For the first time ever

"Meneer nog wel," grinnikte Lizzy nadat Jane tegen de reactieloze pokémon had gepraat. Nadat het meisje de wonder trade had genoemd veerde haar vriendin op en reageerde dat ze er al van had gehoord. "Ik eh.. denk het," mompelde Lizzy toen Jane vroeg of ze wist wie Mandy was. Als ze het zich goed herinnerde was het een klasgenoot van de roodharige geweest, of ze vrienden waren wist ze niet meer, maar blijkbaar had ze een Stunfisk gekregen uit een wonder trade. "Dat zijn toch een soort vissen?" vroeg Lizzy terwijl ze een beeld van een Stunfisk probeerde te krijgen. Zoals Jane het zei moest het geen fraaie pokémon zijn, misschien was het een vieze, enge, slijmerige vis. Of iets in die richting. In elk geval had het Jane niet afgeschrikt en wilde ze het wel proberen. "Oké.." Lizzy keek even naar Dante, de Riolu was gaan zitten en keek wat verveeld om zich heen. "Maar dan moeten we naar een pokécenter, tenzij er nog iets is wat je dolgraag wil doen." In elk pokécenter was wel zo'n apparaat, ze moesten alleen naar die van Geosenge gaan. "Ik heb wel medelijden met wie meneer Manbel hier krijgt," grinnikte Lizzy met een blik op de emotieloze pokémon, arme, arme persoon.

Haar zwartharige vriendin dacht zich Mandy wel te, eh, herinneren. Niet dat het Jane tegen zou houden om haar verhaal te vertellen als Lizzle het niet had geweten, maar goed, het was mooi voor Mandy; ze zou herinnerd worden door één persoon meer. Goed gedaan, Mandy. Jane overwoog om even te klappen, maar besloot toch maar dat het niet nodig was. Mandy was niet echt iemand die haar geïnteresseerd had, waarmee ze vrienden had willen worden. Ze was een doorsnee persoon geweest en hoewel daar niet echt iets mis mee was, zocht Jane instinctief altijd het gezelschap op van mensen die ze.. Interessant vond. Mensen met een eigenschap of een achtergrondverhaal dat haar intrigeerde, of gewoon mensen die van zichzelf anders of apart waren. In ieder geval, Mandy was aardig geweest maar nooit echt meer dan dat, en daar hadden zowel Jane als zij vrede mee gehad.
"Dat zijn toch een soort vissen?" Werd er gevraagd, waardoor de gedachten van de roodharige teruggingen naar de Stunfisk die, in tegenstelling tot zijn Trainer, wel iets 'anders' had gehad. "Ja," begon Jane met een glimlachje aan haar antwoord. "Het zijn een soort platte, zandkleurige dingen met een geel vinnetje en grote bollen ogen," beschreef ze onder het maken van enkele ondersteunende handgebaren. "Niet moeders mooiste, in ieder geval," besloot ze haar verhaal met een grijnsje, waarna ze even een hand in haar haar stak om de rode lokken wat meer uit haar gezicht te verdrijven. Even schoot de vraag hoe het met Mandy's Stunfisk was door haar hoofd, maar het had haar aandacht niet echt omdat Elizabeth net weer wat gezegd had. Vervolgens keek ze even om zich heen, op zoek naar het rode dak dat ze inmiddels had geleerd de associëren met een zogenaamd 'Pokécenter'. "Nee, ik wil wondertraden, daarna kunnen we kijken of er hier nog iets te doen valt." antwoordde Jane, waarna ze lachte om de woorden van de zwartharige. "Misschien is het wel iemand die fan is van emotieloze, stilhangende Manbellen, wie weet." De wonderen waren de wereld nog niet uit, immers.

"Klinkt charmant," grinnikte Lizzy toen Jane klaar was met haar beschrijving van een Stunfisk. Het was zeker geen pokémon die ze wilde hebben. Toen de roodharige zei dat ze wilde Wonder Traden greep Elizabeth haar arm vast. "Laten we het pokécenter zoeken," zei ze met een vrolijke twinkeling in haar ogen. "Dante, zorg jij ervoor dat de Manbel mee gaat?" De Riolu reageerde met een vrolijke 'Rio' en zette stevig af. Dante deed een poging de pokémon te grijpen en mee te sleuren achter haar trainer aan. "Ik weet zeker dat de ontvanger dolblij zal zijn met zijn Cheriverse Manbel," grinnikte Lizzy hoofdschuddend, arme, arme ontvanger. Net als die Mandy zou die waarschijnlijk ook een trauma krijgen. Zoals die bel keek.. het staarde in je ziel. Dante kwam vrolijk achter haar trainer aan, haar rode sjaal wapperde achter de Riolu aan. In elk geval had de babypokémon het naar zijn zin. "Zie jij het pokécenter?" Door het festival was het redelijk druk, maar ergens moest het bekende rode dak toch wel zijn? Lizzy keek zoekend om zich heen, liet ondertussen ook de pols van Jane los, waar was het?

Er stond een grijnsje op haar gezicht toen Jane heftig knikte om de opmerking van de zwartharige. "He gets all the ladies," reageerde grappend. Tja, buiten zijn aparte gewoontes had de vis niets gehad dat Jane's aandacht echt getrokken had. Dat had geen enkele Pokémon, eigenlijk, totdat ze bedacht had dat ze op reis wilde gaan.
De roodharige zag de vrolijke twinkeling in Elizabeths ogen toen ze voorstelde om het Pokécenter te gaan zoeken en haar arm vastpakte. "Leid de weg," reageerde Jane met een geamuseerde glimlach, gezien ze het rode dak zelf nog niet gevonden had en dit voorstel haar net ietsjes beter lag dan dat toegeven. Dante werd de opdracht toevertrouwd om Manbel mee te krijgen. Erop vertrouwend dat de Riolu de doodstille Pokémon wel mee zou kunnen laten komen, liet Jane zich door haar vriendin meevoeren. Even keek ze nog achterom om te zien hoe het Dante verging, waardoor ze nog net zag hoe die omhoog sprong, maar al snel richtte ze haar blik weer voor zich.

Hij had geen flauw idee wat er allemaal aan de hand was. Het ene moment had hij veilig in zijn Pokéball gezeten, waar hij rustig voor zich uit kon staren en in alle stilte kon werken, en toen had hij ineens in het licht van de zon gekeken, met de drukte die vele zielen met zich meebrachten om hem heen, zielen die hun handen voor hem heen en weer zwaaiden en praatten in hun rare taaltje. Want begrijp, Doug was wel anders, dat gaf hij toe, maar niet op de manier waarop anderen hem leken te zien. Hij was niet dom of levenloos, hij was zich er juist van bewust dat de klok tikte en dat hij daarom simpelweg geen tijd had om te bewegen. Hij had wel betere dingen te doen. Toen hij uit de veiligheid van zijn Pokéball gehaald was, was Doug dan ook een moment overdonderd geweest. Hij zag het licht niet vaak, laat staan de zielen, maar daar had hij vrede mee gehad. Hij prefereerde immers het donker van zijn veilige thuis. Het was misschien krap, maar het was er rustig en perfect voor wat hij in zijn leven probeerde te bereiken. Maar goed, hij was dus overdonderd geweest, maar had zich al snel weer hersteld. Hij had geredeneerd dat hij geen tijd kon verspillen aan geschrokken zijn en het beste gewoon door kon werken aan zijn levenswerk, ook al moest dat nu in een minder geschikte omgeving.
Maar nu werd zijn werk alsnog onderbroken. De Pokémon die in het gezelschap van de twee zielen was geweest had zich onder hem gepositioneerd en sprong nu naar hem op, van plan hem vast te grijpen. Maar Doug wilde niet! Hij kon voelen dat, wanneer hij meeging, er iets slechts zou gebeuren. Iets wat zijn werk in de weg zou gaan zitten. En daarom moest hij in actie komen, zijn werk onderbreken. Hij wilde het niet, maar het kon niet anders. Als hij dit niet zou doen, zou hij zijn doel misschien nooit meer kunnen bereiken. Daarom kwam Doug -- die zijn eigen naam overigens zelf bedacht had, geïnspireerd op de laatste klanken die de vorige ziel die hem in zijn bezit had gehad, had uigesproken: 'doeg'-- voor de eerst in tijden in actie. Hij zweefde hoger het luchtruim in om de poten van de andere Pokémon te ontwijken en vuurde vervolgens een Confusion-aanval af. Hij wilde niet mee, hij weigerde resoluut!

"Ik weet zeker dat de ontvanger dolblij zal zijn met zijn Cheriverse Manbel." Jane trok haar honingkleurige ogen van een kraam suikerspinnen af en richtte ze op de zwartharige die haar pols nog steeds vasthield, maar waar de roodharige geen probleem mee had. "Echt wel. En anders heeft hij er maar mee te leven," antwoordde ze met een schouderophaal. Zo erg zou het vast niet zijn, leek haar. Misschien was steeds een andere eigenaar wel goede afwisseling, hield het alles fris. Vervolgens werd aan Jane gevraagd of ze het Pokécenter zag. De roodharige hief de hand die net losgelaten was en hield hem boven haar ogen tegen de zon. Vervolgens keek ze in het rond, maar ook deze keer zag ze het gebouw dat hun bestemming was niet. "Nog niet."

Dante sprong naar de pokémon, maar het ding wist te ontsnappen. Een vlammende pijn schoot vlak daarna door de kop van de Riolu, verward keek Dante om zich heen. Wie? Wat? Waar? Confused keek de babypokémon om zich heen, ze kon niet meer zien waar links was en waar rechts. En waar was de Manbel heen? 'Rioooo,' een klagerig geluid verliet de bek van de vosachtige, o nee, nu zouden ze boos op haar worden! Triest plofte de Riolu op de grond en begon zachtjes te janken, de confusion hielp ook niet mee, de pokémon was helemaal in de war. Lizzy was ondertussen nog steeds aan het zoeken naar het pokécenter. "Zie jij het pokécenter Dante?" vroeg ze hardop, toen er geen reactie kwam van de normaal zo enthousiaste Riolu keek het meisje zoekend om. "Jane, heb je Dante gezien?" met een vreemde klank in haar stem keek ze haar vriendin aan, waar was de babypokémon heen? Normaal zou ze op de voet volgen, maar misschien was er iets gebeurt? Bezorgd zocht Lizzy naar de rode sjaal van haar maatje, waar was ze?

Ha-ha, zijn verdedigingsmanoeuvres hadden effect! Bijna veranderde Doug zijn neutrale gezichtsuitdrukking naar een triomfantelijke. Bijna, totdat hij zich bedacht dat hij de energie die daarvoor nodig was niet kon missen. Zijn levensdoel ging immers nog steeds voor. Even bleef de Chimecho nog op zijn hoede naar zijn aanvaller kijken, maar zodra hij zich ervan vergewist had dat die voorlopig geen dreiging meer vormde, liet hij zich weer stil in de lucht hangen. Zijn blik werd wazig, de glimlach die altijd op zijn gezicht verscheen als hij werkte kwam tevoorschijn en Doug sloot zich af voor al het geluid, waaronder het klagerige geluid van zijn aanvaller, die nu tijdelijk onschadelijk gemaakt op de grond zat. Nu, terug naar wat belangrijk was..

Het Pokécenter, dat normaal gesproken zo in het zicht sprong, bleek zich zo goed onzichtbaar te kunnen maken als een ninja. Met haar handen in haar zij draaide Jane een rondje, ieder oranje detail in zich opnemend, maar òf het Pokécenter bevond zich gewoon niet in de buurt, òf de menigte was te druk om het gebouw te kunnen onderscheiden. Lizzle besloot de hulp van haar maatje in te schakelen. Goed idee, vond Jane, want misschien wist de Riolu wel iets dat zij niet wisten. Toen de roodharige echter geen enthousiast geluid hoorde, zoals ze eigenlijk verwacht had, trok ze haar blik van het oranje T-shirt van een voorbijganger en keek naar waar de vosharige Pokémon had horen te staan, namelijk aan de zijde van diens Trainer. Het enige wat ze daar echter zag was de grond. "Jane, heb je Dante gezien?" Jane fronste. "Nou, nee. Ze was toch teruggegaan om Manbel mee te kunnen nemen?" Waar bleef de Riolu? Een Pokémon die niet bewoog meekrijgen leek haar niet lang genoeg duren om nu nog weg te zijn. Wat betekende.. Jane draaide zich naar waar zij en Elizabeth vandaan waren gekomen, en kon de verbazing die in haar opkwam niet onderdrukken. What the..

Bezorgd keek Lizzy om zich heen, waar was Dante? Het ongemakkelijke gevoel dat er iets was gebeurd tussen de Riolu en de emotieloze manbel bekroop haar. "We moeten terug," vastbesloten begon Lizzy in de richting te lopen waar ze vandaan kwamen. Helaas moest ze blijven staan voor een hoestbui, ook dat nog, waarna ze weer doorliep. Naarmate ze dichterbij Dante kwam begon ze de ellende van haar pokémon te voelen. Met haar krachten liet de Riolu altijd weten hoe ze zich voelde en nu voelde ze zich rot. En dat was zacht uitgedrukt. Of Jane echt volgde wist Lizzy niet, maar de rode sjaal van Dante kwam in beeld en ze haastte zich naar de pokémon toe. Zachtjes jankend zat de Riolu op de grond, nog steeds confused door de Confusion. "Jane," Lizzy keek wat geschrokken om. "Dante zit hier, ze lijkt te zijn aangevallen en je manbel is weg." Wie het had gedaan was een mysterie, maar de babypokémon op de grond leek het niet te kunnen vertellen. Lizzy zuchtte en begon in haar tas te zoeken, ze ging iets doen wat ze al een eeuwigheid niet had gedaan. Het meisje haalde een Luxury Ball uit haar tas - ja, alleen het beste voor Lizzle. Lizzy liet haar verwarde pokémon terug keren, stopte de ball in haar tas en draaide zich om. "Waar zou je nieuwe aanwinst zijn?" Serieus keek ze Jane aan, was die rare bel echt tot zoiets in staat?

Gezien haar lengte kon Jane redelijk over de mensenmenigte heen kijken, en zag daardoor al wat Lizzle te wachten stond als ze bij haar Pokémon aangekomen zou zijn. Met een ongelovige blik in haar ogen volgde Jane de zwartharige, af en toe wat mensen lichtjes opzij duwend. Hoe.. Waarom.. Ze begreep er echt niets van. Ietwat afwezig schudde de roodharige haar hoofd toen het tweetal uiteindelijk bij een nogal verwarde Dante aangekomen waren, waarna ze met een fronsje de geschrokken blik van Elizabeth beantwoordde. Dit moest uitgezocht worden, en snel. Terwijl haar vriendin in de weer was met haar tas, scande Jane voor de zoveelste keer de omgeving, dit keer niet op zoek naar het Pokécenter, maar naar de plotseling verdwenen bel. Ze kon niet helemaal geloven dat het ding, na de hele tijd stil gehangen te hebben en nergens op te hebben gereageerd, nu uit het niets zoek was geraakt. Bovendien was hij, tot Jane's ongenoegen, nergens te bekennen; het leek alsof het wezen in het niets opgelost was. "Ik heb geen flauw idee," antwoordde Jane dan ook naar waarheid op Lizzle's vraag, waarbij ze even aan haar achterhoofd krabde. Haar blik ging van het festivalterrein naar de zwartharige. "Is Dante een beetje in orde?"

"Dante is oké," mompelde Lizzy. "Ze is gewoon niet gewend aan vechten, dus die klap kwam wat harder aan dan normaal." De Riolu was zeker geen vechtpokémon - oké, ja officieel wel, maar dat is het punt niet. Dante was echt een huisdier, ze vocht niet en was nogal kinderachtig. Er moest wel verandering in komen, nu ze weg uit het veilige huis waren moest er iemand kunnen verdedigen. "Ik laat haar wel checken in het pokécenter, maar we moeten eerst dat ding vinden," Lizzy keek zoekend om zich heen. De pokémon kon zweven, dus het was waarschijnlijk dat ie ergens in de lucht bevond. Om random mensen te vragen leek haar ook niks, maar misschien was er wel een klacht van iemand die een rare pokémon had gezien. Misschien deed dat ding nog zoiets als dit, dan zou het zoeken een stuk makkelijker zijn. "Waar zoeken we eerst?" Lizzy keek naar Jane, die was groter en het was haar pokémon. Let the search begin!

Er werd gemompeld dat de Riolu in orde was, waarop Jane even opgelucht glimlachte. Ze kende Dante al langer dan haar eigen Pokémon en ze kon het dan ook niet laten bezorgd om haar te zijn. Wat dat betekende voor Manbel, die waarschijnlijk iets te maken had met dat Dante in een niet al te beste conditie was, was niets goeds. Als Jane nog iets positiefs had kunnen bedenken aan het ding, dan waren die voordelen nu weggevaagd. Vijanden van haar vrienden waren ook vijanden van de roodharige, al was dat misschien iets te overdreven in deze situatie.
Toen Lizzle vertelde dat Dante niet gewend was aan trainen en de klap daarom zwaarder aan was gekomen voor haar, keek Jane de zwartharige ernstig aan. "Je moet echt eens met haar gaan trainen," sprak ze op serieuze toon, waarna ze al veel minder serieus vervolgde: "Straks haalt Kiki haar nog in, en dat zegt wat." Ja, Jane mocht dan niet veel verstand hebben van het trainer-zijn maar dat Kiki zwak was, wist ze wel. Het maakte haar niet al te veel uit, though, zolang zij en het wezentje met elkaar overweg konden, was er wat Jane betrof niets aan de hand.
Haar aandacht weer werd gefocust op haar nieuw verworven Pokémon toen Lizzle sprak dat ze hem eerst moesten vinden voordat ze naar het Pokécenter konden. "Goed idee," beaamde de roodharige, waarna ze haar blik weer rond liet glijden. "Wat dacht je van een hoog punt opzoeken?" Opperde ze na even nagedacht te hebben over de vraag die haar vriendin gesteld had. "Dan hebben we een beter uitzicht over het hele terrein."

"Ik heb nog steeds geen idee wie Kiki is, maar oké, we gaan ons best doen," reageerde Lizzy droogjes op haar vriendin. Jane had nog steeds niet de moeite genomen om over deze 'Kiki' te praten of ze voor te stellen. Ze ging er maar van uit dat het de pokémon van de roodharige was, want anders zou het een beetje raar worden.. al had ze al heel wat rare dingen gezien. Dat kreeg je als je een pokémon zoals Dante had. Maar het zou Dante vast lukken sterker te worden.. uiteindelijk.. een keer.. Ja, vast wel! Jane stelde voor een hoger punt op te zoeken, om een beter uitzicht te hebben over het veld. "Klinkt als een plan," knikte Lizzy en ze keek om zich heen. "Ehm.. zie jij ergens een hogere plek?" Ze was een beetje klein en kon niet echt over de mensenmassa heen kijken. Jane had in elk geval het voordeel dat ze lang was.. Lizzy zuchtte en onderdrukte een hoest, aan ziek worden had ze niks. Nu moesten ze die rare manbel vinden en dat ding in de Wonder Trade stoppen. Revenge!!! Of zo iets.. neh, ze was geen haatdragend persoon. Maar wel de Wonder Trade, dat was nodig!

"Dat zal je nog wel zien," grijnsde Jane mysterieus. Ja, ze vond het veel te leuk te om de zwartharige te plagen met wat ze niet wist. Normaal gesproken was Lizzle namelijk te slimme van de twee en dit was voor Jane wel eens een prettige verandering.
Niet lang daarna werd er met haar plan ingestemd, waarop ze even om zich heen keek. "Eens kijken," mompelde ze peinzend. Op een van de tenten klimmen die de kraampjes overdekten leek haar geen goed idee; hoogstwaarschijnlijk zouden de dingen doorzakken, en daarbij zou het vast niet hoog genoeg zijn.. Maar wacht eens! Een opgewekte grijns verscheen op haar gezicht. "Ik heb al iets!" In een vloeiende beweging greep Jane de pols van haar vriendin vast en begon zich door de menigte te werken. Oh, ze had altijd al eens in zo'n ding willen klimmen..

"Oké.." Lizzy wierp een niet-begrijpende blik op haar vriendin, uiteindelijk zou ze er wel achter komen wie deze 'Kiek' was. Ze besloot er verder niet op in te gaan, Jane kon een raadsel zijn voor de vijftienjarige. Toen haar pols werd vastgegrepen kon Lizzy alleen een verraste 'Wah' uitbrengen. "Wat ben je van plan?" vroeg het meisje op haar hoede. Het was niet dat ze geen vertrouwen had in haar vriendin, maar soms.. Jane's oplossingen waren dan meestal niet de veiligste oplossingen, zeker niet voor een onsportief iemand als zij. Zoekend keek Lizzy om zich heen, waar ze naar zocht wist ze niet, maar het was vast iets gevaarlijks.

De grijns kwam niet meer van haar gezicht af. Yep, Jane had iets gevonden wat ze wilde doen, en nu ging ze er ook voor. Toen Lizzle vroeg wat ze van plan was, liet de roodharige een lach horen die het hield tussen die van een evil genius en een enthousiaste giechel. "Een hoger punt opzoeken," antwoordde ze op onschuldige toon, "en jij gaat mee." Ja, Lizzle mocht meeklimmen, of ze het er nu mee eens was of niet. De zwartharige mocht ook wel eens beweging krijgen, dat zou haar vast goed doen. "Denk maar eens: welke hoge dingen zie je hier in de omgeving?" Inmiddels kwam hetgene waar Jane naar op weg was geweest steeds dichterbij en verwijdde haar enthousiaste grijns zich steeds ietsjes meer. Dit werd leuk.

Voor de roodharige, in ieder geval.