Wicked Wonderland

Hij grijnsde even naar zichzelf in de spiegel. Oh ja deze kleur moest hij vaker indoen. Hij liet even zijn hand door zijn zwarte haren gaan en staarde toen nog even naar zijn perfecte spiegelbeeld. Het was de eerste keer maar blauw paste hem eigenlijk ook best goed als hij zo keek. Hij klapte het spiegeltje toe en wandelde verder. Met een snelle beweging stopte hij het spiegeltje in zijn broekzak en snoof even zachtjes waarna een zachte zucht zijn mond ontglipte. Het had gesneeuwd deze nacht en de rivier onder hem was ook bevroren. Hij liep op een brug, op weg naar Aquacorde Town, voor niks eigenlijk. Hij zuchtte even zachtjes en keek even kort rond toen hij van de brug kwam. Ze hadden tenminste hun werk gemaakt van het sneeuw, die lag mooi aan de kanten.

{& Alana Bouvier}

Roos haar... Was dat natuurlijk of gekleurd? Rood kon natuurlijk zijn, maar ook gekleurd. Eigenlijk kon zowat elke natuurlijke kleur dat zijn he? Niet dat paars of groen natuurlijk was... Maar men zou zijn punt wel vatten... Naja eigenlijk niet. Hij zuchtte even zachtjes. Hij wandelde gewoon verder, zijn groene ogen hadden een speciale glans, toch kon hij er geen grijns van halen deze keer, niet nu. "Hey~!" Hij keek even naar beneden -want waar moest hij anders kijken- en al snel spotte hij een meisje. Klein... Kleiner dan de meeste mensen die hij al had ontmoet hier. Hij grijnsde even naar haar. Had hij haar aandacht getrokken, mooi, kon hij goed, hij trok gewoon mensen aan met zijn knapheid. Jep, het was een feit geworden, niemand kon er aan ontkennen als zelfs de mensen naar hem toe kwamen. Hij zette een stap terug en haalde even diep adem. "Ja?" zei hij terwijl hij zich een beetje naar voren boog, maar niet al te veel.

"Gewoon, Hey." Hij grijnsde even charmant naar der. En kwam wat weer overeind. Hij bleef met zijn helblauwe ogen naar haar kijken, strak, maar niet dreigend, eerder... Lief en van die dingen. "Ik ben Alana en wie ben jij?" Hij keek even naar de Umbreon die een beetje raar deed en trok een wenkbrauw op. Daarna keek hij terug naar de roosharige. "De naam is Melvin," Zei hij. Hij grijnsde even naar haar. Daarna tilde hij zijn hand op en pakte hij haar hoedje zo van haar hoofd. Hij keek er even naar en plaatste hem toen terug netjes op haar haren. "Je hebt smaak,"

Hij grijnsde even naar haar. "Dankjewel." Hij knipperde even met zijn blauwe ogen en liet een charmant lachje op zijn lippen dansen. "Jij hebt ook smaak." Hij knikte begrijpend naar haar. Ja, wist hij wel hoor, daarom moest hij ook niet constant bevestiging krijgen van iedereen, hij wist het toch al. "Dus Melvin, wat brengt jou naar Kalos?" Hij keek haar even aan en schraapte kort zijn keel. "Werk," zei hij droogjes. "Naja, ik kon evengoed in Hoenn blijven, maar weet je wat het is, het is weer wat anders he?" zei hij met een kleine lach. "En hoe zit het met jouw?" zei hij vervolgens waarna hij even wat dichter kwam. Zijn lach was openlijk, charmant... Aantrekkelijk.

De lichte blos op haar vleeskleurige wangetjes toonde aan hoe ze zich voelde. Hij zuchtte daarom even al lachend en vernauwde zijn hemelsblauwe ogen even. "Uhm... Ik ben een trainster.." Hij knikte even begrijpend naar haar. Zelfs als ze van die organisatie was zou een slimme grunt het niet in het rond gillen. Hij deed dat dus ook niet. Toen het meisje echter tegen hem aan ging staan, grijnsde hij even kort. "Ho, ho, schoonheid," zei hij met een lachende stem. Hij lachte zachtjes en gooide zijn armen rond haar. "Jij gaat ook lekker snel," grijnsde hij naar haar.

Ze ging weg, nou, nou. Hij bleef haar grijnzend aankijken met ogen die even glisnterden van plezier. Dit was de reden waarom hij het meestal deed, plus zijn angst natuurlijk. "Ik deed het alleen maar omdat mijn Umbreon je anders ging bijten." Hij knikte even naar haar. "Aardig van je," zei hij terwijl hij even zijn hoofd lichtjes schuin hield en zijn hand door zijn nachtzwarte haren haalde. "Niks snel, ik beschermde je." Hij lachte even naar haar en rechte zijn koppie weer. "Wat ben je toch een schatje!" zei hij enthousiast.

Hij grijnsde naar haar, hij had hier duidelijk plezier in en hij zou later wel zijn dingen doen. Dan zouden ze nog meer plezier hebben en dan konden ze nog langer bij elkaar blijven! Yay! Win-win! "Dat zou iedereen gedaan hebben." Hij knipperde enkele keren met zijn ogen. "Zie er maar niks in." Hij lachte naar haar, heel erg verleidelijk. Zijn parelwitte tanden glinsterde in het zonnetje, een lichte glans op zijn prachtige, zwarte haren. In contrast met die ogen leek hij wel even een geschenk uit de hemel -dat was hij ook eigenlijk-. "Dus ehm, Melvin. Heb je pokémon?" Hij knikte en haalde de Pokéball van zijn Froakie boven. In een flits verscheen Caesar, die meteen met opgetrokken wenkbrauwen de twee bekeek. "Dit is Caesar," zei hij met een knikje.

Ze was duidelijk blij de Water Pokémon te zien. En de Froakie? Die had een blik in zijn ogen die gewoon de vloekwoorden uitspoog. Wat mooi toch. "Hallo Caesar!" Zei Alana tegen de Pokémon. De kikker vernauwde zijn ogen wat, snoof zachtjes en trok toen zijn neus op. Hij had zeker een persoonlijkheid en een ego van hier tot in Kanto. "Hey Melvin, misschien kunnen we samen iets gaan drinken? Ik weet een goed café" Hij keek haar aan met glinsterde ogen, grijns rond zijn perfecte lippen. "Tenminste als je wilt, ik dwing je nergens toe ofzo..." Hij zette een stap naar voren en sloeg zijn arm rond haar hoofd... Hals... Naja ergens daar waarna hij haar meetrok. "Lijkt me heel leuk!" zei hij met een valse grijns op zijn lippen.