Wild & Wicked World

“Okay, hoe werkt dit ding,” zei Cooper, die fronsend keek naar het ei dat hij voor zich op tafel had neergelegd. Alhoewel hij het ei al meerdere maanden in zijn bezit had, was het om de een of andere reden nog steeds niet uitgekomen. Hij wist misschien niet veel af van eieren, maar hij was er vrij zeker van dat hij zo onderhand wel uit had moeten komen. Was er misschien iets met het ei aan de hand? Was de pokémon misschien… wel… was het misschien een rot ei? Had hij hem beter in een omelet kunnen veranderen toen hij er de kans nog voor had? “Jetpack, wat moet ik doen?” vroeg hij aan zijn roze Pokémon. De Hoppip leek even na te denken, waarna ze vanaf de andere kant van de tafel naar het ei toe waggelde, waarna ze op het ei klauterde. “Ooohh…” zei Cooper, die op de een of andere manier vrijwel direct door had wat zijn Pokémon bedoelde. Althans, dat dacht hij in ieder geval. “Je wil dat ik er op ga zitten?” vroeg hij, om er zeker van te zijn dat hij het goed had begrepen. De Hoppip knikte, waarna ze weer van het ei af ging. “Okay dan, geen probleem,” zei Cooper. Als Jetpack zei dat hij een ei uit moest broeden, dan zou hij het doen ook.

Nadat hij het ei naar een plek had verhuisd waar hij er op kon gaan zitten zonder dat het zou breken door zijn gewicht, het bed van de kamer, schopte Cooper zijn schoenen uit. “Okay! Hier gaan we!” riep Cooper, waarna hij met een triomfantelijke strijdkreet op het bed sprong. “Haa!” bracht hij uit toen hij boven het ei stond. “Positie… Check!” Hij haalde diep adem, waarna hij voorzichtig door zijn hurken ging, tot zijn achterwerk het ei raakte. “Warmtebron… Check!” Breed grijnzend keek hij naar zijn Hoppip, alsof hij verwachtte dat ze hem zou vertellen hoe goed hij het ei nu wel niet verwarmde. Er kwam echter geen kik uit zijn Pokémon, maar dat was hij eigenlijk wel gewend. Jetpack was niet zo’n prater, ze was meer een doe-er.

Waar hij had gedacht dat hij de rest van de dag op het ei had moeten blijven zitten, bleek dit niet het geval te zijn. Na ongeveer tien minuten te hebben gezeten, kwam er een fel, helder licht onder hem vandaan, dat overduidelijk niet van zijn broek af kwam. “Wha… Was dat alles dat er nodig was?” zei Cooper, die zo snel mogelijk van het ei af kwam. Het ei veranderde langzaam van vorm, tot er een raar, blauw gekleurd monster tussen Cooper’s benen stond. Het was een… het was een..! Ja, wat was het eigenlijk? “Gible!” krijste te Pokémon, die verwilderd om zich heen keek. “Oooooo,” bracht Cooper zachtjes uit, onder de indruk van het enthousiasme dat de Pokémon uitstraalde. De Gible keek omhoog, naar zijn trainer, waarna hij liefkozend zijn tanden zette in een van de dingen die het dichtst bij zijn mond zaten: Cooper’s onderbenen. Cooper liet een kreet horen en tranen van pijn schoten in zijn ogen. Hoorden baby's niet geboren te worden zonder tanden? Of werkte het niet zo met Pokémon? Hij klaagde echter niet, dit… dit was de perfecte Pokémon voor hem. Energie en zo te voelen een flinke eetlust. Yeah, daar kon hij wel iets mee.