Take me to wonderland

Riddle keek de jongen vol in paniek aan, een gevoel vang angst bekroop haar, het gevoel dat ze nergens herinneringen van had was echt verschrikkelijk, laat staat dat ze niet eens wist waar ze was, wie die jongen op het bed was en hoe dit alles heeft kunnen gebeuren? Haar gedachten waren compleet in de waren en allerlei vragen werden gesteld in haar hoofd die onbeantwoord bleven, serieus waar was ze? Haar blik ging nog een keer de kamer rond om maar iets te zoeken wat ze herkende. Haar blik ging nog even naar de jongen die overeind kwam en geen woord zei, waarom zei hij niks? Waarom deed hij niks? Ze bleef hem vragend en iet wat wantrouwend aan kijken. Voorzichtig zette ze maar een paar passen naar voren, ze moest toch iets gaan doen? Ze keek weer om haar heen tot haar blik op een tas viel, een tas, zou die van haar zijn? Met haar blik gefocust op het ding liep ze er langzaam op af. Bij de tafel stopte ze waar hij op stond. Voorzichtig maakte ze hem open, misschien zaten hier wel dingen waardoor ze dingen ging herinneren. Er zat van alles in, het was net een bodemloze put. Het eerste wat gespot werd was een soort apparaat dingetje? Een Holo Caster dus. Ze pakte het ding op en keek er naar alsof ze net iets nieuws uitgevonden had. Ze klikte op het knopje en opeens verscheen er een scherm, er stond van alles, de tijd... maar ook een naam. Ze keek even scheef, was dat haar naam? Ze keek weer even naar de jongen met haar felblauwe ogen "Riddle...." mompelde ze waarna ze weer een steek kreeg in haar hoofd en uit schrik het ding op de grond liet vallen. Ze greep haar hoofd vast, auch. Een paar stappen werden naar achteren gezet. "Ik heet Riddle...?" zei ze vervolgens nu op een wat normalere toon terwijl ze op keek naar de groenharige jongen. Serieus waarom was ze met hem in een bed beland, met die gedachte werd ze meteen weer rood en keek ze weg.

Zo nieuwsgierig als Riddle was, was ze naar een tas gelopen, deze was dus van Nathan. Hij had gewoon zijn Holo Caster eruit gevist en op de achtergrond was haarzelf te zien en ook haar naam had ze gespot, tenminste ze dacht dat het haar naam was, maar het was ook echt haar naam, want de jongen op het bed bevestigde het, alleen zijn stem was verdrietig? Waarom? Ze stopte langzaam de Holo Caster terug in de tas die ze had laten vallen toen ze weer pijnlijke hoofdpijn had gekregen. Ze draaide zich naar de groenharige jongen toe en opende haar mond, maar er kwamen voor nu geen woorden uit. Ze keek wat afwezig naar de grond. Haar gedachten probeerde dingen aan elkaar te knopen, maar het lukte niet, alleen wat lichtelijke beelden van haar ouders? Een huis? En wat rare beesten? Maar die waren hier niet te vinden of te zien en het was allemaal maar vaag. Ze keek weer naar de groenharige terwijl ze toch maar een actie maakte om naar hem toe te gaan. Even twijfelde ze, maar als ze daar doelloos bleef staan zou ze nooit iets te weten komen. Aan zijn kant van het bed bleef ze staan terwijl ze hem aan keek met haar blauwe kijkers. "Eum...." begon ze "Mag ik vragen waar ik jou van ken en jij mij?" zei ze maar, niet goed wetende waar ze moest beginnen. Ze keek weer even weg, te verlegen om de jongen te lang aan te kijken. Ze had geen idee wat er voor dit alles was gebeurd en hij wist haar naam? Dan wist hij ook meer toch? Toen ze wakker was geworden had ze zich enorm bedreigd gevoeld, maar dat was langzaam aan het vervagen, de jongen leek niks van plan te zijn in ieder geval, dus misschien kon ze hem vertrouwen? Maar het was nog steeds niet duidelijk waarom ze bij hem in bed lag, echt niet.

De jongen had heel de tijd zijn mond gehouden, waarom wist ze niet, maar eigenlijk wist ze helemaal niks, ja haar naam nu, maar het was best wel rampzalig als je niet eens meer wist hoe je heette. Vervolgens was ze maar op de jongen afgelopen en was ze stil blijven staan naast hem, terwijl hij nog in bed zat. De jongen kwam na haar vraag ook meteen omhoog, nu merkte ze pas hoe lang hij was in vergelijking met haar. Ze keek hem aan in zijn goudkleurige ogen. Ze vroeg zich echt zwaar af wat voor een relatie ze met deze persoon had of was ze gewoon ontvoerd en moest ze hier zo snel mogelijk weg zien te komen? Maar zo leek de situatie absoluut niet te zijn, want een koffer van haar stond in de kamer en het leek op een hotel, de kamer waar ze zich in bevonden en tja, nog meer dingen. Echter keek ze de jongen wat beduusd aan toen hij sprak dat zij zijn vriendin was. Haar ogen waren groot, maar werden al snel verward en niet begrijpend. Even was ze stil en keek ze weg met een rood hoofd. Hij, haar vriendje? Wat? Sinds wanneer? Haar brein probeerde weer wanhopig na te denken en allerlei puzzelstukjes aan elkaar te knopen, maar er waren geen puzzelstukjes te vinden. Haar felblauwe ogen keken de jongen aan "Eu...." begon ze "Maar..." mompelde ze weer. Oké ze kon de woorden absoluut niet vinden. Als hij echt haar vriendje was waarom herinnerde ze dan helemaal niks van hem? Maar ja ze herinnerde helemaal niks, dus geen idee wat er allemaal gebeurd was. "Mag ik dan eu... je naam weten?" vroeg ze terwijl ze wat ongemakkelijk weg keek. Op het moment had ze het echt moeilijk om uit haar woorden te komen bij deze woorden van hem. Zijn vriendin? Maar hoe?

Haar blik was overal op het moment, ze probeerde serieus alles in zich op te nemen, alles om maar die wanhopige poging te doen om weer wat te herinneren, maar tot nu toe was het maar tevergeefs. Het nieuws dat ze Nathan's vriendin was, was ook niet mee werkende, ze kon zich letterlijk niets herinneren, ze wilde de jongen graag geloven, maar dat was moeilijk als je geen geheugen meer had van die dingen. Ze had hem dan maar gevraagd wat zijn naam was. Op het moment deed het er absoluut niet toe, maar hij mocht er best wezen, maar dat mocht ze nu niet denken of wel? Ze maakte zichzelf nog meer verward, maar kon gelukkig weer even fatsoenlijk nadenken toen de jongen eindelijk zijn naam uitsprak. Nathan Malone, heette hij dus, en zij heette Riddle Chaika voluit, wauw wat een naam. Ze bleef de jongen aan kijken "Nathan..." zei ze bedenkelijk. Waarna er een glimlach op haar gezicht verscheen, gewoon het ging vanzelf. Echter toen hij sprak dat ze op vakantie waren in Hoenn keek ze hem weer verward aan. "Hoenn? Wat is dat?" vroeg ze zeer verward, serieus wat was het? Hoenn klonk als een of andere kruiden. "Maar... vakantie... eu... hoelang al dan?" vroeg ze maar, vakantie klonk leuk, maar vakantie houden met een vreemde? Na ja hij was dus geen vreemde, maar ook weer wel? Uhh, ze werd gek van d'r zelf op het moment.

Het feit dat Riddle bij Team Rocket hoorde en dus lid was van die organisatie wist ze al helemaal niet meer, nu zou ze waarschijnlijk vragen wat Team Rocket inhoud, maar de jongen leek het mooi voor zich te houden. Op het moment was het ook niet belangrijk, maar als ze terug zouden zijn in Kalos zou het toch wel awkward worden voor haar ouders. De jongen moest grinniken op haar vraag waardoor ze hem wat verbaasd aan keek en daarna lichtelijk glimlachte. De groenharige jongen begon vervolgens dat Hoenn een regio was en dat ze op het moment daar was. Lichtelijk fronste ze even terwijl ze even om haar heen keek, wat? Oke dan. Hij zei vervolgens dat ze gisteren aangekomen zijn. "Gisteren pas?" zei ze verbaasd waardoor ze een beetje te enthousiast werd. De blondine draaide zich om een rende zowat naar het raam en keek vervolgens weer naar buiten. Het uitzicht was van deze verdieping echt geweldig merkte ze nu pas op. Ze zat zowat tegen het raam geplakt terwijl ze naar buiten keek, maar niet veel later draaide ze zich dan ook weer om. Ze keek even naar haarzelf.... pyjama ging er door haar hoofd. Haar blik ging naar de andere koffer waarvan ze dacht dat die niet van Nathan zou kunnen zijn, waarna ze er heen liep en deze opende... er zat echter niks in. Ze fronste even waarna ze naar de kast keek die er naast stond. Misschien daar? Bedacht ze zich waarna ze de kast opende. Wauw, ja daar waren haar spullen waarschijnlijk. Stapels kleding zelfs. Haar blik ging naar Nathan "Is dit van mij?" mompelde ze nieuwsgierig waarna ze niet echt op zijn antwoord wachtte en wat kleding pakte en voor d'r zelf op hield. Mooie kleding dacht ze vrolijk. Ze draaide zich weer naar Nathan "Gaan we dan nu iets doen? Of niet?" vroeg ze, nog steeds enthousiast. Het was misschien maar slim om bij hem te blijven, hij wist namelijk meer dan zij op het moment.

Met nog steeds een kledingstuk had ze aan Nathan gevraagd of de kleding van haar was. Na ja het was best vrij logisch dat het haar kleding moest zijn, want Nathan droeg waarschijnlijk geen vrouwen kleding, toch? Maar al snel kreeg ze daar antwoord op, want er werd een 'ja' geantwoord op haar woorden waarna er dus een glimlach verscheen op haar gezicht en ze nog een keer naar de kleding keek die ze vast had en in de kast lag. Vervolgens vroeg ze of ze dan wat gingen doen, maar daar wilde hij niet echt een antwoord geven, want hij veranderde van onderwerp. Nieuwsgierig keek ze hem aan toen hij zei dat het eerst handig was. Wat was handig? Hij vervolgde zijn woorden dat ze eerst haar gedachten terug moest krijgen of te wel haar herinneringen. Ze bleef hem even bedenkelijk aan kijken, waarna ze weer na begon te denken, veel wist ze niet alleen met zwaar nadenken kwamen haar ouders voorbij en een of ander huis, waarschijnlijk het huis waar ze woonde? Maar niet meer kwam aan het licht. Nathan vroeg dan ook niet veel later wat ze wist tot nu toe. Haar felblauwe ogen keken in zijn goudkleurige ogen waarna ze even weg keek en even na begon te denken "Ik zie mijn ouders..." begon ze "En een groot huis... dat was het wel een beetje" zei ze met een iet wat scheef glimlachje. Voor haar klonk het dus als heel weinig. Waarschijnlijk was dat het dus ook "Maar ik kan helaas niks anders meer herinneren... ook niet van jou..." zei ze waarna haar stem wat weg stierf en ze de kleding die ze vast had weer netjes terug legde.

Ja, ze kon alleen haar ouders en het huis herinneren, meer kwam er gewoon echt niet naar boven, ondanks dat Nathan zijn naam had genoemd, na ja gelukkig wist ze ook haar eigen naam weer, maar dat betekende wel dat ze echt enorm haar geheugen was kwijt geraakt, want wie vergat nou zijn eigen voornaam en achternaam. In ieder geval knikte de jongen op haar woorden, maar zei verder niets meer, niets meer over haar ouders of het huis in ieder geval. Echter reageerde hij wel op het feit dat ze niks meer van hem herinnerde met dat dat wel weer kwam, daarom keek ze hem ook wat nieuwsgierig aan, alleen voordat ze het door had was Nathan heel dichtbij gekomen en ook heel snel. Ineens stond hij voor haar neus waardoor ze hem nog verwarder aan keek dan net en voor ze het wist duwde hij zijn lippen op de hare. Haar ogen werden groot en haar hoofd schoot helemaal rood aan. Wacht? Wat? Wat deed hij? Wat is dit? Gek genoeg was het fijn? Maar wat? Zo verward als ze was, kon ze dit ook niet handelen. Lichtelijk duwde ze haar lippen terug, maar dit was maar van korte duur, het was of dat dat vanzelf ging, maar ze haalde snel haar lippen van de zijne af waarna ze een paar passen naar achteren zette met een vuurrood hoofd. Ze keek snel de andere kant op en beet op haar lip. Opeens kreeg ze ook nog zo'n raar gevoel van binnen, wat is dit? Vanuit haar ooghoeken keek ze Nathan weer aan "S..ss.ssorrry" stotterde ze waarna ze weer weg keek met een rood hoofd, niet meer bewegend.