Meeting Again II & Lynn

Ray keek even naar het ding wat in zijn bek bungelde, was het eigenlijk wel dood? Even schudde de Luxray wild met zijn kop, het sliertding deed niks. Het was helemaal dood! Het zou geen onschuldige Liepards meer lastig vallen, al ging het hem alleen om Zara. De poes kreeg een knuffel van haar trainer, die was vast geschokt geweest door het blauwe ding! Had hij toch mooi opgelost! Ray ging trots zitten en keek even om zich heen, hij gunde Zara wel een moment met haar trainer, ze was net bijna dood geweest! Dat had ze vast even nodig.
Fay hoopte even op wat rust, ze had net bijna een hartaanval gehad en ze wilde hier niet zijn. Helaas was dat niet het geval, nog lang niet. Terwijl Harold en Lynn gingen zitten kwam Truusje in haar richting gelopen. Eerst had het meisje niks door, maar toen Angel overeind kwam en vervaarlijk naar de oude dame keek die nu voorzichtiger liep, keek ze op. "Fay, schat, zou je dat ei kunnen laten zien? Je had het er onderweg over en als je wilt werken op de Spindafokkerij wil ik er toch echt zeker van zijn dat je goed met eieren om kan gaan," vrolijk keek Truusje het meisje aan. Fay keek wat geschokt terug. "I-Ik denk n-niet dat-," voor ze verder kon gaan werd ze echter afgekapt door de oma. "Ge-wel-dig, kom mee," een hand sloot zich om Fay's arm en voor ze het wist was het meisje meegetrokken. Angel keek wat ontstelt, maar besloot niks te doen, Truusje was ongevaarlijk.. voor zover ze wist. Alhoewel, die stok moest ook nog ergens zijn...

Met een frons keek Zara toe hoe haar maatje door Harold werd meegenomen naar een paar bruine stoelen. De Liepard had aangevoeld dat Lynn geschrokken was, wat haar op zijn beurt bezorgd had gemaakt. Was het zwartharige meisje oké? Ze hoopte van wel. Maar als haar maatje zich niet oké voelde, dan moest ze gaan helpen, vond Zara. Lynn moest wel blij zijn! Na nog even getwijfeld te hebben, liep de katachtige Pokémon dan ook naar haar maatje toe en nam tegen diens been aan plaats. Ze zou hier blijven zitten totdat ze zeker wist dat Lynn zich goed voelde, nam de Liepard zich voor. Ze knikte even, als om haar belofte voor zichzelf te bezegelen, en stak haar borst ietsjes vooruit. Vastberaden keek ze even naar boven naar haar maatje. Ze kreeg er een magere glimlach voor terug. De Liepard gaf het meisje een kopje, alsof ze wilde zeggen: rustig maar, Lynn, ik blijf hier wel bij je zitten. Een eindje verderop zat Ray, nog steeds met het blauwe lint in zijn bek. Zara grinnikte even om de aanblik die de trotse Luxray met het gescheurde stuk stof bood. Het almachtige, angstaanjagende strikje was getemd.
De borstelige wenkbrauwen van de aparte portier waren tot een geconcentreerde frons geplooid terwijl de man van het ene naar het andere meubelstuk schuifelde en driftig met zijn plumeau in de weer was. Truusjes stem was te horen, en toen Lynn haar blik naar het geluid verplaatste, zag ze hoe Fay door het oude vrouwtje meegetrokken werd. Achter in haar hoofd ging een alarmbelletje af, wat er mee te maken had dat het rozeharige meisje het niet zo had op het omaatje, maar het drong niet genoeg tot Lynn door om op te staan en actie te ondernemen. Ze voelde zich.. Suf. Ze voelde zich apart, alsof ze alles wat gebeurde van een afstandje bekeek. Iets drukte tegen haar been, en toen Lynn naar beneden keek, zag ze Zara met vastberadenheid in haar blik naar haar opkijken. Ze glimlachte, maar haar mondhoeken leek niet mee te willen werken. Zara.. Ze was er nog. Dat was eigenlijk het enige dat telde. Het zwartharige meisje begon de Liepard te aaien terwijl ze probeerde de situatie versneld te laten bezinken.

Ray liet de slier vallen en liep richting Zara, de Luxray was helemaal gelukkig. Hij had de kat van zijn dromen gered, wat wou je nog meer? Vrolijk ging de grote kat naast de poes zitten, geen flauw idee hebbend over het feit dat hij echt helemaal niks nuttigs had gedaan. Fay, die door Truusje in een hoek was getrokken, keek de oude dame wat angstig aan. En nu? Ze was afgescheiden van de groep en Angel was er nu niet.. niet dat Truusje gevaarlijk was, alleen héél eng. "Dus, waar is het?" Niet-begrijpend keek het rozeharige meisje het omaatje aan. "Wat p-precies?" stotterde ze vragend, hopend dat ze geen verkeerde vraag had gesteld. "Het ei natuurlijk gekkie," Truusje keek nog steeds stralend naar het meisje. Fay liet haar kleine rugzak snel van haar rug glijden en deed die open. Het ei nam de meeste ruimte in, maar ze moest nog steeds wat andere dingen aan de kant duwen. Toen ze goed grip op het ding had nam ze de speciale koker er uit en hield hem voor Truusje. De oude dame griste het ding uit het meisje haar handen, onder een verraste kreet van Fay, en bekeek het met haar neus tegen het glas aan. Fay keek er wat nerveus naar, ze wilde niet dat het ei stuk ging. Met Truusje wist je het nooit. "Hmm.. hmmm.. hmmmmmmm..." de oude vrouw bekeek het grondig. "Het ziet er goed uit." Fay haalde opgelucht adem, oké, geen boze Truusje gelukkig. De vrouw deed haar mond open om verdere vragen te stellen. Fay zuchtte en wierp een blik op Lynn, hulp kon ze waarschijnlijk toch niet verwachten..

De katachtige Pokémon keek met een wat beteuterde blik toe hoe haar eerst nog zo mooie lint naar de grond dwarrelde nadat Ray het losgelaten had. Ze voelde de drang om het ding op te gaan rapen, maar bleef voor nu waar ze was, omdat haar maatje haar steun meer nodig had dan een levenloos lint. Vrolijk nam de Luxray plaats naast haar. Rustig, en misschien zelfs een klein beetje koel, keek de Liepard hem aan, al zei ze niets. In plaats daarvan legde ze haar hoofd in haar nek en wierp een bezorgde blik op Lynn.
Het zwartharige meisje voelde dat haar schrik wat aan het wegebben was, en had met een frons een blik op Albèr geworpen. De oude man was bezig geweest met op een bijzettafeltje afschuifelen, maar had de lamp die in zijn baan stond niet gezien en botste ertegenop. Meteen zette de aparte portier enkele stapjes achteruit en mompelde: "Sorry, Truusje. Ben je afgevallen, trouwens?" waarna hij even bleef afwachten. Toen hij echter geen antwoord kreeg van de lamp, die voor zover Lynn wist geen Truusje heette, haalde Albèr zijn schouders op en hervatte zijn weg naar het met roet bedekte bijzettafeltje. Dat was.. Apart. Vragend keek Lynn naar Harold, die de hele tijd al wat onderzoekend naar haar had gekeken. "Gaat het weer?" Vroeg de oude man, de vragende de blik van het zwartharige meisje voor nu negerend. Lynn knikte even en zag dat de man van Truusje een gerustgestelde blik in zijn ogen kreeg. "Dat is mooi," glimlachte hij. Lynn toverde ook een klein glimlachje op haar gezicht en gaaf Zara nog een aai, waarvoor ze een vrolijk gespin terugkreeg. "Het was vooral de schok," verduidelijkte de jonge Trainer. "Begrijpelijk, zeker na het voorval met de Spinarak. Vaak als we Les Boucles bezoeken gebeurt er wel zoiets, maar dit keer was het toch wat.." Harold leek even naar het juiste woord te moeten zoeken, Lynn wachtte het vervolg van de zin rustig, maar met een fronsje, af. "Heftiger." Er ontploften hier vaker dingen? Was deze plek wel veilig? De vragen waren blijkbaar van Lynns gezicht af te lezen, want met een geamuseerde glimlach hervatte Harold zijn verhaal. "Albèr heeft een hobby naast zijn baan, een best curieuze, moet ik toegeven.."
Na alle meubelstukken afgestoft te hebben, was de witharige man in kwestie weer door in deur verdwenen. Enkele seconden later verscheen hij weer, opnieuw in andere kleding. De ouderwetse schoonmaaksteroutfit was vervangen door een nette, zwarte broek met daarop een langere witte jas die Lynn deed denken aan ziekenhuizen. Het lange, spierwitte haar van de man was van de haarband verlost en stond opstandig overeind, waardoor het leek alsof zijn haar net zoals de robot ontploft was, en zijn zwarte schoenen glommen in het licht. "Truusje, iek kan ze ersten ontvangen," sprak de man plechtig, zijn blik gericht op de lamp van eerder.

"En warm je het elke dag wel goed op?" Fay keek de oude dame sprakeloos aan, ze had niet veel verstand van eieren, maar ze was er zeker van dat deze veilig was en zo. Truusje wachtte echter niet op een antwoord en ging verder met haar vragenronde zonder echt antwoord te krijgen van het kleine meisje. "En zitten er geen barsten in. Geef je het wel genoeg aandacht. Ben je bang voor slangen?" Het meisje knipperde verbaast met haar ogen, Truusje stelde zoveel vragen achter elkaar, het was moeilijk de vragen uit elkaar te halen en nog moeilijker er antwoorden op te verzinnen. Maar die laatste vraag.. "Slangen?" bracht Fay verbaast uit. "W-Waarom zou ik bang zijn voor s-slangen?" Truusje giechelde als een tienermeisje wat net aan het roddelen was met haar vriendin. "Omdat ik het ei heb gekregen van een vriendin die slangen fokt, wat ben je een mallerd, mallerd." Wat versuft keek Fay de oude vrouw aan en liet toen haar blik over het ei glijden, geen Spinda, thank Arceus. Maar.. nu moest ze zich zorgen maken over een slang. "W-Wat voor s-slangen fokt uw v-vriendin dan?" vroeg ze stotterend aan Truusje. Die glimlachte en leek even na te denken. "Hmm.. ik geloof Sevipers en Cobra's. En ik dacht dat ze ook een paar Servines had." Onbegrijpend keek Fay Truusje aan, van Servines en Sevipers had ze wel eens gehoord, maar wat the mew waren Cobra's? "Ik bedoel natuurlijk Arbok's, geen Cobra's, sorry, sorry," de oude dame keek even om, haar naam was net door de rare man genoemd die.. vreemd genoeg tegen een lamp stond te praten. Maar niks verbaasde Fay nog, die kon alleen opgelucht zijn dat ze geen Spinda kreeg en zich afvragen wat voor mens een slangsoort pokémon Cobra zou noemen, het klonk zo gek. Ze miste wat Truusje tegen de man zei, maar dat maakte niet uit. Zucht.
Angel had het allemaal wat toe zitten kijken, Ray die derp deed en niet eens door leek te hebben dat hij net het strikje van Zara had gemold, zo vrolijk zat hij in de buurt van de Liepard. Fay die met de Absolhater stond te praten.. zonder het zelf echt te willen. Maar ja, als je wilde dat je beschermelingen zouden opgroeien moesten ze leren dingen zelf op te lossen.. al was Truusje wel een apart geval. Raar mens die Truusje. De Absol vond de man, die Albér, veel dreigender. Hij liet dingen ontploffen en dat kon nooit goed zijn. De Absol slaakte een zucht en keek even om zich heen, ze lette even niet op haar omgeving, zeldzaam voor haar, maar het was dan ook een.. vermoeiende dag.

Omdat ze besloten had alles wat de aparte portier deed maar niet in twijfel te trekken, richtte Lynn haar aandacht weer op Harold. De oude man was wat rechter gaan zitten en vertelde zijn verhaal met een glimlach en enkele handgebaren hier en daar. Het leek erop dat het opaatje de passie van de hobby van Albèr deelde, afgaand op hoe enthousiast hij erover praatte. ".. Hoewel de hobby niet echt bij zijn baan past, past het zeker wel bij zijn personaliteit. Albèr heeft altijd al van sleutelen en technieken gehouden naast zijn voorliefde voor Furfrou's.." Terwijl het zwartharige meisje met haar rechterhand Zara bleef aaien, liet ze haar linker ellenboog op de arm van de leren stoel rusten terwijl ze met haar kin op haar handpalm steunde. De normale, rustige verschijning van iemand die met liefde een verhaal vertelde, deed haar kalmeren en het gevoel dat het eerdere voorval veroorzaakt had achter zich laten. Met het begin van een lichte glimlach op haar gezicht luisterde Lynn dan ook, haar focus volledig bij het aaien van Zara en het stemgeluid van Harold.
Het oude vrouwtje onderbrak haar ondervraging haast niet om de woorden: "HAROLD-HAAL-JIJ-SALT-EN-PEPPER-ERBIJ?" door de kamer naar haar man te schreeuwen. Rustig glimlachend keek de oude man zijn vrouw aan en haalde twee Pokéballs uit zijn broekzak, die hij vergrootte en voor zich hield. De twee Furfrou's verschenen, waarna Salt kalm op Angel afstapte na haar een begroetend knikje gegeven te hebben. Pepper, die een vurige blik naar Zara geschoten had toen zijn wederhelft niet keek, volgde, zij het wat onwillig. De zwarte Furfrou was de aanvallen van de Absol nog niet vergeten, en leek het niet helemaal te vertrouwen. Albèr had zich met een verbaasde blik naar de echte, niet-lamp Truusje gedraaid en keek nu naar de groep Pokémon. Hij klapte een keer kort in zijn handen, en uit een klein, houten paneel naast de deur waar hij zelf steeds achter verdween, kwam een houterig lopende Roselia. Als je het ding nader zou inspecteren, zou je kunnen zien waar de kleurige verf van diens ijzeren lichaam afgeschraapt was, en waar bijtafdrukken in het staal stonden. De Roselia-robot kwam tot stilstand voor de groep Pokémon, stak zijn roos-handen naar voren en schoot een wit poeder af in de richting van Salt. Het slaap opwekkende poeder kwam daar echter nooit aan, want op dat moment maakte de armen van de robot een spastische beweging waardoor in plaats van de Furfrou, Angel geraakt werd. Oeps.

Fay was zo in gedachten verzonken over haar ei dat ze de geschrokken piep van Angel niet opmerkte toen die door het poeder werd geraakt. Hmm.. wat zou er toch in het ei zitten? Ze wist niet zo heel veel van slangen af, maar Arbok's vond ze niet zo.. geweldig. Die had ze al veel te vaak bij TR gezien en daar wilde ze liever niet aan denken. Het meisje rilde even en staarde naar het ei, hmm..
Angel was flink geraakt door de wolk Sleep Powder van de nepRoselia, de Absol probeerde haar ogen open te houden, te vechten tegen het slaapverwekkende poeder, maar het had geen zin. Met een bonk viel de pokémon op de grond, diep in slaap. De dosis was dan ook.. erg ruim geweest, de Absol zou nog wel een tijdje onder zeil zijn. Albér leek het allemaal heel normaal te vinden, opgewekt begon hij de pokémon naar achteren te slepen aan de achterpoten, blijkbaar waren pokémon toch net wat te kostbaar om door zijn machines te worden gesleept. Toen Angel weg was overkwam Pepper hetzelfde lot, alleen leek die er wat gewend aan te zijn. Rustig sliep de Furfrou in, waarna die ook werd weggesleept door Albér. Je moest dan maar hopen dat de grond schoon was.
Ray liep op zijn trainer af, Zara had hem jammer genoeg geen aandacht meer gegeven en hij wilde eens een brave Luxray zijn en zijn trainer eens een knuffel geven. Met een enthousiaste mauw sprong de grote kat op het meisje af. Fay had maar een paar seconden de tijd om het ei zachtjes op de grond te laten glijden voor de werd omgegooid door de pokémon. Ray snorde vrolijk en likte over zijn trainer haar wang. Wat was er nu leuker dan dit? Dat hij misschien een beetje te groot hiervoor was kwam helemaal niet bij de Luxray op.

Even dwaalden Lynns ogen tot achter Harold, die nog steeds bezig was met zijn verhaal, waarbij het er eigenlijk op neerkwam dat Albèr ooit technicus wilde worden maar dat hij daarvoor teveel dingen liet ontploffen. De witharige man was bezig met twee Pokémon, de een wit en de ander zwart, aan hun poten weg te slepen. Even schoot de vraag wat er gebeurd was door Lynns hoofd, maar haar aandacht werd al snel weer getrokken door de man van Truusje. Hij was gestopt met praten en keek haar wat onderzoekend aan. "Is alles weer in orde?" Werd er op vriendelijke toon gevraagd. Lynn knikte van wel en glimlachte even, waarna ze haar blik naar Zara verschoof. De Liepard leek haar blik te voelen en keek haar opgewekt aan toen ze zag dat haar maatje weer oké bleek te zijn. De katachtige Pokémon stond op en liep op haar lint af, om het vervolgens voorzichtig op te pakken en weer terug naar Lynn te lopen. Het zwartharige meisje was echter te afgeleid om dit op te merken, omdat er net een vrolijke miauw door de kamer had geklonken die haar aandacht naar Fay getrokken had. Het rozeharige meisje lag op de grond met een knuffelende Ray, die zich van geen kwaad bewust was. Lynn kon het niet laten en lachte zachtjes. "Ware liefde," sprak ze plagend.

Fay lag bijna verdoofd onder haar Luxray en hoorde de plagerige "Ware liefde" van Lynn. "Spreek voor jezelf," wist het rozeharige meisje er wat verstikt uit te krijgen. Ray was veel te zwaar om op je te hebben, vooral als je pas 12 was. "Ray," de Luxray kwam wat overeind en keek zijn trainster vragend aan, wat was er? "Geef Lynn ook eens een knuffel," voegde Fay er zachtjes aan toe. De Luxray, met zijn hart van goud, draaide zich om en kwam met vrolijke sprongen op het andere meisje af. Knuffels voor iedereen! Met een grote sprong kwam de kat op Lynn af, poten uit elkaar gespreid om een knuffel te geven, zonder nagels natuurlijk.
Fay kwam overeind en zag haar pokémon op haar vriendin af rennen, hoe het zou aflopen wist ze niet, maar in elk geval was Ray van haar af en werd ze niet meer bijna vermoord door de kat. Niet dat de Luxray dat zou willen doen, de kat had een gouden hart en wilde niemand kwaad doen.. tenzij je Zara probeerde pijn te doen of zo, dan werd hij waarschijnlijk wild. Hij was niet echt sterk, maar een boze pokémon moest je niet hebben, was helemaal niet slim. Fay wierp een blik op haar pokémon en Lynn, Ray maakte net een knuffelsprong. Nu was ze nieuwsgierig naar wat er ging gebeuren.

"Spreek voor jezelf." Lynn grinnikte nog wat na, maar dat stopte al snel toen ze de volgende woorden van haar rozeharige vriendin hoorde. Zij zou ook een knuffel krijgen? Haar ogen verwijdden zich wat. Oh nee, dat liever niet! Snel stond het zwartharige meisje op uit haar bruinleren stoel, van plan om snel ergens schuil te zoeken. Ze speurde om zich heen, op zoek naar iets om zich achter te kunnen verstoppen, maar het was al te laat. Haar ogen schoten automatisch naar de blauw met zwarte flits die onverbiddelijk op haar afkwam en de jonge Trainer zette instinctief een stap naar achteren. Dat was echter geen goede zet, omdat daar natuurlijk nog steeds het fauteuil stond waar ze net in had gezeten, wat erin resulteerde dat Lynn met een harde plof in de stoel belandde door haar eigen onhandigheid en het gewicht van een knuffelende Luxray. Door de klap werd de lucht voor een moment uit haar longen geslagen, maar al snel kon het zwartharige meisje weer normaal ademhalen. Haar stem, gedempt doordat Lynn geplet werd door een levende knuffelbeer, klonk op. "Wacht maar, Fay, wacht maar.." Het einde was hiervan nog niet gezien.
Zara, die het alles met grote ogen had aangekeken, kreeg nu een grote, onheilspellende grijns op haar snuit. Dit zag er naar haar idee verdacht veel uit als een knuffelberg, en als er ergens een knuffelberg was, moest zij daar deel van zijn. De Liepard sloop naar de achterkant van de stoel waarop Lynn en Ray zich bevonden, zakte door haar poten en sprong met een vrolijke miauw omhoog. Knuffels voor iedereen~!

En toen lag Lynn onder een grote Luxray werd bedolven. Ray probeerde ook de zwartharige te likken met zijn ruwe kattentong, knuffels en likjes voor iedereen! Fay grinnikte toen ze Lynn een zwak weerwoord hoorde zeggen, de dreigende "wacht maar, Fay, wacht maar.." deerde haar nog niet zo veel, dus tot die tijd kon ze van het moment genieten. Het meisje richtte haar blik op Zara, de Liepard was opgestaan en sloop richting de berg Luxray toe. Ze moest haar best doen om het niet uit te proesten, ging Zara echt springen? En ja hoor, de Liepard maakte een sprong en kwam op de berg terecht. "Ga.. gaat het nog een b-beetje?" vroeg Fay tussen het lachen door. Lynn kon het wel aan, zij was sterk genoeg. Maar oh-oh, ze wilde echt niet weten wat ze straks terug kreeg. Opeens kwam Truusje aanlopen met de onheilspellende woorden. "Is dit een of ander knuffelfeestje?" En toen een veel enthousiastere: "Mag ik mee doen?" Fay verstijfde, oh-oh..

Urk. Dit was niet bepaald gemakkelijk te noemen. Vastgepind onder de enthousiaste Luxray, probeerde Lynn haar hoofd zo te draaien dat ze adem kon halen zonder dat ze gelikt werd, want zin in speeksel op haar gezicht had ze niet echt. "Ray.." Begon ze dan ook een beetje afwerend terwijl ze één hand wist vrij te krijgen, waarmee ze probeerde de blauw met zwarte Pokémon en zijn tong af te weren, wat niet heel erg lukte.

Plof.

Lynns ogen schoten wat wijder open toen ze het extra gewicht op zich voelde drukken. Ergens naast haar hoorde ze Harold zo zachtjes mogelijk in zijn hand lachen, maar dat lukte hem niet echt. Een vrolijke miauw klonk van boven op de stapel, en plots werd Lynn gelikt door een andere Pokémon dan Ray: Zara. Het meisje zuchtte. "Natuurlijk, kom er ook nog maar bij, plaats genoeg!" Bracht ze verontwaardigd uit, maar er was wel een glimlach op haar gezicht te zien. Toen er door Fay werd gevraagd of het ging, antwoordde ze dan ook: "Ja, hoor, ik ben nog niet gewond." Het zwartharige meisje keek de twee katten om beurten hoofdschuddend aan, maar reikte toen toch uit met haar eerder vrijgemaakte hand om te twee een klopje te kunnen geven. Rare beesten, allebei.
"Mag ik mee doen?" Wat. Wat. Nee, alsjeblieft niet! Niet ook nog een oud omaatje op de stapel! Verschrikt keek Lynn opzij, waardoor haar ogen die van Harold ontmoetten. De man was nog niet helemaal van de lach bekomen, en begon weer opnieuw toen hij de blik van het meisje zag. Oh nee. Dit was niet goed.. Tenzij Truusje het op Fay gemunt had, natuurlijk, maar dat kon Lynn niet zien door de twee katachtige Pokémon die haar zicht blokkeerden.

Truusje sloot opeens haar hand om Fay's pols, zowat in shock keek het meisje de oude vrouw aan. "Kom op, kom op, we moeten aaaaaaallemaal mee doen," klonk de veel te vrolijke stem van de oude dame. Het meisje schudde haar hoofd, maar dat hield Truusje natuurlijk niet tegen haar mee te slepen richting Lynn en de rest van de knuffelberg. Gelukkig was daar iemand om het te verhinderen, Salt ging voor de vrouw staan en keek die aan met haar kalme ogen aan. Truusje stond stil en keek de Furfrou even bedachtzaam aan. Alsof er een of andere stille taal bezig was draaide de oude vrouw zich opeens om en liep stampvoetend terug naar haar plek onder boos gemompel. Fay keek haar verbaast na en wierp Salt even een dankbare blik. Een luide klik klonk opeens door de kamer, verbaast keek het rozeharige meisje om. Het klonk als een pokéball, maar ze had geen idee van wie. Zij had geen andere pokémons meer en de oude mensen zaten vredig op hun stoel, alhoewel, Truusje keek nog steeds boos naar de witte Furfrou. "Lynn?" Fay keek wat angstig naar haar bedolven vriendin, wat als het van de rare man was?

Zo langzamerhand begon ze aan de druk te wennen, maar daarvoor in de plaats werd het wel wat warm allemaal. "Kom op, kom op, we moeten aaaaaaallemaal mee doen." Oh Arceus, oh nee. Lynn wrong haar hoofd weer tussen de leuning van de fauteuil en Ray de kant van Harold op, maar deze keer keek ze over de man heen. Wat ze daar kon zien, beviel haar niet. Helemaal niet, zelfs. Truusje kwam aangelopen, een heftig hoofdschuddende Fay aan diens pols met zich meeslepend, een vrolijke uitdrukking op het gezicht van het oude vrouwtje. "Truusje, ik-" begon Lynn, in een poging om het naderende kwaad af te weren, maar het bleek niet nodig te zijn. Als uit het niets hield Harolds vrouw halt, waarna ze bedachtzaam naar een punt ergens voor haar voeten begon te staren. Wat Lynn niet kon zien, was dat Salt zich opgeworpen had tot haar redder, al probeerde het meisje dit wel te kunnen bekijken. Ze rekte haar nek om boven Zara en Ray uit te kunnen komen, maar haar nek was simpelweg niet lang genoeg. Het enige wat ze er uiteindelijk mee bereikte, was dat haar maatje haar nog een lik gaf. Om een volgende lik te kunnen ontwijken, dook Lynn wat meer in elkaar en bewoog haar lichaam wat opzij, voor zover dat ging. Dat was het moment waarop er een klik klonk. Lynn fronste. Ze wist waar die klik van kwam, en op het moment betekende het niets goeds. "Lynn?" Het zwartharige meisje opende haar mond om een antwoord te geven, maar dat was niet nodig: op hetzelfde moment schoot een rode straal van onder de knuffelberg tot naast het rozeharige meisje, waar een klein, vurig wezentje begon te materialiseren. Lynn zuchtte even opgelucht. Het was Vesta. Als Atlas eruit was gekomen, had ze nu misschien wel een beetje een probleem gehad. "Fay, dit is Vesta," sprak Lynn vanonder haar berg, "Vesta, dit is Fay, een vriendin." De Quilava keek even vragend naar de pratende hoop Liepard en Luxray, maar richtte vervolgens haar oogjes op het meisje naast haar en piepte een vrolijke begroeting, waarna ze een enthousiast kopje gaf tegen diens been.

De klik bleek van een van Lynn's pokémons te zijn, een rode straal glipte uit de berg kat en mens en vormde een kleine pokémon naast Fay. Het meisje keek nieuwsgierig naar de onbekende pokémon. "Fay, dit is Vesta," kwam er gedempt onder de berg vandaan. "Vesta, dit is Fay, een vriendin." De vuurpokémon drukte haar kop even tegen Fay aan en die bukte om het schattige ding te aaien. "Is dit je Cyndadinges?" vroeg ze aan haar onzichtbare vriendin, even geen aandacht hebbend voor diens situatie. "Hey Vesta, heb jij een idee Lynn te helpen?" vroeg Fay aan de pokémon na een blik op Lynn te hebben geworpen, al had ze het meisje niet kunnen ontdekken in de berg pokémon. Ray lag nog steeds vrolijk op de zwartharige en deed likpogingen, dit was de perfecte knuffel voor hem. Een knuffel met Zara en nog meer willekeurige personen! Super gezellig, moest hij eigenlijk vaker doen. Misschien zou het ook wel lukken, gewoon Zara overtuigen en dan iemand verrassen met een super leuke knuffel! Leuk, leuk~