No time left

Ragya had een ei gekregen en ze had geen idee gehad wat ze ermee moest. Echter na ze hem enkele dagen in haar rugzak te laten zitten was het ding uitgekomen. En uit het donkere ei was een kleine Duskull gekomen. Alsof ze niet genoeg baby pokémon had.. Straks werd ze nog een kinderclub. Maar het beestje was meteen al heel verlegen geweest en veel te vriendelijk naar haar idee. Ze had niet eens de moeite gedaan hem een goede naam te geven, het werd maar King Boo. Omdat meneer nog van zijn eigen schaduw zou kunnen schrikken. Maar omdat ze de pokémon wat meer openbaar wou maken liep ze ermee door de stad. Aldrei zoals altijd trouw naast haar. Wat ze ging doen wist ze niet. Al zou alles beter zijn dan steeds aan hém te moeten denken. Alles beter dan dat.

Toen ineens een bekende opdook verstopte King Boo zich achter haar rug. Hij liet een angstig geluidje horen maar keek toch enigzins benieuwt over Rag's schouder heen. Aldrei snoof sceptisch, zichtbaar even teleurgestelt in het nieuwe lid in alle pokémon die er later dan Refur bij waren gekomen. Haar rode ogen gleden over Tawnee heen, fikse tijd geleden dat ze missie had gezien. Maar ze had haar ook niet zozeer gemist. Ragya was geen sociaal typ. En ondanks dat Aldrei de geur herkende gromde ze richting de blondie. "Inderdaad, nog wat gemist?" even neutraal als de ander had gedaan. Er was iets anders, ze zag dat er iets anders was en Aldrei leek dit ook te merken. King Boo gluurde naar de blondie en liet zijn rode lichtje als een twijfelende begroeting flikkeren.

Toen er woordloos een Metagross en de handtas uit hun pokébal kwamen nam de roodharige ze in zich op. 'Ik zie dat Taxi en Handtas zijn gegroeid' observeerde ze rustig. De grote metalen pokémon had voor haar de bijnaam Taxi gekregen, ze was immers door het ding beloond met een lift. En vanzelfsprekend was de ground type een handtas, en niet eens een mooie. Aldrei liet haar ambere blik op Handtas vallen en gromde zacht, alsof ze zo een oude vriend ontmoette. Het was opvallend dat ze de Metagross alleen liet. Waarschijnlijk omdat ze het gevoel had dat ze bij het wezen in het krijt stond, het was dankzij de pokémon dat Ragya weer omhoog was gekomen. Achter haar rug dook King Boo weer weg bij het zien van de grote sterke pokémon. Ragya zuchtte zachtjes en keek achterom, het beestje vooruit duwend zodat hij zich wat zou vervrouwen.