Take me to wonderland

Het was echt enorm druk en hierdoor ging ze steeds dichter tegen Nathan aan lopen, weer de neiging te hebben om zijn arm of iets vast te pakken, er waren echt gewoon te veel mensen en de angst dat ze hem kwijt zou raken in die menigte was ook een zeer oncomfortabel gevoel. Hij was de enige die van haar wist, de mensen om hun heen dus absoluut niet. Uiteindelijk werd de mensenmassa veel minder en hoorde ze de jongen ineens zeggen dat ze er bijna waren, ze keek dan ook even op naar hem en zag het glimlachje wat op zijn gezicht verschenen was. Nathan keek al snel weer weg, maar Riddle bleef hem nog even aan kijken, maar hield haar blauwe ogen alweer snel voor haar op de weg. Ze wilde wel zien waar ze liep en het kon nog steeds zo zijn dat ze amper door die mensenmassa kwamen. Niet veel later waren ze er dan eindelijk door en waren ze eindelijk in het buitengebied, waardoor Riddle even flink opgelucht moest zuchten. Het was veel beter zo, lekker rustig. Haar blauwe ogen gingen weer naar Nathan, zo nieuwsgierig als ze was.

Ze waren dan eindelijk bij die route uitgekomen waar het een stuk rustiger was, eigenlijk zo rustig dat er op het moment geen andere mensen te zien waren, wat Riddle op het moment alleen maar fijn vond. Geen idee waar ze waren echter, ze wist alleen dat ze in Hoenn was en dat had ze ook van Nathan, die ze vanochtend ontmoet had, maar ook weer niet, want blijkbaar... tja te veel informatie. Ze had de groenharige jongen wat nieuwsgierig aangekeken toen ze er waren, maar ze werd al snel aangespoord om haar pokémon eruit te laten. Ze keek hem even betwijfelend aan waarna ze toch maar naar voren stapte en vervolgens bleef staan. Ze klikte haar pokéballs van haar riem af en keek even naar Hiro, haar Mightyena die er was bij gaan zitten. Ze glimlachte lichtjes, waarna ze eerst een van de pokéballs op gooide, zoals ze altijd eigenlijk deed, en een lichte flits tevoorschijn kwam en voor haar op de grond verscheen haar Krokorok. Ze keek de pokémon wat verbaasd aan waarna er al snel een grote grijns verscheen. Hij was zo leuk. Croc keek zijn trainster wat scheef aan, maar hield zich verder stil. Riddle zei zelf ook niet veel waarna ze de overige vier pokéballs te gelijk op gooide en er door vier felle stralen, vier andere pokémon voor haar neus verschenen. Haar Ampharos, Charmander, Totodile en Eevee. Ze bleef even wat verbaasd kijken vooral naar haar Ampharos. Haar pokémon keken haar echter wat verbaasd aan, gewoon, ze wisten niet waarom ze allemaal uit hun ball waren gekomen. Riddle draaide zich een kwartslag waarna ze Nathan aan keek met een glimlachje, wachtend tot hij ging zeggen wie wie was, want het voelde best wel awkward om je eigen pokémon niet te kennen. Ze merkte ook duidelijk aan de blikken van de pokémon dat ze niet wisten wat er aan de hand was, behalve Hiro dan, die het echter wel nog steeds niet snapte. Soort van.

Ze had Nathan aangekeken met haar blauwe ogen, met een zeer vragende blik op haar gelaat. Ze had namelijk geen idee wie, wie was, laat staan dat ze wist welke pokémon het waren. Wat dat betreft vond ze het wel vervelend dat ze dat alles was vergeten, waarom wist ze dat gedeelte niet gewoon, dat was een stuk makkelijker geweest, maar helaas. De jongen wees naar de eerste gele pokémon. Het was een Ampharos genaamd Fluffy, waarna ze lichtelijk grinnikte, want die naam, maar ja het was op zich wel schattig. Haar blik schoof door naar de Krokorok genaamd Croc, wauw best wel origineel die naam.... Weer gingen haar blauwe ogen verder naar de Charmander genaamd Andraste en de Totodile genaamd Kiro. Met een glimlach op haar gezicht keek ze naar de kleine pokémon, eentje ervan was hetzelfde als die van Nathan, zo schattig. Ze liep naar de twee en boog voor over om de twee te aaien. Als laatst noemde hij de Eevee waarna ze even verbaasd op keek toen hij zei dat hij niet wist hoe ze heette. Haar felblauwe ogen keken naar de kleine, bruine pokémon. Langzaam liep ze naar haar toe waarna ze haar op tilde. De Eevee keek Riddle nieuwsgierig en rustig kwispelend aan "Kyra..." zei ze zachtjes, waarna de Eevee een tevreden geluidje maakte. Ze hield de pokémon vervolgens gewoon in haar armen waarna ze zich naar de groenharige jongen draaide. "Nu heeft ze een naam" zei ze wat enthousiast "Maar bedankt..." begon ze weer waarna ze lichtelijk glimlachte en weer even weg keek. Ze keek vervolgens maar naar haar Mightyena en de rest. Ze had wat dat betreft echt leuke pokémon, maar het zou wat zijn als ze ze niet leuk vond, ze had ze waarschijnlijk zelf uitgekozen. Ze keek weer naar de Eevee die in haar armen hing "Hopelijk worden we goede vriendjes" zei ze geamuseerd waarna ze haar over haar koppie aaide.

Met Kyra in haar armen keek ze naar Nathan terwijl ze de kleine, bruine pokémon bleef aaien. Kyra hing daar wel gezellig in Riddle's armen en was er maar al tevreden mee. Ze keek Nathan nieuwsgierig aan toen hij zei dat hij ook zijn pokémon maar moest ontmoeten, want tja dat was best wel een goed idee. Misschien kreeg ze inderdaad haar herinneringen terug als ze wat pokémon van Nathan zou zien. Dat zou ook zeker gaan gebeuren, maar of dat een goed iets was, was een heel ander verhaal. De groenharige jongen haalde een pokéball tevoorschijn en Riddle's blauwe ogen waren ook op het ding gericht. Vervolgens verscheen er een Charizard uit, genaamd Agrona. Riddle had haar maar al te vaak gezien, maar die herinneringen waren tot nu toe ook uit gebleven. Even was ze dood stil terwijl ze naar de Charizard bleef kijken. Haar ogen gleden over de pokémon heen, Agrona, ging er weer door haar hoofd heen. Haar blik was kalm, maar in haar hoofd gebeurde er allemaal dingen. Langzaam kwamen er herinneringen op. Haar gezicht vertrok langzaam terwijl ze de herinneringen voor zich begon te zien. De dingen die er in het bos waren gebeurd toen die dag kwamen langs geflitst. Ze zette een paar stappen naar achteren terwijl er een of andere angst in haar ogen verscheen. De herinneringen waren helder genoeg waarna ze nog een paar stappen naar achteren zette en de Eevee in haar armen ineens los liet. Kyra maakte een sprongetje waardoor ze op vier pootjes terecht kwam en ze wat verbaasd naar Riddle keek. Ze tilde haar arm op, degene die gebroken was en begon er naar te staren. "Nee...." mompelde ze waarna ze ineens knallende koppijn kreeg en haar twee handen naar haar hoofd bracht. Nog een paar stappen werden naar achteren gezet. Ze keek nog even op naar Agrona terwijl ze de afstand groter probeerde te maken "Ga weg..." kwam er ineens uit haar mond terwijl de hoofdpijn erger werd.

De woorden van Nathan kwamen niet echt door. Hij zei dat hij dit niet had gehoopt, maar Riddle had het te druk om die rot koppijn tegen te gaan wat natuurlijk voor geen meter hielp. En dan nog al die herinneringen waar ze niks van snapte. Was ze nou serieus aangevallen geweest door die pokémon? Maar hij was van Nathan toch? Met al die vragen werd haar hoofdpijn alleen maar erger. Opeens merkte dat de groenharige jongen een stuk dichterbij was gekomen waarna Riddle fatsoenlijk voor zich probeerde te kijken. Haar blik ging meteen weer naar Agrona waarna ze haar blik zag. De angst in haar ogen werd erger, maar ze werd wat uit haar trans gehaald toen ze Nathan voor haar neus had en ze zijn handen op haar schouders voelde. De hoofdpijn ebde een tikkeltje weg terwijl haar blauwe kijkers Nathan aan staarde terwijl hij zei dat ze rustig moest blijven. Rustig haalde ze haar handen van haar hoofd terwijl haar blauwe ogen nog steeds in zijn gouden ogen keken, op een of andere manier leek hij haar rustig te maken, hoe? Geen idee. "Maar..." kwam er uit, maar ze hield meteen haar mond dicht waarna ze snel de andere kant op keek. De hoofdpijn was helaas nog aanwezig waardoor ze Nathan weer probeerde aan te kijken "Herinneringen..." mompelde ze, hopelijk was dat duidelijk genoeg voor hem. Die herinneringen had ze weer terug, geen leuke herinneringen van zijn Charizard, maar het was blijkbaar gebeurd, maar haar armen leken weer normaal te zijn, het was waarschijnlijk een tijd geleden gebeurd?

De jongen opende zijn mond en begon weer te spreken waarna ze hem langzaam dus weer aan keek. De jongen sprak dat hij het snapte, maar dat ze voor nu maar even rustig moest blijven. Ze knikte lichtjes en keek even naar haar pokémon die ondertussen andere dingen aan het doen waren. Alleen haar Eevee en Mightyena lette nog op hun twee. Haar blauwe ogen gingen terug naar Nathan toen ze zijn hand in haar haren voelde en ze voor eventjes haar ogen sloot waarna ze zijn woorden weer aan hoorde of het ging. Haar ogen gingen weer open waarna ze Nathan even zonder woorden aan bleef kijken. Ze zette een stapje naar voren en begon even te twijfelen, maar uiteindelijk stak ze voorzichtig haar armen uit waarna ze deze om Nathan heen sloot en ze zich tegen hem aan drukte. Het ging vanzelf, maar er werd verder geen woord gesproken, het voelde comfortabel en het voelde veilig dat was voor haar nu eventjes genoeg. Ondertussen luisterde ze naar zijn hartslag, want ook haar hoofd had ze tegen hem aan gelegd. "Nu wel..." mompelde ze wat terwijl ze wat voor haar uit keek, Nathan recht aan kijken ging niet echt.

Geen idee of Nathan nu een glimlach op zijn gezicht had of niet, Riddle vond het wel fijn om zo even te staan. Kyra keek de twee met een scheef koppie aan en kwispelde maar wat, ze had duidelijk geen jaloerse problemen zoals Agrona. Hiro keek even naar de twee, maar besloot om deze keer niks te doen, want Nathan leek zijn trainster goed te behandelen. Hiro keek dan ook even naar de Eevee waarna hij naar de rest van Riddle's pokémon keek die hun eigen ding aan het doen waren. Riddle hoorde Nathan's stem 'gelukkig' spreken waarna ze wat opgelucht zuchtte, omdat haar hoofdpijn zo goed als verdwenen was en ze ook Nathan's armen om haar heen voelde. Ze merkte niet veel later dat Agrona terug werd geroepen in haar pokéball toen hij zijn ene arm verplaatste en niet veel later terug plaatste. Voor haar gevoel kon ze nog wel heel lang zo blijven staan. Zijn hartslag maakte haar heel rustig waarna ze wat afstand van hem nam zodat ze hem even aan kon kijken "Dankje... voor eu.... dit alles" mompelde ze wat, niet goed wetend hoe het te verwoorden terwijl ze even schuin weg keek. Ze had in ieder geval weer een puzzelstukje van de hele puzzel terug gekregen, al was het geen leuk puzzelstukje.

Ze had weer wat afstand tussen hem en haar gecreëerd en had hem maar gewoon bedankt. Zonder hem was ze helemaal nergens nu met haar geheugenverlies, dan wist ze waarschijnlijk niet eens dat ze geheugenverlies had gehad en dan zou ze haar naam waarschijnlijk ook niet zomaar te weten zijn gekomen. De jongen had een duidelijke glimlach op zijn gezicht en ze keek hem dan ook aan waarna er een glimlach bij haar op haar gezicht verscheen en ze luisterde naar zijn woorden. Ze grinnikte lichtjes en liet hem langzaam los waarna ze even om keek. Ze zag hoe Kyra en Hiro ook bij de rest van haar pokémon waren gaan zitten en ook ieder hun eigen ding deed. Haar blik ging terug naar Nathan waarna ze bedacht dat het slim was om niet al haar pokémon hier zo open en bloot te laten met zijn allen. Langzaam begon ze de pokéballs weer tevoorschijn te halen terwijl ze ze een voor een terug riep. De pokémon verdwenen terug op hun plekje, waardoor het nu weer een stuk rustiger was en ze nu weer helemaal alleen was met de groenharige jongen. Ze kende haar pokémon nu weer, dus dat scheelde een hoop, nu moest ze zich waarschijnlijk op de rest gaan focussen.