It's time to let go[+Cecille]

Tyson rekte zich langzaam uit waarna hij overeind kwam in zijn bed en zijn donkerblauwe ogen op een wekker richtte die aangaf dat het tijd was om op te staan. o ja, hij ging vandaag naar huis.. tenminste als hij nu op zou gaan staan en zich om zou gaan kleden. Het was namelijk een lange tijd geleden dat hij had besloten om te gaan trainen in de bergen van Kalos, het was speciale training om Kyro klaar te maken voor zijn evolutie want als hij een Raichu zou worden, dan moest hij wel voorbereid zijn op de volgende trainingen. Daarom had de jongen ook alleen zijn Chimchar, Eevee en Pikachu bij zich maar vanaf vandaag ging dat ook weer veranderen.. tenminste als hij op tijd in Vaniville Town aan zou komen. “Kyro, Aitaro, het is tijd om op te staan,” sprak Tyson in een poging zijn  Pokémon wakker te krijgen. Zijn Chimchar en Eevee waren  degene die als eerst wakker werden en overeind in het bed ging zitten maar zoals gewoonlijk bleef Kyro nog doorslapen. Tyson balde geïrriteerd zijn hand tot een vuist voor hij de dekens met een hoop geweld onder Pikachu vandaan rukte. Het gele wezentje rolde met een doffe klap van het bed waarna de jongen naar hem toeliep en Kyro nijdig aanstaarde. De elektrische muis was hier ook helemaal niet van gediend waarna hij overeind krabbelde en kwaad een blik op Tyson wierp. “Pika! Pikachu!” riep hij maar het deed Tyson verder niets, alsof het hem iets kon schelen dat zijn achterwerk nu blauw was door het vallen van het bed. “Dan had je eerder moeten luisteren, sukkel,” gromde Tyson naar Kyro en liep vervolgens naar zijn rugtas toe om deze over zijn schouder te slaan. Aitaro klom direct naar zijn schouder waarna de jongen de deur opende voor de Pikachu. “Hou je kop en kom mee,” voegde hij er nog aan toe waarna Kyro hem met tegenzin volgde. Ondertussen pakte hij Zoey van de grond en liep met haar in zijn armen naar buiten.

Eenmaal buiten keek Tyson rond de haven van Coumarine City, waar hij anderhalf jaar geleden aan kwam met toen nog Daichi aan zijn zijde. Hier had hij in de buurt ook Cecille ontmoet. Daichi was bij haar.. het was een dubbele rede waarom hij hier was. Tyson had Kyro beloofd om de Lucario terug te vragen omdat hij werd gemist maar ook omdat hij wilde gaan trainen in Hoenn op Mt Chimney, hij wilde met de blondine praten en hopen dat hij een oplossing zou kunnen vinden voor Dai. Tyson wist niet zeker of zijn brief wel was aangekomen bij Cecille en hij wist ook niet of ze het had gelezen. Hij wilde Daichi sowieso vertellen dat opa toch was overleden.. Tyson had er nog met niemand over gepraat maar dat ging vandaag veranderen. Geen leuk onderwerp om de dag mee te beginnen maar hij wilde wel dat twee vrienden hiervan afwisten. Tyson zuchtte even voor hij zijn donkere ogen de lucht in wierp en zag dat er wat sneeuwvlokken naar beneden dwarrelde. Waarna hij zijn Eevee op de grond neerzette die vrolijk rondjes begon te draaien op haar plek in een poging de vlokken te vangen. Zoey draaide zo hard dat ze met een harde klap tegen een prullenbak aanliep en haar pootjes over haar pijnlijke kopje legde. Kyro en Aitaro begonnen te lachen maar Zoey daarentegen kreeg tranen in haar ooghoekjes. Tyson wierp een scherpe blik naar de twee lachende Pokémon en liep naar de Eevee toe waar hij haar optilde van de grond en haar probeerde te troosten.  “Volgensmij valt het wel mee, meisje,” mompelde hij tegen de Eevee die verdrietig haar kopje tegen zijn borst drukte. Desondanks drukte hij haar zachtjes tegen zich aan waarna hij Cecille ergens probeerde te spotten.

Terwijl Tyson de omgeving in de gaten hield had hij in de tussen tijd Zoey terug laten keren in haar Pokéball zodat ze het warm had.. want buiten was de temperatuur erg laag. Het was niet zo koud als  in de bergen maar hij kon zich voorstellen dat het voor sommige toch niet echt lekker weer was. De jongen voelde dat zijn Chimchar naar zijn schouder klom en in zijn nek ging zitten, waarop hij vanuit zijn ooghoeken opmerkte dat Kyro zijn oortjes spitste.
Het volgende moment schoot de Pikachu er ineens vandoor waardoor Tyson geïrriteerd zuchtte en erachter aan moest rennen. “Kyro!” riep hij nog maar de gele muis reageerde er niet op. Deze was al helemaal gefixeerd op het vinden van Daichi waarvan hij de geur al had opgepikt. Kyro grijnsde breed toen hij het welbekende gelaat van zijn beste vriend op merkte en negeerde zowel de andere Lucario als de Riolu. Hij wierp echter wel een blik op de blondine maar verstarde toen hij vanuit zijn ooghoeken Tyson voorover gebogen op adem probeerde te komen.


Tyson was alles behalve blij met het gedrag van zijn Pikachu, hij wierp hem een van de dodelijkste blikken toe die hij bezat.Het leek Kyro echter niet veel te doen daarvoor was hij veels te veel met zichzelf bezig. Aitaro bleef zitten op zijn plek voordat de besloot om als eerst Cecille te begroeten en daarna Kyro op zijn donder te geven. Hij bleef echter abrupt stilstaan toen hij de andere Lucario en nog een jonge Riolu opmerkte bij het meisje. Tyson kreeg een hol gevoel in zijn maag.. toen hij naar Kyro keek. Er was nog niets besloten of gepraat dus zorgen maakte hoefde hij nu nog niet.. en daarbij wilde hij Daichi niet eens per se meenemen. Tyson schudde zijn hoofd waardoor hij zich ongelofelijk schuldig begon te voelen naar Kyro, de Pikachu wist immers niet dat Tyson allang had besloten dat de Lucario bij Cecille moest blijven. “Hey Cecille, Daichi,” sprak hij terwijl hij zijn keel schraapte en even een blik uitwisselde met zijn Chimchar.

Toen Cecille Kyro liet de Pikachu een vrolijk kreetje horen ten teken dat hij haar gehoord had waarna hij zich terug draaide naar Daichi. Hij had hem een hoop te vertellen over de training die Tyson hem had laten maar besefte al snel dat het nogal hypocriet zou zijn… oké misschien moest hij er ook bij vertellen dat hij Dai had gemist. Tyson liet zijn blik gaan over de blondine waardoor hij opmerkte dat ze niet helemaal zichzelf was, hij dacht dat het lag aan het feit dat hij over Daichi wilde praten. Dat was ook zo, hij wilde er zeker van zijn dat de Lucario het naar zijn zin had. Toen Cecille vroeg hoe het met hem ging twijfelde hij even om de waarheid te vertellen over wat er gebeurd was een paar weken terug. “..een paar weken terug is mijn opa gestorven,” sprak Tyson waardoor hij even naar zijn schoenen keek. Hij wilde nog meer vertellen maar wilde dat niet doen midden op de haven.. ergens verderop was er een klein surf strandje waar de Pokémon rustig konden spelen. “.. ik vertel je straks wel wat meer als we op een rustige plek maar hoe is het met jou?”

“Wow, Ty... Het... Het spijt me,” was de reactie van de blondine waardoor Tyson een kleine glimlach op zijn gezicht toverde. Het was weliswaar zo dat hij had besloten om er niet al te veel verdrietig over te zijn en door te gaan met zijn leven.. het was misschien raar maar hij voelde zich gelukkig. “..Ah, ik ben allang blij dat hij geen pijn meer heeft,” mompelde hij net verstaanbaar genoeg, in een poging zowel de blikken van zijn Chimchar en Pikachu te ontwijken. Hij wilde Daichi niet eens aankijken omdat hij bang was voor de gevolgen dat hij alsnog per se mee wilde gaan en dat wilde hij niet. Hij moest hier blijven. Tyson toverde een glimlach op zijn gezicht toen Cecille antwoord gaf. Hij wilde vragen wat er was maar dat kon hij maar beter straks doen en keek met een glimlach naar de kleine blauwe Pokémon die op de grond werd gezet door het meisje. Wat hem op viel was dat Cecille niet helemaal zichzelf was. “Zullen ergens iets van koffie gaan halen ofzo? Ik trakteer,” vroeg hij toen maar, waarna Aitaro van zijn schouder klom en nieuwsgierig naar de twee Pokémon staarde. Hij bleef echter wel dichtbij de jongen.

Kyro wilde  het liefst in huilen uitbarsten toen de Lucario door zijn knieën zakte waarna de Pikachu dichter naar hem toeliep en half tegen de Pokémon opsprong. Hij had hem erg gemist maar het leek wel alsof Tyson afstandelijk naar Daichi deed. Expres alsof hij de Lucario niet wilde spreken ofzo. De Pikachu had eigenlijk al van alles geprobeerd om Tyson zover te krijgen niet naar Hoenn te gaan, hij wilde dit niet eens, de jongen wilde enkel zijn problemen ontvluchten. Kyro liet zijn oren hangen voor hij ook een blik op de twee trainers wierp. “Tyson wilt naar Hoenn om te gaan trainen,” mompelde Kyro met een droevige blik op de jongen en zag vervolgens dat de Chimchar naar hen toekwam. “Kan jij hem niet over halen hier te blijven?” voegde hij eraan toe. Zijn oren ging lager hangen.. Daichi was eigenlijk de enige die hem zover kon krijgen niet te gaan. “Wie zijn dat eigenlijk?” weerklonk de stem van Aitaro die op de Riolu en de andere Lucario wees.

Tyson was enigzins opgelucht dat de blondine met hem instemde om wat te gaan drinken, hij kon nu niet vrijuit spreken omdat het hier zoals altijd druk was op de haven. Hij had een hoop te vertellen en uit te leggen zowel voor Daichi als Cecille, zijn plannen om er een tijdje tussen uit te gaan. Hoewel hij dit Kyro en Aitaro al had vertelt maar waar zijn Pikachu dacht dat het ging omdat hij Kalos wilde ontvluchten.. waar zijn Chimchar dit had geaccepteerd was het voor Kyro moeilijker. De jongen wist niet eens waarom.. oke ja misschien wilde hij naar Hoenn om daar zijn hoofd even leeg te maken en om te kunnen relaxen want op dit moment kon hij dit niet echt thuis. Zijn Pokémon hadden dat ook wel verdiend na deze rot periode, gewoon even op vakantie en dan weer terug. Dat was het enige.Eigenlijk had hij Cecille ook wel heel erg gemist omdat hij eigenlijk al heel lang niemand meer had gezien of gesproken. Toen de blondine haar armen spreidde liep hij dichter naar haar toe en sloeg zijn arm half over haar middel aangezien zijn armen nog vrij kort waren, hij had dit wel even nodig. “Nog bedankt trouwens dat je Daichi wilde opnemen in je team,” zei hij ineens zonder dat hij het door had. Toen hij even naar de kleine Riolu keek kreeg hij een soort nostalgisch gevoel toen hij terug dacht aan het moment dat zijn opa hem de Pokéball van Daichi had gegeven. Hij had geen uitleg nodig wat dit betekende en waarschijnlijk had de Lucario ook nog geen idee van wat hij straks ging zeggen, dat was wel fijn. Kyro ging deze beslissing moeilijk vinden.. hij ook wel maar een gezin uit elkaar halen dat zou hij niet eens over zijn hart kunnen verkrijgen. Hij wist hoe het voelde aangezien hijzelf in een gebroken gezin is opgegroeid. “..ik weet hier ergens een tentje waar we iets kunnen gaan drinken,” voegde hij er nog aan toe en wees met zijn duim naar achteren terwijl hij Cecille losliet.

Kyro was op zijn zachtst gezegd beledigd om de woorden die Daichi tegen hem had gesproken en keek hem daarom ook boos aan. Daichi kon gemakkelijk praten hij had Tyson niet gezien de afgelopen paar maanden, deels kwam dat ook omdat de jongen hem naar Cecille had gebracht maar dat even terzijde. Kyro snoof nijdig en balde zijn handen opgefokt tot vuisten. “maar je begrijpt het niet,” mompelde hij en keek met zijn oren omlaag gezakt naar de stenen grond. Het was opdat dat Aitaro een vraag stelde waardoor de Pikachu een blik op de kleine Riolu en de andere Lucario wierp. De andere Lucario had de naam Dahlia en dat kleine mormel heette Isak. En wat hem nog meer verbijsterde was dat die zogenaamde Isak zijn zoon was. “Ik wil het niet eens weten,” gromde Kyro kwaad waarna hij zich met zijn rug omdraaide naar Daichi en Aitaro. “Doe niet zo onredelijk, man. Daichi heeft gelijk je kan Tyson niet dwingen iets niet te doen,” zei Aitaro met een felle ondertoon tegen Kyro die hem een strenge blik toewierp. “Ik onredelijk.. ik heb hier geen eens zin meer in.. laat maar,” voegde de Pikachu er boos aan toe. Hij liep langs de Chimchar af richting Tyson waarna hij gefrustreerd aan de rand van de kade ging zitten om naar het water te kijken. Aitaro wierp een bezorgde blik op Kyro en keek vervolgens verontschuldigend naar Daichi en Isak. De Pikachu was altijd al een kleine drift kikker maar de laatste tijd was dit veel erger geworden. “Laat hem maar.. sinds jij weg bent is de opa van Tyson gestorven, niet alleen de jongen heeft er last van gehad maar Kyro ook,” legde Aitaro in het kort uit aan Daichi. “Je kent hem.. Kyro is niet altijd de beste geweest in gevoelens uiten,” voegde hij eraan toe.

Aitaro draaide zich om toen hij de hand van de jongen op zijn hoofd voelde, die gehurkt naast hem zat. De Chimchar wierp hem glimlach toe waarna hij de jongen aan tikte en wees naar de kleine Riolu. Tyson glimlachte terug naar het aapje en knikte. “Misdraagt hij zich weer?” vroeg hij aan de drie Pokémon. Aitaro haalde zijn schouders op omdat hij niet precies wist of dit wel misdragen was. Kyro had serieuze problemen met zichzelf en dit ging pas ophouden als Tyson en hij nu eens gingen praten zonder ruzie. In een team moest je samenwerken en dit was niet samenwerken maar elkaar tegenwerken, althans hij wist niet precies hoe hij dit kon noemen. Tyson was inmiddels opgestaan en keek even aarzelend naar Daichi moest hij de Lucario nu begroeten of niet? Het was strategisch gezien wel zijn Pokémon maar toch ook weer niet. Hij vond het moeilijk om Dai onder ogen te komen zeker nu hij zo dichtbij stond, het was ook moeilijk om hem aan te kunnen kijken. Voorzichtig stak hij zijn hand uit naar de Lucario in afwachting van wat hij zou gaan doen.. was hij boos omdat hij hem bij Cecille had gebracht.. of viel het mee?