceptisch en haar lippen vormde een afkeurende lijn. Grr, ze hield er echt niet van als iemand zo geheimzinnig deed. Nu kon ze weer niet bepalen wat er gebeuren ging.. dat was niet leuk! Er viel een stilte. Haar koper kleurige ogen gingen dus maar weer naar het poké center dat aan de overkant aan het einde van de straat gevestigd was. Een beetje rust zou haar ook goed doen. En er was echt geen mogelijkheid dat ze Gin snel weer uit zijn bal haalde.. zonder Kenneth er bij. Ze zag hem er best voor aan dat hij puur uit wrok zich zou botvieren op Nala. Tenslotte had ze hem zo maar terug zijn bal in gestraald terwijl hij er klaarblijkelijk nog niet klaar voor was. Ze rolde met haar ogen. Pff, als het aan hem lag zou hij door gevochten hebben tot alle botten in zijn lijfje gebroken waren. En zelfs dan zou hij nog proberen door te gaan. Die kikker kon zó niet tegen zijn verlies. Nala dacht er bewust niet aan dat zij ook een best slechte verliezer was..

De deuren van het pokécenter gleden met een vaag gezoem open. Samen met Kenneth stapte ze naar binnen en bleef ze staan bij de balie. Ze legde de pokébal van Gin op de balie en keek Nurse Joy aan. "Mijn Froakie heeft brandwonden en is erg toegetakeld". Vertelde ze en ze kreeg een lichtelijk bezorgde blik in haar ogen. "Zorg goed voor hem". Voegde ze er aan toe. Ze stapte opzij om Kenneth de ruimte te geven. Waarschijnlijk zou ze hem binnen een uur al terug moeten hebben, misschien zelfs al eerder maar voor alsnog.. Ze vond het niet fijn om hem hier te laten. Ze sloot het ook niet uit dat hij zich niet liet behandelen door de doktoren. Het zou Nala niet verbazen als hij ook dat koppig zou weigeren. Nura streek neer op de balie naast Nala en nam even de tijd om haar veren een poetsbeurt te geven. Nala haar vingers vonden zich een weg naar Nura en ze streek zachtjes over haar veren.  

Terwijl ze door Nura haar verenkleed streek raakte ze in gedachten verzonken. Omdat ze zo moe was dacht ze eigenlijk niet zo enorm diep na. Over stomme dingen dier er totaal niet toe deden. Nala was daar even tevreden mee tot dat.. Vriendinnetje?! Meteen was haar volledige aandacht getrokken en schoten haar ogen naar Nurse Joy die nog één keer vriendelijk naar haar glimlachte en ook Kenneth zijn Shuppet mee nam. Haar bruine ogen gingen naar Kenneth en ze was zich plotseling erg bewust van zichzelf. Ze slikte en deed om maar gewoon te doen alsof ze dat niet gehoord had. Ha ha .. ik heb het vast niet goed verstaan. Probeerde ze zichzelf te overtuigen. "Uh ja graag!". Zei ze misschien iets te snel en ze werd rood. Ze schraapte haar keel en grinnikte schaapachtig. "Ja.. dat zou ik fijn vinden". Zei ze vervolgens op een stuk rustigere toon. "Ik ga denk ik even zitten als je het niet erg vind". Nala liep in de richting van een paar fauteuils die bui het raam stonden en plofte er vermoeid in neer. Nura vloog achter haar aan en landde op de rugleuning. Erg tevreden met haar plekje stak ze haar kop onder haar vleugels en besloot om ook even voor een snelle powernap te gaan.

Toen de vijftientienjarige eenmaal zat voelde ze haar lichaam tot rust komen. Ze trok haar benen in op de bank en geeuwde. Haar hoofd zat vol met alles wat er de afgelopen dag gebeurd was. Nu ze er eens over nadacht was de last dat Gin zelfs niet meer in haar zak zat een last van haar schouders. Die kikker bezorgde haar meer hoofdpijn dan een Psyduck die constant op zijn hoofd getikt werd. Ze stond zichzelf toe haar ogen even te laten rusten. Kenneth zou niet lang weg zijn.

Nala hoorde voetstappen naderen en opende haar ogen weer. Ze merkte aan de uitdrukking van Kenneth dat er iets was. Omdat ze boven alles heel blij was dat ze even een slokje drinken kon viel het haar niet meteen op dat het bekertje vol stond met piepkleine, schattige roze hartjes. "Thanks". Zei zei en ze pakte het dankbaar aan. Ze nam enkele grote slokken en zuchtte toen vol verlichting. Nog nooit had water zo heerlijk gesmaakt. Haar koper kleurige ogen zochten iets om mee bezig te zijn dus gingen ze automatisch naar de bewegende substantie in haar bekertje. En dus ook automatisch naar water op dat bekertje stond. "Oh, wat een schattige bekertjes!". Merkte ze op toen ze zag dat Kenneth ook dezelfde had. De niet zo verborgen boodschap en hint die de bekertjes boden ging Nala totaal langs. Ze was de eerdere opmerking van Nurse Joy al vergeten en had dus ook totaal niet de implicatie door. "Vraag me af waarom ze bekertjes met hartjes er op in een pokécenter verkopen". Mompelde ze bedachtzaam tegen zichzelf en ze nam nog een slokje.

Na dat gezegd te hebben viel er een stilte. Nala besloot het moment van stilte even te koesteren en zakte dieper weg in de fauteuil. Ze hield haar bekertje met beide handen vast terwijl ze haar knieën naar haar gezicht haalde. Haar voeten rustte nu op de fauteuil. Ze zuchtte heel diep en liet haar ogen even rusten. Ze was zich bewust van Kenneth zijn aanwezigheid in de stoel naast de hare. Wie had gedacht dat er zo veel in zo'n korte tijd zou gebeuren? Alleen maar omdat ze hem voor advies had gevraagd. Advies. echode ze in haar gedachten. Nu ze zo stil zat gaf het ook de optie om diep na te denken over dingen. Dingen te overdenken. Te peinzen. Kenneth had gezegd dat ze zich niet druk hoefde te maken over Gin en de situatie. Maar hoe kon ze dat niet? Duidelijk was er iets verkeerd gegaan sinds ze hem gekregen had. Of er is iets mis gegaan bij zijn .. vorige eigenaar!. Schoot haar opeens te binnen. Nala ging wat rechter in haar stoel zitten. Ze had hem gekregen als cadeau toen ze vijftien jaar was geworden. Dat was nog maar enkele maanden geleden. Moest ze dit aan Kenneth vertellen? Misschien zou hij dan zijn super geheime speciale trainingstechniek aan gaan passen. Haar koper kleurige ogen zochten hem op. Hij scheen niet echt aandacht te hebben voor iets specifieks, in plaats daarvan doorzochten zijn ogen de hele ruimte in het poké center. Twijfelend of ze hem wel moest storen richtte ze haar aandacht maar weer op haar bekertje water. Uiteindelijk zei ze toch maar voorzichtig wat. "Zo'n gevecht put je wel uit, vind je niet?".  

Verwachtingsvol sloot ze haar handen volledig om haar beker en wierp ze een blik zijn kant uit. Hij stemde met haar in en liet vervolgens weer een stilte vallen. Nala tuitte haar lippen in een soort afkeurend gebaar. Hmm.. dit was plots .. ongemakkelijk. Ze was niet echt iemand die graag ongemakkelijke stiltes liet vallen. Eigenlijk was ze ook een beetje emotioneel vermoeid en daarom deed ze er niet meteen wat aan. Toch wilde ze het met hem over haar mentale ontdekking hebben. Ze wist alleen nog niet echt hoe ze dat moest vertellen. "Heb jij al veel gevechten gewonnen?". Ze sloeg het over een andere boeg dan maar. Ze wilde het over iets hebben met hem terwijl ze wachtte op de terug keer van hun pokémon. Anders was het ook zo .. gewoontjes. Nala hield niet van gewoontjes. Ze dronk haar beker leeg maar hield het met hartjes bekleden voorwerp nog even vast.

Een lange stilte viel er niet meer. Kenneth scheen meteen in de greep te zijn van haar vraag en ging verzitten. Nala keek op naar hem met nieuwsgierigheid. Ze was in ieder geval opgelucht dat ze nu iets had om met hem over te praten.. al vond ze zelf dat hij erg .. zelfverzekerd over kwam. Hij vertelde over een paar onbekende gevechten die hij gehad had en blijkbaar gewonnen had. Om een of andere reden geloofde ze hem. De manier hoe hij er over sprak getuigde ervan dat hij er veel passie voor had. Daarbij, als je alleen maar gewonnen had achter elkaar werd je best wel snel zelfverzekerd. Hij had mij verslagen. Maar.. daar was ook niet veel voor nodig. .. maar sowieso was ik niet echt een .. uitdaging- ze kapte haar gedachten af aangezien die haar alsmaar naar beneden haalde. In plaats daarvan besloot ze maar om het nu even te centeren op Kenneth. "Indrukwekkend". Zei ze eerlijk, al niet te min met een tikkeltje jalousie. Ze wendde haar blik af en vestigde die op haar bekertje. "Vandaar dat je zo zelfverzekerd over komt .. je weet duidelijk meer dan ik". Haar koperkleurige ogen zochten hem weer op. "Mijn vader zei altijd dat elke overwinning een les was voor jezelf". Ze kon alleen niet meer herinneren wat hij daarna altijd zei. Zijn gezegde had altijd twee zijdes.. en om een of andere reden kon ze altijd alleen maar die herinneren. "Er viel me net trouwens wat in wat misschien kan helpen met je super geheime plan om mij en Gin meer op één lijn te krijgen" . Nala zei het nogal hoopvol. Misschien had ze hem verrast en zei hij wel per ongeluk wat het was. Haar ogen hielden hem strak in de gaten en haar mondhoeken krulde omhoog in een vage, ondeugende glimlach.

Kenneth hapte niet toe door haar opmerking. Wel draaide hij zich helemaal naar haar toe waardoor hij haar de indruk gaf dat hij het echt meende. Hij scheen in ieder geval zijn aandacht niet te veinzen. Nala haalde diep adem. "Nou, eigenlijk heb ik er tot nu niet echt aan gedacht, maar ik heb Gin natuurlijk als cadeau gekregen" begon ze rustig. Voor Kenneth was het misschien niet zo natuurlijk. Hij kon ook niet weten hoe Nala hem verkregen had. Niet van Professor Sycamore, dat stond zeker vast. "De reden dat hij zich zo extreem gedraagt kan misschien komen van zijn vorige eigenaar". Haar koper kleurige ogen keken Kenneth recht in de zijne aan. "Misschien .. misschien kan ik er achter komen waar hij vandaan komt. Ik kan de telefoon gebruiken in het poké center om te bellen naar mijn ouders-". Ze gebaarde met haar duim naar de kleine telefoon cellen die tegen de muur stonden. "Als je überhaupt hier wat mee kan dan". Voegde ze er aan toe en ze haalde haar schouders op. Het was iets, toch? Ze wilde graag helpen waar ze kon. Destijds was ze zo ondersteboven van haar verjaardagscadeau dat ze niet erg veel aandacht had besteed eraan hoe haar ouders hem hadden kunnen kopen.