Watson's trui

“Ja is goed. Ja zal ik doen. Uhu. Uhu. Jep. Ja is goed, doe de groetjes hè.” Zei hij met zijn Holo Caster aan zijn oor. Hij begon even te lachen. “Mam ik ben 22, dat hoef je me echt niet meer te zeggen hoor.” Hij luisterde even. “Ja, ja, jazeker dat is zeker lief ja. Als ik jou niet had.” Hij kreeg een dikke glimlach op zijn gezicht. “Dat zal ik hem zeker vragen ja. Dag mam. Hou van je.” Hij hong op en stak het apparaatje weer in zijn broekzak. Zijn moeder belde hem wel eens vaker zo tussendoor in de week. Maar deze keer realiseerde ze zich niet dat haar zoon op het punt stond om Watson te gaan uitdagen. Ze was niet helemaal thuis in Pokémon gevechten, maar ze leefde al weer een hele tijd in Hoenn, dus ze wist wel dat Watson uitdagen niet zo maar iets was. En hoewel dat ze wist dat haar zoon ondertussen al een ervaren trainer was, en daarbij een volwassene, kreeg ze het nog altijd voor elkaar om tegen hem te zeggen dat hij altijd een extra onderbroek moet meenemen als hij aan het reizen is. Maar dat vond hij niet erg. Hij vond het wel schattig zelfs. Helaas hielp deze schattigheid hem vandaag niet met zijn zenuwen. Hij was voorheen ook altijd zenuwachtig geweest voor zijn Gymgevechten. En meestal was hij dan ook helemaal niet meer zenuwachtig vanaf de eerste aanval die hij beval. Vandaar dat hij zo’n snel begin prettig vind. Een gevecht voor hem is eigenlijk net als een schilderij. Het terrein is het canvas en de aanvallen die zijn Pokémon kunnen doen en ook hun bewegingsmogelijkheden zijn het palet. Het enige verschil is dat je bij een gewoon schilderij alle kleuren zelf in handen hebt, maar bij een Gymgevecht is er nog een andere schilder die ook graag op dat canvas bezig wil zijn. Hij zag het eigenlijk een beetje als een strijd voor wie zich het canvas uiteindelijk mag toe eigenen. Alhoewel hij eigenlijk liever had dat het een soort combi zou kunnen zijn. Dus dat beide trainers als collectief doel zouden hebben om een mooi gevecht er van te maken in plaats van een bruut gevecht. Hij stond er even bij stil dat dit een heel erg coördinator achtige manier van denken was. Hij schudde zijn hoofd. Hij wilde trainer zijn, geen coördinator. Maar aan de andere kant heeft hij wel eens vaker de opmerking gekregen dat hij zich meer gedraagt als een coördinator dan als een trainer. Maar ach, wat ga je doen? Hij wilde nu eenmaal graag trainer zijn.

Het moment was aangebroken. Hij was er helemaal klaar voor. Wel bloed nerveus, maar wel klaar. Hij liep in de richting van de Gym. Deze Gym was nog groter dan die twee andere die hij al had uitgedaagt. Maar hij wist dat hij zich niet hoefde te laten intimideren door de grote van dingen. Hij had goed getrained, zijn pokemon voelde zich zeker. Dus eigenlijk kon hij zelf ook alleen maar zeker zijn van zijn zaak. Hij stond nu recht voor de Gym en de schuifdeuren schoven voor zijn neus open. Hij zette een stap naar binnen en al meteen voelde hij zich raar. Het voelde een beetje onrealistisch aan. Hij schudde zijn hoofd weer. “Nee,” Dacht hij. “Ik hoor hier thuis, en ik ga gewoon lekker plezier hebben dalijk tijdens het gevecht. Ohja, en we gaan winnen.” Sprak hij zichzelf in zijn gedachten toe. Hij ging rechtop staan en kreeg een vastberaden blik. Zijn zelfvertrouwen was weer teruggekeerd. En nu naar Watson. Vastberaden zette hij een paar stappen naar voren. Maar hij had nog geen vijf stappen gezet of zijn weg werd ineens geblokkeerd door een soort muur van elektriciteit. Oke.. schijnbaar wilden sommige Gyms het aantal uitdagers.. uh.. laag houden ofzo. Dit was echt heel gevaarlijk. En ook heel erg teleurstellend. Kon hij de Gym nu niet gaan uitdagen ofzo? Een Gym was toch altijd open? Of hebben die nu ook al ineens openingstijden? Zijn teleurgestelde ogen gleden alweer naar rechts. En toen hij halverwege de muur aan zijn rechter kant was kleurde hij direct weer op. Daar stond een grote rode knop met ‘Hier drukken om de elektrische muur uit te zetten’ op. Hij twijfelde geen moment en drukte op de knop. Met een trotse blik keek hij toe hoe de elektrische muur uit ging. Snel stapte hij er langs. Hij moest er natuurlijk wel even rekening mee houden dat het misschien een timer was. Hij zou liever niet op de plek van de muur staan als de timer op zou zijn geraakt. Hij was nu zo trots op zichzelf. Er kon nu werkelijk niks meer mis gaan. Of misschien toch wel. Het werd hem nu pas duidelijk dat hij, voor dat hij bij Watson was, nog een soort doolhof moest doorgaan van elektrische muren en rode knoppen. Maar goed, hij had het eerste obstakel weten te doorstaan, dus dan kon hij die anderen ook wel handlen.

Na een hele tijd die hoog onnodige puzzel te hebben opgelost wist hij dan toch eindelijk bij Watson aan te komen. Echt serieus, wie was de architect? Het was nog niet eens een leuke puzzel ofzo.. Het was gewoon daar neergezet om mensen te pesten ofzo.. Hij stapte op Watson af en zei: “Goedemiddag meneer,” Hij wilde eigenlijk verder praten, maar Watson was hem al voor. “Goedemiddag jongeman.” Hij knikte even. “Ik uh, voordat ik u uitdaag wil ik u eigenlijk wat vragen.” Watson keek een beetje verbaasd, maar liet tegelijkertijd met zijn blik ook wel merken van dat JP gewoon mocht vragen wat hij wilde vragen. “Mijn uh, moeder, wil weten waar u uw truien koopt, ze wilt er namelijk graag een kado doen aan mijn vader. Die werkt op een nogal koude plek ziet u.” Watson kon er wel even om lachen en legde vervolgens uit waar hij zijn truien kocht. Jean-Pierre schreef het even op in zijn notitieblokje en stak die vervolgens weer in zijn zak. “Ok,” Begon hij. “Dan zou ik u nu graag uh..” “Laat de formaliteiten maar even zitten.” Zei Watson grappend en onderbrekend. “Zorg dat je niet valt.” Wow wacht wat? Die opmerking kwam even uit de lucht vallen. Hij zag hoe Watson een afstandbediening pakte en een knopje indrukte. Vervolgens ging het plateau waar ze beide op stonden omhoog. Net als een lift. Het dak spleet open en ze gingen zelfs nog verder naar boven. Helemaal totdat ze boven de koepel van de stad uit kwamen. “En hier doen we de gevechten.” Jean-Pierre’s ogen lichtte op en een glimlach verscheen op zijn gezicht. “Zo zou ik er wel meer willen!” Zei hij toen. “Nou, dan laten we maar beginnen.” Hij liet een Magneton uit zijn pokeball komen. Jean-Pierre zag dit en koos er voor om Mimi te voorschijn te halen. Zij zou in ieder geval in het voordeel zijn.


Jean-Pierre balde zijn vuisten en ging stevig op de grond staan. “Doe Flamethrower en Fire Spin!” Mimi trok haar bek open en vuurde een vlammenwerper op de drie vliegende magneten af. Vervolgens stak ze haar klauwen naar voren uit en vuurde verschillende kleine vlammetjes ook nog dezelfde richting in. De kleinere vlammetjes begonnen rond te draaien om de vlammenwerper heen en het knalde tegen de Magneton op. Zo, de kleur rood was op het canvas gezet. Een grote mooie dikke streep. Ohja, en er waren nog wat rode vlektjes op het canvas gekomen, maar dat waren de kleine rode balletjes vuur die nog over waren van de Fire Spin. Watson zag de bui al hangen en koos er nu voor om dan ook maar een combo aanval te maken. “Tri Attack en Sonic Boom!” Helaas ging het in dit geval niet om de videogame, maar om de aanval. Drie schroefjes op het lichaam van de Magneton gloeide op. Eentje voor ieder hoofd van de Magneton. Vervolgens gingen de stroompjes energie langzaam naar ieder punt toe om daar vervolgens een driehoek mee te vormen. Deze wit gekleurde driehoek werd op Mimi afgeschoten. Vervolgens begon de Magneton heel hard om zijn as te draaien waardoor deze een schokgolf veroorzaakte en op Mimi af vloog. De Tri Attack was de eerste aanval die raakte. Die barste open toen het in aanraking kwam met de Charmeleon. Er kwam een soort ijswind, een vuurbal en een elektrische schok uit. Mimi zette een paar stappen naar achteren om zich in evenwicht te blijven houden. Vervolgens raakte de Sonic Boom haar tegen haar rechter achterpoot en ze verloor haar evenwicht. Ze viel op de grond. Maar na regen komt zonnenschijn, want twee van de vuurballetjes die nog om de Magneton heen aan het vliegen waren vlogen op de magneet af en deden het schade. Dit gaf Mimi net genoeg tijd om weer rechtop te gaan staan. En niet alleen zij zag haar kans. Jean-Pierre zag hem ook. “Ancient Power en daarna een Fire Fang!” Haar ogen begonnen blauw te gloeien en er ontstonden blauwe energiebellen om haar heen. Deze werden steeds groter en vormde grote dikke keien. Watson zag dit met lede ogen aan en counterde meteen met een tegenaanval. “Thunder Shock!” Een snelle eletrische straal schoot op Mimi af en raakte haar in haar buik. De keien die ze tot nu toe had gevormd vielen op de grond. “En nu Tackle!” De Magneton schoot op haar af om een Tackle te doen. “Doe als nog je Fire Fang!” Riep Jean-Pierre. Hij wist dat er een risico was, maar hij moest het proberen. Mimi’s tanden begonnen te vlammen en de Magneton was bijna bij haar. En tot JP’s verbazing sprong ze omhoog. En heel hoog ook nog. Ze liet de Magneton onder haar door gaan. De Magneton stopte net op tijd met Tackle voordat hij vol met zijn gezicht de kei zou hebben geraakt, maar dat gebeurde niet. Hij draaide zich om, maar daar stond Mimi al. Die beet hem in zijn bovenste hoofd met haar vlammende. Toen ze klaar was liet ze hem los en sprong naar achteren. De vuurballetjes waren met de Magneton mee gevlogen en een paar daarvan raakte hem weer. Watson begon te lachen. “Ik moet zeggen kerel, ik had er niet zo veel van verwacht vandaag, maar ik geef toe dat jullie het erg mooi maken.” Jean-Pierre was een beetje overdonderd door dit complimentje. Normaal zette een Gymleader zijn gevecht niet stil om even een complimentje te geven. Was er misschien iets speciaals aan hem? Nee, dat zal het vast niet zijn. “Maar we gaan nu verder! Tackle! Tackle! Tackle!” Hij vond het maar een vreemde keuze voor een Gymleader, zo’n eenvoudige aanval. “Blijf ze ontwijken Mimi!” Riep hij toen maar naar zijn Charmeleon. De Magneton begon heel fanatiek een serie van Tackles uit te voeren. Ieder waarvan Mimi ze met gemak kon ontwijken. Dit beviel Jean-Pierre niet. Dit ging te makkelijk. Probeerde hij ze moe te maken ofzo? Maar dan zou zijn eigen pokemon toch ook uitgeput raken? En pas na die gedachte werd het hem duidelijk. De Tackles waren nooit bedoeld om te raken. Mimi was op dit moment in het nauw gedreven. De Tackles waren bedoeld om haar tussen twee van haar eigen gemaakte keien te drijven, alsof ze een schaap was dat door de herder naar een bepaalde plek moest worden gedreven. Ze kon niet meer weg. “Zap Cannon!” De Magneton gloeide helemaal geel op en een dikke straal van elektriciteit schoot naar Mimi toe. De diameter van de straal was bijna even dik als dat Mimi groot was. Haar lot accepterend deed ze haar armen voor haar gezicht en nam de klap op. Ze raakte Paralyzed. Jean-Pierre vond het heel knap gedaan, maar hij had nou niet bepaald de behoefte om Watson er nou een compliment voor te geven. Nee, hij vocht liever door. De laatst overgebleven vuurballetjes raakte de Magneton en Jean-Pierre riep: “Nog heel even! Doe Flamethrower!” Maar Mimi kon niks doen. “Spark!” Kwam er vanuit de andere hoek. De Magneton kreeg een aantal statisch elektrische schokjes om zich heen en stromde op Mimi af. De aanval raakte haar, maar Mimi deed weer iets heel aparts. Ze greep de Magneton met beide armen. Also ze het een knuffel gaf. Daarna deed ze haar, al eerder bevolen, Flamethrower. Recht in het gezicht van de Magneton. En ze bleef vuur spuwen totdat de Magneton vanzelf op de grond viel. “Magneton is uitgeschakeld! Mimi is de winnaar! Watson zal nu zijn volgende Pokémon..” Zei de rechter, maar die werd onderbroken door Watson. “Jaja! Dat weet die jongen nu ondertussen wel hoor. Dit is vast niet zijn eerste Gym.” Hij glimlachte naar zijn uitdager en liet een Electrode tevoorschijn komen. Jean-Pierre vond dat hij maar beter niet verder kon vechten met een Paralysed pokemon en liet haar terug in haar pokeball. Vervolgens liet hij Allegro uit zijn pokeball komen. Zo’n grote mamoet pokemon zou vast wel op kunnen tegen een pokeball pokemon dacht hij zo. Vooral door zijn type voordeel.


Pas toen werd Jean-Pierre er aan herinnerd hoe groot zijn pokemon eigenlijk ook weer was. Djeez, wat een beer. Ofja, beter.. een mammoet. Vooral in vergelijking met die Electrode zag Allegro er echt uit als een berg. Maar goed, het gevecht dus. “Rollout!” Schreeuwde Watson van zijn kant van het veld. De Electrode begon te rollen en rolde recht op Allegro af. Allegro was erg groot en zou pas echt goed aanvallen kunnen ontwijken op het moment dat hij al aan het rennen zou zijn, dus deze aanval raakte hem. Het was wel het eerste stadium van de aanval, dus de schade van de super effectieve aanval bleef gelukkig nog een beetje beperkt. Maar helaas bleef het onding door rollen, en zelfs harder nu. “Mud Bomb!” Riep Jean-Pierre. Allegro vormde een ball modder tussen zijn slagtanden en schoot het op de Electrode, maar die rolde ondertussen al zo hard dat Allegro keihard miste. Daarna maakte de Electrode een grote bochten en vloog tegen de zijkant van de Mamoswine op. Jean-Pierre begon te knarse tanden. Verdulleme, dit zag er niet goed uit. Die aanval zou alleen maar sterker worden en ze konden de pokemon nog niet eens raken om het tot stilstand te brengen. Jean-Pierre wist niet wat hij moest zeggen. Watson riep nog: “En jonge? Hebben jullie hier geen mooi antwoord op?” Hij vond het erg onbeleefd klinken. En zijn boosheid en frusratie werden alleen maar erger toen hij de Electrode wederom op Allegro af zag komen rollen. Maar Allegro bleef gewoon met stalen zenuwen staan. Als er iemand het volste vertrouwen in zijn trainer had, dan was hij het wel. Hij wist dat hem niks ergs zou overkomen zo lang als dat JP zijn trainer zou zijn. En ineens had hij een idee. “Allegro, luister goed! Zet je slagtanden op de grond en laat hem daar over heen rollen! Dan gooi je hem in de lucht en doe je Ice Shard!” Allegro deed wat hem gevraagd werd en legde beide slagtanden op de grond. Hij mikte een beetje waardoor de Electrode inderdaad een van zijn slagtanden op rolde. Watson begon te fronsen. “Wel heb je ooit.. Dit heb ik nog nooit gezien..’’ Mompelde hij. De Electrode werd de lucht in gelanceerd en Allegro sprong er achter aan met een flinke ijspegel aan zijn slagtand. Met deze ijspegel sloeg hij de, nu in de lucht hangende, Electrode tegen zijn gezicht. Ha! De eerste hit voor team Dupuit was gevallen deze ronde. En nu dat dat mormel was gestopt met rollen konden ze eindelijk normaal verder vechten. Allegro plofte op de grond en de Electrode ook. “Blizzard en Earthquake!” Watson schrok op. Hij hoopte maar dat het dak van de stad het zou houden. Daar moest de architect rekening mee hebben gehouden.. toch? Die had de Gym ook al zo geniaal ontworpen zullen we maar zeggen.. Allegro begon hard zijn vacht te schudden. Langzamerhand kwamen daar steeds meer sneeuwvlokjes uit en een harde wind zette op. En niet lang daar na was er een heuze sneeuwstorm die op de Electrode af kwam. Het beestje rolde er zelfs een beetje van naar achteren. De kracht van deze aanval was namelijk niet niks. Vervolgens sprong Allegro even de lucht in en plofte keihard op de grond. Daarmee maakte hij een aardbeving. Wat er best raar uit zag, want het was enkel het plateau waar de pokemon op aan het vechten waren die verschrikkelijk begon te beven. Waarschijnlijk werkte dat met een spring veer ofzo. En gelukkig stonden de trainers niet op dat zelfde plateau. Dat was namelijk niet zo mooi geweest. Maar goed, helaas voor de Electrode stond.. rolde.. hij wel op het plateau en kreeg een flinke klap van de Earthquake. Door deze zelfde Earthquake verplaatste een paar keien zich en anderen vielen om. Nu direct zag Jean-Pierre geen nut voor deze minimale verandering in omgeving. “Doe Swift en Sonic Boom!” De Electrode deed zijn ogen dicht en er vormde allemaal sterretjes boven zijn hoofd. Toen deed hij zijn ogen weer open en schoot hij ze allemaal op Allegro af. Allegro kreeg ze allemaal tegen zijn gezicht en kon daardoor even niets meer zien. Vervolgens tolde de Electrode snel om zijn as en maakte een schok golf die hij daarna op de Mamaswine afvuurde. Ook deze ving Allegro op met zijn gezicht. Waarschijnlijk niet zo slim. Hij schudde de pijn van zich af en fixeerde zijn blik weer op de etter. “Mud Bomb!” Wederom vormde Allegro een bal van modder tussen zijn slagtanden en gooide het naar zijn tegenstander toe. En alsof het een soort taunt was deed de Electrode er extra veel moeite voor om precies op het laatste moment de aanval te ontwijken. Allegro en Jean-Pierre kregen op precies het zelfde moment precies dezelfde blik. De ‘oh no you did’nt. Nuh uh..’ blik. Jean-Pierre legde zijn armen gekruisd en ging rechtop staan. Ook Allegro ging wat meer rechtop staan. “Oh gaan we het zo doen?” Vroeg hij op een geïrriteerde toon. Watson hief een van zijn wenkbrauwen op. Had hij iets gemist. “Nou,” Ging hij toen verder. “Probeer deze maar eens te ontwijken! Earthquake!” Allegro maakte weer een sprong en plofte weer neer om een sterke aardbeving te maken. Het plateau trilde weer als een malle en de Electrode role weg. Totdat deze ondersteboven lag. “Electrode is uitgeschakeld!” De scheidsrechter keek naar Watson. Watson gaf hem deze keer een goedkeurende blik. “Allegro is de winnaar! Watson zal nu zijn laatste Pokémon inzetten!” Watson pakte zijn laatste Pokéball en zei: “Nou, ik heb het al heel erg naar mijn zin gehad en ik hoop jij ook. Maar we geven ons niet zo makkelijk gewonnen. Komt-ie!” Hij gooide de Pokéball op en een Magnezone kwam tevoorschijn. Het leek op een evolutie van Magneton, maar hij durfde het niet zeker te zeggen. En helaas zweefde het. Nu kon Allegro niet veel meer doen. Maar hij had een backup. En die gebruikte hij nu ook. Rouge was de volgende Pokémon die Jean-Pierre in dit gevecht uitkoos. Als het daadwerkelijk de geëvolueerde vorm van Magneton was, dan zou een vuurtype daar super effectief tegen zijn. En anders had hij altijd nog de mogelijkheid om te switchen.


Dit was het dan. De laatste ronde. Hij had nog zes Pokémon waarvan er maar twee schade hadden opgelopen, dit kon niet mis gaan. Maar hij wilde niet naast zijn schoenen gaan lopen, dus hij startte wat kalmer deze keer. “Rouge! Doe Flamethrower!” En ongeveer tegelijkertijd schreeuwde Watson: “Doe Magnet Bomb!” Rouge schoot een dikke vlammenwerper op de Magnezone af. De Magezone vormde een grijze orb voor zich en schoot het naar de vlammenwerper. Het ging zelfs door de vlammenwerper heen, waardoor deze helemaal uit elkaar viel en de vlammen op de grond terecht kwamen. Rouge kreeg vervolgens de grijze orb tegen haar gezicht. Mja, daar had Jean-Pierre dus geen zin in hè. “Doe Flame Charge!” Rouge lichtte helemaal in vlammen op en rende op de Magnezone af om deze een beuk te geven. Haar Speed stat steeg. “Spark!” Riep Watson daarna. Het lichaam van de Magnezone werd omringd door elektriciteit, maar had geen tijd meer om Rouge een beuk te geven. Rouge haar aanval had volop geraakt, maar ze had wel wat schade gekregen door de Spark. Ok, andere strategie dan maar. “Flame Charge en Blaze Kick!” Rouge werd weer omringd door vuur en rende op de Magnezone af. Haar Speed stat ging om hoog. Deze keer kon ze wel tegen de tegenstander op beuken. Haar rechter voet ging ook in vlammen op en ze gaf de Magnezone een trap. Eindelijk hadden ze een beetje hun comback. “Zap Cannon!” Wow, throwing out the big guns, letterlijk. De Magnezone begon te gloeien om zich op te laden. “Snel Rouge! Spring achter die kei daar!” Rouge begon te rennen en sprong achter een kei. Vervolgens maakte ze zich klein. Daarna was de Magnezone klaar met het op laden en liet een dikke straal van elektriciteit op Rouge af komen. Deze straal was in de diameter zelfs nog groter dan de kei waar Rouge achter zat en ging er helemaal over door. De kei ondervond verder geen schade. “Nu High Jump Kick!” Rouge ging recht op staan en zette haar handen op de kei en zette zich met haar benen en armen af om te springen. Vervolgens maakte ze een koprol in de lucht en ze maakte haar voet klaar om te trappen. Ze had echter de locatie van de Magnezone niet helemaal goed ingeschat en haar aanval miste. Ze landde letterlijk net naast de Magnezone. “Fire Punch!” Riep Jean-Pierre in paniek. Het zou hem nu niet gebeuren dat Rouge een klap zou krijgen na een misser. Het vuur dat bij haar rechter klauw brandde werd groter en ze maakte een zwaai om de Magnezone te slaan. Deze Fire Punch raakte de Magnezone. Ze had hem te midden van zijn ogen geslagen. “Doe Mirror Shot!” Rouge stond nu heel kort bij en deze aanval zou haar met gemak kunnen raken. De ogen van de Magnezone lichtte op in het groen en het schoot een groene straal naar Rouge. Door de kracht van de aanval moest Rouge een paar stappen naar achteren zetten om niet om te vallen. Hij moest toch maar weer eens voor een combo aanval gaan. Op deze manier zou Watson hem steeds net één stapje voor blijven qua aanvallen. Hij moest sowieso weer even dicht bij komen. “Doe Quick Attack om dichter bij te komen!” Rouge was al snel door haar Flame Charges, maar nu was ze echt in een flits bij de Magnezone en gaf hem een beuk. “Flash Cannon!” Watson wilde haar natuurlijk weer op afstand krijgen. Dat was best een slimme keuze, gegeven dat Blaziken ook een Fighting type was. Aanvallen op korte afstand zouden fataal voor Magnezone zijn. Er vormde zich twee kleine orbs van licht blauwe energie aan beide kanten van de Magnezone. “Doe Flame Charge onder hem door!” Riep Jean-Pierre toen. De stralen die de orbs vormde fuseerde en schoten in de richting van Rouge, maar de vlammende vuurkip schoot er onder door. Daarna schoot ze ook onder de Magnezone door. “Doe nu Fire Punch en Sky Uppercut Rouge!” Dit gevecht hadden ze basically in de pocket nu. De vlammen bij haar klauw werden groter en ze sloeg de Magnezone in de rug. Vervolgens werd haar andere klauw helemaal omringd door blauwe energie en zakte ze door haar knieën. Daarna sprong ze omhoog. Tijdens de sprong landde ze een mep met haar blauw omringde vuist tegen de onderkant van de Magnezone. Ze sprong mee en pas toen ze een stukje in de lucht waren stopte ze haar aanval. Jean-Pierre vond in de rug aanvallen eigenlijk niet een hele mooie tactiek, maar in dit geval zag hij eigenlijk geen andere uitweg. De blauwe energie rondom haar vuist vervaagde en beide Pokémon vielen omlaag. De athletische Blaziken landde mooi op haar achterpoten. Jean-Pierre wachtte in spanning af wat er met de Magnezone zou gebeuren. Hadden ze nu gewonnen?


Hits:
Flame Charge 2x
Blaze Kick
Fire Punch 2x
Quick Attack
Sky Uppercut