For the first time ever

"Mm," deed Jane ietwat protesterend. Het echt als een belediging opvatten deed de roodharige niet aangezien ze heus wel wist dat Lizzle het eerder plagend dan gemeen bedoelde, maar toch kon haar trots het niet helemaal accepteren dat Elizabeth een poep-Pokémon al meteen bij haar vond passen. Toen de zwartharige opmerkte dat ze raar aangekeken zou worden als ze plots over uitwerpselen begon te praten, lachte Jane even, waarna ze met een grijns reageerde: "Geloof het of niet, maar het is al eens voorgekomen en de reactie was nog best mild." Voor zover zij zich dat kon herinneren, that is. Het was alweer een tijdje terug dat Jane de groenharige waarmee ze het gesprek gevoerd had ontmoet had en het zou daarom best kunnen dat ze haar reactie verkeerd onthouden had. In ieder geval steunden haar, mogelijk foute, herinneringen haar punt, en dat was voldoende voor Jane. Voor een moment gingen haar ogen naar haar omgeving, waarin ze een eindje verderop een oranje-achtig dak ontwaarde. Kort tikte Jane haar vriendin op de schouder voordat ze in de richting van het gebouw wees. "Is dat het?"

"Dan ontmoet je vast rare mensen," grinnikte Lizzy als reactie. "Maar niemand is ooit echt normaal," voegde ze er nadenkend aan toe. "Al ben jij echt raar." Grijnzend keek het meisje haar vriendin aan. Jane was raar, kon je niet ontkennen. Zij ook, maar daar wilde ze niet verder op ingaan. "Waar?" vroeg Lizzy toen de roodharige vroeg of dat het was. Pfff, dat ging lekker. Ze was echt niet groot genoeg om over deze mensenmassa heen te kijken. Ze was volgens maatstaven ook niet erg 'klein', maar vergeleken met Jane zeker wel. Jammer dat ze al bijna was uitgegroeid. "Ik kan het niet zien," zuchtte het meisje nadat ze een hopeloze poging had gedaan op haar tenen te staan. "Ziet het er uit als een pokécenter?" vroeg ze met haar blik omhoog naar haar vriendin. Jane was trainer genoeg om te weten wat een pokécenter was, toch?

"Het was een Ranger," reageerde Jane schouderophalend, waarna er een grijns op haar gezicht verscheen en ze sprak: "Of je die normaal kan noemen weet ik niet, though." De roodharige had weinig met de organisatie. Niet dat ze iets tegen de goeddoeners had, dat zeker niet, maar tot nu toe leken ze allemaal zo.. Stijfjes. Toen Lizzle sprak dat zij, Jane, heel raar was, stak het oudere meisje trots haar borst vooruit. "Als je dat maar weet," grijnsde ze terug. Anders zijn was niet iets waar je je voor hoefde te schamen, als je het haar vroeg. Uitzonderingen op de norm waren altijd leuker dan de standaard.
Net nadat ze haar zwartharige vriendin gevraagd had of het gebouw dat ze aanwees inderdaad een pokécenter was, realiseerde Jane zich dat Elizabeth het ding waarschijnlijk niet kon zien gezien haar lengte. Toen haar gevraagd werd of het eruitzag als een pokécenter, wierp Jane opnieuw een korte blik op het gebouw waarna ze Lizzle schaapachtig aankeek en vroeg: "Hoe ziet een pokécenter eruit?" Tot nu toe had ze geslapen in een tent en een hotel. Hoe het belangrijkste gebouw voor een trainer eruit moest zien, wist ze totaal niet. Iets anders kon je niet van haar verwachten.

"Je.. je.. wat?" Lizzy bleef bijna staan toen Jane vroeg hoe een pokécenter eruit zag. "Je hebt een pokécenter in Slateport, heb je er nooit op gelet?" bijna bleef ze staan in haar ongeloof over de roodharige. "Ik bedoel, wat dacht je te doen als Kiki gewond raakt of zo?" Lizzy keek haar vriendin ongelovig aan terwijl ze naging hoeveel mensen ze kende die niet wisten hoe een pokécenter eruit zag.. je had Jane.. en dan had je Dante.. en je had Jane.. Oké, niet echt een lange lijst. "Pokécenters zijn grote gebouwen met een rood dak en een pokéball teken erop," zuchtte het meisje, hierover piekeren ging niet helpen. "Heeft het een rood dak met een pokéball erop?" vragend keek Lizzy Jane aan, zelf kon ze nog steeds niks zien behalve erg veel mensen..

Eerst hield Jane haar ogen strak op het gebouw gericht omdat ze het niet uit het zicht wilde verliezen, maar toen ze merkte dat Lizzle gestopt was, wendde ze haar blik af en draaide ze zich vragend om naar de zwartharige. Oh. "Ooh," begon Jane, waarna ze even aan haar achterhoofd krabde en fronste. Was er een Pokécenter in Slateport? Moest ze Kiek naar een Pokécenter brengen als ze gewond raakte? Ze had geen flauw idee. "Ik ben past net een trainer, oké, daarvoor lette ik nooit op dat soort dingen," reageerde ze nog in een poging zichzelf te verdedigen voordat Elizabeth begon aan het beschrijven van een Pokécenter. Een laatste controlerende blik van Jane bevestigde dat ze het juiste gebouw gespot had, wat ze ook aan Lizzle liet weten. "Le's go!" Riep de roodharige vervolgens enthousiast, waarna ze zich een weg naar het pokécenter begon te banen. Bijna zouden ze van de Manbel af zijn.

"Maar.. maar," reageerde Lizzy verbijsterd op haar vriendin. "Dat is basis trainer kennis, hoe kun je dat niet weten?" Jane was.. echt uniek. Of het op een goede manier was moest Lizzy nog beslissen. "Ik bedoel-," fronsend keek ze naar de roodharige. "Laat ook maar." Het was nutteloos hier een gesprek over te beginnen aangezien het waarschijnlijk alleen maar in rondjes zou gaan. Jane riep opeens "Le's go!" en begon richting het pokécenter(?) te lopen. Lizzy volgde zo snel ze kon, haar vriendin maakte een weg en als ze niet snel volgde zou die zich weer sluiten. Langzaam werd het pokécenter zichtbaar voor haar ogen, in elk geval hadden ze dat gevonden. Op naar binnen!

Wat nonchalant haalde de roodharige haar schouders op. "I learn as I go," grijnsde ze simpelweg. Als het nodig was om meer te weten, zou ze het wel merken. Dat ze überhaupt een Pokémon in handen had gekregen, was meer toeval dan een bewuste beslissing geweest. Ze had geen enkel probleem met Kiki; ze waardeerde haar gezelschap en persoonlijkheid, zeker op momenten dat er niemand anders in de buurt was om mee om te gaan. Reizen was eenzamer dan ze gedacht had, en Jane was iemand die graag in gezelschap verkeerde.
Enkele minuten laten sloten de schuifdeuren van het pokécenter zich achter het tweetal, en zette Jane haar handen in haar zij terwijl ze de ruimte scande. "Goed, wat nu?" vroeg ze terwijl ze zich naar Lizzle omdraaide.

Zo dichtbij een facepalm kwam Lizzy normaal nooit, ze moest een serieus gesprek voeren met degene die zo slim was geweest Jane een pokémon te geven. Maar nu lagen haar prioriteiten ergens anders, Dante moest worden hersteld. "Ik breng Dante snel weg, ga jij kijken naar zo'n trade machine?" vroeg Lizzy toen ze binnen in het pokécenter waren. Ze wilde haar Riolu graag weer naast haar.. al vroeg ze zich af of het de situatie zou verbeteren. Waarschijnlijk niet, maar daarvoor was Dante hier niet. Ze was de rare sidekick die de problemen aantrok.. of zo. Lizzy keek kort naar Jane en vroeg zich af of het bij haar andersom was. Dat Jane de doof was en haar pokémon de rationele denker. Al leek Kiki niet de meest actieve pokémon.. naja, zij wilde haar eigen pokémon terug en hier onsamenhangende gedachte hebben ging niet helpen.

Misschien kon zij, Jane, alvast het apparaat zoeken waarmee je pokémon kon ruilen. Dat kon ze wel. Hopelijk. "Sure," bevestigde de roodharige dan ook. "Dan zie ik je zo!" Met Kiki nog steeds op haar hoofd draaide ze zich om en liep een willekeurige ruimte in. Gezeten op bankjes die tegen de muren aan stonden zaten mensen te wachten op dat ze hun pokémon terugkregen. Ergens in een hoek stonden een aantal machines, waar ze naartoe liep. Op goed geluk startte ze één van de metalen dingen op. De woorden 'Wonder Trade' verschenen op het scherm, met daaronder enkele toetsen. Met een grijns die half van trots was omdat ze meteen goed gegokt had, en half omdat ze nu eindelijk van de rare bel verlost was op haar gezicht, las Jane de instructies. Oké, eerst moest ze Manbel hebben en in de daarvoor bestemde houder zetten, waarna ze alleen maar op een knop zou hoeven te drukken. Jane diepte de pokéball van het ding op en stond op het punt hem in de houder te stoppen toen de capsule plots open schoot. De roodharige deinsde achteruit en zag met grote ogen hoe de Manbel materialiseerde en wegvluchtte van de machine. Oh nee. Dit accepteerde ze niet. Met uitroep die nog het meeste leek op een strijdkreet, spurtte Jane achter de pokémon aan. Waarom kwam dat ding alleen in beweging als het ongelegen kwam?

Lizzy liep naar de balie van het pokécenter en hoopte met heel haar hart dat dit niet vreselijk fout ging. Maar hopen was ook het enige wat ze kon doen. Eenmaal bij de balie gaf ze de oranje pokéball van haar Riolu aan een van de medewerkers. Aangezien Dante geen ernstige verwondingen had opgelopen kon de pokéball gewoon op een soort energie gevende machine worden gelegd en zo weer worden hersteld. Na enkele seconden werd het ding weer opgepakt en had ze haar genezen pokémon weer terug. Lizzy liep weg van de balie, om de rij niet op te houden, en liet haar maatje eruit. Dante verscheen voor haar voeten en schudde haar kop. De Riolu had nog nooit in zo'n pokécenter machine gelegen, dus het voelde vast raar. Maar ze was beter en daar ging het om. Vrolijk, alsof alles nooit was gebeurd, keek de blauwe pokémon haar trainer aan. "Laten we naar Jane gaan," glimlachte Lizzy tegen Dante. Bij het horen van de naam van de roodharige liet de Riolu een vrolijke kef horen. Terwijl ze richting de ruimte liepen met de Wonder Trade machines begon Lizzy steeds meer te hopen dat alles goed ging. In elk geval totdat ze door de deur liep en de manbel vrij rond vloog. Dante gaf ook een piep, ze was de pokémon nog niet vergeten.

Mukkin' Manbel. Als ze dat ding in handen kreeg, dan zou ze.. Zou ze.. Waarschijnlijk niet iets heel ernstigs doen aangezien ze zo snel mogelijk van het wezen af wilde komen en hem het liefste met een slam dunk in de trade machine gooide. Aangezien Jane van nature een goede sprinter was en deze eigenschap ook nog eens trainde, zou ze de meeste mensen en ook een aantal Pokémon met gemak in kunnen halen. Het probleem met Manbel was dat hij niet rende maar zweefde, wat inhield dat hij in tegenstelling tot Jane niet moe werd en daarom op volle snelheid door de ruimte kon blijven schieten. Knarsetandend spurtte de roodharige achter het ding aan, maar al haar trainingen konden niet voorkomen dat ze moe werd na een tijd rondgerend te hebben op haar hoogste snelheid. Ze wilde het niet, maar het haperen van haar ademhaling dwong haar om ietsjes vaart te minderen. De afstand tussen haar en de Manbel was daardoor ook te groot geworden voor Jane om alleen maar haar arm uit te hoeven strekken om het ding vast te kunnen grijpen. Shit.

Lizzy keek verbijsterd toe hoe Jane haar pokémon achtervolgde. Hoe? Eigenlijk zou ze niet meer verbaasd moeten zijn, maar er was altijd wel wat wat haar verraste. Dante keek omhoog naar haar trainer met een blik die zei 'nee'. De Riolu wilde niet nog een keer in aanraking komen met deze slechte invloed. En Lizzy wilde Dante niet vijf minuten nadat ze haar had gekregen weer terug brengen naar de balie. "Dante.. Quick Attack." Dat leek het enige wat de Riolu in dit geval kon doen. De blauwe pokémon knikte en schatte snel de afstand in tussen haar en de bel. Ze wilde het ding niet nog een keer aanraken.. maar soms moest het gewoon. Dante begon te rennen totdat ze haast niet meer zichtbaar was voor het blote oog. Ze rende recht op Jane en de Manbel af, klaar om te springen en.. even haperde de Riolu haar vastberadenheid en in die seconde dat ze twijfelde kon de Chimecho iets lager vliegen. Dante maakte een duikvlucht over de pokémon heen en sloeg tegen de grond voor Jane's voeten. De Riolu liet een piep ontsnappen, en keek zijdelings naar de roodharige die ze net had laten struikelen..

Hoewel Jane een fan was van bewegen, begon ze de achtervolging zo zoetjesaan wel zat te worden. De kleine hoeveelheid sympathie die ze nog voor de Manbel had gevoeld verdween volledig. Hoe sneller dit over was, hoe beter. Toen de roodharige een blauwe waas in de richting van de Chimecho zag schieten waarin ze Dante meende te herkennen, verscheen er dan ook een grote grijns op haar gezicht. Dante! Die zou het wezen wel neer kunnen halen, en dan zouden ze hem vervolgens in de trade machine kunnen proppen en er vanaf zijn. Perfect. De grijns viel echter van haar gezicht toen ze zag hoe de Riolu over de Chimecho heen schoot en voor haar voeten landde. De tijd leek te verslomen toen Jane uitweek in een poging om de Riolu niet te raken, maar ze was te laat. Haar voet bleef haken en ze viel. Haar ogen schoten naar de Manbel, enkele centimeters van haar vingers verwijderd, en door haar hoofd schoot de gedachte dat de Pokémon eigenlijk best wat weghad van een honkbal terwijl ze haar arm uitstrekte en.. Haar vingers sloten zich om het lichaam van het wezen en de tijd leek te versnellen totdat hij weer normaal liep. Met een doffe klap kwam Jane op de vloer terecht, de Manbel in haar hand. Een triomfantelijke grijns stond op haar gezicht. Out.

"Gaat het?" bezorgd rende Lizzy richting haar vriendin en pokémon. Jane had Arceuszijdank de manbel te pakken gekregen en grijnsde triomfantelijke. Dat betekende waarschijnlijk dat de roodharige oké was, Jane was sowieso redelijk onverwoestbaar. Waarschijnlijk maakte ze zich zorgen om niks. Dante was ook overeind gekrabbeld en greep haar trainers been vast terwijl ze een zielige piep liet horen. De Riolu was waarschijnlijk niet gewond, maar zocht gewoon wat aandacht van haar trainer. Zij was degene die was aangevallen door een of andere bel, zij was het slachtoffer hier! "Jane, wat is er gebeurd?" Lizzy keek haar vriendin aan, ze had al een beetje een idee wat er was gebeurd. Onvoorspelbare pokémon en onvoorspelbare mensen waren geen goede combinaties.

Het geluid van naderende voetstappen klonk op, gevolgd door de vraag of het ging. Jane hief zich zo ver op dat ze kon gaan zitten en liet haar blik die van Elizabeth ontmoeten. Ze grijnsde. "Yep, ik ben oké." De grijns viel van haar gezicht toen de Manbel hevig begon te spartelen in een poging een tweede keer te ontsnappen. Ze verstevigde haar greep, maar lette er nog wel op het ding niet plat te knijpen. Het wezen begon erger op haar zenuwen te werken dan ze voor mogelijk had gehouden, wat een teken was om hem zo snel mogelijk in de wonder trade te dunken, maar het mishandelen wilde ze ook weer niet. Een zielige piep vestigde haar aandacht echter op Dante voordat ze haar gedachten in acties om kon zetten, en bezorgdheid verscheen in haar ogen. De vraag wat er gebeurd was tijdelijk negerend omdat ze de gezondheid van de Riolu belangrijker vond, vroeg ze: "Is Dante ook in orde?"