Hold your breath and count to ten

Hij had zijn Holocaster in zijn hand, terwijl hij een bericht probeerde te typen naar een of andere vriend van hem terug in Unova. Hij had zijn pokémon fijn en veilig in hun pokéballs zitten, gezien hij niet wilde riskeren dat hij ze zou verliezen. Zo af en toe wierp hij een blik vooruit of hij niet in iemands weg liep, maar naarmate de tijd vorderde en hij bijna klaar was met zijn bericht, keek hij steeds vaker naar de holocaster dan naar voren. Op het moment dat hij een hoek omsloeg, leerde hij daar de consequenties van en knalde hij plotseling tegen iemand op, waardoor zijn holocaster door de lucht vloog en ergens van hem vandaan op de grond viel.

& Stacey

Lumiose City. Het werd tijd dat ze hier eens weg zou gaan. Immers had ze tot nu toe al twee Team Rocket-aanvaringen gehad, al waren deze gelukkig niet al te ernstig geëindigd. Even ging het meisje met haar hand door haar groene haren, welke losjes net boven haar schouders hingen. Erg lang haar had ze immers niet, dit zou enkel onhandig zijn in de praktijk. Maar, deze lengte was prima.
En toen ineens knalde er iemand tegen haar op. Oh, nee, oeps. Haar evenwicht kon het niet aan en ze landde met een plofje op haar achterste op de grond, haar handen achter haar zettend zodat ze niet naar achteren zou vallen, terwijl ze haar ogen even sloot bij het neerkomen. “Auch,” kwam er wat dufjes uit, terwijl ze omhoog keek naar een roodharige jongen, enkele jaren jonger dan zij. “Sorry,” bracht ze uit, hem vanonder haar wimpers aankijkend. Wat was ze weer lekker handig vandaag, zeg.