Take me to wonderland

De jongen moest grinniken om haar woorden over dat ze benieuwd was hoeveel etages, ja 198 klonk nou niet echt als een nummer op de begane grond of zo. De jongen zei nog wat woorden waarna ze naar de lift toe waren gegaan. De lift knop was in gedrukt en niet veel later gingen de deuren open. Riddle stapte achter Nathan aan de lift in terwijl ze haar koffer mee trok. De jongen was bezig met het zoeken van de goede verdieping waarbij allerlei kamer nummers gezet waren zodat je wist welke verdieping je nodig had. Uiteindelijk werd het dus verdieping vijf, zoals ze al gedacht had, best hoog. De knop werd in gedrukt en de lift begon te bewegen. In die liften hoorde je altijd van die muziekjes en Riddle's blauwe ogen keken naar het schermpje waar de verdiepingen op stonden. Verdieping nummer 1, 2, 3, 4 en uiteindelijk 5. Het was even stil geweest in de lift zelf, maar ja die muziekjes geen idee die waren gewoon rustgevend? Soms echter wel irritant. De liftdeuren gingen open waarna Riddle eruit stapte met haar koffer in haar hand en ze van de ene kant naar de andere kant van de gang keek. Op de muur hing een bordje met een pijl met de nummers 178 t/m 203, nou die kant dus op. Riddle begon vervolgens de kant op te lopen waar ze dacht dat ze heen moest. Ze keek even om met een glimlach naar Nathan.

Eindelijk waren ze boven en waren de liftdeuren open gegaan. Riddle was eruit gelopen met haar grote koffer en Nathan volgde al snel. Ze had gekeken welke kant ze op moesten en liep vervolgens die richting op samen met Nathan. Helemaal de hal door en helemaal aan het eind van deze half was hun kamer, het nummer van de kamer stond groot op de deur. Niet veel later ging Nathan al naar binnen met de sleutel en Riddle liep rustig achter hem aan de kamer binnen. Ze keek om haar heen terwijl ze de groenharige jongen hoorde zeggen dat het groot was. Ze grinnikte lichtjes "Het is ook heel mooi" zei ze geamuseerd. Groot was ze wel gewend wat dat betreft, maar het moest ook mooi zijn en een goede smaak hebben en dat had het gelukkig ook. Haar koffer plaatste ze ergens bij een kast, die werd straks wel uitgepakt of zo. Riddle draaide een rondje om de kamer goed in haar op te kunnen nemen. Ze liep vervolgen rustig naar het bed en liet zich er op zakken "Nog een fijn bed ook!" zei ze grijnzend waarna ze zich achterover erop liet vallen, heerlijk bed, ze kon er zo op in slaap vallen. Ze sloot dan ook eventjes kort haar ogen en zuchtte eventjes, heerlijk ontspannen zo.

Dat de jongen greens had ze niet door, want ze had voor even haar ogen gesloten, gewoon omdat dat bed zo comfortabel lag, het lag gewoon heerlijk. Ze opende haar ogen langzaam en staarde even naar haar plafond waarna ze op zoek gingen naar Nathan. Eenmaal Nathan in het zicht zag ze hoe hij de deur dicht deed en de sleutel op de kast legde. Langzaam kwam ze omhoog waarna ze zich weer even goed uit rekte, pff ze kon wat dat betreft zo in elkaar zakken en in slaap vallen. "Ik zal maar is uitpakken" zei ze waarna ze naar haar koffer liep en deze op haar kant legde en open maakte. Ze keek even naar al de zooi die ze mee had genomen. Na ja zooi, het was voornamelijk kleding, je kon nooit te veel meenemen. Een voor een stopte ze stapeltjes kleding in de kast en iets wat op een pyjama leek gooide ze gewoon nonchalant op het bed. Ze ritste de koffer weer dicht waarna deze aan de kant werd gezet en de kast deuren weer dicht werden gedaan. Fijn, dat ze alles weer zelf kon, heel erg fijn. Een gaap ontsnapte haar mond, jeetje ze was echt ontzettend moe.

De groenharige jongen volgde haar idee en begon ook alles uit te pakken, alleen was het voor haar al een stuk meer werk dan dat het voor hem was. Daarnaast had hij echter ook nog een tas waar meer zat dan alleen zijn kleding. Voor Riddle was daar een andere tas voor, namelijk een handtas. Ze kon haar belangrijke spullen niet in een koffer stoppen, dat was niet handig, dus alles apart natuurlijk. Haar blik ging naar Nathan toen hij klaar was en hij zei dat hij niet had gedacht dat een reis zo vermoeiend was. Ze grinnikte even "Vermoeiender dan je denkt" zei ze waarna ze naar het bed liep en haar slaap kleding op pakte. Haar blik ging naar de tijd "Het word ook steeds later he" mompelde ze waarna ze Nathan weer aan keek. "Na ja dan ga ik maar omkleden" zei ze wat vrolijk waarna ze naar de badkamer liep en zichzelf om kleedde. Niet veel later verscheen ze uit de badkamer, klaar om te slapen. Ze liep naar het bed en liet zich erop vallen "Het is zo lekker" mompelde ze wat moe. Ze moest snel fatsoenlijk in bed gaan liggen als ze niet zo in slaap wilde vallen. Echter bleef ze nog even zo liggen.

Toen ze terug kwam uit de douche lag meneer al in bed, hoe simpel was het om een man te zijn, jeetje. Ze was vervolgens naast hem komen liggen, echter niet zoals je in een bed hoort te liggen, te lui om onder het dekbed te kruipen. Ze keek op toen ze Nathan's antwoord hoorde op haar woorden. Ze grinnikte even en kwam omhoog om vervolgens toch maar onder de lakens te kruipen. Het was veel te comfortabel dit bed, zo comfortabel dat ze elk moment in slaap kon vallen. Ze draaide zich nog om en duwde haar hoofd in het super zachte kussen, het was altijd zo heerlijk om in een bed te gaan liggen in hotels, zeker omdat je altijd schoon beddengoed kreeg. Met een glimlach keek ze nog even naar Nathan die volgens haar ook moeite had om wakker te blijven. "Je zou zo in slaap kunnen vallen..." mompelde ze vervolgens waarna haar ogen dicht vielen en ze letterlijk in slaap viel. Wauw, ze was echt ineens super moe en dit bed hielp ook niet echt mee om wakker te blijven, Riddle was vervolgens in een diepe slaap gevallen, de volgende dag hadden ze waarschijnlijk genoeg tijd om allerlei dingen te verkennen in Hoenn.

Riddle had inderdaad haar woorden waar gemaakt, want niet veel minuten later na haar woorden viel de blondine in slaap en kwam terecht in zo'n diepe slaap dat ze dus ook niet meer merkte dat meneer nog steeds wakker was en te zenuwachtig was over Hoenn om in slaap te vallen, maar ook hij moest op een gegeven moment toegeven aan de slaap. Heel wat uren van slaap later begon Riddle wat in het bed te draaien waarna haar ogen open schoten. Pff, het was ook nog is midden in de nacht. Haar blauwe ogen keken naar de wekker naast haar bed en het was zo'n 3 uur in de ochtend. Ze zuchtte lichtelijk geïrriteerd, misschien toch ook de zenuwen van Hoenn. Ze hief zichzelf uit bed en probeerde zo stil mogelijk te zijn om Nathan niet wakker te maken. Ze liep met een wat dronken hoofd naar de badkamer en deed de badkamer deur dicht voordat ze het licht aan klikte. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde te wennen aan het felle licht, maar dat wilde niet echt. Ze draaide zich om, maar de vloer was enorm glad en Riddle was net wakker dus nog niet helemaal helder. Ze maakte vervolgens een smak en botste keihard met haar hoofd tegen de rand van de wc aan. Gelijk greep ze naar haar hoofd en bleef ze even zo liggen. Bijtend op haar tanden om de pijn te verdrijven, verdomme. Ze moest zich in houden om niet keihard te gaan gillen. Ze was compleet licht in haar hoofd en alles draaide, pff wat een vreselijke koppijn kreeg ze ook nog. Wankelend kwam ze omhoog en probeerde zichzelf op twee voeten te krijgen, wat uiteindelijk lukte. Met knallende koppijn en wankelend liep ze de badkamer uit, daarbij nog wel het licht te doven. Ze plofte terug in haar bed met knallende koppijn en bleef zo liggen. Uiteindelijk viel ze weer in slaap wat ook deels met de klap te maken had, want eigenlijk verloor ze gewoon haar bewustzijn.

Ze voelde lichtelijk, ver weg, iets bewegen, iets tegen haar aan. Riddle probeerde nog gewoon verder te slapen, wat best wel ging, tot dat ze ineens iets op haar hoofd voelde. Ze kneep haar ogen nog een keer fijn terwijl ze wat murmelde. Het lag super lekker, maar ze had letterlijk geen idee waar ze op lag op het moment. Opeens werden twee felblauwe ogen geopend, gewoon omdat ze echt niet meer kon slapen. Ze kwam overeind en zat nu recht, maar ze greep even naar haar hoofd toen ze weer knallende koppijn kreeg. Ze kneep haar ogen dicht en keek met een pijnlijk gezicht. Gelukkig ebde de pijn langzaam weg waarna ze haar arm weer liet zakken en ze langzaam haar ogen weer kon openen. Bij het openen van haar ogen moest ze toch echt een paar keer knipperen terwijl ze de persoon die naast haar lag aan zat te staren. Haar brein begon vervolgens te werken en ze bleef naar de jongen staren die half naakt voor haar lag. Wacht? Wie was dit? Ze beet op haar lip en schoot enorm rood aan, niet wetende wat ze moest zeggen eerst bleef ze zo zitten terwijl ze zich plotseling naar achteren werkte van het bed af en ze met een enorm verward gezicht achterover viel op haar kont. Ze duwde zichzelf verder naar achteren terwijl ze de vreemde jongen aan bleef staren. "Wat?" mompelde ze ongelovig "Waarom?" kwam er nog "Wie?" sloot ze haar enige woorden af. Ze keek vervolgens naar haar zelf en zag wat ze aan had, een simpel shirtje en een broekje, haar gezicht werd nog roder. "Wat is dit?" schreeuwde ze half uit, geschrokken keek ze op en zat ze zowat tegen de muur aan. Vervolgens probeerde ze omhoog te komen terwijl ze om zichzelf heen begon te kijken met een enorm verward gezicht, waar in godsnaam was ze?

De jongen had nog wat gemompeld, iets van beautiful, wat waarom? Ze kende hem helemaal niet, waarom zou hij zo iets zeggen? Ze had ook geen enkele herinneringen meer, van niks, niet van gisteren, niet van de dagen ervoor. Wat was dit? Was ze ineens uit het niets ergens terecht gekomen of zo? En waarom lag ze in bed met deze jongen, was ze ontvoerd of zo? Had ze drugs gekregen of zo? Met al die vragen in haar hoofd had ze zichzelf in paniek zowat van het bed gegooid. Na wat onduidelijk geratel was ze uiteindelijk omhoog gekomen om om zichzelf heen te kijken. Haar blauwe ogen keken weer naar de jongen, hij had groen haar, gouden ogen, kende ze hem ergens van? Vragend bleef ze de persoon aan kijken. Echter had de persoon voor haar ook een zeer verwarde blik op zijn gezicht. Serieus, wat is dit? "Wie ben jij...?" mompelde ze maar niet goed wetend wat te zeggen. Wat paniekerig begon ze weer om haar heen te kijken "Waar ben ik..." mompelde ze er achteraan. "Waarom herinner ik mij helemaal niks?" bracht ze vervolgens in paniek uit terwijl ze ergens bang wilde weg kruipen. Haar blik ging naar de koffer die naast de kast stond en een tas die er bij stond, was dat haar koffer? Ze wist het gewoon niet. Ze draaide zich om en gooide de gordijnen open om naar buiten te kijken, om maar iets te herkennen, maar helemaal niks, helemaal niks herkende ze. Ze draaide zich weer om naar de jongen toe terwijl ze hem in paniek aan bleef kijken.