Meeting Again II & Lynn

Onderweg keek Lynn wat om haar heen. Lumiose deed haar nog steeds sterk denken aan Castelia, en ondanks dat ze daar niet de beste tijd van haar leven had gehad, had de drukke stad nog steeds een speciale plek in haar hart. Haar ogen gleden over de mensen die aan haar voorbij liepen en zich in de verte bevonden terwijl haar voeten rustig over de stoep liepen. Op een gegeven moment bleven haar ogen op een vrouw en wat Lynn aannam dat haar zoontje was, hangen. Het kind was een typisch snotjoch van een jaar of acht; het soort dat je nooit in weeshuizen zag, simpelweg omdat hun ouders teveel van ze hielden, hoe doodirritant hun telg ook was. Vroeger, toen ze jonger was, had Lynn zowaar een hekel gehad aan deze soort kinderen. Ze waren zo verwend, zo.. Onbewust van hoe goed hun leven wel niet was en dat ze geen enkele reden was om over de kleinste dingetjes te zeuren omdat het echt wel erger kon. Ze observeerde het joch wat beter vanuit haar ooghoeken terwijl haar groepje voorbij liep. Het kind zag er ook precies uit zoals je verwachtte dat iemand eruit zag als je het woord 'snotjoch' hoorde: aan de mollige kant, petje achterstevoren op zijn hoofd geplant, een varkensneusje dat geïrriteerde rimpeltjes vertoonde als de jongen iets zag of hoorde wat hem niet beviel, waarna hij dan niet zou aarzelen om zijn moeder mee te delen dat ze er maar iets aan moest doen. Dezelfde moeder die waarschijnlijk met veel liefde al zijn kleren uitzocht en 's ochtends een setje voor hem klaar legde omdat ze wist dat haar zoon geen gevoel voor stijl had maar het hem niet wilde zeggen, dezelfde moeder die met een hand op de schouder van haar kind naar het jongetje keek met een zachte, liefdevolle blik in haar ogen. Ze zag eruit als de perfecte moeder, viel Lynn op, en dat verbaasde haar enigszins. Uit ervaring wist ze dat kinderen vaak de gewoontes van hun ouders tot een bepaalde hoogte overnamen, en dat snotjochies dan ook ontstonden doordat hun ouders - of één van de twee, ten minste - zelf een snotjoch of snotmeid was, maar dan ouder. Deze vrouw was hier haast het volledig tegenovergestelde van. Ze was van gemiddelde lengte, droeg kleding die perfect bij haar leeftijd (dertig, misschien wat ouder, schatte Lynn) paste in warme kleuren en had een gezicht dat al vroeg getekend was door enkele lachrimpeltjes en hoogstwaarschijnlijk ook door het zorgen voor haar irritante zoon.
Bijna hadden ze het tweetal genaderd, dat in een kleine ruzie verwikkeld bleek te zijn. De moeder had een vermoeide en teleurgestelde blik in haar ogen en het jochie stampte boos met zijn voet op de grond, zijn knuistjes samengebald tot vuisten van frustratie en ontevredenheid. Ook Zara had het tweetal gezien en snoof even. Ze deelde de mening van haar maatje. Lynn bleef kijken, ze leek haar ogen gewoon niet van het tweetal af te kunnen halen. Haar oude irritatie borrelde langzaam maar gestaag weer op, al zou ze dat niet zo aan iemand toegeven. Ze hoorde hier te oud voor te zijn, te volwassen, maar ze kon het niet opbrengen. Zo veeleisend, zo blind voor hoe zijn moeder zich voelt.. Want dat de vrouw nu bedroefd was, was duidelijk te zien. Haar schouders hingen naar beneden en onbewust wreef ze met haar ene arm over de andere. Ze waren nu op dezelfde hoogte als moeder en zoon en stonden op het punt om ze te passeren. Lynns ogen waren nog steeds op het tweetal gefixeerd. Op dat moment klonk er een boze uitroep, die het zwartharige meisje niet hoorde omdat ze naar degene keek die het geluid produceerde, maar wel omdat het snotjoch zo hard had gebruld dat iedere voetganger in de buurt het gehoord had en even verward zich kant uit keek. En wat er dan geschreeuwd werd, deed Lynn abrupt stilhouden.

"Ik wilde een Infernape, niet dit.. Dit ding! Ik haat je, mam!"

Dat deed het. Haar oude wrok jegens dit soort arrogante mensen laaide weer volledig op. Met haar kaken op elkaar geklemd en een verbeten uitdrukking op haar gelaat, begon Lynn zich een weg door de menigte te banen, wanneer dat nodig was haar ellebogen gebruikend. Dit kind deed haar meer walgen dan dat ze voor mogelijk had gehouden. Ze wilde iets doen, ging iets doen ook. Wat dat dan was, wist het zwartharige meisje nog niet, maar wat ze wel wist wat dat ze dit niet langer aan kon zien. Ergens drong het wel tot haar door dat Fay en haar Pokémon misschien geen idee hadden van wat ze aan het doen was, maar op het moment maakte dat haar helemaal niets uit. Ze was woedend. Zij had nooit een echte moeder gekend. Had nooit kunnen zeggen dat ze tot een familie behoorde, want haar ouders en broer hadden haar niet willen verwelkomen. Ze hadden haar buitengesloten, allemaal, en dat terwijl zij, Lynn, die wist dat het feit dat ze in een weeshuis leefde betekende dat je niet bij je echte familie hoorde, had ze nog een kans gegeven. Had haar saaie maar veilige leventje de rug toe gekeerd in de hoop toch nog verwelkomd te worden door haar echte ouders, en dat ze dan sorry gezegd hadden. En dan had Lynn ze met alle plezier vergeven. Maar zo was het niet gegaan. Haar ouders hadden helemaal geen spijt gehad, ze was in de eerste plaats weggedaan als afgedankt en zwak vuil, puur en alleen omdat ze een meisje was. En haar broer? Die lieve, geweldige Tobias, die gewoonweg perfect was? Hij ging gewillig met de wil van zijn ouders mee. Lynn haatte ze. Nog steeds. Dit kind, het vreselijke ondankbare snotjoch, had een oude wond opengereten. Zijn moeder probeerde het kind inmiddels met zachte woorden te kalmeren, maar het kind krijste door. Lynn versnelde haar pas en beukte bijna een man in pak op de grond, die haar verontwaardigd nariep. Maar Lynn was niet af te leiden, ze ging recht op haar doel af. Destijds had ze nooit kunnen zeggen wat ze gewild had, omdat haar ouders weigerden contact met haar op te nemen. Deze keer zou ze dat niet laten gebeuren, oh nee.

Fay hield haar blik op het blauwe vacht van Angel, maar de schreeuw van een of ander verwend nest haalde ook haar uit haar concentratie. Ray bleef opeens staan en mauwde verbaast, Lynn was richting het kind verdwenen. "Lynn, waar ga je heen," Fay probeerde haar vriendin te bereiken, maar die was al door de menigte.. gestormd. "Angel," Ray was al achter Zara aan, nu alleen de Absol nog. Angel was al snel bij haar maatje en liep samen met die de mensenmassa door. Fay probeerde zo goed mogelijk door te lopen, dat was niet zo moeilijk voor het kleine meisje. Ray had er wel moeite mee, de Luxray bleef wat achter. "Ray, volg," mompelde Fay toen ze vlak naast de pokémon stond. Met Angel en daarachter Ray liep ze tot ze was aangekomen bij Lynn. Wat de situatie precies was wist de rozeharige niet, maar ze gebaarde haar pokémon achter te blijven. Met Ray achter zich keek Fay vragend naar haar vriendin, Angel stond naast haar en haar gebruikelijke ijskoude blik was op het jongetje gericht.

Het kind stampte nog een keer met zijn voet op de grond. Hij leek de woede niet in zijn lichaam te kunnen houden, want hij trilde lichtjes terwijl hij zijn moeder boos aanstaarde. "James," begon die, haar stem zacht maar met iets van klem in zich, maar verder dan die naam kwam ze niet omdat haar zoon haar afkapte. "Ik wil dat je het weghaalt! Het is stom en sloom en zeker geen Infernape!" Zijn dikke vingertje wees naar iets dat op de grond lag en nieuwsgierig in het rond keek, zijn kopje rustend op zijn pootjes. Zodra Lynn en de Pokémon elkaar aankeken, was het zwartharige meisje verliefd. Het wezentje keek haar vrolijk aan en maakte een schattig geluidje. Dit bracht haar aanwezigheid onder de aandacht van de moeder, die opkeek van haar zoontje en zag dat Lynn op haar afkwam. De vrouw legde haar hand op de schouder van haar kind en mompelde: "Je had niet zo hard moeten schreeuwen, James, nu denken de mensen dat er iets mis is." Woedend schudde het jongetje de hand van zijn moeder van zijn schouder af, zijn gezicht rood aangelopen. "Maar dat is er ook! Ik wil mijn Infernape!" Inmiddels was Lynn het tweetal en diens Pokémon genaderd en stond met ingehouden woede achter het snotjoch. Ze voelde dat Fay en haar Pokémon achter haar genaderd waren, maar keek niet achterom. Het groene wezentje had zijn blik naar het rozeharige meisje laten gaan en kraaide blij, waarna hij zich op zijn zij liet vallen en even vrolijk met zijn pootjes bewoog. Yay, meer vrienden! De moeder had inmiddels een glimlach op haar gezicht weten te zeggen en keek Lynn vragend aan. "Wat is het probleem?" De woede die niet aan haar houding te zien was geweest, klonk duidelijk door in haar stem. Ze had haar blik op het jongetje gericht, die zich nu langzaam naar haar omdraaide en haar minachtend in zich opnam. "Wat gaat jou dat aan?"

De jongen, James, maakte er een heel probleem van. Blijkbaar wilde hij een 'Infernape' maar zat hij opgeschept met een andere pokémon. Fay keek naar het ding op de grond, het was echt schattig. Het was groen met bruin en geel. Wat voor pokémon het was wist het meisje niet, maar het was echt aandoenlijk. "Wat is het probleem?" Lynn's woedende stem scheurde Fay's blik van de Turtwig los. Ze stapte wat naar voren en trok aan haar vriendin's mouw. "Misschien moet je het wat vriendelijker vragen," mompelde ze zachtjes tegen de zwartharige, boos worden had geen zin. Zo maakte je alleen vijanden. Angel keek met ijskoude blik naar de vrouw en haar zoon, wat vast niks hielp, en Ray kwam nieuwsgierig naar voren. Vragend mauwde de Luxray, hij had duidelijk geen idee wat er aan de hand was, maar Lynn was boos. Dus hij moest zijn best doen om te helpen. Met een vriendelijke blik in zijn dreigende ogen keek hij naar de zwartharige en zijn eigen rozeharige trainer. Zara zou vast trots zijn als hij iets aan de ongemakkelijke situatie kon doen!

Zara besloot dat ze haar maatje bij zou staan door het kleine knulletje met een vurige blik in haar gifgroene ogen aan te kijken, maar toen ze merkte dat het niet echt werkte, wendde ze zich met een boze zwiep van haar sikkelvormige staart af. Haar ogen zochten iets dat haar interesse wekte en bleven uiteindelijk op een Pokémon hangen die kleiner was dan zij en blij wat aan het liggen was. Nieuwsgierig trippelde de Liepard op het wezentje af en werd meteen vrolijk begroet. Zara's oren schoten wat omhoog en met een grote glimlach op haar snoet nam ze bij de kleine Pokémon plaats, die zich daarop wat meer naar haar toe schoof en voorzichtig aan haar vacht begon te snuffelen. Aww!
Lynn stond op ontploffen. Ze stond net op het punt om James, zoals het snotjoch blijkbaar heette, iets toe te bijten nadat hij op haar gereageerd had, maar op dat moment trok Fay aan haar mouw. Ze mompelde iets over vriendelijker zijn en omdat Lynn momenteel niet in een al te beste bui was, wilde ze eigenlijk nukkig reageren dat het joch dat niet verdiende. Toch deed het zwartharige meisje dat niet, want op dat moment ging haar blik onwillekeurig naar James' moeder. Zij verdiende wel een vriendelijkere toon, zeker als haar eigen kind dat niet kon opbrengen. Lynn ademde diep in en richtte zich vervolgens opnieuw op het jongetje, maar zag toen tot haar grote verbazing dat die afgeleid was. James stond met zijn mond wijd open naar Ray te staren, duidelijk onder de indruk van de dreiging die uitging van diens uiterlijk. "Dat is zo cool."

Ray keek verbaast naar de jongen, wat was zo cool? Zara, die was zeker 'zo cool', maar het kind keek niet naar de Liepard. Nee, de ogen van James waren op hém gericht. Verbaast mauwde de Luxray en keek zoekend naar zijn trainer. Fay haalde haar schouder op onder de starende, redelijk intimiderende blik van de pokémon - blame Intimidate. Ze wist ook niet echt zeker wat ze er mee aan moest. In plaats daarvan keek ze naar de pokémon van de jongen, het was in één woord te beschrijven als schattig. Té schattig haast. Angel keek naar de Grastype, het leek een jonge pokémon te zijn. Niet sterk of ervaren, waarschijnlijk een pokémon die was overgekomen van een professor. Zara was al sociaal aan het doen met het kleine wezen, Grastypes waren meestal wel makkelijk en deze was geen uitzondering. Vrolijk, maar voorzichtig, was de kleine Turtwig bezig met sociaal wezen. Fay verplaatste haar aandacht weer naar Lynn en hoopte dat ze het op een volwassen manier kon oplossen. Natuurlijk was Lynn geen volwassene, maar ze was een stuk volwassener dan mensen zouden denken.

Oh. Met een lichte frons keek Lynn, letterlijk en figuurlijk, op het joch neer dat met verbazing en bewondering in zijn blik naar de Luxray keek. Een stille zucht verliet haar mond terwijl de zwartharige haar handen in haar zakken stak. Ze besefte zich, nu ze weer wat afgekoeld was, dat Fay gelijk had; met woede zou ze dit niet op kunnen lossen. Even wierp ze nog een blik op James, die wat meer op Ray afgestapt was en nu met zijn knuistjes in zijn zij omhoog keek, een keurende blik in zijn ogen, waarna ze zich tot diens moeder richtte. "Ehm.." De vrouw keek weg van haar zoontje, waarop Lynn vervolgde: "Als ik het goed begrijp is het probleem dat James deze hier—" ze gebaarde even naar de Grass-type "—niet wilt, is het niet?" De vrouw knikte even en lichtte vervolgens onder het uit het gezicht strijken van haar haar toe: "Ja, James heeft een erg.. Nou ja, uitgesproken voorkeur wat Pokémon betreft." Ergens irriteerde het Lynn dat de vrouw niet gewoon zei dat haar kind veeleisend was en geen genoegen nam met wat hij kreeg, maar goed. Zij was de moeder van het joch niet, misschien maakte dat dat ze niets goeds in de knul kon zien. De vrouw lachte even en haalde nonchalant haar schouders op, al kwam haar houding wat vermoeid over. "Er zal niets anders opzitten dan toch zo'n, eh, Inferneep te zoeken—" wat afwezig mompelde James dat het een 'Infernape' was, geen 'Inferneep'. Bij dat laatste woorddeed het kind overdreven de stem van zijn moeder na "—al weet ik niet wat we dan met deze Turtwig aanmoeten.." Een fronsje verscheen op Lynns gezicht. Ze had gehoopt dat deze vrouw haar kind over had kunnen halen om genoegen te nemen met de Turtwig, maar het leek erop dat dit niet zou gaan gebeuren. Ze zou gewoon toegeven, het joch zijn zin geven. Ergens stelde het de jonge Trainer teleur, maar ze wist ook dat hoge verwachtingen hebben van vreemdelingen haast nooit goed uitpakte. "Hé, als het niet al teveel moeite is, zou jij dan voor de Turtwig willen zorgen?" Verbaasd keek het zwartharige meisje op. De vrouw keek haar afwachtend aan. Wat, zij? Maar.. "Mijn man en ik weten niet hoe we met Pokémon om moeten gaan, en gezien het erop lijkt dat James niet met 'm om wil gaan.." Even liet de moeder haar blik weer naar het kind glijden, maar daarna keek ze Lynn een aan, het begin van een glimlach op haar gezicht. "Nou ja, het zou ons heel erg goed uitkomen."
De Turtwig had inmiddels doorgekregen dat Zara het helemaal niet erg vond om besnuffeld te worden, en schoof nog wat meer naar de Liepard toe. Na even een vragende blik naar de katachtige Pokémon geworpen te hebben, krulde de kleine schildpad zich op tegen de grotere Pokémon aan, en sloot met een tevreden zucht zijn oogjes. Lynn keek het tafereel met een glimlach aan, en keek daarna weer naar James' moeder, die een antwoord leek af te wachten. Waarom ook niet? Zara en het wezentje leken al een band te hebben, en in tegenstelling tot James zag Lynn wel iets in de Grass-type. Daarbij was het misschien wel het enige wat de voor de moeder kon betekenen. "Met plezier," glimlachte de zwartharige dan ook.

Fay was afgeleid door de Turtwig, het was dan ook een vreselijk, schattig ding, en toen Lynn "Met plezier," glimlachte keek ze wat verbaasd op. Bijna tegelijkertijd kwam er van James: "Ik wil hem hebben." Nog verbaasder draaide Fay zich om, wat? De jongen stond voor Ray en keek die bewonderend aan. "R-Ray is van m-mij," stotterde ze als reactie. De jongen wierp haar een minachtende blik toe en keek weer terug naar de Luxray. "Ik ga hem toch houden," kwam er pesterig als antwoord. Fay wisselde een blik met Angel, de Absol keek met haar koude blik redelijk emotieloos terug, al kon het meisje er wel van opmaken dat ze het ook zorgelijk vond. "Lyyyyynn," de rozeharige trok aan de mouw van haar vriendin. Ze had geen idee hoe ze moest omgaan met het snobberige kind, haar tactiek was altijd vluchten geweest. Hoe moest ze omgaan met een verwend nest dat háár pokémon wilde afpakken?

James' moeder glimlachte dankbaar, waarna ze door haar knieën zakte en naar de kleine Grass-type keek, die tegen Zara aan in slaap gevallen was. "Hij zal niet veel moeite hebben met de overstap, zo te zien," grinnikte ze. Lynn knikte even, een glimlachje op haar gelaat. Ze had nu een klein, schattig ding erbij in haar team, dat kon zo erg niet zijn, toch? In ieder geval leek hij goed met Zara om te kunnen gaan, en dat was het belangrijkste. "Oh, nog één ding; de man waarvan we hem overgekocht hebben, had hem al een naam gegeven. We hebben geprobeerd hem een andere aan te leren, maar dat is niet echt gelukt." De vrouw stond op en keek de zwartharige even aan. "Hij heet Mr. Twiggles." Dat kon je niet menen. Wie noemde zijn Pokémon nou weer Mr. Twiggles? Lichtjes schudde Lynn haar hoofd, waarna ze haar schouders ophaalde. Ze zou er maar mee moeten leven, dat was het schattige wezentje wel waard. "Geen probleem, hoor," antwoordde ze dan ook rustig, waarna ze een Pokéball in haar handen gedrukt kreeg en haar aandacht vervolgens door Fay getrokken werd. Met een ietwat verwarde blik in haar ogen keek ze het rozeharige meisje aan, dat aan haar mouw trok. Ze wilde net vragen wat het probleem was toen de bezitterige glinstering in de ogen van het snotjoch haar opviel. Met een fronsje ging Lynns blik even van het kind naar Ray en weer terug. Hij zou toch niet.. "Mam, ik wil deze Pokémon!" Oh ja. Natuurlijk. Een diepe zucht verliet de mond van de zwartharige. "Luister, James," Sprak Lynn terwijl ze wat door haar knieën zakte zodat ze zich op dezelfde ooghoogte bevond als het jongetje. "Als ik jou was zou ik die Luxray niet nemen. En weet je waarom niet? Omdat Luxrays alles kunnen eten als ze hongerig zijn, ook kleine kindjes." Angst verscheen in de blik van James, maar Lynn zag dat het nog net niet genoeg was. "Vooral kleine kindjes." Dat deed het. Geschrokken deinsde het joch naar achteren en verschool zich achter de benen van zijn moeder, die beschermend haar handen om hem heensloeg. Het zwartharige meisje richtte zich weer op en richtte zich tot het tweetal Pokémon dat ontspannen op de stoeptegels zat. "Oké. Zara, Mr. Twiggles," – ze moest echt wennen aan die naam – "we gaan." Vervolgens draaide Lynn zich naar haar vriendin, wachtend totdat die zich in beweging zou zetten. Ze had wel genoeg meegemaakt in de stad van het licht, nu had ze behoefte aan de rust die het reizen bracht.

Nadat Lynn het snotjoch had bang gemaakt, liep Fay met haar vriendin en pokémon mee. Nu konden ze gaan.. naar die ene gym.. waarvan het meisje de naam was vergeten. Maar het was een gym! Angel ging naast haar trainer lopen en keek die met haar standaard blik aan. "Ik wil hier ook weg," mompelde Fay tegen haar pokémon. Lumiose was vreselijk, er was Truusje, vervelende kinderen, slechte mensen.. gewoon. Vreselijk. Maar nu konden ze eindelijk verder, geen oponthoud meer. Yaaaaay.