Take me to wonderland

Kort knikte hij bij haar antwoord, daar had ze een punt. Al kon het voor de jongen wel als normaal worden bestempeld, voor Riddle, wie haar geheugen was verloren was dit nu wel weer heel wat ja. Ze wou het ook niet over zo een onderwerp hebben, begrijpelijk. "Oke, het spijt me dat ik zo bleef doordringen." nu wist Nathan in welke geval wel wat het was, iets dat het wel goed maakte. Of, nou ja. Dit was wel beter dan de slechte herinneringen die ze enkel had gekregen, dat wel.

Er werd zachtjes gesproken dat het niet erg was, waardoor een lichtelijk opgeluchte zucht van hem klonk. "Gelukkig." nou, dat scheelde wel weer. wat konden ze gaan doen? Snel viel zijn blik op de tijd, de avond was nog jong, dus er waren wel genoeg dingen die ze konden gaan doen, toch? Maar alhoewel, soms kon er vroeg mee gaan stoppen ook geen kwaad. Altijd, elke avond druk bezig zijn zou ook vrij weinig, tot niets helpen. De jongen borg de holo caster op, waarna hij zich achterover liet vallen, slapen klonk wel erg aantrekkelijk nu.

Zijn blik werd half op Riddle op Riddle gericht toen ze mompelde dat ze ging omkleden, echter, wat hij niet echt had verwacht was dat ze gewoon hier ging omkleden. Niet dat hij het nou super erg vond. Met gemak trok hij zijn shirt uit, waarbij het meteen te voelen was dat een kou over hem heen ging, brr. Gelukkig was dat wel al snel weg, iets dat zeker scheelde. Ook had hij ondertussen zijn schoenen uitgetrokken, was toch wel wat beter slapen zo he. Vervolgens schoof hij wat verder naar achter en liet zijn hoofd op het kussen rusten, ook weet gedaan ja.

Een kleine glimlach verscheen op zijn mond toen de jongen merkte dat Riddle naar hem keek, al ging zijn blik wel al naar haar. Ze hadden een deel van haar geheugen kunnen laten terug keren, wat mooi was. Met opzet liet hij een deel er uit, misschien dat het ooit, later zou gaan gebeuren. Waarschijnlijk wel, want het was wel een vrij belangrijk ding om te weten. Nathan zou het er wel in Kalos over hebben, als het hem uitkwam. Uiteindelijk sloot hij toch wel zijn ogen, nu zou het enkel maar een zaak van tijd zijn om te gaan slapen.

Al snel was hij al in slaap gevallen, maar toch was het ergens, in een vaag bewustzijn te voelen hoe er iets op hem kwam liggen. Echter werd er vrij weinig aandacht aan besteed, dus de jongen sliep maar gewoon verder. Al leek het maar heel kort te voelen, was het in werkelijkheid een paar uur of hij werd wakker. Ondertussen was het ochtend geworden, wist hij dat ook weer. Nu pas merkte hij Riddle, welke nog steeds op hem lag, ah, dat was het dus. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht terwijl hij haar aankeek, het leek erop dat ze nog in een diepe slaap was. Of niet, wie weet.

Het was te zien hoe ze haar ogen opende en Riddle hem vervolgens recht aankeek, het leek nog niet geheel tot haar door te dringen. "Goedemorgen." sprak hij met een kleine glimlach op zijn gezicht, het was toch leuk hoor om zo, op deze manier wakker te worden. Hij vond het niet erg, alles behalve. Kort grinnikte de jongen bij het zien hoe ze bloosde, ze was altijd zo schattig op deze manier. Niet normaal hoor, hoe kon iemand zo schattig zijn.

Rustig knikte hij toen het hem werd gevraagd of hij goed had geslapen, waarna er van hem klonk "Prima." vervolgens bleef de jongen gewoon stil. Ja hoor, of hij druk kon zijn of niet, soms werd een moment van stilte ook gewaardeerd. Echter, werd deze onderbroken omdat Nathan kort moest moest grinniken bij het aanzicht dat Riddle helemaal rood werd. Er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht terwijl hij haar gewoon bleef aankeken, zonder nog wat te zeggen. Soms waren woorden overbodig.