Take me to wonderland

De jongen sprak dat het nu inderdaad een heel stuk rustiger was waarna ze ook eventjes knikte. Ja, het was ineens een heel stuk stiller zonder al die pokémon om hen heen, dat was duidelijk. Ze waren helemaal alleen in het gebied en Riddle keek dan ook even om haar heen, maar er was geen ander mens te bekennen dan Nathan en zichzelf. Ze rekte zich een keer uit en stond alweer op een afstandje van Nathan. Ze keek hem echter al snel nieuwsgierig aan toen hij vroeg of ze misschien iets wilde doen. Maar dan wel iets wat zij wilde doen, want dan kon ze misschien weer een deel van haar geheugen terug krijgen. Even keek ze dus bedenkelijk om haar heen, op zoek naar iets interessants. "We kunnen anders gewoon even wat gaan wandelen?" vroeg ze vervolgens met een glimlach aan Nathan. Misschien kwamen ze nog andere pokémon tegen of mensen, je wist maar nooit, ze hoopte echter niet echt mensen, die kende ze toch niet namelijk. "Of jij hebt nog een ander idee?" vroeg ze vervolgens terwijl ze hem nieuwsgierig aan keek.

De jongen knikte instemmend op haar vraag of ze niet gewoon wat konden gaan wandelen. De jongen zei dat het goed klonk waarna er weer een glimlach op Riddle's gezicht verscheen. Dan hadden ze in ieder geval iets te doen, het was ook niet slecht om lekker rustig rond te wandelen en je omgeving in je op te nemen en misschien leerde ze hierdoor Nathan wel beter kennen en kreeg ze op die manier ook wel herinneringen terug, je wist maar nooit. "Oké dan" zei ze met een grote glimlach waarna ze een pas naar voren zette en gewoon begon te wandelen. Niet echt lettend op het feit dat Nathan aan het bedenken was waar ze heen konden gaan, Riddle liep dus gewoon maar de route verder waar ze op het moment waren, zo kwamen ze misschien nog ergens. Ze schoof een pluk blonde haren achter haar oor en keek even om naar Nathan om te zien of hij volgde. "Misschien komen we nog andere pokémon tegen" zei ze met een brede glimlach, ze had natuurlijk geen herinneringen van al die andere honderd pokémon die ze al gezien had. Op het moment liepen ze ook in een nogal bossig gebied, met veel bomen dus, andere pokémon tegen komen was een grote kans.

De jongen leek vervolgens gewoon te volgen toen ze een random kant op was gaan lopen. Ze had nog gezegd dat ze misschien nog andere pokemon zouden tegen komen en Nathan stemde ook daarmee in, maar na heel wat lopen en heel veel niks gezegd te hebben merkte ze op dat de bomen minder werden en ze in de buurt kwamen van een of andere stad. Haar blauwe ogen keken naar Nathan, had ze misschien wel richtingsgevoel? De stad was ook altijd beter dan een route of een bos om in te verdwalen, dat kwam meestal niet zo heel goed. Nathan was waarschijnlijk druk bezig met allerlei dingen bedenken, maar Riddle was gewoon vrolijk aan het rond kijken, zeker omdat het allemaal best wel nieuw was en tot nu toe had ze het dan ook naar haar zin. Na nog een stuk gelopen te hebben, kwamen ze weer in de stad aan, waardoor het meteen ook weer heel druk was met mensen die overal liepen. Automatisch ging ze dan ook wat dichterbij Nathan lopen om te voorkomen dat ze hem kwijt zou raken of iets dergelijks. Nieuwsgierig bleef ze om zich heen kijken zonder een woord te zeggen.

Ja het richtingsgevoel was goed.... om weer terug te komen waar je begon, maar goed, beter hier dan verdwalen. Haar blik ging naar Nathan toen hij zei dat ze weer terug waren waarna ze wat schuin glimlachte, op zich was het best wel grappig om weer helemaal terug te zijn. Alleen het feit dat er zoveel mensen waren maakte haar nog steeds niet helemaal vrolijk. Ze was daarom wat dichterbij Nathan gaan lopen en keek ook wat om haar heen, tot dat ze een hand voelde, op de verkeerde plek. Haar ogen werden groot en haar gezicht schoot rood aan en meer in een reflex en in de veronderstelling dat het Nathan was, draaide ze zich naar hem toe waarna ze hem in het gezicht sloeg met haar vlakke hand. Met een rood en gefrustreerd gezicht keek ze naar de groenharige jongen terwijl ze haar hand weer liet zakken. "Waar was dat goed voor?" kwam er uit haar mond terwijl ze met een rood hoofd om haar heen begon te kijken. De andere mensen leken deze hele situatie door de drukte gelukkig niet op te merken. Haar blauwe kijkers keken Nathan weer aan, wachtend op antwoord. Waarom deed hij dat? Hij wist dondersgoed dat ze nog helemaal niet gewend was aan deze hele situatie. Echter was het Nathan absoluut niet geweest, maar was de dader allang weer verderop verdwenen in de mensenmassa.

De jongen leek niet te begrijpen wat er aan de hand was toen ze vroeg waar dat goed voor was met een rood hoofd en ze hem haar vlakke hand had laten zien. Maar deze reactie had ze dus totaal niet verwacht dus beduusd keek ze hem aan toen hij zei dat hij dat beter aan haar kon vragen. Huh? Hij had toch... wat? Nog verwarder dan ze al was, was het nu weer een tikkeltje erger geworden. Zijn toon was ook helemaal veranderd en Riddle wilde dan ook weer haar mond open trekken om te laten weten dat ze dit soort grapjes niet tolereerde, maar voordat ze dat überhaupt kon doen werd haar arm vast gepakt en niet zo zachtjes ook. Meteen beet ze op haar lip om niet te beginnen te schreeuwen dat hij haar los moest laten. Voor ze het wist waren ze door de mensen massa heen en waren ze in een steegje beland. Ze begon meteen om haar heen te kijken, ze kon letterlijk geen kant op. Haar blik ging terug naar Nathan waarna ze wat pogingen deed om zich los te wringen. Hij vroeg vervolgens of het normaal was om iemand zomaar te slaan. Ze hield zich gelijk stil terwijl ze Nathan aan keek, zijn ogen waren alles behalve zacht op het moment. Ze slikte even "Maar..." begon ze stamelend "Maar... was je dan niet...." ging ze verder met een rode kop. Ze kreeg de woorden niet uit haar mond en deed vervolgens nog een poging om los te komen. "Laat me los..." stamelde ze vervolgens weer.

De jongen reageerde absoluut niet op haar woorden, wat was dit? Waarom was ze ineens in deze situatie beland? Deze kant van hem was ze duidelijk ook vergeten. Weer deed ze een poging om los te komen, maar dat ging dus voor geen meter, ze voelde alleen maar hoe zijn grip strakker en strakker werd en het nu echt pijn begon te doen. De jongen sprak vervolgens dat je niet zomaar sloeg en ze keek hem dan ook met angst in de ogen aan, weer een poging wagend om zich los te krijgen waardoor ze met haar andere hand zijn arm vast pakte die haar vast hield en begon te trekken. "Laat me los!" kwam er paniekerig uit "Je doet me pijn..." kwam er stamelend achteraan. Het was op het moment zo verwarrend dat ze niet meer wist wat ze hier nou mee aan moest, het was niet duidelijk of hij het was geweest wat er net gebeurd was en ze snapte ook niet goed meer waarom hij haar vriend was. Wat bezielde ze wel niet? Op het moment dat ze dat dacht, schoten er allerlei herinneringen voorbij. Herinneringen van de Berry Fields, bij het zien van die dingen, vertrok haar gezicht. "Sss...sorry" kon ze alleen nog maar uit brengen waarna ze zich in allerlei pogingen probeerde los te krijgen.

Op een of andere manier lukte het haar niet om uit te leggen waarom ze hem überhaupt had geslagen op de eerste plaats, ze was te overdonderd en nu die herinneringen die terug kwamen. Was dat het enige wat ze van hem kon herinneren? En wanneer was dit überhaupt gebeurd, het leek echter nu wel déjà vu te zijn, zeker toen hij ineens zijn mes weer tevoorschijn haalde. Met grote ogen keek ze naar het ding en zag ze hoe het dichterbij kwam. Ze voelde vervolgens het koude ijzer tegen haar wang aan waarna ze haar ene oog sloot en de arm los liet die haar vast had. Die hand liet ze naast zich hangen en dood stil bleef ze staan terwijl de rillingen over haar rug begonnen te lopen. Het was haar geraden ook en ze keek hem dan ook aan vol angst. Vervolgens begon hij erover dat als ze zonder hem was, ze niks meer wist en dat ze dan ook niet meer terug kwam. Ze slikte even en ze sloot nu beide ogen, gewoon hopend dat dat mes verdween. Ondertussen hield ze zich dood stil, maar opende ze haar ogen weer langzaam waardoor ze Nathan recht aan keek "Oke..." mompelde ze, bang om weer wat verkeerds te zeggen. "Laat me alsjeblieft los... ik doe alles, maar laat me los" mompelde ze verder, terwijl ze een kloppende pijn in haar arm begon te voelen van zijn greep.