Pannenkoeken [open]

Terwijl Nala luisterde naar Kenneth scheen Nura aan te voelen dat er iets ging gebeuren. De Fletchinder begon te ontwaken uit haar lichte slaap en hief haar kop op. Haar zwarte ogen vestigde zich op Nala toen ze opstond.  "Facecammen it is". Stemde ze in en ze duwde zichzelf overeind. Nala glimlachte voorzichtig toen hij haar het compliment gaf en haalde haar schouders op. "Weg doen klinkt zo groot. Vaak genoeg heb ik er aan gedacht om op te geven.. vaak genoeg heb ik opgegeven. Maar ik zou het mezelf nooit vergeven als ik een pokémon zo maar .. wegdoe alsof het een stuk speelgoed is wat je niet langer gebruikt". Antwoordde ze terwijl ze naar de computers liep en ondertussen het bekertje met het hartjes print in een prullenbak smeet. Gin was wat hij was en het zou een leugen geweest zijn als ze er nog nooit aan gedacht had. Maar om een of andere reden was het gewoon nog nooit zo ver gekomen. Zelfs nu na dat hij Kenneth en ook onbedoeld Molly had aangevallen.

Nala plofte neer bij een PC die niet in gebruik was en tikte het nummer in van haar ouders. Voor ze op de laatste toets drukte aarzelde ze even. Ze had haar ouders niet meer gesproken sinds ze weggegaan was. Misschien nam haar moeder wel op .. Voor ze zich kon bedenken duwde ze vastberaden op het laatste cijfer. Nala weigerde om voor haar moeder weg te rennen. Het was wel haar moeder. En als ze opnam vroeg ze gewoon naar haar vader. Toen hij over ging wierp ze een vluchtige blik over haar schouder naar Kenneth. Snel keek ze weer naar het beeld. Nura voelde dat Nala nerveus was en landde daarom op haar schoot. Ze gaf haar gevederde vriend enkele aaien over haar rug. Toen het beeld aansprong was het gelukkig niet haar moeder die op nam. Hugh O'kane ging schuil achter een imposante walrus snor die dezelfde kleur had als Nala's haar. Zijn ogen waren echter fel blauw in plaats van de koperige kleur die Nala had. Haar ogen had ze van haar moeder. "Ah, Nala!". Riep hij uit. Nura slaakte een vrolijke toon toen ze Hugh's bekende gezicht op het scherm zag. Haar vader glimlachte. Je zag het niet goed door zijn snor maar Nala kon het zien aan zijn ogen. "Wat fijn je gezicht weer eens te zien! Je moeder en ik begonnen ons al af te vragen of je ons vergeten was". Nala bespeurde de strenge ondertoon. Ze keek hem aan met een verontschuldigende blik. "Ik wilde eerder bellen, echt waar! Er kwam gewoon wat tussen..". Haar vader scheen er niet te lang over in te zitten want zijn ogen begonnen op te lichten. "Ik begrijp het, ik begrijp het.. trainer zijn zorgt voor die dingen". Op dat moment leek hij Kenneth op te merken en vernauwde zijn ogen lichtjes. "Wie is dat?". Vroeg hij achterdochtig. "Pap! Dit is Kenneth! Ik heb hem ontmoet in een restaurant en we hebben samen een pokémon gevecht gehad". Zei ze snel en ze keek even een tel opzij naar Kenneth met een scheve glimlach. "Kenneth, dit is mijn vader, Hugh O'kane". Ze liet haar vader hem even in zich op nemen terwijl ze Kenneth de kans gaf zich voor te stellen.

Al snel richtte ze haar aandacht weer naar haar vader die enigszins verwachtingsvol haar kant op keek. Hij scheen door te hebben dat er iets was. In dat opzicht was hij altijd erg pienter. Feilloos pikte hij vaak op hoe mensen zich voelde terwijl Nala in een kamer vol rouwende mensen kon staan en zich dan zou afvragen of er iets mis was na tien minuten. "Pap.. ik wilde het daar eigenlijk even over hebben". Begon ze. "Het gevecht? Hij heeft je toch niet afgeperst hé?". Haar vader wierp een dreigende blik op Kenneth. "Nee! Nee het gaat over Gin!". Zei ze snel en ze hield haar handen op in een kalmerend gebaar. Hugh fronste maar zei niets. "Zoals je weet is Gin een moeilijke pokémon.. en .. hij wordt alleen maar moeilijker". Besloot ze. Ze zocht naar de juiste woorden om het uit te leggen wat er gebeurd was maar die vond ze niet. Ze besloot op dat moment om ook maar even het hele gevecht achter wegen te laten. Hij hoefde niet te weten hoe enorm fout het gegaan was. "Hij uh .. krijgt best wel .. gevaarlijke trekjes.." Voorzichtig koos ze haar woorden uit. Nala had haar blik afgewend naar haar schoot waar Nura zat. Hoewel Hugh zag dat ze iets achter liet besloot hij voor nu er even niet naar te vragen. Hij vertrouwde er op dat ze er zelf mee kwam. Helaas was Nala enorm slecht in het achter houden van dingen dus zei ze ook, voor ze eigenlijk erg er in had "Tijdens het vechten stopte hij en viel hij Kenneth aan.. en de baby pokémon die hij bij zich had". Opnieuw voelde ze schuld en schaamte voor wat er gebeurd was. Ze beet op haar lip en zocht bij Nura steun. "Dat is niet zo best". Zei haar vader met een donkere blik in zijn ogen. "En sinds dien zit hij in een pokéball?" Gokte hij. Nala knikte. "Nurse Joy is hem aan het opknappen, want we hadden verloren en hij was best wel gewond geraakt". Vertelde ze met een zucht. Hugh knikte. "En daarom bel je me? Voor advies?" "Nou, eigenlijk wilde ik weten waar je Gin vandaan hebt? Jij en mama". Die vraag verraste haar vader duidelijk want hij ging even iets naar achter zitten en dacht na. Uiteindelijk scheen hij zich iets te herinneren. "Dat is al even een tijdje geleden, we hadden hem namelijk een paar maanden voor je verjaardag gekocht". Op dat antwoord moest Nala even fronsen. Ze had haar vader nooit gezien met een andere pokémon dan Blue zijn Herdier. En moeder wilde nooit andere pokémon in huis buiten die van Nala of Blue. "Maar ik heb hem nooit gezien voor ik hem kreeg". "Klopt, we wilde hem wel als verassing houden voor je. Plus, de handelaar waarvan we hem gekocht hadden zei dat hij een gevoelige pokémon was en we hem dus het beste in zijn bal konden laten tot dat je hem kreeg. Dan zou hij zich beter aan je hechten, hij heeft best al veel eigenaren gehad hiervoor namelijk". Iets aan de toon van haar vader verried dat er iets was. Iets wat hij niet direct vertelde. "Daar vertel ik je zo over, heb je even één moment? Je moeder is even snel boodschappen halen op de hoek en ik moest op de oven letten.. volgens mij brand er wat aan". Een kring rook dat in het beeld achter haar vader verscheen bevestigde zijn verhaal. Nala grinnikte. "Tuurlijk". Mompelde Nala. Hij stond op en verdween uit beeld. Ze keek over haar schouder naar Kenneth. "Misschien moet je ook even een stoel pakken.. ik heb zo'n vaag vermoeden dat hij best wel wat gaat vertellen zo meteen"  

Nala nam het moment van haar vader's absentie even om zich tot Kenneth te wenden. Ze keek hem met een verontschuldigende blik aan. "Oh eh- sorry als mijn vader nogal vijandig over komt. Zo is hij altijd naar vreemde. Als je hem eenmaal kent is hij echt een stuk aardiger" Zei ze overtuigend. Nura zong enkele tonen en knikte instemmend naar Kenneth. Ze haalde haar schouders op en glimlachte daarna. Het voelde enorm goed om haar vader weer eens te spreken na al die tijd. Ergens brandde ze ook van nieuwsgierigheid. Ze wilde weten wat er achter de opvliegende en eigenwijze persoonlijkheid van haar Froakie stak. Wie weet was het wel een spannend verhaal. Nala wierp even een blik op het scherm maar hij was nog niet terug. De rookpluimen werden echter wel dikker. Hopelijk laat hij het huis niet afbranden als mama er niet is, dat is namelijk wel iets wat gebeuren kan dacht Nala met een frons. "Ik hoop echt dat je hier iets aan gaat hebben, Kenneth" Vervolgde ze. "Het zou zonde zijn als je al die tijd voor niets bezig geweest bent met ons, wat ik trouwens echt waardeer" Voegde ze er aan toe en ze glimlachte hartelijk naar hem. Dankbaarheid scheen door in haar ogen. Ze voelde zich warm van binnen. Het gebeurde niet vaak dat ze iemand tegen kwam die haar zo graag helpen wilde. Ze moest er echt iets voor terug doen hierna. Alleen maar bedanken klonk zo.. standaard. Nee, hij verdiende meer.

Nadat Nala dat gezegd had viel er een stilte. Eventjes wist ze niet of ze nog wat moest zeggen dus keek ze hem maar aan. En hij keek haar aan. En het werd al snel ongemakkelijk. Ze kreeg de indruk dat er iets was met hem. Hij leek wat meer gespannen dan anders. Ze zocht zijn rode ogen op naar een verklaring maar zoals eerder kon ze er niets uit halen. Nala vond het moeilijk hem te lezen en dat vond ze niet fijn. Ze was al geen ster in het doorgronden van mensen, laat staan iemand die zijn gevoelens achter slot en grendel hield. Toch waren er ook momenten dat hij oprecht had geklonken. Hij had enorm sterk gereageerd voor het gevecht. Toen ze Gin zijn zin wilde geven om conflicten te voorkomen. De manier hoe hij toen op haar afgestapt was en haar recht aangekeken had vond ze nog steeds griezelig. Ze onderdrukte een rilling die over haar rug dreigde te glijden. Toch bleef Nala in zijn ogen kijken, vastberaden iets te zien.

'Ahem' Haar vader schraapte haar keel en geschrokken keek Nala opzij.  Hij was weer terug en zat met over elkaar geslagen armen afwachtend toe te kijken. 'Onderbreek ik iets?' Vroeg hij zo nonchalant mogelijk. Ze voelde hoe ze rood werd en draaide haar stoel maar weer naar hem toe. "Nee totaal niet, papa" Zei ze een beetje beschaamd. Waarvoor schaam ik me? Het is niet alsof ik iets verkeerd heb gedaan.. ik was gewoon met Kenneth aan het .. tja, praten?. Ze knipperde eventjes schaapachtig en schraapte toen haar keel. "Pap,.. ga je gang. Vertel ons het verhaal" Drong ze aan om het gesprek een andere gang in te leiden. Hugh O'kane knikte en zijn houding werd wat serieuzer. De rook die voorheen de kamer bijna helemaal gevuld had was weggetrokken, zag Nala. Ik vraag me af waarom mam zo lang weg is .. Dacht ze plots met een weemoedig gevoel in haar maag.

Hugh O'kane keek de twee om beurten aan voor hij begon. Hij was er niet blij mee dat zijn dochter in het gezelschap van een erg stoïcijnse jongen verkeerde. Maar aan de andere kant was hij ook opgelucht. Ze was tenslotte niet alleen ergens.. en aan haar hele houding te zien plaatste ze toch enige soort van vertrouwen in deze zekere Kenneth. Hij ging die naam onthouden. Hij wreef over de brug van zijn neus en zuchtte. Waar en hoe moest hij beginnen? Hij had dit al veel eerder aan zijn dochter moeten vertellen. Maar om een of andere reden was dat niet gelukt. Nee.. het had wel kunnen lukken. Hij had alle tijd gehad het te vertellen en had ervoor gekozen dat niet te doen. Ook nu overwoog hij gewoon te liegen. Alles om zijn dochter voor de waarheid te behoeden. Nee! Ik kan niet eeuwig het blijven ontkennen. Nala verdiend het om het te weten. Dacht de man met de walrussnor. Hij schraapte zijn keel nogmaals en keek zijn dochter recht aan door het scherm. "Ten eerste, voor ik begin wil ik dat je weet dat ik dit aan je ging vertellen als je er klaar voor was. Ik had gehoopt dat de problemen tussen jou en je Froakie zichzelf wel zouden oplossen in de tijd dat je met hem door ging brengen op je reis" Begon hij op een serieuze toon. "Als je wat meer ervaring had en wat ouder was zou je het misschien beter kunnen begrijpen" Hij zweeg even en vermande zichzelf. Zijn blauwe ogen werden nu extra serieus. "Zoals je weet hebben je moeder en ik het ergens altijd erg spijtig gevonden dat je nooit zoals andere kinderen van jouw leeftijd op een pokémon reis te gaan, ja zelfs je moeder. Om dat een beetje goed te maken besloten we om te proberen of je een van de Kalos starters kon krijgen, deze pokémon zijn zeldzaam buiten het lab van Professor Sycamore. Destijds hadden we het ook niet zo erg breed, maar dit was iets waarvoor we allebei hard gewerkt hadden. We hebben geld van ons salaris opzij gezet ervoor" Zijn uitdrukking veranderde, werd iets harder toen hij verder ging vertellen. "Via via hadden we gehoord over een soort organisatie die zich er in specialiseert aan deze pokémon te komen. Het klonk allemaal erg geheimzinnig, vooral je moeder had twijfels. Deze organisatie haalde bepaald soort pokémon weg uit hun natuurlijke habitat omdat ze omwonende tot last zouden zijn, boeren of kleine dorpjes. Ook zouden ze het ecosysteem in gevaar brengen doordat er te veel van waren". Hugh sloot zijn ogen even en zijn frons werd groter. Terwijl hij het het verhaal vertelde kroop het loodzware schuldgevoel dat hij sinds die dag gehad had weer omhoog. Hij had moeten weten dat zijn dochter hiermee zou komen. Vroeger of later. "Toentertijd was dat het enigste wat we wisten. Het verhaal er achter klonk goed, we zouden de omwonende en de natuur een gunst doen als we een Froakie van hen kochten. Laat staan de prijs, hij was haalbaar voor ons. Het klonk te goed om waar te zijn, maar wij zagen een kans om je toch een beetje dat gevoel te geven die je hoorde te hebben toen je elf jaar werd" Hij glimlachte zwakjes al wist hij dat door zijn snor ze het wellicht niet kon zien. Dat was maar goed ook. "We moesten een paar handtekeningen zetten, betalen. Ook moesten we er niet te veel over praten met andere mensen. Volgens hun waren natuuractivisten tegen het weghalen van de Froakie. Dat zeiden ze pas achteraf toen alles al geregeld was, we wisten toen wel dat we iets deden dat fout was. Mogelijk illegaal. Maar goed.. het zou vijf maanden duren om ze te halen en hier naar Kalos te krijgen. Ze zeiden nooit waarvan ze de Froakie haalde of hoe ze hen haalde,  dat was informatie waar wij ons niet zorgen over hoefde te maken" Hugh reikte naar zijn inmiddels koude kop koffie die naast de monitor stond en nam een slok. Zijn keel voelde droog aan. Zijn blauwe ogen rustte zich op zijn dochter, vastberaden om het zo voorzichtig mogelijk te brengen. "Toen we vroegen waarom het zo lang zou duren legde hij uit dat ze eerst de Froakie aan mensen moesten laten wennen.. als ik er op terug kijk wisten we dat we er eigenlijk nu mee moesten ophouden. Het voelde steeds slechter aan en vooral je moeder begon te suggereren om gewoon te stoppen met alles. Je moet begrijpen.. we hadden al betaald! We hebben deel van ons geld opzij gezet om hem te kunnen betalen voor jou, we zouden zelfs niet op vakantie gaan en dat opsparen voor volgend jaar. Maar ik kon het. Ik wilde jou gelukkig zien en je een goede start geven als pokémon trainer. En ik wilde geloven, écht geloven dat ik de natuur een gunst deed. Pokémon worden al eeuwen lang gevangen en als partner gehouden naast de mens, dit kon toch niet anders zijn?". Hugh had het geloofd. Dat hield hij zichzelf voor. Hij knakte zijn knokkels als een soort nerveuze tik en zuchtte. "Toen we hem kregen, precies één maand voor je jarig zou zijn verzekerde ze ons dat hij totaal gewend was aan mensen. Dat hij gevangen was op een speciale manier en al in het begin was blootgesteld aan jonge mensen en kinderen om een zo goed mogelijke band met zijn nieuwe trainer op te stellen. Hij was niet gevangen in een pokéball maar met andere 'methodes'- Hugh legde de nadruk op methodes. ".. allemaal om er voor te zorgen dat hij zich zou hechten aan zijn trainer en niet de mensen van de organisatie. Wat een leugen was het.." Sprak hij verbitterd en zijn ogen werden donker. "Hij leidde ons het gebouw in en daar zaten ze. Ik heb nog nooit zulke treurige pokémon gezien.. ze zaten in deze kleine, vieze kooitjes.. en de stank! De stank was ondraaglijk. Ze hadden lege blikken in hun ogen en leken nauwelijks te merken dat we er waren. Ze zaten stil in hun hokje van de kooi en reageerde enkel op de verzorger. Ze hadden Froakie en Fennekin, Chespin en zelfs enkele geëvolueerde vormen" Hij zuchtte en keek weg van het scherm. Hij voelde zich met de minuut slechter. Wie loog hij voor. Hij had Nala dit nooit willen vertellen. Verona en hij waren het unaniem er over eens. Dit mocht ze nooit weten. "We mochten hem maar enkele minuten zien voor we weg moesten en in de ontvangstruimte moesten wachten terwijl hij hem klaar maakte voor transport. Gin reageerde enorm op de verzorger. We zagen nog net dat hij dichterbij kwam en dat hij volledig in paniek raakte. Hij deinde achteruit naar de achterkant van zijn hokje en had deze wilde blik in zijn ogen. Ik wist toen op dat moment dat ik een fout gemaakt had.. een grove fout. Ik hield mezelf voor dat ik hem helpen zou. Als ik die Froakie eenmaal had .. had ik hem een dienst bewezen. Ik had hem gered uit een misschien veel erger lot. Voor een tijdje geloofde ik dat.. Ik hield dat mezelf voor om mijn geweten te sussen " Hugh kon niet langer de berouw uit zijn stem houden en wendde zijn blik weer af. Hij had Nala haar blik zien veranderen en dat beangstigde hem. "We kregen hem in een pokéball en ze zeiden tegen ons dat we hem daar in moesten laten tot jij hem kreeg, het zou beter zijn voor de band tussen jou en hem. Arceus, hoe vaak ze ons dat wel niet verteld hebben. 'De band tussen trainer en pokémon'.." Zijn mond was droog en toen hij een slok wilde nemen van de koffie merkte hij dat die op was. Hij zette zijn kopje weer weg en wreef nerveus met zijn handen in zijn schoot. "Die nacht nam ik mijn Patrat mee en liet ik hem los op een van de basketbalvelden die boven op een hoog gebouw zijn gebouwd.. hij probeerde eerst te ontsnappen. Daarna toen ik probeerde ze laten zien dat ik geen bedreiging was viel hij mij aan. Sticks probeerde hem nog gerust te stellen maar hij ging helemaal over de rooien.. ik heb nog nooit een pokémon gezien die zo kwaad was. Op mij, op Sticks, op zijn omgeving.. op alles. Hij was in paniek toen hij eenmaal doorhad dat hij in een stad was. Aan zijn reactie te zien had hij nog nooit zoiets gezien. Ik was gedwongen om hem in een pokéball te doen want hij dreigde het hele veldje kort en klein te slaan. Elke dag probeerde ik het weer en elke dag weer probeerde hij me aan te vallen. Ik realiseerde me later pas dat het niet uit boosheid was maar uit angst.. ik boekte weinig vooruitgang en je verjaardag was nog maar enkele dagen verwijdert. Ik moest iets doen en snel ook" De klok die achter hem hing tikte luid. Het geluid was het enigste wat er te horen was op de momenten dat hij even zijn verhaal onderbrak. Zijn blauwe ogen gingen naar Nala. Ze had een lijkbleek gezicht en een uitdrukking van afkeer op haar gelaat. Toen hij zag dat ze haar mond open deed stak hij zijn hand op en ging hij verder met een berouwvolle uitdrukking op zijn gelaat. "Ik probeerde de organisatie nogmaals te bereiken maar gek genoeg kreeg ik ze niet te pakken. Ik belde en belde.. niets. Toen ik langs ging bij hun bureau .. het was alsof ze er nooit geweest waren. De ramen waren dichtgetimmerd en van wat je kon zien door een kier stond er niets meer binnen. Ik wist op al die tijd wat ik gedaan had.. maar dit maakte het zo .. definitief. Er was geen weg terug meer. Ik zat opgescheept met een Froakie die bruut weggerukt was uit zijn natuurlijke omgeving, van zijn familie en ik had niet de middelen om hem in toom te houden. Dus deed ik het enigste wat ik kon doen. Ik nam Sticks mee en vocht tegen hem" Gal borrelde op in zijn keel. "Er was één ding waarmee hij even scheen te vergeten dat ik er ook bij was.. en dat was als hij aan het vechten was. Hij was nog jong maar had voor zo'n klein ding enorm veel kracht. Sticks is sterk, zoals je weet en het is dat hij ooit een Everstone heeft ingeslikt anders was hij allang geëvolueerd.." Hugh schraapte even zijn keel toen hij dreigde af te dwalen. "Toch boekte ik geen vooruitgang.. ik kreeg hem niet kalm. Hij was doodsbang voor me en kwaad tegelijk. Ik wilde niet weten wat ze met hem gedaan hadden in de tijd dat hi gevangen was en hierheen was gebracht maar aan zijn reactie te zien op bepaalde voorwerpen kon je het wel raden. Dus deed ik wat enige wanhopige vader zou doen. Ik huurde een speciale gedragstherapeut in en gaf Gin mee. Ik vertelde hem dat het me niet uit maakte hoe maar dat hij moest zorgen dat hij op zijn minst niet mijn dochter zou verwonden als ik hem mee gaf" Hugh had niet door dat hij nu meer tegen zichzelf sprak dan tegen Nala. Hij merkte Kenneth niet op die naast Nala stond, was hem zelfs vergeten. 'Toen ik hem kreeg.. de avond voor jouw vijftiende verjaardag was hij zo mak als wat. Ik kon hem eruit laten zonder dat hij me aanviel en zonder dat hij wegliep. Hij luisterde naar me als ik wat van hem vroeg maar hij had deze .. deze blik in zijn ogen" Hij slikte moeizaam toen hij het weer voor de geest haalde. "Ik vermoed.. Nala dat hij zo dwars naar je is geworden puur omdat je nog een kind bent.. het valt me nog mee dat hij zich niet volledig naar je toe heeft gekeerd-" Hugh zijn adem stokte. Toen hij op keek om Nala eindelijk in het gezicht aan te kijken zag hij dat tranen over haar wangen gleden. Het schuldgevoel dat aan hem zat te knagen als een rat aan de klauwen van zijn prooi bereikte een hoogtepunt. Hij wilde dat hij bij haar was en zijn dochter in zijn armen kon nemen en kon laten weten hoe erg het hem speet. "Nala, het spijt me". Voor hij zijn zin kon afmaken duwde Nala op de 'disconnect' knop en werd het scherm zwart. Hugh sloot zijn ogen en legde zijn hoofd in zijn handen in verwerping. "Godverdomme" Fluisterde hij met een stem die trilde van woede. Niet naar Nala, maar puur en alleen naar zichzelf. 

Nala haar handen trilde. Eentje had zich als een bankschroef om de armleuning van de stoel gegrepen en was wit uitgeslagen van de druk die ze er op uitoefende. Hoe lang ze haar hand al zo had wist ze niet. Ze merkte ook niet hoe haar Fletchinder haar probeerde te troosten door liefdevol haar kopje tegen haar hand te duwen. Tranen rolde geluidloos over haar wangen. Even wist ze niet meer dat ze in het pokécenter was vergezeld door Kenneth. Het deed er niet meer toe. Hoe kan hij dit gedaan hebben? Hoe kan hij dit gedaan hebben? Hoe kan hij dit gedaan hebben? Hoe kan hij dit gedaan hebben? Echode het alsmaar door haar hoofd als een soort mantra. Haar hart bonkte wild tegen haar ribbenkast en haar hoofde dreunde. Nura fladderde op en ging in Nala's blikveld zitten. Vastberaden gaf ze Nala een harde pik tussen haar ogen. Dit scheen haar uit haar trans te brengen want ze slaakte een pijn kreetje en wreef over de rode plek tussen haar ogen. Ze keek op naar Nura die haar recht aankeek. In een mechanische beweging pakte Nala haar pokébal en straalde ze een uiterst opgelaten vogel pokémon terug in haar bal. Ze sloot haar ogen en sloeg haar hand voor haar mond om een snik te onderdrukken. Haar emoties werden haar te veel. Ze voelde onbegrip, machteloosheid, woede dat haar vader haar voorgelogen had, haat dat haar vader tot zoiets in staat was geweest, pijn dat haar moeder dit had toegelaten te gebeuren en bovenal ook een enorm eenzaam en leeg gevoel. Ze voelde zich verraden dat ze zoiets voor haar achter zouden houden. Maar ook verraden dat ze zoiets toe stonden te gebeuren met Gin. Hoeveel pokémon hadden dit lot moeten ondergaan omdat zij haar 'gelukkig' wilde zien? Ze verachte het. Ze hadden het moeten vertellen aan de autoriteiten. Dan hadden ze het bespaart kunnen blijven. Maar nu .. Nala haar gezichtsveld was wazig door de tranen die vielen. Ze probeerde ze boos weg te vegen maar ze bleven maar vallen. Ze voelde zich zo enorm uitgeput dat ze de kracht niet had om te stoppen. Ze merkte niet eens dat Kenneth nog steeds naast haar stond. Dat hij hier was. Ze merkte niet de stemmen op van de mensen in het pokécenter die verder gingen met hun levens. De stemmen van de kinderen die druk met elkaar aan het praten waren over onbelangrijke dingen. De stem van Nurse Joy die omriep dat de 'Shuppet' en de 'Froakie' weer helemaal gezond waren en opgehaald mochten worden. Ze merkte ook niet hoe er bloed aan haar handpalm zat omdat ze haar vuist zo hard balde dat haar nagels in haar huid sneden.

Hugh O'kane tikte uit woede zijn lege kop van het bureau die met een harde knal op de grond aan diggelen viel. Hij hoorde de voordeur open gaan niet veel later. Verona was terug. Hij bleef met gebalde vuist in de woonkamer staan tot ze de hoek om kwam. "- niet normaal hoe duur een simpele zak appels geworden is-" Ving hij nog net op toen ze de kamer in kwam. Haar mond was getuit in een afkeurende lijn. Toen ze hem zag staan stopte ze abrupt. Haar boze uitdrukking verdween en ze keek haar man vragend aan. "Hugh.. wat is er aan de hand?" Vroeg ze voorzichtig. Hugh keek haar aan met een veelzeggende blik. Verona bleekte en slikte. Ze wist het.

* Sticks is de naam van de Patrat van haar vader.
* Sorry dat deze post zo enorm lang is geworden XD 

Als Nala het geluid in haar hoofd het beste kon beschrijven nu klonk het als dat geluid wat oude TV's altijd maakte wanneer ze op tilt sloegen. Ze wist niet meer goed wat ze nu moest voelen. Een stekende pijn in haar handpalm deed haar echter opkijken. Ze verslapte de grip op haar eigen handpalm. Voor ze goed en wel echt er iets mee kon doen streek Kenneth zijn hand over de hare en wikkelde hij heel voorzichtig een sjaal om haar bloedende handpalm. Nala schrok een beetje van zijn aanraking en keek op. Ze was helemaal vergeten dat hij er ook was.. voor een ogenblik was haar innerlijke beroering even gesust. Ze wreef snel de tranen weg die aan haar wangen plakte en wreef met haar nog goede hand langs haar ogen. Ze schraapte haar keel en probeerde zich weer een beetje te vermannen. Wat denkt hij wel van mij? Wat denkt hij wel van mijn vader? Hopelijk heb ik hem niet af geschrokken nu.. hopelijk haat hij mijn vader niet. Als hij nu wegloopt begrijp ik het volledig. Nala haar interne monoloog was actief op dit moment. Veel dingen wilde ze zeggen of vragen aan Kenneth maar er kwam geen geluid uit. Haar koperkleurige ogen vestigde zich op zijn rode ogen en ze zei met een stem die brak van de emotie "Bedankt". Ze trok haar hand terug en legde die op haar schoot. De sjaal die om haar hand gewikkeld was zorgde er in ieder geval voor dat haar broek nog meer bloed vlekken bespaart bleef. Ze beet op haar lip, angstig om afgewezen te worden. Ze wilde hem vragen hoe het nu verder moest. Ze verwachtte half van hem dat hij nu zich zou omdraaien en weg zou gaan. Ze zou hem geen ongelijk geven. Onwillekeurig ging haar gedachten af naar Gin. Een steek van medelijden trok door haar hart heen. Arme Gin, wat hij wel niet allemaal had moeten doorstaan.. als ze dit eerder geweten had..

Vanuit haar ooghoek zag ze Nurse Joy gebaren naar hen. Nala keek op en zag dat er op de balie bij haar een dienblad lag met twee pokéballs er op. Zo te zien waren Kenneth zijn Shuppet en haar eigen Froakie weer helemaal genezen. Omdat ze haar eigen stem niet echt vertrouwde op dit moment en ze nou niet echt geneigd was de irritante, bemoeizuchtige heler te laten zien dat ze net gehuild had legde ze haar hand op Kenneth zijn arm. "Um.. zou jij ze willen ophalen? Dan ga ik even naar de WC om me op te frissen.." Vroeg ze met een gesmoorde stem en ze veegde nogmaals haar nog natte wangen droog met haar handen.

Opluchting spoelde door Nala heen als water door een afgebroken dam.  Het verlichtte haar zorgen enigszins dat hij zonder meer haar verzoek aannam. Ze haalde heel diep adem om even te proberen tot rust te komen toen ze Kenneth weg zag lopen. Even een moment voor zichzelf zou haar goed doen. Toen ze opstond voelde haar lichaam zwaar aan. Man, wat zou ze er voor geven om even te gaan liggen.. Ze pakte haar tas op en baande zich een weg naar de wc's. Het was best druk geworden in het center. Het geroezemoes versterkte de drukte in haar hoofd alleen maar meer. Het was alsof de hele kamer opeens had besloten om tien procent harder te gaan praten.

Toen ze eindelijk de wc's bereikte en de deur achter haar sloot werd ze omringd door een vredige stilte. Tot Nala's opluchting waren de wc's wel uitgestorven. Ze wankelde naar de wasbak en zette haar tas neer naast een wasbak. Ze reikte naar de kraan en zag dat haar handen beefde. Ze beet op haar lip. Vastberaden greep ze haar andere hand vast en hield ze hem stevig vast. "Oké, kalmeer" Sprak ze zichzelf toe met een stem die totaal niet kalm klonk. Ze draaide de koude kraan open en liet het ijskoude water over haar handen lopen. Ze wierp een blik in de spiegel en wenste dat ze dat niet gedaan had. Haar ogen waren rood omrand en ze zag er bleek uit. Haar ogen zelf waren ook veel roder dan normaal door de zoute tranen en het gewrijf erin van eerder. Kortom- iemand die aangereden was zag er nog beter uit. Nala maakte een kommetje van haar handen en gooide wat koud water in haar gezicht. Het gebonk in haar hoofd was al wat minder nu ze in de stille wc stond. Het koude water op haar gezicht koelde haar warme wangen wat af. Met een zucht van verlichting deed ze dit nog een paar keer en wreef ze ook heel zachtjes met natte handen over haar ogen. Toen ze de kraan uitzette en weer op keek zag ze er nou niet bepaald goed uit maar in ieder geval beter dan net. Ze wierp een blik op haar holo caster die uit haar tas stak. Ze had vijf gemiste oproepen. Ze kon wel raden van wie. Vastbesloten duwde ze hem wat dieper in haar tas en sloeg ze hem weer om. Ze kon tenslotte niet eeuwig in de wc blijven. Al had ze dat wel graag gedaan.

Nala liep met een wee gevoel in haar maag weer naar buiten. Ze kon Kenneth al snel genoeg vinden in de menigte en voegde zich bij hem. Hoewel ze zich nog steeds ongelukkig voelde had het haar wel even goed gedaan zich op te frissen. Ze kon iets helderder nadenken nu. Vermoeid keek ze op naar hem. "En nu?" Vroeg ze. Doelend op hoe het nu verder ging. De zon stond al lager en binnen enkele uren zou het al avond worden. Wilde hij verder met het plan? Wilde hij zelf zijn eigen weg gaan? Was zijn plan gewijzigd? Misschien moesten ze eerst even de situatie vaststellen samen. Één ding was zeker, als hij verder wilde met de training zou het morgen moeten gebeuren. Haar hoofd stond daar nou juist niet naar. 

Nala sloot haar vingers om de pokéball van Gin en liep samen met hem naar buiten. Toen de schuifdeuren open schoven en de frisse buitenlucht haar raakte haalde ze diep adem. Ah, dit voelt goed! Haar koperkleurige ogen keken omhoog naar de lucht die op enkele wolkjes na helemaal strakblauw was. De lucht begon al te verkleuren aan de horizon wat een teken was dat het niet al te laat zou gaan schemeren. De buitenlucht voelde extra koud aan op haar gezicht maar vond het niet erg. Het was heerlijk om niet meer in die bedomde ruimte te zijn. Ze stak Gin zijn pokéball weer terug in haar zak en wendde zich tot Kenneth. Voor ze echter iets tegen hem kon zeggen kwam er een groot, wit beest op haar af. Het rook aan haar. Pas toen de Furfrou zijn kop op hief herkende ze het. Furfrou, een hond pokémon die enorm populair was in Lumiose City. Hij kwispelde verwoed met zijn staart en gaf Nala's hand een lik toen ze die naar hem uitstak. Verderop floot een man en keerde de pokémon zich om. Hij rende gauw weer terug naar zijn eigenaar die een bal weg gooide voor hem. "Furfrou zijn leuk.. heb je ze al eens eerder gezien, Kenneth?" Vroeg ze oprecht nieuwsgierig. Ze had altijd al een zwak gehad voor hondachtige pokémon sinds ze was opgegroeid met een Arcanine. Ze had nog nooit zo'n loyaal en vriendelijke pokémon gekend als Gruff. Al snel verstomde haar humeur weer bij de gedachte aan haar ouders. Ze moest echt even haar gedachten een ander pad op leiden. "ahem.. thanks trouwens dat je er nog bent" Besloot ze te zeggen en ze keek een beetje verlegen zijn kant op. Ze meende het echt. Menig mens die ze kende was allang vertrokken! "Ik waardeer je aardigheid.. en uh- ook al ken ik je nog niet echt.. en jij mij niet.. heb je een holo caster?" Oh dat kwam er heel intelligent uit. Van de hak op de tak over gaan op zoiets was wel erg random.. het werkte wel om haar onrustige geest een beetje af te leiden. 

Nala nam zijn voorstel met beide handen gretig aan. Nou kijk, dit was het moment dat zij ook eens wat wist. Enkele keren in haar leven was ze in Aquacorde geweest en ze wist dus ook af van een klein winkeltje die electronica verkocht. Holocasters waren daar onderdeel van. Nu Nala eens goed keek besefte ze dat ze zelfs al in de juiste straat stonden. Nog beter. Blij om even aan iets totaal anders te denken zette ze enkele stappen naar rechts en gebaarde ze met haar hoofd dat ze hem moest volgen. "Die verkopen ze hier inderdaad ook, volg mij maar ik weet de weg" verzekerde Nala hem. Ondertussen dat ze in een driftig tempo naar het winkeltje op de hoek stapte was ze met haar niet gewonde hand in haar tas aan het rond zoeken naar haar eigen holocaster. Ze kon gelijk de winkelmedewerker vragen of hij naar de hare kon kijken. Op vijf gemiste oproepen na merkte ze ook dat hij af en toe haperde als ze hem aanzette en van tijd tot tijd uitviel. Wie weet kon hij er wat aan doen. Helaas was Nala een beetje te driftig aan het focussen op haar weg naar de winkel en struikelde ze bijna over een tegel die een eindje omhoogstak. Ze wist haar evenwicht terug te vinden en niet een gênante val te maken maar haar holocaster vloog nu wel uit haar hand. Hij landde op de straat met een knal. Vanaf haar plek op de stoep kon ze geen barsten zien. "Oh- gelukkig hij is niet-" De holocaster maakte bruut contact met het wiel van een auto die over de weg reed. ..stuk.. Van de holocaster zelf was weinig over. Met haar lippen getrokken tot een rechte lijn keek ze naar de scherven. Heel droog wendde ze zich tot Kenneth en mompelde ze "Raad eens wie een nieuwe holocaster gaat kopen vandaag?" Ze richtte haar hand sarcastisch omhoog en zuchtte diep. Fijn, dat kon er ook nog wel bij. Wat ze ooit fout had gedaan in haar leven dat Arceus haar vandaag zo strafte wist Nala niet. Lang er over inzitten wilde ze ook niet dus liet ze de scherven voor wat het was en liep ze door naar het winkeltje. Ach ja, op zijn minst had ze nu een excuus om haar ouders nog iets langer niet te beantwoorden via het holocaster network.