For the first time ever

Toen Jane moest lachen werd Lizzy pas echt bezorgd, het antwoord wat daarna kwam hielp niet. "Een hoger punt zoeken?" herhaalde ze verward. Wat bedoelde de roodharige met een hoger punt zoeken? "Ehm.." Lizzy keek om zich heen, wat waren hoge dingen in de omgeving. Er waren huisjes, veel tenten en.. palen? "Ik snap niet wat je bedoelt," mompelde het meisje. Ze had echt geen idee wat haar vriendin van plan was. Jane leek er in elk geval veel plezier in te hebben, want de grijns zat vastgeplakt aan haar gezicht.

"Yep," antwoordde Jane simpelweg, ondeugende glinsteringen in haar honingkleurige ogen. Oh man, Lizzle's bezorgdheid maakte het eigenlijk nog tien keer beter. Bijna waren ze er. Jane telde de meters af terwijl ze mensen met de elleboog van haar arm die ze niet gebruikt om Lizzle mee te sleuren, mensen aan de kant porde. Toen de zwartharige opmerkte dat ze geen idee had wat Jane bedoelde, grinnikte de roodharige even. "Echt niet?" Vroeg de roodharige, met een grijns op haar gelaat een blik over haar schouder werpend zodat ze Lizzle aan kon kijken. "Ook niet als je zeg maar.." Haar blik ging naar voren, waar de lichtmast die 's avonds het festivalterrein belichtte steeds dichterbij kwam. "Voor je kijkt?" Jane schoof nog een laatste voorbijganger wat opzij en liet ook Elizabeth's pols los. Met haar handen in haar zij ging ze onderaan de ijzeren paal staan en keek langs de dunne, metalen spijlen die voor voet- en handensteun moesten zorgen omhoog. Aw yiss.

"Voor me kijken?" Lizzy keek naar voren, al begreep ze er niet bijzonder veel van. Voor hun was alleen een mensenmassa en een grote paal met- oh.. "Nee," het meisje keek haar vriendin verbijsterd aan. "Ik ga niet in een paal klimmen, dat is hartstikke gevaarlijk!" Jane stond al bij de paal en leek te bedenken hoe ze in het ding wilde klimmen. Lizzy ging er naast staan en keek naar boven. "Jane.. dat word nog eens je dood," zei ze tegen de roodharige. Het ging Jane waarschijnlijk niet tegenhouden want ze was niet iemand die logisch nadacht. Of naar anderen luisterde.

Nee? "Ja!" Met een vrolijke grijns draaide Jane zich naar haar zwartharige vriendin. "Aw, kom op," reageerde ze vervolgens met iets van teleurstelling in haar stem. "Zoiets moet je toch proberen als je de kans krijgt? Ik ga wel eerst!" Binnen enkele seconden stond Jane weer onderaan de lichtmast, haar hand naar boven uitgestrekt en losjes maar toch stevig om een spijl geklemd, haar ene voet al in de lucht om op het onderste ijzeren staafje te gaan staan. "Jane.. dat word nog eens je dood." De roodharige liet haar hand weer naast haar zij vallen en was binnen een paar stappen bij haar vriendin. Met haar handen op diens schouders en een grote glimlach op haar gezicht keek ze op haar neer. "Nee, dit kan ik. En jij ook, Lizzle. Als je niet wilt, dan zal ik je het niet aandoen –" even terug had ze zich misschien nog voorgenomen om haar te dwingen, maar nu drong het tot Jane door dat ze dat haar vriendin ook weer niet aan wilde doen. Ze zou het jammer vinden, dat wel. "–, maar probeer het dan tenminste even uit." Na die woorden uitgesproken te hebben draaide de roodharige zich van Lizzle af en zette zich weer klaar voor de lichtmast. "Ik zie je boven!"

"Maar.." Lizzy keek vermoeid naar Jane. "Ik kan niet klimmen.. in een paal." Jane was echter al begonnen en was al een heel stuk hoger dan het meisje. Twijfelend liet Lizzy haar handen over de ijzeren uitsteeksels van de paal gaan, doodeng was het. "I-Ik denk dat ik liever op de grond blijf staan," riep ze naar haar vriendin in de paal. "Ga niet helemaal naar de top, je bent geen Monferno. Straks val je." Hoewel Jane soms wel even sterk en lenig als een Monferno leek was ze er geen en als ze uit de paal viel zou ze nog eens wat kunnen breken. "Kom naar beneden.. alsjeblieft."

"Tuurlijk wel," reageerde Jane opgewekt. Haar schoenen die op de spijlen neerkwamen ontlokten een hol, metalig geluid aan de paal. "Als ik het kan, kan jij het ook." Toen ze zwartharige opmerkte dat ze liever op de grond wilde blijven, keek Jane even naar beneden om Lizzle aan te kunnen kijken. Ze schatte dat ze al op zo'n vijf meter hoogte zat, en dat ze ook nog datzelfde aantal meters te gaan had op weg naar de top. "Wat je wil, maar je mist wel wat, hoor." Vrolijke hervatte de roodharige de klim. Langzaam maar zeker naderde ze de top. Haar handen begonnen langzaam wat te zweten, maar daar merkte de roodharige niet echt iets van. Ze was te vrolijk en daardoor misschien ook net iets te roekeloos. Van beneden werd geroepen dat ze niet helemaal naar de top moest gaan. "Maar ik ben er nu al bijna!" En het was ook zo; nog zo'n tien handgrepen, en ze had de lichten bovenaan de ijzeren paal bereikt. "Als ik Manbel heb gevonden, promise."

"Vast," mompelde Lizzy toen Jane zei dat ze wat miste. In palen klimmen was niet iets wat ze zo graag wilde doen. Nee, ze zou liever in een warme kamer zitten.. met haar computer en Dante die wie weet wat deed. Jane trok haar aandacht weer door te zeggen dat ze er bijna was. "Oké," riep ze naar haar vriendin toe. "Maar als je er uit valt en je arm breekt heb ik je gewaarschuwd." Hopelijk zou de roodharige haar nieuwe pokémon vinden, dan konden ze het in de wonder trade stoppen!

De reactie van de zwartharige hoorde Jane niet meer, omdat ze voor een moment helemaal opging in het klimmen. Iets bemoeilijkte haar tocht; waar haar volgende handgreep zou moeten zitten, was alleen een stompje te zien. Tegen beter weten in probeerde Jane uit of ze genoeg grip had om verder te klimmen als ze met haar ene hand het kleine uitsteeksel vastgreep en haar andere om een normale spijl klemde, maar het was niet genoeg. Peinzend liet ze haar blik even over de paal gaan, waarna ze een arm om het ding sloeg en zich vastklemde, haar voeten stevig op de spijlen onder haar. In een snelle beweging sloeg ze haar andere hand uit en greep naar het volgende metalen staafje dat wel intact was. Met een grote grijns op haar gelaat trok Jane zich op en hervatte haar klim in een wat sneller tempo.
Nog zeven handgrepen te gaan, en Lizzle's stem klonk weer op. "Ja, mam," grinnikte de roodharige, "als je dan maar een ambulance regelt, kan ik wel met je gelijk leven." Niet dat ze dacht te vallen; Jane kende haar eigen kracht goed en wist dat ze dit aan moest kunnen.

"Deal," grinnikte Lizzy met haar blik op de klimmende roodharige. Jane was soms echt veel te roekeloos, dit soort dingen waren gevaarlijk! Oké, misschien was Jane er wel goed in. De oudere meid was sterker en alles, heel erg sportief. Maar het risico was er nog steeds! Lizzy zuchtte en keek even naar de fair, soms zou ze willen dat ze ook sterk was. Niet het ziekelijke meisje dat ze altijd al was geweest. Zij en Jane waren echt het compleet tegenovergestelde van elkaar. Jane was groot, sterk en sportief en zij was.. klein, zwak en.. misschien wel slim. Maar het het soort slim waarmee je de wereld aan kon, misschien was het beter als ze terug ging naar haar laptop. De 'echte' wereld was hard. "Ben je er al bijna?" Lizzy keek weer terug naar Jane, ze wilde dat haar vriendin zo snel mogelijk van het ding af kwam. Voor er echt ongelukken zouden gebeuren.

Er werd gegrinnikt dat het een deal was. "Mooi zo," lachte Jane tevreden terug. "Ik had niet anders van je verwacht, hoor!" Ja, ze vertrouwde Lizzle volledig. Ze verschilden dan misschien compleet van elkaar, Jane wist van haar vriendin dat die op haar beurt wist wat ze deed. Het meisje had een goed stel hersenen, een rechtvaardig hart en een fantastische smaak qua films (niet alleen omdat het dezelfde smaak was als die van Jane). Alleen als het ooit op spierkracht aan zou komen, deed Jane dingen liever zelf. Waarschijnlijk dacht Elizabeth daar hetzelfde over, bedacht de roodharige zich met een glimlach terwijl ze een volgende spijl vastgreep.
"Ben je er al bijna?" Met haar ene hand de allerhoogste spijl vasthoudend, stak Jane haar andere hand uit om de spotlight boven haar hoofd aan te kunnen raken. Did it! "Sterker nog," begon Jane terwijl ze haar blik naar beneden richtte en naar Lizzle zwaaide met de hand die net het licht aangeraakt had, "ik ben er al. Ben je trots op me?" Haar honingkleurige blik gleed naar het festivalterrein na het antwoord afgewacht te hebben. Nu, op zoek naar Meneer Manbel..

"Héél trots," reageerde Lizzy terwijl ze met haar ogen rolde. Ze richtte haar blik weer op Jane en hoopte dat ze snel weer verder konden. "Zie je hem al?" vroeg het meisje wat ongeduldig, ze wilde Dante eigenlijk zo snel mogelijk genezen in het pokécenter. Ook was er een klein publiek ontstaan rond de lantarenpaal waarin de roodharige klom. Lizzy had wat moeite om op haar plek te blijven staan omdat andere ook graag een goed beeld wouden hebben. Hopelijk viel Jane niet, anders liep ze nog het risico iemand te raken.

"Héél trots." Jane kon zich precies inbeelden hoe Elizabeth met haar ogen rolde. "Yaay!" Riep de roodharige terug naar beneden, proberend haar stem zo kinderlijk en vrolijk mogelijk laten klinken. Soms leek het wel of Lizzle de oudste was van hun tweeën, zij het omdat Jane zich expres of juist onbewust niet naar haar leeftijd gedroeg.
Lang hoefde ze niet te zoeken nu ze zich eenmaal hoog genoeg bevond om het gehele terrein te kunnen overzien. Al snel viel Jane's blik op een blauwe stip die enkele meters boven de rondstruinende menigte hing. "Daar!" Haar vinger wees even naar waar de Manbel zich bevond, waarna Jane zo snel mogelijk naar beneden begon te klimmen. Manbel was onvoorspelbaar, dat hadden ze wel gemerkt, en de roodharige wilde niet dat de Chimecho net weer verdwenen was als zij en Lizzle op de plek die ze net gezien had aangekomen waren. Ze hadden geen tijd te verliezen, bedacht ze zich terwijl ze haar tempo wat verhoogde en daarmee steeds roekelozer klom.

Lizzy schudde grinnikend haar hoofd bij het horen van de reactie van Jane, die moest achttien zijn, volwassen, en zo reageerde ze? Had ze eigenlijk ook niet anders verwacht. Een volgende kreet deed het meisje weer opkijken. "Daar!" Jane wees naar een plek in de verte, onmogelijk voor Lizzle om de manbel te zien. Terwijl de vijftienjarige een blik van de pokémon probeerde op te vangen was Jane aan haar roekeloze klim naar onder begonnen. Toen Lizzy weer naar boven keek zag ze het klimgedrag van haar vriendin. "Voorzichtig," riep ze naar boven, ze wilde niet dat de roodharige een val van een paar meter maakte. Dat zou nog steeds redelijk pijnlijk zijn.

Sneller, sneller, sneller. De dunne, ijzeren spijlen schoten haast aan haar voorbij terwijl Jane haar handen en voeten in een hoog tempo heen en weer bewoog. De aanmaning van Lizzle om voorzichtig te zijn, drong niet eens meer tot haar door. Ze hadden wel genoeg tijd aan aan Meneer Manbel besteed en bovendien had hij Dante ook nog eens pijn gedaan; als het aan Jane lag zat het ding nog binnen het komende half uur in de Wonder Trade. En dat zou niet lukken als het wezen besloot hoger te gaan zweven, of van plaats verwisselde zodat ze opnieuw uit moesten zoeken waar hij zich schuilhield, of misschien – wist Jane veel – teleporteerde naar de andere kant van de regio. Geen tijd te verliezen, dus.
Waar Jane in haar voornemen om zo snel mogelijk te zijn geen rekening mee hield, echter, was de missende spijl. Ze had inmiddels een ritme gevonden waarmee ze zich zo snel mogelijk voort kon bewegen, waar ze volledig in opging. Dat haar voet op een gegeven moment niets anders dan lucht raakte en door naar beneden schoot, kwam dan ook als een verassing. Er niet vanuit gaande dat dit zou gebeuren, had Jane haar ene hand al losgelaten, waardoor ze nu onder het slaken van een kleine gil haar balans verloor. Ze voelde als in slow motion hoe haar voeten in het luchtledige hingen en ze voor een moment naar beneden schoot..

"Kijk uit!" Riep, gilde bijna, Lizzy naar haar vriendin toen de viel. Dit was precies waarom ze wilde dat Jane voorzichtiger was, ander gebeurde er dingen zoals deze! Straks brak ze nog een been of zo! Dat was niet alleen vervelend voor Jane, een topsporter wilde geen dingen breken, maar ook voor haar. Dan zat zij met haar vriendin in het ziekenhuis en kwam vast Jane's vader op bezoek. En dan kon zij weer wegrennen, weg van haar voormalige bewaker. Lizzy klemde haar kiezen op elkaar en keek weer naar de roodharige, had Jane zich weer beter vast kunnen grijpen? Ze hoopte van wel, anders waren de gevolgen minder plezierig voor beiden.