{ There ain’t no rest for the wicked

De roodharige was al vroeg opgestaan en had zichzelf klaar gemaakt om de reis naar Hoenn weer eens te maken... dat was het plan in ieder geval geweest. Soms vroeg ze zich af waarom ze niet gewoon in Hoenn bleef lopen want ze durfde te zweren dat al dit opstaan voor een gym te doen nog eens haar einde ging worden. Gelukkig duurde het deze keer niet even lang om wakker te worden als de vorige. Toch had ze zich al weer gevonden in de onprettige positie dat ze in haar bed lag naar het plafon te staren. Haar omgeving was enorm omgeslagen vergeleken met de vorige keer. Het was niet normaal meer te noemen. De laatste keer dat ze de reis over de zee had geplanned had ze dit gedaan in een kale en grijze ruimte in een hard en koud stapelbedje bij de base. Nauwelijks genoeg ruimte voor haar en haar vos. En nu? Nu lag ze in een prachtig hemelbed met mooie bekleding in een slaapkamer die groter was dan de hele oude ruimte bij elkaar. Ze vond het nog onwennig slapen, zo’n grote ruimte. Van natuur was ze al een enorm wantrouwig persoon en de laatste tijd was ze enkel schrikachtiger geworden. De plotselinge verandering in formaat en in omgeving op zichzelf was hier niet zo zeer een goede hulp voor. Maar je moest er wat voor over hebben toch? Ze zuchtte zachtjes en vervolgde haar rondkijken. Haar bed was prachtig, gemaakt van hout en rijkte naar het plafon toe, de dekens waren zacht en mooi gestikt terwijl het bed zelf enorm lekker lag. Het was zacht en deed zijn naam enorm goed waar. Maar het was een groot bed en ze was maar een kleine meid erin. Toch rook je in de lakens nog iets van de vorige bewoner. Ze roken naar de jongen die weer haar huisgenoot was. Ze had vertikt om weer bij hem te slapen voor nu en dit was iets dat ze ondanks haar onrust en eenzaamheid aan zou moeten houden. Ze moest haar woord daad bij zetten.. ze moest gewoon. Maar de geur die er hing was niet onprettig, in de momenten dat ze toch haar slaap leek te kunnen vatten bracht die haar terug naar de momenten dat ze samen sliepen of gewoon op de bank lagen en hier hun eigen ding deden. Ze dacht terug aan de hotelkamer. Dat was hun huis geweest, hun plek… niet dit. Ze had nog geen liefde gevonden naar het enorme huis dat haar enkel liet verdwalen of alleen liet voelen. Ze hielt van kleine ruimtes in een klein huisje. Dat was iets wat haar hart overwon. Maar goed, ze woonde weer hier. En ze moest toegeven dat dit huis ook echt wat zou kunnen worden nadat het zijn verdiende opknapping had gekregen. Voorzichtig draaide ze zich op haar zij en keek naar de gouden vos die tegen haar aan was gerold. Nee, ze was nooit helemaal alleen. Ze glimlachte even en maakte Aldrei zachtjes wakker, om ondertussen zelf het bed uit te komen en snel haar kleren te verwisselen zodat de kou niet tot haar zou grijpen. In de slaapkamer had ze ook haar spullen liggen, vandaar dat ze gewoon de zwarte rugzak pakte en deze op haar rug wierp. “Kom, laten we gaan Aldrei” De vos gaapte wat geïrriteerd om de tijdsdruk die ze kreeg hier, maar sprong toen ook het bed uit om op haar dooie gemakje de ruimte uit te lopen en de roodharige voor te gaan. Zelf had Ragya maar gewoon een los blaadje uit haar schetsboek gepakt, iets wat er niet al te soepel uit had gezien aangezien ze deze lopend uit haar tas has gevist. Het was een random blaadje met verschillende schetsen van random dingen die op dat moment haar oog hadden gevangen. Zoals de trap van het huis en het uitzicht vanaf het balkon. Het balkon. Ja hoewel haar liefde naar het huis niet groot was kon ze niet ontkennen hoe veel ze van het balkon hielt. Ze had altijd wel de voorkeur naar hoge plekken, gewoon het idee om een goed uitzicht te hebben stond haar enorm aan. Als ze een beetje tijd over had was dit dus ook de plek waar je haar standaard kon vinden. Veel van haar recente schetsen waren dus ook van het absoluut prachtige uitzicht. Het briefje had dus ook een van deze dingen op zich gekregen. Ergens tussen de teken elementen door schreef ze een kleine note voor Lucian, zodat hij zou weten waar ze naar toe was. “Hey Ástin, ik ben vandaag naar Hoenn voor mijn volgende gymbattle in Mauville City. Ik ben morgen waarschijnlijk weer terug en zal wat dingen meenemen voor het huis op de terugweg. Wens me succes en zie je dan xx” Ze vond een klein stukje tape met nog net genoeg plakkracht voor het doel wat ze ervoor had gevonden. Zodra ze langs de houten deur liep waarvan ze wist dat Lucian hierachter verbleef plakte ze daar het briefje op en liep hierna soepel naar buiten in de hoop dat ze de ander niet gewekt had. Ze kon vrij stil zichzelf rond bewegen. Maar daar hoefde ze zich nu geen zorgen meer over te maken. Alles behalve, ze pakte nu gewoon Huginn zijn bal en klom hier samen met Aldrei op. Een enorme hoop blauw en vliegziekte later landde ze eindelijk voor de deuren van de Electric gym. Naja, ze waren buiten het gebouw geland en netjes naar binnen gelopen, door een plafon naar binnen komen was ook altijd zo uitslovend en daar had ze geen zin in. Hoe dan ook borg ze haar Honchkrow weer netjes op en liep hierna in haar dooide gemakje naar binnen. Ze had lichtelijk slaaptekort… hmmm…nog voor de man bij deur haar kon begroeten liep ze alweer naar buiten zodat ze snel een beker koffie kon gaan halen voor ze met deze gym begon, priotiteiten stellen noemde ze dat. Gelukkig leek dit tijdstip niet al te druk uit te vallen en kreeg ze al redelijk snel een beker hemelse koffie in haar handen gedrukt. Snel nam ze een slok van het warme goedje voor ze weer terug ging naar waar ze gebleven was, wat een gym binnen lopen moest betekenen. Ze luisterde deze keer maar weer naar de woorden van de man en liep toen verder, gewoon op een manier lopen zodat ze wettelijk niet de andere trainers moest gaan bevechten. Had ze dus echt geen zin in. Wie wou z’n tijd nu besteden aan normale trainers bevechten in een gym? Dit waren gewoon de fangirls kinderen die hier rondhingen de hele dag en niks meer deden dan je extra xp geven als je te lui was geweest om van te voren je pokémon een beetje te levelen. En aangezien zij wel een beetje wist waar ze mee bezig was, mocht ook ondertussen wel, liep ze gewoon door. En daar kwam ze uiteindelijk aan bij de gymleader van deze gym. Zoals altijd nam ze de tijd om deze eens goed in zich op te nemen terwijl deze zichzelf voorstelde en uitlegde welke gym dit was en waar hij in geloofde in trainers, je weet het wel, die preek. Enorm saai en langdradig. Maar goed. De man heette dus Wattson, iets wat wederom klonk als een enorme pun op de wereld, iets wat het waarschijnlijk ook was. Maar de man zelf was niet zo indrukwekkend. Hij deed haar een beetje denken aan Wulfric, maar dat kwam misschien door de combinatie van enorm groot zijn in alle vormen van het woord, witte gezichtsbaharing en een lichtelijk manische grijns, al leek deze blijer. Ja de man was enorm vergeleken met de meid die tegenover hem stond, hij was ongeveer een kop of twee groter en breed gebouwd, met een mooi buikje om dit plaatje compleet te krijgen. Hij droeg een bruine sweater, iets dat ze enorm vreemd vond. Hoenn werd echt haar dood als het om temperatuur ging, man niet normaal. Zelf zat ze hier te smelten en de man voor haar was nog een minuut verwijderd van een sjaal om zich heen te doen. En om het plaatje af te maken had hij een gele broek aan. Wie droeg er nu geel? Kom aan zeg, dat je elektriciteit had bekende nog niet dat je perse geel hoefde te dragen, in alle eerlijkheid zag ze het liever zo min mogelijk. Enorm veel bracht dit haar humeur niet omhoog dat was zeker, het zou voor haar een eeuwig raadsel blijven waarom mensen van de kleur geel hielden. Het was gewoon abnormaal. Ze wou hier nu best wel graag weg. Maar nee, ze moesten zelfs nog beginnen, iets wat gelukkig nu in beweging leek te komen. De man ging van zijn zitplek af en zei dat ze hem moest gaan volgen, iets wat ze dus ook netjes deed. Kijk haar eens mooi de regeltjes volgen, waren de mensen nu trots op haar? Hoe dan ook bereiktte ze nu de plek waar het om ging. Het was een mooi veldje om op te gaan vechten. Het was een enorm veld met een bijna metalen ondergrond, al leek dit voornamelijk uit een stel metalen platen te bestaan met daaronder normale grond en aarde, zodat ook de gebruikers van rock en ground types nog een kansje konden maken. Zelf was er weer een verhoging voor hun twee gemaakt aan de uiterste delen een een tribune aan beiden zijdes van het veld. Het was voornamelijk leeg maar sommige van de trainers die ze had genegeerd namen hier nu plaats, ze konden al leren van naar gevechten te kijken, het was een normale stap die iedere trainer maakte. Maar de scheids leek nu ook uit zijn gesprek te komen en stapte rustig op zijn eigen plekje in het veld. Nadat er aan beiden kanten was gezegd dat ze er klaar voor waren leek het gevecht te beginnen.


Derniére is send out.
Magneton is send out.
Derniére looks a bit frowning at the floating fridge magnet… strange thing.
Magneton seems to be a little offended.
Derniére doesn’t seem to care.
Hey look they start fighting, Magneton uses Electric terrain.
He follows up with a magnet bomb, what do you think about fridge magnets now?
Derniére makes an annoyed sound and uses Double kick, aggression always helps.
Magneton agrees and replies with a Flash Cannon.
That isn’t nice, Derniére uses Flare Blitz.
Magneton uses Light screen.
Pfft you loser, Derniére uses more fire with an Eruption.
Magneton uses Zap Cannon, a lot of cannons he has.
Derniére uses Flamethrower.
Magneton uses Electro Ball
Derniére uses Earthquake, oeh that works well, how fun.
The magnet uses another Magnet Bomb.
Derniére uses a Focus Blast.
Magneton uses Zap Cannon.
Derniére became paralyzed and can’t move… that sucks.
Magneton makes use of this and uses Thunder.
Derniére seems to have more luck now and moves again, using an Earthquake to finish it off.
Magneton faints.
Derniére gets some meds, ready for round two.


Welcome to round two, Wattson sends out Electrode.
Derniére was still out and tilts her head a bit, why does she need to fight a pokéball?
He isn’t a pokéball..
Indeed the colours are switched around.
Let’s focus.
Alright Derniére stops her complaining and uses Lava Plume.
Electrode uses Charge Beam.
Derniére uses more fire with Eruption, so fun.
Electrode uses Eerie Impulse, damn what a creep.
Derniére doubts a minute but then uses Earthquake. A lot of ground moving this gym.
Electrode uses Thunder, the electric move not the music.
Derniére gets a little daring and uses Double-Edge.
Electrode uses Wild Charge, scary ball coming your way.
The badger uses another Earthquake because why not.
Electrode uses Thunderbolt.
Derniére uses Focus Blast, just look at that nice punch.
Electrode uses Charge Beam.
Derniére uses another Eruption, never enough fire in a fight… or daily life.
Electrode uses Giga Impact.
Derniére uses Flamethrower.
Electrode uses Gyro Ball.
And she finishes it off with another Earthquake.
Electrode faints.
Hell yes, onto the last round with another magnet.


En zoals ondertussen de verwachten was bleef de bruine pokémon in het veld staan. Ze was weer klaar voor de volgende en daarbij ook laatste ronde van deze gym. Hierna konden ze weer naar huis gaan en zich voor bereiden op de Fire gym, want zo was het leven toch ook? Een ding doen en de volgende dag weer precies hetzelfde. Ja. Maar het maakte niet uit, ze zouden sterker worden zo en daar draaide het om. Daar draaide alles om. Het was een contante bezigheid van sterker worden. Badges krijgen was een teken hiervan dat je je pokémon onder controle kon houden.. en als je enorme beesten van twee meter onder controle kon houden moesten die paar onzinnige en onlogische gedachtes in je hoofd ook wel kunnen toch? Dat moest dan toch ook mogelijk zijn? Ze ging ervan uit van wel.. ze had hier haar hoop op gelegd. Want wat moest ze hierna doen? Meer tijd gaan besteden aan haar werk. Aan het nieuwe huis.. ze wist het niet. Het was nu niet haar probleem. Niet hetgene waar ze zich om moest gaan afleiden. Het zou allemaal wel komen uiteindelijk. Met een kleine zucht richtte ze haar heldere en pigmentloze blik weer op het helder verlichtte veld. De pokémon van de ander was er ondertussen ook op uitgegooid. Een Magnezone. Damn, had je geen andere pokémon soorten meer ofzo? Maar de ufo achtige pokémon werd opgenomen door zowel de trainster als diens tegenstander. Het was letterlijk een ufo.. of een frisbee. Of een combinatie ervan. Maar aan de gele antenna te zien op de bovenkant ervan ontving het wel kabel tv. Ze liet voor een moment de vriendelijkheden achterwegen. “Flame Wheel” klonk er zonder erom heen te draaien van haar af. Waarom zou ze nog moeite doen om erom heen te lopen als ze ook makkelijk kon zeggen wat er gedaan moest worden. Haar stem klonk dus ook strak en koud door de ruimte heen. Ze had geen warmte of vriendelijkheid erin gestoken. Ze was altijd al enorm bot geweest tegenover Derniére om een reden waar het arme beest zelf niks aan kon veranderen. Toch volgde ze de bewegingen van de das met haar ogen terwijl deze zichzelf in vlammen hulsde en zich afzette tegen de harde ondergrond. Met een rotvaart rolde ze richting de pokémon en botste ze hard tegen de ufo op. Deze kreeg enkele vlammen tegen zich aan leek een burn te krijgen hierdoor. Nou nou, als je dat nu niet een goed begin noemde wist ze het ook niet meer. Maar natuurlijk ging de schroothoop niet enkel blijven zweven en niks terug doen, nee, de schroothoop moest ook nog een beetje show off doen tegenover zijn trainer en het publiek hier. Vandaar dat deze ook de aanval opende in plaats van zijn lot te accepteren en ondanks de vlammen een Thunder Shock uitvoerde. Auw. Niet leuk, stroom door je lijf heen enzo. De das schokte even na en probeerde de stroom van zich af te schudden, iets wat niet de beste techniek leek te zijn. Hierna besloot de roodharige dat ze wel genoeg netjes hadden rondgespeeld en het tijd was voor wat zwaarder geschut. Oftwel weer ground moves in actie gooien. “Earthquake” Zou de ander vast wel kunnen waarderen of niet soms? Met een luide brul liet Derniére de aarde dan ook weer in beweging komen, terwijl de arme Magnezone enkel een onschuldige Light screen opzette om zichzelf een klein beetje te beschermen tegen de volgende aanvallen. Hij wou immers niet het lot volgen van de beesten van de vorige rondes. Iets wat heel erg goed te begrijpen was. Maar jammer genoeg zou dit hem niet kunnen redden van hetgene wat de roodharige in petto had. Nee, deze zou helemaal los gaan. Nu kreeg ze een keer de kans om alles af te branden wat er voor haar werd gegooid zonder vreemde blikken of een politie agent aan haar nek te krijgen en nu zou ze ook zeker die kans aan gaan pakken. Ze zou hem zo goed aanpakken dat deze de volgende dag niet eens fatsoenlijk zou kunnen gaan zitten. Hehe. Hoe dan ook, ze kwam weer aan bij de volgende aanval die gelukkig wat meer discreet was. “Flame Charge” En daar kwam de badger weer in actie, wederom met snelheid. Waarom zo’n enorm beest snel kon zijn wist ze ook niet maar hey, het kon ook andere in brand steken dus het was allemaal logisch. Vandaar dat ze niet verbaast was toen deze zich weer afzette en zich nu rechtstreeks op de ander stormde zonder een balvorm aan te nemen. Ze raakte de magnetron terwijl deze een Spark op Derniére had weten te sturen. Ze sprongen beiden naar achteren en keken elkaar voor een moment low key humeurig aan, alsof ze zich afvroegen waar al dit drama nu eigenlijk voor nodig was. Maar daar kregen ze nooit een antwoord op, want in de tussentijd had ze zich weer de vrijheid gegeven om de volgende aanval aan te kondigen, want tja, nu ze toch zo kort op de ander stond kon je er net zo goed misbruik.. ehem gebruik van maken. “Flamethrower” Kijk vuur, meer vuur. En niet eens lelijk vuur, het was prachtig vuur. Nu was er ook geen lelijk vuur, maar sommige vlammen waren wel mooier dan andere, maar natuurlijk had je ook vuur met een goede persoonlijkheid en dat telde ook. Dat was natuurlijk heel erg belangrijk. Je moest geen vuur hebben met een rot persoonlijkheid. Al was ieder vuur dit wel als je aan de verkeerde kant staat. De vurige straal in iedere betekenis van het woord kwam op de ander af, die besloot dat de perfecte tijd was een tegenstraal terug te sturen, en dit bleek gedaan te worden in de vorm van een Zap Cannon. Het mocht dan wel niet zo indrukwekkend klinken maar de lichtshow die het voortbracht bewees zeker het tegendeel. De krachtige straal raakte de Flamethrower en bleef hier voor een moment mee vechten voordat er een klap uit voortkwam die beiden pokémon bezeerde. Nou zeg, dat was nog eens onproductief geweest. Maar nu ze toch al bezig waren met onszelf pijn doen kon ze net zo goed een schepje er boven op doen. Tja, als je iets deed moest je het ook goed doen ook en dit werkte dus ook bij dingen zoals dit. “Double-Edge” Derniére hoorde het commando aan en uitte een zuchtend geluid terwijl ze haar lip verder op trok. Zonder enige manier van zelfbescherming erbij te houden rende ze nu op de ander af in een gewaagde en voornamelijk domme aanval. Maar het bracht veel schade aan. Met een flinke kracht werkte ze op de ander in tot deze er een einde aan maakte met een Flash Cannon. Nog altijd zo veel liefde met die cannons hier. Hij had zijn magneten met enige moeite bij elkaar gezet en hier een lichtbal bij een gemaakt. Het geval werd steeds groter en groter tot het los gelaten werd en met een rap tempo Derniére van zich af wierp. Tegen haar borst kwam een rokende plek maar veel aandacht besteedde ze er niet aan, kon ze er ook niet aan besteden midden in een gevecht, want dit ging gewoon door en dat wist iedereen. “Eruption” Kwam er dus ook zonder al te veel medelijden uit terwijl Ragya hier rustig toekeek. Ze had haar handen ondertussen in haar zakken gestoken omdat ze toch iets meer van een houding wou krijgen tijdens het wachten tot het ding dood was. Want tja, daar kwam het allemaal op neer. Wachten tot iets dood was. Zonder veel moeite keek ze dus ook naar Derniére die in de tussentijd de aanval uitvoerde die ze toedragen had gekregen. Ze had zichzelf stevig vast gezet in de aarde en haar rug wat meer omhoog gekruld. Hierna zette ze wat druk erop en kwam er een duidelijke explosie van vuur en lava achtige substantie uit, genoeg om de andere schroothoop wat waarde aan zijn geld te geven. Ja hij kreeg duidelijk weer een vriendelijke klap van haar das te voorduren. Hij probeerde op het laatste moment nog te ontwijken. Dit plan leek niet zo goed te werken in de praktijk. Toch ging hij met al zijn koppigheid nog gewoon door en vuurde een discharge af richting Derniére, iets wat ervoor zorgde dat haar vacht op een pluizige manier rechtop kwam te staan. Deels door de pijn en nu door de pluis siste ze gefrustreerd naar de ander, duidelijk er niet blij mee zijnde. “Earthquake” En ja hoor daar gingen ze weer. Maar waarom zouden ze ook niet? Als het werkte was het gewoon zonde om het niet te gebruiken. Je kon wel allemaal erom heen draaien en zwakkere aanvallen op de ander afvuren, maar als het werkte moest je het ook ten volste gebruiken. Vandaar dat Derniére wederom zonder klagen haar taakje uitvoerde wat de grond schudde betrof. De aarde bewoog weer met een onhandige manier heen en weer en brokstukken leken de ander flink wat schade aan te richten. Wat was de natuur ook mooi als het om massa distructie ging. Aww. Maar natuurlijk zou de ander ook niet zomaar zijn lot accepteren, zelfs al was dat wel stukken makkelijker geweest. Maar nee, het moest op de normale en classieke manier gaan van iemand een goed lesje geven met fysiek geweld. De Magnezone voerde een Giga Impact uit, een aanval die zijn naam zeker waar deed al ze het geluid van de Typhlosion moest aanhoren. Ach stel je niet zo aan en kom weer omhoog. Het was maar een zwaar metalen beest dat je in volle snelheid raakte. “Focus Blast” En ja hoor daar zag je en xl beest iemand aanvallen met de power van concentratie. Je zou het toch maar kunnen. Als zij concentratie gebruikte kwam je op zijn max door een saai boek heen. Hoe dan ook de ander leek er beter gebruik van te kunnen maken en ze waren dus zo makkelijk al tegen het einde van het gevecht aan gekomen. Beiden pokémon waren moe aan het raken en heel erg lang zouden ze dit toch niet meer kunnen rekken? Ze ging er vanuit van niet. Ze hoopte ergens van niet want damn this. De andere trainer gaf het commando van een Discharge. Ook spannend zeg, zou hier trouwens ooit de stroom uitvallen ofzo met al die stroom moves die hier rondvliegen? Wie weet. Ze zou het later kunnen vragen als ze er een behoefte naar voelde. Hoe dan ook leek deze aanval de vacht van de das weer plat te krijgen, al leek ze het nog altijd niet te waarderen aangezien het gegrom en gesnauw niet bepaald stopte. Ach shht. Nog een aanval of twee en het ding was eraan. En daarover gesproken, ze zouden dat punt nu maar snel gaan bereiken. “Earthquake” En ja hoor, hier gingen ze al de laatste lootjes leggen. Derniére gromde luid terwijl de aarde op het ritme van haar kreet mee bewoog en schudde. Zelfs de roodharige had even moeite haar evenwicht te behouden tewijl ze heen en weer geschud werd, iets wat Aldrei naast haar ook humeuriger maakte. Urgh beweging. Ze gromde even naar de vechtende pokémon alsof ze net wakker was gemaakt uit haar schoonheidsslaapje, iets wat dus ook waar was. Maar hier kwam ook de volgende aanval van de Magnazone. Een Zap Cannon. Een aanval die haar doel zeker raakte, maar dat doel nam er geen genoegen mee. Nee, op een stel woorden van de roodharige kwam Derniére in protest. “Eruption, maak het af” En met deze aanval werd er een einde gemaakt aan de Zap Zannon die door haar stuge huid aan het boren was en nam het vuur de omgeving weer over zoals zou moeten. Oh dat was toch absoluut prachtig? De vlammen ontnamen hun alle uit het zicht en zoals er zo vaak was gebeurd keek ze nu nog enkel naar de scheids om te horen of het klaar was of niet. Het zou haar niks verbazen als je keek naar wat ze er allemaal naar toe had gegooid.