Hij zat op de voorste rij bij een openlucht concert in Sootopolis City. Het was heel sfeervol. Het was namelijk avond en de stad was prachtig verlicht. En dat het licht een mooi effect kreeg door het water waar de stad midden in zat. Hij was heel blij dat hij gekomen was. Maar niet alleen door de sfeer hoor. Eigenlijk ging het hem meer om de muziek. Vandaar dat hij er ook voor had gezorgd dat hij op de eerste rij zat. Hij wilde het extra goed kunnen horen allemaal. Hij was er ook blij mee dat er een bewuste keuze was gemaakt om niet met geluidsboxen of versterkers te werken. Op deze manier waren de authentieke klanken van alle instrumenten goed te horen. Daar kon hij echt van genieten. Toevallig kwam het orkest net bij [url= https://www.youtube.com/watch?v=rNeuVVhy5iQ] Mozart’s Piano Concerto In E Flat, K. 482; 3rd Movement [/url]. Dit was een van zijn meest favoriete stukken aller tijden. Met zijn hand bewoog hij mee met de muziek. Zijn ogen gesloten. Hij wist niet veel van dirigeren, maar hij kon wel op zijn eigen manier met de muziek mee gaan. Spelen kon hij het immers wel. Maar bij dit soort stukken niet. Ofja, misschien enkel de stukken op piano. Hij kon niet zo maar ineens alle instrumenten tegelijker tijd spelen. Laat staan leren hoe hij ze moet bespelen. En deze twee laatste dingen vond hij eigenlijk erg jammer. Soms droomde hij er van dat hij een instrument had dat hij kon bespelen, dat het equivalent was van een heel orkest. Maar dit zou natuurlijk nooit werkelijkheid worden. Zo werkte muziek niet. En dat vond hij er ergens dan ook wel weer mooi aan. Heel veel solo stukken zijn mooi, maar er gaat niets boven een collectief dat tesamen een mooi stuk muziek wilt neerzetten. Dit liet wederom zien dat er mooie dingen gebeuren als mensen samen werken. Hij moest meteen denken aan het idee dat hij ooit eens aan Otis had voorgesteld. Gewoon samen een band beginnen. Maar dan wel met nog wat andere mensen. Hij was zelf niet zo dol op duo’s. Hij wilde eigenlijk meteen zijn holo caster pakken om het nog een keer aan hem te vragen, maar toen realiseerde hij zich weer dat hij bij een concert was. Dit effect had Mozart wel eens vaker op hem. De muziek was zo perfect en gepolijst dat het zich in je gedachten ging weven. En uiteindelijk werd het deel van je. Hij kreeg ook altijd een buiten existentieel gevoel wanneer de muziek van Mozart tot een einde kwam. Maar goed, hij besloot dus om gewoon rustig verder te luisteren. En binnen de kortste keren zat hij weer met zijn ogen gesloten en zijn hand mee bewegend. Het was echt prachtig. Maar iets anders had hij ook niet verwacht. Het was een enorm gerenomeerd en bekend orkest dat speelde. Daarnaast vermoedde hij ook dat de manier waarop Sootopolis geplaatst was ook meehielp in de akoestiek. Ja dat was het vast wel.
Zijn rust moment kwam echter tot een einde toen er opeens een gil van een vrouw klonk ergens in het midden van het publiek. Hij keek om maar kon niet goed zien wat er aan de hand was. Maar het orkest speelde gewoon door, dus hij vermoedde dat er niet veel aan de hand kon zijn. Het orkest ging nog voor ongeveer dertig seconden door voordat ze stopte. Alle leden van het orkest keken het publiek in. Jean-Pierre draaide zich toch maar weer eens om. Hij kon nog steeds niets zien. Een vrouw in een pak liep het podium op en zei: “Wij verzoeken u allen om kalm te blijven. We hebben vernomen dat er een ongeval is gebeurd. Onze medewerkers zullen u begeleiden bij het verlaten van de locatie. Wij wensen uw volle medewerking.” Het geroezemoes dat al eerder was ontstaan werd luider. Jean-Pierre zag mensen met handen op hun monden, mensen met droevige gezichten, walgende gezichten en mensen met verwarde uitdrukkingen. Wat kon er in Picasso’s naam nou gebeurd zijn? Hij stond op in een poging beter te kunnen zien wat er was gebeurd. Maar net op dat moment stonden de meeste andere mensen ook op en kon hij er nog steeds niets van zien. Hij zuchtte teleurgesteld. Vervolgens wenkte een medewerker hem naar zich toe en de andere mensen die bij hem in de rij zaten. Eigenlijk wilde hij niet mee. Zijn nieuwsgierigheid was heel sterk op het moment. Maar goed, ze hadden het vriendelijk gevraagd, dus hij deed dan toch maar wat ze wilden. Toen hij eenmaal bij de medewerker was vroeg hij: “Kunt u mij misschien vertellen wat er aan de hand is. Ik voel me erg ongemakkelijk door het feit dat ik niets weet.” De man keek heen en weer om er zeker van te zijn dat niet al te veel mensen zouden meekrijgen wat hij ging zeggen. Het zou niet per se erg zijn als iedereen het wist, maar de kans op paniek was te groot om het risico te nemen. “We hebben vernomen dat er een man uit het publiek onwel is geworden.” Jean-Pierre vertrouwde de manier waarop de medewerker ‘onwel’ zei niet. Hij vermoedde dat er toch wel iets meer aan de hand was. Niemand reageerd zo extreem op iemand die onwel wordt. Zelfs dit soort publiek niet.
Uiteindelijk was hij dan toch maar mee gelopen. Politiewagens werden rondom de locatie geparkeerd en er was zelfs een ambulance aanwezig. Deze feiten bevestigde verder alleen maar zijn vermoedens. Hier zat een luchtje aan. Maar goed, nu dat er niemand meer echt op hem aan het letten was kon hij zijn eigen onderzoek voort zetten. Zijn eerste beslissing was dat hij in de richting van de ambulance zou gaan. Als hij kon zien wat er met de man was gebeurd, dan kon hij wellicht beter begrijpen wat er überhaupt was gebeurd. Hij verplaatste zich zo onopvallend mogelijk naar de ambulance toe. Hij kon natuurlijk niet helemaal naast de ambulance komen, want de locatie was ondertussen afgezet met hekken. En toen hij kortbij genoeg kwam schrok hij en zijn handen vlogen naar zijn mond.
[Open]
