Take me to wonderland

De jongen fronste ineens en zei dat dat hem wel heel erg bekend voor kwam. Ze was dan ook even stil, geen idee waar hij het over had, was het toch die herinnering van hem of wat? Ze bleef hem even aan kijken van onder haar wimpers, het liefst keek ze hem niet aan op het moment, hij was gewoon te bedreigend op het moment. Ze gaf dan ook geen reactie op zijn woorden dat het hem bekend voor kwam, want voor haar kwam niks bekend voor, alleen dat ze nu die zeer ongemakkelijke herinneringen terug had. Ze vroeg zich af wat ze met deze gast deed, serieus. Gelukkig verdween het mes en liet hij haar eindelijk los. Ze trok gelijk haar arm terug en wreef even pijnlijk over de plek waar hij zijn hand had geplaatst. Hij liep vervolgens langs haar heen, maar voordat hij langs was stopte de groenharige jongen naast haar en begon hij in haar oor te fluisteren dat ze het nu moest weten. Hierdoor begon ze hevig te knikken terwijl ze recht voor zich uit bleef kijken. Vervolgens merkte ze op dat Nathan weer het steegje uit liep, de stad weer in. Snel draaide ze zich om en liep ze achter Nathan aan, alleen had ze nu een afstand van hier tot in Tokyo tussen haarzelf en Nathan. Ze had haar vingers in elkaar gevouwen voor haar en ze probeerde de groenharige jongen op allerlei manieren niet aan te kijken, ze volgde hem alleen maar, geruisloos, zoals het hoorde?

Ze had nu ondertussen wel wat herinneringen terug gekregen, maar tot nu toe waren dit alleen maar slechte en zeer onplezante herinneringen geweest en verder wist ze natuurlijk ook niet wanneer dit alles was gebeurd en of het überhaupt echt wel gebeurd was, maar wat er net gebeurd was, zei wat dat betreft al genoeg natuurlijk. Ze zuchtte lichtjes terwijl ze nog steeds met haar vingers in elkaar gevouwen achter Nathan aan liep. De jongen zei zelf ook niks meer en leek ook niet echt meer op haar te letten. Ze durfde hem nu dan ook aan te kijken, na ja echt aan kijken deed ze niet, want ze zag alleen zijn rug. Hij liep vervolgens verder en volgens mij had hij ook niet echt het idee waar hij heen ging. Riddle beet even op haar lip en begon zichzelf sterk af te vragen waarom ze nog bij hem bleef na al die dingen, zelfs de herinneringen waren slecht er zat tot nu toe geen enkele goede tussen. Ze keek toe hoe Nathan in de mensenmassa mee ging en Riddle bleef dan ook staan, ze had hem wel nog in het oog en kon zo weer naar hem toe lopen om hem bij te houden, maar ze had toch andere plannen. Ze draaide zich vervolgens snel om waarna ze de andere kant op ging lopen waarna ze haar pas steeds sneller maakte, waarna ze half aan het rennen was. Ze sloeg vervolgens een straat in waar het een stuk rustiger was. Ze was hem nu sowieso voor even kwijt, hij had in ieder geval niet kunnen zien waar ze heen ging. Ze zuchtte even en bleef even tegen een muurtje stilstaan terwijl haar blauwe ogen om haar heen keken. Ze duwde zich van het muurtje af en begon langs de winkels te lopen, bij een kledingwinkel bleef ze dan ook staan.

Riddle had bedacht dat ze hem niet meer ging volgen, ze moest gewoon even weg van hem of zo, misschien kreeg ze op deze manier wel haar geheugen terug of zo. Je wist maar nooit, al zou Nathan wel snel genoeg door hebben dat ze 'verdwenen' was. Ze was dan ook een straat in geslagen waar het niet zo druk was, weg van de mensenmassa. Ze stond vervolgens stil voor een kledingwinkel. Ze bleef even kijken naar de spullen in de vitrine waarna ze Nathan even half vergat en gewoon naar binnen ging. Nieuwsgierig begon ze rond te kijken en door de kleding heen te zoeken. Je moest toch wat doen, al zoekend pakte ze soms wat kleding tussen de rekken uit waarna ze in de pashokjes gewoon wat voor de lol begon te passen. Ze had waarschijnlijk al super veel kleding, maar ze had nu gewoon even zin om kleding te passen, echter was dat al snel over toen ze de groenharige jongen buiten langs zag lopen. Ze bleef even stilstaan en zorgde dat alle kleding snel weer op hun plekken kwam. Stilletjes liep ze de winkel uit terwijl ze haar blik op de jongen hield, hopelijk zag hij haar niet. Niet veel later verdween ze weer om de hoek snel doorlopend naar de volgende straat.

Riddle was de volgende straat in gelopen en had de groenharige jongen voor nu nog ontweken, hij had haar niet opgemerkt, misschien wel, maar dan heel kort, want daarna was ze alweer verdwenen. De winkel was ze snel weer uit gegaan, want tja in een winkel werd ze veel sneller gevonden dan buiten waar ze overal heen kon. In ieder geval was ze die andere straat in geslagen, maar ook zij had geen idee dat Nathan aan de andere kant de straat in was gelopen. Riddle liep met langzame passen verder langs de vele winkeltjes. Ze bleef voor een winkel stil staan terwijl ze naar de kleding in de vitrine keek, was toch best wel leuk. Riddle kon het dus weer niet laten om die winkel binnen te lopen, Nathan zou haar toch niet zo snel vinden, het was best groot en het was druk op straat dus de kans dat hij haar zag was klein, maar de kans was er dus wel. De blondine was eenmaal binnen en had wat leuke kleding uitgezocht om aan te trekken, passen kon overal en altijd, zelfs als je geen geld bij je had. Ze had de kleding een pashokje in gesleurd en begon alles maar te passen, helaas zat er in het pashokje zelf geen spiegel, daarvoor moest ze naar buiten, wat een gedoe.

Riddle wist absoluut niet dat meneer haar allang gespot had en ook haar de winkel in zag lopen. En tja wat mannen van winkelen vonden was algemeen duidelijk en wat vrouwen er van vonden, dat verschilde nogal, maar ja Riddle was in ieder geval niet vergeten hoe ze zich moest kleden en wat ze wel en niet moest kopen. Ze had de berg kleding mee naar binnen genomen, wat je een berg kon noemen, want meestal mocht je maar een aantal mee naar binnen nemen vanwege diefstal. Als eerste had ze een jurkje aangetrokken, een erg zomers jurkje om precies te zijn. En aangezien de spiegels dit keer niet in het pashokje zaten, moest ze nu het pashokje uit om te kijken hoe ze eruit zag. Maar wat ze niet verwachte was dat meneer buiten al aan het wachten was terwijl hij op een van de stoelen zat. Ze gooide het gordijn open en zette een stap naar voren, maar niet veel later kwam Nathan in het oog en realiseerde ze zich dat hij haar had gevonden. Ze bleef even stokstijf staan terwijl ze Nathan aan staarde met haar blauwe kijkers. Wauw, dit had ze echt niet aan zien komen, ze was toch weer te veel afgeleid geweest waarschijnlijk. Ze opende haar mond, maar er kwam geen geluid uit. Ze sloeg vervolgens rood aan waarna ze snel het hokje weer in liep en het gordijn dicht schoof, het was een soort van reflex. Vervolgens bleef ze dood stil, bang voor weer zo'n uitbarsting over het feit dat ze ineens pleitte was en hem niet was gevolgd. Ze beet op haar lip en bleef doodstil naar het gordijn voor haar staren.

De plotselinge verschijning van de jongen had haar enorm overdonderd en ze had daar dan ook even op dat moment met een mond vol tanden gestaan, ook al opende ze haar mond, er kwam toch geen geluid uit. De jongen fronste bij die actie en sprak vervolgens hoe snel een persoon kon verdwijnen. Niet veel later was ze weer snel het kledinghokje in gestapt en had ze het gordijn weer dicht getrokken. Alsof een gordijn hem tegen zou houden als hij echt iets wilde doen, maar het voelde veiliger op het moment, gewoon afstand houden. Ze hoorde hem vervolgens grinniken en zijn woorden uit spreken dat ze zich geen zorgen moest maken en dat hij niks zou doen. Ze bleef even naar het gordijn staren en kwam vervolgens wat dichterbij. Hoe wist ze nou zo zeker dat hij niks deed? Hij had haar bedreigd met een mes en dat was blijkbaar ook al een keer eerder gebeurd, wat was dit voor een relatie? Heel langzaam schoof ze het gordijn op zij zodat alleen haar gezicht zichtbaar was voor Nathan. "Hoe weet ik dat zo zeker...." mompelde ze met een tikkeltje ongemak "Ik ben weg gelopen" ging ze verder "Ben je niet boos?" vroeg ze vervolgens terwijl ze het gordijn nog steeds niet verder open deed dan het kleine stukje zodat ze hem aan kon kijken met haar blauwe ogen.

De jongen gaf als tegen antwoord dat hij niet zomaar loog en vervolgens vroeg hij dan ook waarom hij dat zou doen. Hierop kon ze echter ook geen fatsoenlijk antwoord geven, want al die gevoelens door elkaar hielpen ook echt alles behalve mee. Ze bleef hem dan ook aan kijken tot dat haar ogen even af dwaalde gewoon niet wetend hoe te reageren. De frustraties van binnen werden langzaam steeds groter, ze dacht dat hij de enige was die ze kon vertrouwen en toen ineens flikte hij dat en nu was hij weer rustig, het was allemaal zo verwarrend. Ze had hem vervolgens gevraagd of hij boos was, aangezien ze zomaar ineens verdwenen was en de jongen zei dan ook dat hij niet blij was, maar ook niet boos. Ze bleef hem even aan kijken waarna ze het gordijn los liet en deze open schoof, zodat ze dus niet meer verstopt stond achter het gordijn. "Maar...." begon ze, maar ze voelde hoe er langzaam een brok in haar keel verscheen en er tranen in haar ogen begonnen te prikken. Uiteindelijk kon ze het niet meer tegen houden waardoor de tranen over haar wangen begonnen te rollen. Ze begon met haar handen tegen de tranen te vechten door ze steeds weg te vegen, maar veel zin had het niet, want ze bleven toch maar komen. Het liefst zakte ze nu door de grond weg, ze wilde gewoon al haar herinneringen en dus heel haar geheugen weer terug en niet die erge dingen die er gebeurd waren. Ze bleef dan ook snikkend in het pashokje staan.

De jongen kwam niet veel later overeind nadat de tranen over haar wangen begonnen te rollen. Ze merkte wel dat de jongen dichterbij kwam, maar ze was te druk bezig om die tranen weg te krijgen wat onbegonnen werk was. Echt onbegonnen werk. Opeens voelde ze hoe hij twee armen om haar heen sloeg en ze nu wat tegen hem aan gedrukt werd. Het was subtiel, maar het gaf een wel heel troostend gevoel. Echter bleven de tranen nog rollen. Ze luisterde naar zijn sussende woorden en ze bleef dan ook gewoon zo staan, het was te prettig op deze manier, het gaf haar een warm gevoel van binnen en het troostte haar inderdaad. Het snikken werd minder, maar was nog niet over. Ze duwde zichzelf nog wat dichter tegen hem aan, ze wilde niet dat dit gevoel weg ging. Weer hoorde ze zijn hartslag waardoor ze eventjes rustig haar ogen sloot. De tranen werden gelukkig minder en ze voelde ook hoe de spanning uit haar lijf verdween. De ontspanning was weer terug en ze bleef dan ook gewoon zo'n staan, geen enkele poging makend om hem van haar af te duwen of zo. Gelukkig was het ook heel erg rustig in de winkel, want dan was dit ook wel best awkward geweest. Ze keek vervolgens op naar Nathan zodat ze hem aan kon kijken. Ze veegde nog wat tranen weg "Dankje..." mompelde ze nog wat snikkend. Ja, misschien was dit een van de redenen waarom hij haar vriend was.