Take me to wonderland

De jongen had haar vanuit het niets gekust, oke hij was haar vriendje blijkbaar en zij zijn vriendin, maar wat? In haar hoofd waren al die herinneringen verdwenen dus dit was zo raar en zo niet wat ze had verwacht, ze had niet verwacht dat hij zijn lippen op de hare zou drukken en dat ze het ook nog eens terug zou doen, haar gevoelens hadden vanuit zichzelf gehandeld, maar haar hoofd zei andere dingen, ze was zo in de war. Ze had wat ruimte tussen haar en Nathan geschept en keek met een rood hoofd en had zichzelf verontschuldigd. Echter vroeg de jongen al snel waarom ze zich verontschuldigde, ze keek dan ook meteen weer op en ze keek hem recht in de ogen aan, waarin ze even leek te verdrinken, even gehypnotiseerd werd door zijn ogen. Al knapte ze snel weer uit die gedachten en keek ze weer even weg. "Eum..." begon ze niet goed wetend wat te antwoorden. De zoen was vreselijk verassend geweest, maar raar genoeg voelde alsof het had gehoord, maar iets klopte er niet of wel? Terwijl ze weg keek opende ze haar mond weer "Nou... ikke... eu..." weer stopte ze even. Haar felblauwe ogen keken naar Nathan waarna ze hem aan bleef kijken met haar rode hoofd en er langzaam een liefelijk glimlachje op haar gezicht verscheen. Haar gezichtsuitdrukking zei genoeg voor die paar seconde, waarna ze weer weg keek. Ze begon vervolgens iet wat zenuwachtig aan haar haar te frutten en ze wist zichzelf dus echt geen houding te geven op het moment. "Misschien komt...... het inderdaad wel...." mompelde ze nog wat stotterend terwijl ze weg keek en Nathan niet echt durfde aan te kijken.

Ze had op het moment echt geen idee wat er in Nathan's hoofd rond ging, ze had geen idee wat ze met haar acties bij hem los maakte, maar ze wist zelf al niet wat ze met deze gevoelens aan moest, het was raar en vreemd en het moest stoppen of zo.... of toch niet. Ze had in woorden niet kunnen antwoorden, ze wist sowieso echt niet meer wat ze op zijn vraag moest gaan antwoorden, want ze was echt wel wat overdonderd door deze actie en dit hele gebeuren. De gevoelens waren heel licht, maar het was iets... Even durfde ze Nathan weer aan te kijken met haar blauwe kijkers en ze merkte zijn blik op, het was zacht, enorm zacht, waardoor ze hem aan bleef kijken, als een magneet. Echter kwam hij weer dichterbij waardoor ze hem bleef aan staren, ze leek bevroren op haar plek te blijven staan en voelde ineens zijn armen om haar heen waardoor ze nu tegen hem aan stond. Haar hoofd kon toch niet roder worden, zeker om het feit dat hij geen shirt aan had. Ze wilde weer ontsnappen uit deze situatie, want het voelde raar, maar ze hoorde plots zijn woorden waardoor het even voelde alsof haar hart het even begaf. Het gevoel leek erger te worden en haar hoofd was zo rood als een tomaat. Voorzichtig keek ze omhoog, naar Nathan waarna ze in zijn ogen bleef kijken, weer bevroren. Niet goed wetend hoe hier op te antwoorden verscheen er weer een glimlach op haar gezicht, die glimlach sprak boekdelen. Ze duwde zich vervolgens van hem af gewoon om weer wat afstand te creëren al bleef ze misschien liever zo heel de dag staan, maar een andere kant van haar kon het nog niet helemaal accepteren, het feit dat hij daar half naakt stond hielp ook niet echt. Ze keek weer weg "Misschien moeten we eu.... ons omkleden" zei ze wat beschaamd nog steeds weg kijkend.

Ze had zich van Nathan af geduwd, na die zoen en die woorden waren haar gevoelens op hol geslagen en alles wat daarmee te maken had en haar brein was ook zowat aan het ontploffen dus voor nu vond ze het wel genoeg, want ze had nog steeds koppijn en geen idee waar het vandaan kwam, het deed zo'n zeer. Als ze erover nadacht zou het wel te maken kunnen hebben met haar geheugenverlies, maar ja dan nog. Ze zuchtte even toen ze weer op een afstandje van Nathan stond, oke nu konden haar gedachten en hart weer even kalmeren. De groenharige jongen zei dat ze dat misschien wel moesten doen ja waarna ze hem weer aan keek en het niet kon laten om lichtelijk te grinniken. Ze merkte op dat hij gewoon een shirt pakte en deze aan trok. Riddle zelf draaide zich terug naar de kast en deed deze open om wat kleren uit te kiezen en die pakte ze dan ook even. Vervolgens keek ze de kamer even rond en naar Nathan, haar blik ging terug naar de kleding "Ik kleed me wel even om in de badkamer..." mompelde ze wat droogjes waarna ze zich om draaide en de badkamer binnen ging en haar kleding neer legde. Als eerst keek ze is goed in de spiegel, waarom was ze nou haar herinneringen kwijt? Haar blik ging even de badkamer door en even bleef ze naar de wc staren. Al snel kwam ze weer uit haar trans en begon ze zich maar gewoon om te kleden.

Ze had d'r pyjama uit getrokken en begon zich fatsoenlijk aan te kleden. Ze keek even naar zichzelf in de spiegel om te kijken of alles klopte en alles goed zat. Ja, nu alleen haar haar nog fixen. Er werd van alles gedaan om het in bedwang te houden en na wat geruzie en gefrut had ze eindelijk haar haar gefixt. Een rokje, een blousje en haar rosé blonde haren in een hoge staart. Mooi, dat was gedaan, gelukkig wist ze nog wel hoe ze dit soort dingen deed en hoe ze kleding combineerde, maar dat zat er gewoon in gebrand, dat zou nooit uit Riddle gaan waarschijnlijk, zelfs niet als ze haar kop nog vijftig keer zou stoten. Ze opende de badkamer deur en kwam eruit waarna ze het licht uit deed en de deur sloot waarna ze zich even uit rekte. Ze keek even naar Nathan die blijkbaar zat te wachten op het bed. Meteen viel haar iets op aan de jongen, hij had een of andere armband om en er hingen rood, witte ballen aan zijn riem. Ze keek even schuin naar de riem, wat waren dat in godsnaam? Even bleef ze staan waarna ze weer Nathan recht probeerde aan te kijken en ze haar mond opende om iets te zeggen en deze echter alweer snel sloot, omdat ze niet zo goed wist wat ze moest vragen en like misschien was het wel super dom om te vragen. Wat ongemakkelijk keek ze weg, hoe moest ze dit nou gaan brengen, serieus?

Ze was de badkamer uitgestapt en had Nathan op het bed zien zitten met wat rare dingen aan zijn riem en een armband die ook vrij vreemd leek, het was niet dat dat mode was of zo? Had ze zoveel gemist? Nee toch? Ze was echter blijven staan, niet goed wetend wat te doen of te zeggen, laat staan vragen. Het was waarschijnlijk voor de jongen ook enorm raar dat hij niet meer zoals normaal kon doen bij Riddle, maar goed ze had zelf ook allerlei gedachten hoe ze zich nou het beste moest gaan gedragen in de buurt van Nathan. Het was tegen haar gevoelens in om enorm afstandelijk te gaan doen, maar om nou op hem te gaan springen was volgens haar ook niet zo'n goed plan. Ze schudde haar hoofd om de gedachten te laten verdwijnen toen Nathan ineens zei dat ze moest gaan zitten. Zo nieuwsgierig als ze was kon ze het niet weerstaan en ging ze dus gewoon naast Nathan op het bed zitten. Tot zover zag ze hem nog steeds niet als een bedreiging. Haar blik ging naar de rood, witte ball die hij ineens van zijn riem had afgehaald en deze omhoog hield. Met een heel nieuwsgierige blik keek ze naar het ding "Wat..." kon ze alleen maar uitbrengen terwijl ze bijna geobsedeerd naar het ding zat te staren. Ze was extreem nieuwsgierig geworden, serieus wat was dat?

De jongen grinnikte waarna ze lichtelijk fronste, wat was er zo grappig? Eigenlijk lette ze er verder niet op en kreeg ze ook geen kans om er verder iets op te zeggen toen hij begon uit te leggen wat het in hield. Ze keek geïnteresseerd naar het rood, witte ding toen hij zei dat het een pokéball was. Hij ging verder dat er op deze planeet wezens leefde genaamd Pokémon en dat je ze met deze capsules kon vangen. Wauw, wat een uitleg. Ze keek hem dan ook wat beduusd aan, oke dus je had ballen waarmee je een soort van beesten mee kon vangen. Opeens werd de ball die hij vast had een stuk groter waarna ze dus ook even fronste en ineens kwam er een wit, fel licht uit waarna deze een vorm maakte op de grond. Niet veel later verdween het witte licht en stond daar voor hun neus een oranje diertje met vuur aan zijn staart. Met een scheef hoofd keek ze naar het ding wat dus een pokémon was. Echter zette ze haar aandacht weer op Nathan die vertelde dat het een pokémon was en dat er meer dan 700 verschillende rondliepen. Wauw, dat is veel... Ze keek weer naar de pokémon, wat dus een Charmander was, waarna haar ogen begonnen te glinsteren. "Het is zo schattig!" was het eerste wat ze erover kon uitbrengen. Ze stond op en ging gelijk weer door haar knieën waarna ze recht voor de Charmander bleef zitten op haar knieën. Ze stak haar hand uit en legde deze op het koppie van de Charmander en begon het uit automatisme te aaien met een brede glimlach op haar gezicht. Ze keek weer om naar Nathan "En... eu... wat doe je er dan mee?" vroeg ze vervolgens nieuwsgierig, ja wist zij veel wat je met Pokémon kon doen?

Ze had Nathan weer aangekeken nadat ze Endymion geaaid had over zijn koppie. Hij was zo schattig. Vervolgens zei Nathan dat ze ook pokémon had en deze bij d'r kleding lagen waarschijnlijk. Ze keek hem gelijk aan, echt waar? Had zij ze ook al? Zo benieuwd als ze was stond ze gelijk op, maar ze keek nog even naar de kleine Charmander die een enorm schattig geluidje maakte. Daarbij moest ze weer even weg smelten, maar uit haar trans werd ze weer snel gehaald toen Nathan begon dat er niet alleen schattige pokémon waren, maar ook stoere en zelfs enge. Wauw, hopelijk had ze geen enge pokémon. Met langzame stappen liep ze terug naar de kast waar ze eerder haar kleding had uit gehaald. Ze viste er niet veel later een riem met zes pokéballs uit. Ze keek naar de riem, nou hij was wel leuk. Voorzichtig klikte ze een van de pokéballs eraf en klikte ze op het knopje in het midden. Het ding werd een stuk groter waardoor ze hem bijna uit haar hand liet vallen van schrik. Ze zuchtte even en legde de riem even veilig weg, terug in de kast. Even bleef ze naar de pokéball staren, terwijl ze nu toch maar een poging waagde. Ineens verscheen er een fel licht en net zoals net verscheen er op de vloer weer een pokémon, echter was deze een stuk groter dan de Charmander en leek het totaal niet op de Charmander, het was Hiro, haar Mightyena. Hiro schudde zich uit en keek op en bij het zien van zijn trainster begon hij hevig te kwispelen echter keek hij even om, om te kijken wie er nog meer in de kamer te vinden waren, Nathan werd al snel gespot. Niet veel emotie werd aan hem besteed, want hij draaide zich weer naar zijn trainster en nam een sprong waardoor hij Riddle gelijk vloerde en hij kwispelend haar aan haar wang begon te likken van blijdschap. Voordat het gebeurde had Riddle nog even een verschrikte blik op haar gezicht, maar toen ze op d'r rug lag begon ze te lachen "Stop... serieus, stop" lachte ze terwijl ze de hondachtige weg probeerde te duwen.

Riddle kreeg het eindelijk voor elkaar om haar Mightyena van zich af te werken waardoor ze weer rechtop kon zitten en met haar hand het kwijl van d'r wang probeerde te halen, oke nu moest ze d'r gezicht weer gaan schoonmaken. Haar blik ging naar de Mightyena die nu braaf naast haar zat te kwispelen met zijn tong uit zijn bek. Ze keek even wat beduusd naar hem en begon gelijk weer te grinniken. Riddle's aandacht werd weer getrokken door Nathan die zei dat het haar Mightyena was genaamd Hiro. Haar blauwe ogen keken weer naar de hondachtige. Hiro bleef kwispelen maar had Nathan even vreemd aangekeken toen hij hem voorstelde aan zijn eigen trainster. Hij vond het maar vreemd waardoor hij dus weer naar Riddle keek. Riddle keek met een glimlach naar de pokémon "Hiro..." zei ze geamuseerd waarna ze de Bite Pokémon even een knuffel gaf, maar niet veel later weer op stond om d'r kleding weer glad te strijken. Even keek ze om zich heen, op zoek naar iets om haar wang schoon te maken, want echt smakelijk was het niet. Hiro bleef haar nieuwsgierig aan kijken, niet wetende wat er aan de hand was met zijn trainster.