Take me to wonderland

Hiro vond het vreemd hoe haar trainster op hem reageerde of gewoon deed in het algemeen, hij voelde dat er iets niet klopte, maar tja als Pokémon kon hij niet echt gaan vragen wat er met Riddle was. Riddle had ondertussen weer overeind kunnen komen om haar kleding kloppend te maken na die 'aanval' van Hiro, maar ze had nu wel kwijl aan d'r gezicht en tja het was inderdaad geen prettig gevoel, absoluut niet. Haar blik ging naar Nathan die vroeg of ze nu maar naar buiten zouden gaan. Meteen begon ze hevig ja te knikken, natuurlijk wilde ze naar buiten waarna ze Nathan met een grote glimlach aan keek. Misschien was ze iets te enthousiast, maar goed. "Maar... eerst even dit..." mompelde ze een beetje terwijl ze even naar haar wang wees, die zooi moest eraf. Haar blik ging even naar Hiro waarna ze hem over zijn koppie aaide "Je bent zo schattig" grinnikte ze, waarna ze zich om draaide en even de badkamer in verdween. Ze zette de kraan aan en begon haar ene wang schoon te maken. Vervolgens haalde ze een handdoek tevoorschijn om haar gezicht af te drogen. Niet veel later verscheen ze weer uit de douche "Ik ben klaar~" zei ze glimlachend terwijl ze Nathan aan bleef kijken met haar felblauwe ogen.

Ze was weer uit de douche gekomen nadat ze haar gezicht had ontdaan van het kwijl van haar Mightyena, Hiro. Die over blij haar gezicht had gelikt als een echte blije hond dat zou doen. Eenmaal uit de douche glimlacht de jongen om haar woorden waarna hij zijn rugzak pakte en deze op zijn rug plaatste. De jongen zei dat ze dan maar moesten gaan waarna ze langzaam knikte. Ze keek even rond, misschien slim om niks mee te nemen, dan kon ze het ook niet kwijt raken, ze keek even naar Hiro met een glimlachje. Hij mocht wel mee, vond ze, ze voelde zich wel veilig bij hem namelijk Hiro keek Riddle vrolijk, kwispelend aan. Haar blauwe ogen keken naar Nathan terwijl hij de sleutels van het kastje af haalde. Ze nam maar het initiatief om de hotelkamer uit te lopen terwijl Hiro haar volgde, verwachtend dus dat Nathan de kamer zou sluiten. Riddle draaide enthousiast wat rondjes "Yay, de stad verkennen" zei ze grinnikend, ja ze had er zin in. Haar blik ging weer even naar de jongen, dan kon ze hem tenminste ook beter leren kennen. Ze grinnikte even bij die gedachten waarna ze weer recht kwam en vervolgens door liep met Hiro aan haar zij, geen idee waar ze heen ging eigenlijk, de uitgang van het hotel kon ze toch wel vinden?

De jongen had zijn pas versneld waardoor hij dus ineens naast haar verscheen, ze had hem daarom even aan gekeken, waarna ze weer snel voor haar keek met een glimlachje op haar gezicht. Tot nu toe kon ze zijn gezelschap wel waarderen en Hiro's gezelschap ook wel. Aan het einde van de gang vertelde Nathan wat dingen over waar ze heen moesten. Riddle luisterde aandachtig, want tja dit was de eerste keer dat ze het hotel gezien had, of naja na haar geheugenverlies that is. Braaf volgde ze Nathan op de voet waarna ze bij een lift aan kwamen. Er werd op een knopje gedrukt en het duurde even voordat de lift op hun verdieping aan kwam. Twee deuren gingen open en Riddle liep vervolgens maar meteen naar binnen en keek naar al de knoppen die er te vinden waren. Even keek ze bedenkelijk waarna ze toch op de begane grond knop drukte, dat moest de goede wel zijn. Haar blik ging even naar Hiro die haar nog steeds aan keek met een kwispelende staart. Ze begon het idee te krijgen dat ze voor haar geheugenverlies beste vriendjes was met hem. Haar blik verschoof zich echter snel naar de groenharige jongen, Nathan dus, tja stiekem kon ze niet bedenken dat hij echt haar vriend was. Ach als het zo was? Echter was ze er nog lang niet klaar voor met al die herinneringen die waren verdwenen en nog niet terug leken te komen.

De liftdeuren waren open gegaan en mevrouw was naar binnen gegaan om op de begane grond knop te drukken waarna ze wachtte tot het ding naar beneden ging. Het schermpje gaf weer elke keer wat nummers aan en ze keek dan ook even naar Nathan die gewoon tegen de muur aan hing. Het achtergrond liedje was echt zo'n typisch lift deuntje, zo afgekraakt. Niet veel later waren ze beneden en gingen de deuren weer open van de lift. Nathan stapte eruit en ze deed maar snel hetzelfde met Hiro achter haar aan. De jongen liep best snel of Riddle was gewoon afgeleid door haar omgeving die ze weer opnieuw in haar op nam. Ze merkte op dat Nathan alweer een stuk ver voor haar uit liep waardoor ze haar passen weer versnelde, ze was niet de grootste dus grote passen waren voor haar geen optie. Ze liepen door de uitgang van het hotel en Riddle had eindelijk de afstand tussen de twee verkleind waarna ze naast hem stopte en ze even twijfelde, maar langzaam haar hand uit stak om zijn shirt vast te pakken. Ze keek wat ongemakkelijk om haar heen. Het was toch heel anders dan toenet in hun hotelkamer waar ze met zijn tweeën waren en hun pokémon, nu waren ze op straat met allemaal mensen die ze niet herkende en pokémon die ze nog nooit eerder had gezien, waarschijnlijk wel toen ze nog niet d'r hoofd had gestoten. Ze hield daarom Nathan's shirt maar vast al had ze het zelf niet eens helemaal door, terwijl ze wat angstig om d'r heen keek, het ongemakkelijke gevoel bekroop haar maar en meer waardoor ze steeds dichterbij Nathan ging staan. Hiro keek nieuwsgierig naar haar trainster en ging een soort van beschermend naast haar staan.

De glimlach op de jongen zijn gezicht merkte ze niet op, omdat haar aandacht te veel op de buiten wereld was gericht, zelfs het feit dat hij slomer was gaan lopen merkte haar niet op. Echter toen ze ineens zijn arm om haar heen voelde werd ze ineens uit die trans geslagen. Haar ogen schoten naar Nathan waar ze nu zowat tegen aan hing tijdens het lopen en hij had zijn arm om haar heen en wat? Wat? Alsof haar huidige hoofdpijn nog niet erg genoeg was, werd het op het moment nog erger. Serieus wat was dit? Het leek net alsof haar hart aan het vechten was met haar brein en het was niet helemaal geweldig. Haar blauwe ogen stonden nog steeds op Nathan gericht, maar ze was echt even in tweestrijd, wat moest ze nou doen? Ze liet zijn shirt echter maar weer los, maar ze liet zijn arm maar toe waardoor ze dus ook vlak naast hem bleef lopen. Met een lichte blos op haar gezicht keek ze weer weg. Haar blauwe ogen keken de straat weer over, maar nog steeds geen enkele bekende te zien, maar misschien kwam dat ook omdat ze in Hoenn waren, geen idee? Haar blik ging weer even terug naar Nathan "Wat gaan we doen?" vroeg ze dan maar met een klein glimlachje, nog steeds een beetje awkward over het feit hoe ze erbij liepen. Andere mensen die langs liepen, keken de twee dan ook soms aan, wat Riddle maar al te erg opmerkte.

Door de starende blikken van de onbekende mensen voelde ze zich erg ongemakkelijk op het moment en het was ook best wel eu... vreemd om zo te lopen met de groenharige jongen. Het was voor hem waarschijnlijk heel normaal, maar Riddle zou er heel erg aan moeten wennen, maar ja toegeven deed ze nog niet, al ging dat beetje bij beetje wel, ze had namelijk ook al zijn shirt los gelaten, maar ja nog steeds die arm om haar heen, maar ze had niet de neiging om afstand te nemen, eigenlijk wilde ze dat niet eens. Haar blik schoot naar Nathan toen hij ineens begon te spreken. De starende blikken leken hem absoluut niks te boeien. Twee blauwe ogen keken in zijn goudkleurige ogen toen hij zei dat ze het best even de stad uit konden gaan om haar andere pokémon te ontmoeten. Ja, eu... ja ze had er nog meer, tenminste ze had zes pokéballs aan haar riem zitten, maar een daarvan liep naast haar. Waarna ze dus eventjes naar Hiro keek en lichtjes glimlachte. Als ze allemaal zo leuk waren als Hiro dan wilde ze ze graag weer 'ontmoeten'. De pokémon zelf zouden het wel heel vreemd vinden, maar goed. Het was niet anders en het moest gebeuren, op deze manier was de kans alleen maar groter dat ze haar geheugen terug zou krijgen.

Ze had eigenlijk geen woord uitgesproken over wat ze er van vond, ze had geen nee gezegd en ook geen ja, ze had hem alleen maar aangekeken met een glimlach, maar ze was gewoon te overdonderd door die mensen op straat. Ze had gehoopt dat ze tenminste een bekende zou tegen komen? Maar ze had ook niet echt herinneringen van andere mensen dan haar ouders dus dat werd hem sowieso niet en tja ze waren op vakantie, dus dan was het vrij logisch dat ze niemand kende? Na ja ze hoopte Nathan in ieder geval beter te leren kennen, ze vond het wel prettig om in zijn buurt te zijn in ieder geval. De jongen leek het op te nemen als een ja en tja dat had ze ook gewoon kunnen zeggen natuurlijk, maar goed, de jongen begon wat twijfelend en leek vervolgens een tijd om zich heen te kijken. Hiro keek de jongen ook wat scheef aan, maar Nathan zei al snel dat ze die kant op moesten waarna hij zijn vinger uit stak naar het Noorden. Riddle knikte langzaam en liep maar met hem mee, zij wist namelijk al helemaal de weg niet. Hiro volgde de twee geruisloos en keek soms wat om zich heen naar de mensen. Riddle bleef echter wat wantrouwend in het rond kijken, ze hoopte maar snel dat ze buiten de stad waren.