For the first time ever

"Dante is in orde," mompelde Lizzy terwijl ze de Riolu snel bekeek. "Ik denk dat ze gewoon wat aandacht wil." Dante was zo onverwoestbaar, de kracht die ze had was onvoorstelbaar. Riolu's stonden niet bekend als zwakke pokémon, en deze was van een of andere prijswinnende fokkerij. Moest wel goed komen. "Maar wat is er precies gebeurd?" vroeg Lizzy met haar armen over elkaar geslagen aan haar vriendin. Waren ze niet van plan geweest geen drama te hebben? "Moet je die niet laten terug keren?" vroeg ze daarna met een gebaar naar de manbel, als ie weer ontsnapte.. naja, weg is weg, op welke manier het gebeurde maakte haar eigenlijk niet zoveel uit. Ze zouden het zo wel in de Wonder Trade ding stoppen en dan zou Jane een prachtige.. onbekende pokémon krijgen. En hopelijk geen Stunfisk.

Er werd geantwoord dat de Riolu het waarschijnlijk meer voor de aandacht deed, en Jane kon het niet laten om even te grinniken. "Doortrapt." Ze schoof wat naar voren over de vloer zodat ze met haar hand de ruimte tussen haar en de Pokémon kon overbruggen om haar een aai te geven. Voor de mensen die haar nu al een tijdje aankeken omdat ze in het midden van de ruimte op de vloer zat, had ze geen oog. Wel besloot ze uiteindelijk om op te staan, want anders kwamen ze nooit verder. De roodharige keek op toen de stem van haar vriendin opklonk. "De pokéball schoot opeens open en—" Jane maakte een handgebaar dat het beste te beschrijven viel met '??' "—toen rende ik hier rond, en de rest weet je." De volgende opmerking van de zwartharige liet een schaapachtig glimlachje op Jane's gezicht verschijnen. "Good call," sprak ze terwijl ze Manbels pokéball tevoorschijn haalde en hem terug liet keren, ondanks de protesterende geluiden die hij liet horen. Zijn recht om iets in te brengen had hij een tijd geleden verloren.

Lizzy gaf haar pokémon een aai over haar kop en keek haar vriendin aan. "De rest weet ik," mompelde ze, of dat dacht ze in elk geval. Helemaal zeker kon ze niet zijn, ze hadden het over Jane hier! Nadat de protesterende manbel terug was in zijn pokéball keek Lizzy zoekend om zich heen, waar was de Wonder Trade machine? "Waar moeten we heen?" vroeg het meisje aan haar vriendin, Jane was hier langer geweest, en met haar geweldige detective skillz was het haar vast al gelukt het ding te vinden. Dante hopte van de ene poot op de andere en wachtte ongeduldig op haar trainer. De Riolu wilde de pokémon zo snel mogelijk weg hebben, ze wilde niet nog een keer een herhaling van wat er was gebeurd.

De roodharige draaide zich om en gebaarde naar de apparaten die in de hoek van de ruimte stonden. "Die kant op," sprak ze voordat ze zich in beweging zette. Eenmaal aangekomen bij de machine werd de pokéball in de houder gedaan voordat Jane een stapje opzij zette zodat ze haar vriendin en diens Pokémon aan kon kijken. "Wil één van jullie de eer om meneer Manbel naar zijn nieuwe eigenaar versturen?" Vroeg ze met een knikje naar de daarvoor bestemde knop. De gedachte dat het wezen binnenkort niet meer bij haar in de buurt zou zijn gaf haarzelf al genoeg voldoening, maar misschien gold dat niet voor Lizzle of Dante, dus waarom zou ze het niet aanbieden?

Lizzy volgde haar vriendin en bekeek de machine die haar werd getoond. Dit moest wel kloppen.. Op de vraag of een van hun twee de eer wilde om de pokémon weg te sturen schudde het meisje haar hoofd. Dante sprong echter enthousiast op en neer en wilde heel, heel erg duidelijk de eer hebben. De Riolu keek Jane hoopvol aan en piepte opgewonden. Ze wilde wat dit ook was graag doen als dat betekende dat ze van de bel af kwamen. Nieuwsgierig liep de pokémon dichterbij de machine en raakte het voorzichtig aan. Toen er niks gebeurde, het ontplofte niet of zo, draaide ze haar kop om de roodharige aan te kijken. En nu? Afwachtend staarde de vosachtige pokémon naar de oudere trainer. Ze wilde dat er iets gebeurde, nu!

Haar vriendin voelde er weinig voor, maar Dante liet duidelijk blijken dat zij wel interesse had. Jane grinnikte even. "Oké, ga je gang." Met een glimlach op haar gelaat keek ze toe hoe de Riolu naar de machine toe stapte en het metaal aanraakte. Dat was.. Niet helemaal was Jane aangeduid had toen ze in de richting van de machine knikte, maar oké. De blik die het wezentje haar vervolgens schonk, deed haar lachen. "Goed geprobeerd," grinnikte ze, terwijl ze door haar knieën zakte en haar armen uitstak om de Riolu op te tillen, zodat ze haar voor de knop kon houden. "Maar als je daar op drukt, gebeurt er denk ik wat meer." Terwijl ze de Pokémon op haar plek hield, draaide ze haar hoofd naar Lizzle. "Heb je trouwens zin om zo iets te eten te halen? Ik rammel." Eten ging er altijd wel in bij de roodharige – niet voor niets stond ze het record 'meeste nachos gegeten' van haar vriendengroep in Hoenn op haar naam – maar nu maakte haar maag zelfs instemmende geluiden.

Dante keek Jane met een schuine kop niet-begrijpend aan en liet zich optillen. Gefascineerd keek de Riolu naar de knop die ze moest indrukken. Voorzichtig duwde de blauwe pokémon op het ding en liet een verraste piep horen toen de machine begon te zoemen. De pokéball werd opgezogen en even gebeurde er niks. Toen viel een andere pokéball in de ervoor bestemde houder en viel de machine weer stil. Wooow, Dante staarde verbijsterd naar het ding. Was dit echt mogelijk?! "Sure, ik heb ook wel zin in iets," reageerde Lizzy op haar vriendin. Wat te eten zoeken klonk zo slecht niet. "Heb je iets in gedachten?" Jane was de voedsel.. expert..? Zij zou vast wel iets kunnen verzinnen, hoe creatief het ook was. "Of wil je gewoon wat rond kijken op de markt?" Ze hadden vast wel lekkere dingen op de markt. Gezond? Nee, maar waarom altijd de 'juiste' dingen eten, pizza was ook lekker..

Ze had verwacht dat een jong, klein wezen als de Riolu minder zwaar zou zijn. Dat klopte niet, zo bleek. Het gewicht van de vosachtige pokémon verraste Jane, maar een paar extra onverwachte kilos optillen was voor haar nauwelijks een probleem. Een gezoem was achter haar te horen en duidde aan dat de machine in werking gezet was. Jane's aandacht was nu echter even bij Lizzle, waarmee ze een belangrijke kwestie besprak. De kwestie van eten. "Cool," grijnsde de roodharige voordat er een nadenkende frons op haar gelaat verscheen. Waar had ze zin in? "Ik voel wel wat voor nachos," antwoordde ze uiteindelijk op ernstige toon. De gedachte aan de speciale chips had haar smaakpapillen geprikkeld. Gerechten die verbonden waren aan goede herinneringen smaakten altijd beter, niet? "We kunnen altijd langs een aantal kraampjes lopen, though, misschien komt er nog wel iets beters voorbij." Of, y'know, ze konden meer halen dan alleen nachos. Jane stond open voor alles, zolang ze binnenkort maar voedsel in handen kreeg.

"Wanneer voel je niet iets voor nachos?" vroeg Lizzy grinnikend, maar de keuze verraste haar niet. Jane vond de dingen lekker en het verbaasde haar niet dat ze ergens bovenaan haar lijst stonden. "Is goed, ik weet zeker dat Dante wel een goede neus heeft voor dat soort dingen," reageerde ze met een blik op de blauwe pokémon. In sommige vlakken waren de Riolu en roodharige angstaanjagend hetzelfde, zoals eten. Al was Dante's eetlust afgezwakt over de jaren en die van Jane.. niet. Maar eten was nog steeds heel belangrijk! "Is dit ding klaar?" vroeg Lizzy nadat de machine was opgehouden met geluid maken. Het leek klaar te zijn.. als het klaar was konden ze eten halen! Nachos of zo iets.

Een goede vraag werd gesteld door Lizzle. Wanneer voelde ze eigenlijk niets voor nacho's? Jane fronste. "Nooit," besloot ze met een grijnsje. Zo goed als al het eten ging er bij haar altijd wel in, al waren er altijd een aantal gerecht waar ze nog meer naar uitkeek, waaronder nacho's. Dante zou een goede neus hebben voor eten, werd er vervolgens gezegd. De roodharige lachte, waarna ze met een schuine blik op de Riolu grijnsde: "Daar twijfel ik niet over." Dat de Riolu ook van eten hield, was geen geheim.
Elizabeths vraag liet Jane's aandacht weer naar de trademachine gaan. Het ding was gestopt met geluid maken en er lag een pokéball in de houder die er net iets anders uitzag dan die van de Manbel. Jane pakte de capsule op en draaide zich weer naar Lizzle. "Oké, laten we gaan." Ze was op zich wel benieuwd naar wat te gekregen had, maar haar honger was sterker.

Lizzy keek even naar de nieuwe pokémon, maar Jane was niet van plan te zien wat ze voor haar prachtige bel had gekregen. "Waarheen?" vroeg Lizzy toen werd aangegeven dat ze konden gaan. Dante leek het te weten, want de Riolu trappelde opgewonden op haar pootjes en rende richting uitgang pokécenter. Daar bleef ze staan en wees hyper naar buiten. Op. Naar. ETEN! Lizzy keek naar haar roodharige vriendin. "Wil je.. Dante volgen?" vroeg ze onzeker. Ook al was zij degene geweest die had gezegd dat Dante een neus voor dit soort dingen had.. de Riolu had ook een neus voor problemen.

De roodharige wilde al op een dramatische manier naar de uitgang van het Pokécenter wijzen en 'NAAR DE VRIJHEID!' roepen, maar op dat moment spurtte Dante met het enthousiasme dat Jane ook voelde al naar de uitgang. Ze kon het niet laten te lachen. "Ik denk dat Dante mijn spirit animal is," sprak Jane zo serieus mogelijk, wat niet bepaald lukte omdat er een grote grijns op haar gelaat stond. De vraag of ze Dante achterna zouden gaan, volgde al snel. "Ja, prima." Jane's blik ging naar de Riolu, die bij de deur stilgehouden had en enthousiast naar buiten wees, en niet veel later volgden haar voeten.

"Daar twijfel ik niet aan," grinnikte Lizzy. De twee hadden best veel gemeen. Een liefde voor eten, talent voor sport, een neus voor rare situaties. Perfecte match. En dus konden ze Dante gaan volgen. Lizzy begon achter haar Riolu aan te lopen. Dante trippelde naar voren zodra ze de rest haar zag volgen en keek om zich heen. Waar gingen ze heen..? Ze snuffelde op zoek naar snacks en vond.. ze wist niet echt wat het was, maar het rook lekker. De Riolu trippelde richting geur en keek onderweg terug om te zien of ze nog werd gevolgd. Het laatste wat ze wilde was haar trainer kwijt raken. Alweer.

De grijns van de roodharige werd schever en mogelijk iets breder toen Lizzle zei daar niet aan te twijfelen. "Y'know, ik denk dat Kiki best die van jou zou kunnen zijn. Zij is ook vaak verlegen en schattig," sprak Jane vervolgens bedachtzaam, haar blik even van Dante afhalend zodat ze de zwartharige aan kon kijken. De Riolu leek wel te weten waar ze heen moesten, en daarom stak Jane ontspannen haar handen in haar broekzakken en liet zich naar buiten leiden, de mensenmassa in. "Dus," begon ze na even stil geweest te zijn, "is er nog iets cools gebeurd in de tijd dat ik je niet gesproken heb?" Lizzle raakte dan niet zo snel in de problemen als zij – tenzij Dante daar iets over te zeggen had, that is – maar dat hoefde nog niet te betekenen dat ze nog niets spannends had meegemaakt.

"Wie is schattig?" vroeg Lizzy met een blik omhoog naar haar vriendin. Pfff, schattig. Wat was dat voor een omschrijving? Dante was 'schattig', Kiki was 'schattig', waarom werd zij er ook bij gegooid? Maar veel tijd om beledigd te zijn was er niet en het volgende moment volgden ze een Riolu. "Uhm," Lizzy dacht even na over de vraag. "Niet echt, mijn leven is niet erg abnormaal.. op het moment." Had ze nog rare dingen beleefd? Niet echt en dat wilde ze het liefst zo houden. "En jij?" kaatste ze de vraag terug naar haar vriendin. Jane had vast wel iets beleefd.