Hello, Hoenn! [open]

Amy had besloten, omdat ze toch bij de zee waren, er eens een kijkje te nemen. Mabel zou het er vast weer niet mee eens zijn, dus was de Zorua er tussenuit geknepen. Nu trippelde de pokémon, vermomd als tienjarig meisje, over de korrels zand. Eerst was Amy wat verbaast geweest over de kleine dingen, het waren geen stenen, maar blijkbaar hoorde dit bij het strand. Ze had haar hele leven in het bos geleefd en het strand was dan iets heel nieuws voor haar. Nieuwsgierig keek ze om zich heen. Er waren drijvende dingen die mensen leken te vervoeren, interessant, en er kwamen net mensen vanaf. Vrolijk liep het Zoruameisje op de mensen af, maar die leken geen aandacht voor haar te hebben, dan niet. Amy ging weer verder, tot een wat leger stuk, en bleef daar even staan. Vleugelgeklapper, Silvester! De Zorua trok een sprintje, maar de Pidgeot was, gelukkig voor haar, nergens te bekennen. Vreemd! Er waren wel veel Wingulls en zo.
“Oh, sorry!” Verbaast draaide Amy zich om, ze was zo bezig met Silvester geweest dat ze helemaal niet had gemerkt dat er iemand aan was komen lopen. "Zo?" vroeg ze vragend, ze zag er dan misschien wel uit als een mens, een klein meisje, maar was toch echt een pokémon die niet kon praten. Ze was geen Lucario! Nu klonk er echt het geluid van een grote, vliegende vogel. Amy keek op en ontdekte Silvester in de lucht, met zijn (en haar) trainer waarschijnlijk op zijn rug. Hij leek haar nog niet te hebben gezien, maar dat was maar een kwestie van tijd. Na een korte aarzeling besloot Amy dat ze zich moest verstoppen en keek een moment naar de trainer. De Zorua schoot achter de rug van de jongen en hield zich vast aan de grote tas, voorzichtig naar Silvester glurend, nu moest ze niet gevonden worden. De trainer moest maar stil staan, anders had ze geen verstopplek.

:3

“Hé, het is maar een Pidgeot, die doet je geen kwaad.” Amy was het er niet mee eens, Silvester was geen pokémon die haar pijn zou doen, dat was waar, maar.. hij was haar teamgenoot, en de sterkere, en ergens wilde ze gewoon de teleurgestelde blik niet zien. Niet van de Pidgeot en niet van haar trainer. Hoe vaak had Mabel niet al gezegd dat ze een probleem pokémon was en dat ze haar terug zou brengen naar het bos waar ze vandaan kwam? "Ru," legde ze met veel overtuiging uit, misschien was er niemand die haar kon verstaan, maar proberen kon geen kwaad. "Ru rua." Heel duidelijk. Silvester had haar ondertussen ook gezien. Amy kromp ineen, hopend dat de Pidgeot gewoon door zou vliegen en dat ze straks zelf kon terug lopen naar haar trainer. Maar nee, de grote vogel landde met een plof, en heel veel opstuivend zand, vlakbij en een gedaante kwam er vanaf.
Mabel was.. redelijk vermoeid door het gedrag van haar nieuwe pokémon. Amy was eerstens meegegaan zonder dat ze het had gewild, en het gedrag van de vosachtige hielp ook niet mee. Ze had de Zorua al vaak genoeg verloren. Maar nu maakte de vermoeidheid ook langzaam plaats voor ongerustheid, na de twee weken dat de pokémon meereisde was ze toch wel aan haar gezelschap gewend geraakt. Vooral nu Silver niet meer buiten mee kon lopen, 't was te onhandig met zijn grote en vogelpoten waarmee hij meer hupte dan liep. Nu had Silver, met zijn fantastische zicht, de zwartrode pokémon weer ontdekt en was geland op het strand. Mabel liep op de jongen af die Amy als bescherming had gekozen en bleef voor die staan. De Zorua keek, nog steeds als tienjarige, schuw vanachter de trainer toe en leek nog niet klaar te zijn met verstoppen. "Sorry," Mabel keek de jongen even aan. "Amy heeft de gewoonte weg te lopen." De Zorua maakte nog geen aanstalte weg te gaan, ze had het strand nog helemaal niet gezien en haar trainer zou toch boos zijn.. of teleurgesteld.. of iets wat de pokémon niet wilde. "Amy?" Mabel keek haar Zorua aan. "Ruu?" reageerde Amy zielig vragend, beetje met een pruillip. Konden ze echt niet blijven, niet heeeeeel even? Ze maakte net nieuwe vrienden!

“Is ze je zusje?” Zowel Mabel als Amy keken verbaast op, de Zorua vond het wel grappig, ze had geen zusjes. "Eh.. nee, we zijn geen familie," antwoordde Mabel wat verward, aan zussen had ze toch geen goede herinneringen. En daarbij, verwant zijn aan een pokémon was onmogelijk. "Maar ze reist wel met mij mee." Ze wierp een blik op de vermomde Zorua, Amy wilde zeker nog niet mee. Wat was het nut van een reispartner en pokémon als die helemaal niet luisterde, wat deden trainers dan? Ze wist het niet, Amy laten luisteren leek soms een onmogelijke taak. Wat ongeduldig keek Mabel de Zorua aan, maar de pokémon leek vastbesloten te blijven, op het strand. Silvester kwam wat naar voren, na de hele tijd achter zijn trainer te hebben gestaan, en floot een vraag naar zijn teamgenoot. Amy's smekende ogen kreeg nu een wat geïrriteerde blik er doorheen en verpeste hele zielig doen een beetje. "Amy," de Zorua sloeg haar armen over elkaar heen en keek even een andere kant op, wat beledigd. Nu had ze een nieuwe tactiek nodig, want dit ging overduidelijk niet werken. Misschien.. Amy keek weer terug naar haar trainer met tranen in haar ogen. Voor Mabel het wist was de Zorua in haar Fake Tears uitgebarst waarmee ze Silver ook al een keer mee had gefopt. "Silver..?" Wat wanhopig keek het meisje naar haar andere pokémon. Wat had ze een goede indruk gemaakt, nu met een huilende Amy. De Pidgeot keek terug, maar de vogel had ook geen idee wat te doen. Amy terug laten keren misschien..?

Mabel zuchtte, verschillende opties schoten door haar hoofd, maar welke ze moest kiezen. Ze kon Amy terug laten keren, wetend dat ze er toch wel weer uit kwam, ze kon Amy laten meenemen door Silvester, Amy afleiden.. Uiteindelijk was de beste oplossing dan toch haar weer in een Zorua te laten veranderen. Mabel liep naar voren, Amy keek haar dan wel tussen haar tranen door argwanend aan, maar deed niks. Te veel bezig met de Darktype move, rare aanval eigenlijk, Fake Tears. Mabel kwam zo snel als ze kon dichtbij de Zorua, anders zou Amy het kunnen ontwijken, en trok aan de rode pluk haar. Amy keek verrast op en begon toen te tollen. Versuft keek de Zorua even om zich heen, oké, betrapt. Nou ja, dan hoefde ze in elk geval even geen toneel meer te spelen. Mabel, die alweer bij Silvester stond, stomme fobie, zuchtte en keek de jongen verontschuldigend aan. "Het spijt me," mompelde ze met een blik op de kleine vosachtige pokémon die nu vrolijk rond rende in het zand. "Ik heb moeite haar onder controle te houden." Amy wierp nog even een blik op haar trainer en liep toen op de jongen af. Nieuwsgierig keek ze die aan, alsof het helemaal niet raar was dat ze een paar momenten geleden nog een mens was, en slaakte een vrolijk blafje. Het strand is zo leuk~

Nu Amy zichzelf weer was werd de situatie wat minder.. raar. De Zorua leek blij te zijn met de aandacht die ze kreeg, vrolijk zette ze haar wat zanderige voorpoten op de hand van de jongen. Mabel keek even naar Silver, die had zich ook al in het zand laten zakken. Maar staan op vogelpoten was ook heel vermoeiend in een onvaste ondergrond als het strand. "Ze is een Zorua," antwoordde Mabel op de vraag van de jongen. "Net als haar evolutie kan ze illusies maken, al werkt het anders bij Zoroarks." Zorua's konden zich veranderen in andere wezens, mensen en pokémons, en Zoroarks konden alleen illusies maken. Als je ze zou aanraken zou je hun echte vorm voelen, daarom waren hun illusies ook redelijk kwetsbaar. Als je een Zoroark in een gevecht aanviel en raakte veranderde die weer in zijn echte vorm. Al was die natuurlijk nooit iets anders geweest, het had alleen een illusie om zich heen gevormd. "Ik kwam er ook pas later achter dat Amy een pokémon was," zei Mabel met een glimlach, het was wel verrassend geweest dat het nietpratende meisje Amy een Zorua was geweest.

"Ja," reageerde Mabel grinnikend, Amy was er zeker eentje waarvan je nooit zeker wist waar ze zich in veranderde. "Ik ben Mabel," stelde ze zich op haar beurt voor. "Amy ken je al en mijn Pidgeot heet Silvester." De grote vogel tjirpte vrolijk en keek naar de jongen, die iets groter was dan de Pidgeot. Amy blafte en draaide zich even om naar haar teamgenoot. Vrolijk draaide de Zorua zich om en liep richting haar teamgenoot. Mabel deinsde wat achteruit en keek naar haar eigen pokémon, ze was nog steeds niet aan de nieuwe pokémon gewend en haar fobie speelde vaak op rond de enthousiaste Zorua. Amy bleef stil staan en liep weer een paar passen achteruit, oeps, vergeten. De Zorua richtte zich dan maar weer tot Judah en stoof een rondje zodat ze de grote rugzak kon bekijken. Het was groot, hoe kon je dat in Arceusnaam dragen? Natuurlijk leek het groter dan het eigenlijk was voor de kleine vos, maar dat maakte het niet minder interessant voor de pokémon.

"Ik vind het niet erg," antwoordde Mabel met haar blik op Amy, die stond te popelen om nieuwe dingen te ontdekken. Zelf bleef ze bij Silvester staan, de pokémon die haar altijd zou beschermen, of hij nu sterk genoeg was of niet. Een Luxio kwam tevoorschijn en meteen had die alle aandacht van de Zorua. Amy veranderde zich ook in een Luxio, een perfecte replica op de rode pluk haar in haar manen na. Nieuwsgierig keek de als Luxio vermomde Zorua de nieuwe pokémon aan. Een vragende 'Zoo' kwam van de vos, nu kat, en vrolijk stak Amy een van haar voorpoot naar de Lynx toe. Mabel keek naar de twee pokémons en vroeg zich af of de Luxio het niet erg vond dat de Zorua zijn vorm had aangenomen. Anders moest die aan de rode pluk haren trekken, net zoals zij had gedaan bij Amy vermomd als meisje. Niet dat de pokémon dat kon weten, maar ja. Judah wist het wel en anders kon hij dat gewoon doen. Een tweede keer wilde ze niet zelf doen.