For the first time ever

.. En toen met een schok tot stilstand kwam. Onbewust haar adem inhoudend keek Jane omhoog, naar de hand die ze in een reflex zo stevig om de ijzeren spijl geklemd had dat haar vingers een rode kleur begonnen te krijgen. Lichtjes trillend haalde de roodharige een keer diep adem. Een domme grijns verscheen op haar gezicht toen het besef tot haar doordrong dat ze niet gevallen was. Ze schudde haar hoofd lichtjes heen en weer om weer tot zichzelf te komen. Goed, dat was ook weer gebeurd. Nu Meneer Manbel vinden. "Niets aan de hand, ik ben oké!" Riep Jane naar Lizzle, die nogal paniekerig geklonken had. Ze zocht met haar voet naar een spijl en wist zich al snel weer stevig te positioneren toen ze die gevonden had. De roodharige hervatte haar klim naar beneden, toch ietsjes voorzichtiger dan eerst.

"Niets aan de hand, ik ben oké!" Lizzy ademde de lucht die ze onbewust binnen had gehouden opgelucht uit, gelukkig. Jane moest echt eens voorzichtiger zijn, de roodharige moest niet haar been breken vanwege zo'n domme manbel. De mensen hadden ook ruimte gemaakt, niemand wilde Jane op zich krijgen. Lizzy wist niet hoeveel haar vriendin woog, maar het was zeker zwaarder dan zij. En dat wilde ze niet op zich krijgen, zeker niet. Jane zou het vast fijn vinden, zo een zachte landing. Het meisje zuchtte en wachtte geduldig op de roodharige, als ze nu ging schreeuwen zou het Jane misschien afleiden. En dat kussen wilde ze zeker niet worden.

Zonder verdere problemen daalde Jane af. Zodra de roodharige dacht dat ze laag genoeg was, sprong ze van de lichtmast af en landde met een lichte plof op het gras. "Zo," begon ze met een grijns, haar ietwat zweterige handen afvegend aan de spijkerstof van haar broek. "Laten we maar snel gaan, voordat Meneer Manbel weer besluit te verdwijnen." Jane wilde zich een beweging zetten, maar merkte toen op dat ze in het midden van een kring van haar aanstarende mensen stond. Ook Lizzle stond niet meer waar ze eerst gestaan had; de zwartharige leek enkele passen naar achteren gezet te hebben waardoor ze nu deel uitmaakte van de mensenkring. Jane trok haar wenkbrauwen op. Had ze iets van deze mensen aan, of zo? Verward staarde ze voor een moment terug naar de mensen, waarna ze besloot zich maar op haar vriendin te richten voor een verklaring. "Heb ik iets gemist terwijl ik daarboven zat, Lizzle?" Vroeg ze zodra haar honingkleurige ogen die van Elizabeth ontmoet hadden.

"Je hebt je bijna valpartij gemist," reageerde Lizzy. "En mensen vinden het altijd wel interessant om tieners domme dingen te zien doen. Zoals het klimmen in een paal." Het meisje zuchtte en keek kort om zich heen. Fijn, nu stond zij ook in de aandacht. "Laten we die bel gaan vinden," zuchtte Lizzy. "Welke kant op?" Op het moment wilde ze zo snel mogelijk weg, weg uit alle ongewenste aandacht. En Jane wist de richting, dus het was wachten op de oudere roodharige.

Een schaapachtige glimlach verscheen op haar gezicht toen Lizzle's woorden tot haar doordrongen. Ah, juist. "Nou," haar ogen gingen kort de mensen langs die nogal verschrikt naar haar keken, "dan hoop ik dat jullie van de show hebben genoten." Er stond alweer een grijns op haar gezicht toen de roodharige zich bij Lizzle voegde. Ze kon wel genieten van de aandacht, maar begreep ook dat ze nu toch echt naar Manbel moesten gaan zoeken. "Die kant," antwoordde ze, in een bepaalde richting wijzend. Jane begon zich een weg door de kleine verzameling mensen te banen, ze met niet al te veel kracht aan de kant duwend. Dat klimgebeuren was leuk geweest, maar nu wilde ze zich weer op wat hen te doen stond focussen.

Lizzy schudde quasi-afkeurend haar hoofd en weerstond de verleiding een facepalm te doen. Gelukkig voegde de roodharige zich al snel bij haar en konden ze verder.. "Die kant," kwam van Jane. Lizzy probeerde de kant op te kijken die Jane aanwees, maar jammer genoeg was ze te klein om over de mensenmassa te kijken. "Oké.." mompelde ze terwijl ze zo goed als het kon haar vriendin volgde. Hopelijk zouden ze de rare pokémon snel vinden en kon ze Dante helen. Het was toch leeg zonder de hyper actieve, rare Riolu aan haar zijde. Hoe vaak had ze Dante niet naast zich gehad? Alleen als ze had moeten studeren, verder was het rare beest altijd aan haar zijde, of ze het wilde of niet. Lizzy zuchtte en versnelde haar pas, op naar de manbel!

Jane had eigenlijk helemaal niet verwacht dat het zo druk zou zijn op het festivalterrein. Zich een weg banen door de mensenmenigte vergde dan ook iets meer ellebogengeduw dan ze voorzien had. Af en toe keek de roodharige even over haar schouder om te kijken of Elizabeth haar nog bijhield, want ze wilde haar niet per ongeluk in het gedrang achterlaten. Tijdens één van deze keren vroeg ze voordat ze zich weer omdraaide grijnzend: "En, vermaak je je?" Dit was waarschijnlijk niet wat de zwartharige gedacht had vandaag te doen, verwachtte Jane. Alhoewel, misschien wist haar vriendin zo onderhand wel dat de roodharige de meeste situaties wel apart wist te maken, ondanks dat ze elkaar niet zo vaak in het echt gezien hadden.

"Ehm," mompelde Lizzy terwijl ze zich langs een dikkere bezoeker wurmde. Nou nee, maar dat kreeg ze niet meer te zeggen omdat iemand alweer de weg versperde en ze daar omheen moest. "Zijn.. zijn we er al bijna?" Lizzy had zich eindelijk weer bij Jane gevoegd na een klein stukje parcour en wist zo ongeveer naast de roodharige te lopen. Aangezien Jane ouder en groter was dan zij kon ze sneller lopen, zij zou waarschijnlijk niet meer groeien, dus ze moest er maar mee leven. Ze kon wel grote pokémon vangen en op die klimmen, dan zou ze ook wat kunnen zien. Of vliegen, vliegen leek haar ook gaaf, eng, maar gaaf.

De 'ehm' die als antwoord diende, deed Jane even grinniken. "Laten we dan alvast afspreken om bij de volgende keer dat we elkaar zien niets geks uit te halen, dan kunnen we bijkomen van deze ontmoeting." Niet dat Jane al dit avontuur, het klimmen en het heen en weer rennen niet leuk vond, maar af en toe een normaal gesprek voeren was ook wel eens fijn, zeker nu ze nog niet alles wist over hoe Lizzle in Kalos terechtgekomen was. "Misschien kunnen we ook al rust nemen nadat we Manbel in de Wonder Trade hebben gestopt," opperde Jane, waarna ze haar excuses mompelde terwijl ze een vrouw wat opzij duwde. De zwartharige liep inmiddels naast haar en daarom kon Jane haar peinzend aankijken zonder zich om te moeten draaien toen ze vroeg of ze er al bijna waren. Even ging de roodharige op haar tenen staan om haar positie te bepalen, waarna ze weer verder stapte, nu in een sneller tempo. "We zijn er bijna," beantwoordde ze de vraag van haar vriendin. "Ik zag 'm op nog maar een paar meter afstand boven de mensen hangen."

"Ik denk dat dat onmogelijk is," mompelde Lizzy als antwoord, half hopend dat Jane het niet zou horen. Dante of Jane, een van de twee zou vast wel iets doen wat haar vreselijk in de aandacht zou stellen. Ze probeerde er niet aan te denken, niet aan alle opties die zouden kunnen gebeuren. "Zeker, ik ben wel toe aan een.. ehm.." wat zou ze moeten drinken? Koffie was niks voor haar, in elk geval geen sterke, en ze was geen grote fan van choco. "Gewoon iets te drinken." besloot ze haar zin af te maken. Niet lang daarna deelde Jane mee dat ze er bijna waren. Lizzy probeerde, probeerde, nog een keer over de mensenmassa te kijken of ze de rare pokémon zag, maar het leek jammer genoeg onmogelijk. Zo snel ze kon trippelde het meisje achter haar vriendin aan, op naar manbel!

Dat Lizzle enigzins haar best deed om haar antwoord onverstaanbaar te maken, merkte Jane totaal niet. De roodharige vond het ergens wel aandoenlijk dat Elizabeth nu al wist dat zij, Jane, voor problemen zorgde. "Precies," antwoordde ze, een geamuseerde ondertoon in haar stem. Ze sloeg een arm om de schouder van Lizzle en grijnsde plagend. "Bereid je maar alvast voor op veel meer avontuur." Wat de zwartharige voorstelde om te doen als ze eens geen dingen aan het beleven waren, namelijk een drankje toen, stond haar echter ook wel aan. Nu wist Jane ook wel dat haar vriendin geen alcoholistisch drankje bedoelde, maar goed. "Yeah, ik ook wel," stemde de roodharige in. Een frons verscheen op haar gelaat, waarna ze niet veel later de brandende vraag die in haar opgekomen was uitsprak: "Zouden ze bier verkopen in het Pokécenter?"

"Arceus nee," kreunde Lizzy toen Jane zei dat ze zich moest voorbereiden. "Ik kan me daar onmogelijk op voorbereiden, dat is gewoon niet mogelijk door de natuurwetten." De Jante wetten om precies te zijn. "Ik weet het niet," reageerde langzaam Lizzy op de vraag over bier. "Maar ik heb wel al standjes gezien met verschillende drankjes." Op festivals zoals deze waren er genoeg gelegenheden om te drinken. Zij deed daar niet aan mee, niet alleen was ze minderjarig, maar ook zou het nare gevolgen kunnen hebben voor haar gezondheid. Dat had ze al van jonge leeftijd geleerd. "Misschien heb je geluk en anders kunnen we hier nog rondkijken," voegde ze er luchtig aan toe. Hoe Jane met alcohol omging wist ze niet, het was een groot taboe in haar huis, maar hopelijk viel ze niet meteen om. Jane was niet het type dat je makkelijk neer kreeg, maar je wist het nooit..

Een gegrinnik verliet de lippen van de roodharige, waarna ze een geamuseerde blik Elizabeths kant op wierp. Er was een natuurwet die aan de kant van haar en de Riolu stond, huh? Dat stond haar wel aan. "Ah ja, de Wet van Jante," sprak de roodharige op een alwetende toon, meegaand in de overdrevenheid die haar vriendin gebruikt had. Kort haalde ze haar schouders op terwijl ze vervolgde: "Op de gevolgen daarvan kan je je inderdaad niet voorbereiden."
De zwartharige had geen antwoord op haar superrelevante vraag. Wel vertelde ze dat er genoeg kraampjes op het festivalterrein zouden zijn, mocht er in het Pokécenter niets verkocht worden. "That'll do," grijnsde ze tevreden voordat haar aandacht getrokken werd door een belvormig wezen dat enkele stappen van hen verwijderd in de lucht hing. Meteen hield Jane stil, Lizzle met haar ene hand bij de schouder grijpend en met haar andere naar het ding wijzend. "Daar is hij," siste ze.

Jane vond het allemaal wel amusant, al had Lizzy er niet erg veel plezier in. Niet spotten met de Jante wetten! Dat's veel te gevaarlijk! Toen haar schouder opeens werd vastgegrepen bleef Lizzy verstijfd staan, wat was er? Jane had haar 'leuke' nieuwe pokémon gespot. "Wat nu?" siste ze terug, want ook al was zij degene die de goede plannen maakte.. ze had er geen. Lizzy was verkouden en ze had lichte hoofdpijn, een plan bedenken ging niet echt werken. Ze was dan maar op Jane aangewezen. Het meisje had meteen spijt van die beslissing, maar richtte zich toch tot haar oudere vriendin. Afwachtend keek ze die aan, Jane kon altijd wel opkomen met een of ander raar plan. Of het zou werken was de vraag, maar proberen kon altijd. Het ging misschien op een vreselijke manier mis, maar ze hadden het dan in elk geval geprobeerd. Lizzy zuchtte en keek naar de manbel, ze wilde gewoon Dante weer genezen. Zonder het gezelschap van de Riolu was het angstaanjagend rustig.. voor zover je dit rustig kon noemen.

Jane's eerste impuls was springen en proberen de Manbel bij zijn sleepachtige aanhangsel te grijpen, wat ze dan ook deed. Wonder boven wonder lukte het haar niet om de vijf meter boven de grond hangende Pokémon te pakken te krijgen. Hm. Een diepe frons verscheen op het gelaat van de roodharige terwijl ze peinzend naar meneer Manbel keek. Plots schoot haar iets te binnen, en meteen begon ze in haar rugzak te graven, op zoek naar een zekere metalen capsule. "Ik weet al iets," fluisterde ze enthousiast terug naar Lizzle. Binnen de kortste keren stond Jane weer naar de Chimecho toegedraaid, een vergrote Pokéball in haar hand en een brede grijns op haar gezicht. Ze zou de kracht van Pokémon gebruiken, heck yeah.