Meeting Again II & Lynn

Nee, daar was de pokébal ook niet. Fay zuchtte en keek nog een keer om zich heen, in een hopeloze poging toevallig een rond rollende pokébal te zien. Lynn keek naar haar en kwam met de vraag: "Heb jij misschien nog een ander idee?" Fay dacht een moment kort na en slaakte een kleine zucht. "Weggaan?" Vroeg ze daarna hoopvol, wetend dat er waarschijnlijk toch niet mee werd ingestemd. Angel ging naast haar trainer zitten en keek wat humeurig om zich heen, soms kijkend naar Salt, wel wat vriendelijker dan de geïrriteerde blik die ze op haar snuit had. Fay keek naar Truusje, nog steeds in haar rare tutu die blijkbaar zakken had, en zorgde er voor dat ze niet te dichtbij kwam. Ze vond het maar een raar mens, die Truusje. Ook begon ze zich, naarmate deze ontmoeting voortging, zich zorgen te maken over wat er uit het ei zou komen. Het zou vast een Spinda zijn, zat ze opgescheept met zo een raar ding, net zo raar als degene van wie ze het had gekregen. Of misschien was het wel een Furfrou, zoals Salt. In elk geval waren er wel meer verontrustende dingen waar ze zich zorgen om kon maken dan een vermiste pokémon. Aan de andere kant... het was wel de pokémon van Harold.

Na een korte nadenkpauze en een zuchtje vroeg het rozeharige meisje hoopvol of weggaan een optie was. Lynn grinnikte geamuseerd en gaf Fay een vriendschappelijk, zacht duwtje. Haar vriendin wist vast en zeker zelf ook wel dat gewoon weglopen geen optie was, en daarom nam het zwartharige meisje ook maar niet de moeite om antwoord te geven. "Dan gaan we gewoon op dezelfde manier verder," Merkte ze op als vervanging. Haar blik richtte zich weer op het asfalt, waartegen een half rode, half witte capsule goed te zien zou moeten zijn. Maar Lynn zag niets, nog steeds niet. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Angel naar de twee meisjes toe was gekomen en met een nogal boze blik om zich heen keek, al waren de blikken die de Furfrou kreeg wel wat vriendelijker. Met een lichte zucht hief de jonge Trainer haar hoofd weer en liet haar blik naar de menige afdwalen. Een sneeuwwitte blouse in combinatie met een zwart strikje vielen Lynn op. "Is dat niet.." Begon ze met een fronsje. De man die de witte blouse droeg, wist zich op een rustige wijze uit de stroom van mensen te werken, waardoor zijn arm met daarover een zwarte, nette jas onthuld werd. De oude man keek met zijn lichtblauwe ogen zoekend om zich heen terwijl Lynn haar blik met een grijsnje naar Fay liet gaan. Die zou, als het zwartharige meisje haar goed inschatte, wel blij zijn met deze nieuwe persoon. "Harold."

"Dan gaan we gewoon op dezelfde manier verder," was het antwoord en Fay slaakte een zucht, oké, ze had ook niet anders verwacht. Het meisje keek weer naar de grond en besloot, net als eerder, gewoon op te geven. Ze gaf niet snel op, maar dit was een hopeloze zaak. De stem van Lynn deed haar weer opkijken. "Is dat niet.." Fay keek in de richting van de man die doodkalm kwam aanlopen. Van haar vriendin kreeg ze een grijns en zelf kreeg het meisje ook een opgeluchte glimlach op haar gezicht. "Harold." Bevestigde Lynn nog eens. Fay moest zichzelf beheersen om niet op de oude man af te rennen en hem een knuffel te geven, zo opgelucht was ze dat ze niet langer meer bij zijn gekke vrouw moest zijn. Hierin had ze het mis, maar dat kon ze niet weten. "Harold!" Herhaalde Fay blij, en oplucht, harder dan ze normaal zou praten. Ze was zo, zo erg opgelucht. Echt. Truusje was gek, de oude vrouw had haar man nog niet eens opgemerkt. Ze liep nog steeds te zoeken naar peper, ondanks dat de beide meisjes de naam van haar man hadden genoemd. Fay nog wel redelijk hard. De komst van Harold leek een bepaalde kalmte te brengen en mensen liepen al langzaam weg, niet langer geïnteresseerd in de rare oude vrouw en twee meisjes die haast gedwongen moesten helpen.

"Harold!" Yep, Lynn had de reactie van het rozeharige meisje wel zo ongeveer goed ingeschat. Met een glimlachje keek ze toe hoe de oude man verbaasd opkeek, zijn blik op Fay richtte en een grote glimlach op zijn gezicht deed verschijnen. Binnen enkele seconden was Harold bij hen komen staan na een wat verwarde blik op zijn echtgenoot geworpen te hebben, die nog steeds niets door had. "Hallo, kinderen, hallo," Sprak het opaatje op zachte toon. "Het is echt een genoegen om jullie weer eens te zien, maar.." Opnieuw wierp hij een blik op zijn vrouw, waarna hij vragend van Fay naar Lynn en weer terug keek. "Truusje? En.. Wat doet Salt buiten haar ball?" Met een kleine grijns keek ook Lynn even naar de oude, in tutu gestoken vrouw. "Truusje is op zoek naar peper," Verklaarde de jonge Trainer. Een verwarde frons deed de grijze wenkbrauwen van de oude man samentrekken. "Peper, zeg je? Maar dat is toch onmoge- oh." Hoofdschuddend draaide Harold zich naar zijn vrouw. "Truusje, m'n liefste?" Begon hij. Met een geamuseerde glimlach keek Lynn toe hoe hij op Truusje afliep en zachtjes zijn hand op haar schouder legde. Het oude vrouwtje reageerde echter niet zoals het gemiddelde oude vrouwtje zou doen, want ze sprong op, draaide zich om en nam met een boze blik een karatehouding aan, stok dreigend in de aanslag. "Blijf van me af, ik ben getrou-!" Het omaatje had doorgekregen dat het niet een wildvreemde was die haar aangeraakt had maar Harold, en liet haar stok zakken. Breed glimlachend begroette de vrouw haar man: "HAROLD! HEB-JE-JE-JASJE-GEVONDEN?!" Het zwartharige meisje kromp wat ineen. Aan Truusjes geschreeuw viel maar niet te wennen. In ieder geval, zij kon dat niet. Harold leek er met de jaren bestand tegen geworden te zijn, want hij antwoordde rustig: "Ja, kijk maar," waarbij hij het zwarte jasje wat ophief. Zijn vrouw knikte opgelucht. "Mooi, mooi," Mompelde ze tevreden.

Harold kwam aanlopen een maakte een wat verwarde indruk, niet verrassend als je je vrouw zag zoeken en twee meisjes wat hulpeloos erbij zag staan. En dan was er nog dat wat was overgebleven van de menigte, een paar mensen keken nog nieuwsgierig toe. Fay besloot Lynn maar het woord te laten doen, daar was zij toch niet zo goed in en haar vriendin was niet zo schuw. Er kwamen veel, veel, woorden, voornamelijk over Truusje en waarom ze dat aan het doen was. Lynn hoefde maar een ding te zeggen: "Truusje is op zoek naar peper," en het leek te verklaren wat er aan de hand was. Harold liep, nadat hij eindelijk had begrepen wat er precies aan de hand was, of in elk geval leek het daarop, naar zijn vrouw toe. Truusje reageerde, ergens was het niet eens verrassend, door in een karatehouding te springen, stok vervaarlijk zwaaiend boven haar hoofd. Ook gilde ze keihard dat ze al getrouwd was en dat Harold zijn handen thuis moest houden. In elk geval tot ze doorkreeg dat ze tegen haar echtgenoot stond te schreeuwen. Daarna begon ze te schreeuwen over zijn jasje. Fay maakte een sprongetje van schrik, vreselijk dat geschreeuw, ze hoopte dat Truusje geen kinderen had. Wat zouden die hebben moeten doorstaan? Het gesprek eindigde met een "Mooi, mooi," van Truusje. Fay bleef aan de zijkant staan, geen zin om dichterbij te komen. Harold keek zijn vrouw nog even aan en vroeg toen: "Pepper?" Truusje keek wat beschaamd naar de grond, als een klein kind wat iets moet opbiechten. "Ik.. Ik ben hem kwijt," fluisterde ze wat beschaamd tegen haar man. Harold keek even om zich heen, rustig, wat zoekend, en liep toen nog een stap dichterbij zijn vrouw. De oude man pakte de cowboyhoed vast en hief die voorzichtig wat omhoog. Een roodwitte bal stuiterde naar onder en viel op de grond om open te klappen. Fay keek, nu met open mond, toe, waren ze aan het zoeken naar een pokébal die onder Truusjes HOED zat? Dat.. dat.. was echt iets voor Truusje. Het meisje slaakte een diepe zucht en keek naar Lynn, ze hadden hier wel eeuwig kunnen zoeken. De pokémon die uit de bal kwam was ook een Furfrou, een zwarte. De pokémon keek even verbaast om zich heen en richtte zijn blik toen hooghartig op Zara.

Fay, naast haar, maakte een geschrokken sprongetje toen Truusje begon te schreeuwen. Het zwartharige meisje keek met een glimlachje naar haar vriendin met een blik van verstandhouding in haar ogen: Truusje was nog steeds Truusje, wat ook inhield dat ze je op de raarste momenten deed schrikken, bedoeld of niet. Het rozeharige meisje ging niet bij de twee oudjes staan en daarom bleef Lynn ook maar gewoon waar ze was. Er was ook geen reden om zich in het gesprek van Harold en Truusje te mengen; de twee leken druk genoeg met elkaar en zouden er met z'n tweeën ook wel uitkomen. Dit werd bevestigd toen Harold, nadat het oude stel nog enkele woorden gewisseld had, voorzichtig Truusjes cowboyhoed ophief, waarna er een Pokéball van haar grijze hoofd afrolde en op de grond stuiterde. De Pokéball had zich in de hoed bevonden. De Pokéball, waarnaar ze bijna een kwartier gezocht hadden, had zich in de cowboyhoed bevonden. Op hetzelfde moment dat Fay dat deed, slaakte Lynn een zucht. Lang bleef de geïrriteerde emotie echter niet op haar gezicht staan, want de zwarte Furfrou die net verschenen was, trok haar aandacht. De Pokémon keek neerbuigend naar Zara, die eigenlijk meteen op de Furfrou afgestapt was om hem uitbundig te begroeten. Pepper snoof arrogant en draaide zijn kop van de Liepard af. Verdwaasd zette de katachtige Pokémon een stapje achteruit, haar hoofd niet-begrijpend opzij gekanteld. Lynn kon zien dat Zara niet snapte waarom de Pokémon van Harold zo reageerde, net als zij. In een poging om wat ze dan ook fout gedaan had goed te maken, zette ze enkele passen naar voren en tikte de Furfrou met haar poot aan, van plan om die vriendelijk aan te spreken. Plotseling draaide Pepper zich weer om, een nu nijdige blik in zijn ogen, en liet een dreigende grom horen. Het maatje van Zara stond binnen enkele seconden achter de Liepard, klaar om naar voren te springen en in te grijpen. Op haar hoede en ietwat beledigd deinsde de katachtige Pokémon wat achteruit totdat ze vlak voor Lynn stond. Ze had gehoopt dat deze Furfrou haar wel had gemogen, nu Salt meer met Angel om leek te kunnen gaan. Het beledigde in haar blik nam toe terwijl ze bozig iets naar Pepper siste en haar oren volledig in haar nek legde. "Zara," Sprak Lynn waarschuwend, maar niet berispend. De zwarte Furfrou gromde dreigend, maakte zich zo groot mogelijk en ontblootte zijn tanden. Dit was niet goed.

Lynn leek net zo ongelovig te zijn als Fay, maar dat trok snel voorbij toen Pepper negatief op Zara reageerde. De zwarte Furfrou deed niet alleen verwaand, maar reageerde ook nog eens vijandig op Zara's vrolijke begroeting. Lynn liep natuurlijk naar voren en Fay volgde, ze wilde niet achterblijven. Angel kwam ook wat naar voren en Salt ging dichterbij de Absol zitten. Angel keek naar Zara, ze kon ingrijpen, maar.. was regel 1 van overleven niet dat je, als het geen teamgenoten waren, andere aan hun lot moest overlaten? Bovendien was Zara sterker dan zij, ze zou het vast wel redden. Nee, het was Fay over wie ze bezorgd was, als het meisje gebeten werd door de shiny pokémon zou dat ernstige gevolgen kunnen hebben, ontstekingen en zo. Pepper gromde en Zara nam nu ook een vijandige houding aan. "Zara," zei Lynn tegen haar maatje, niet bestraffend, maar wel met wat van een waarschuwing. "Lynn?" fluisterde Fay onzeker, ze wist niet wat er ging gebeuren, ze stond nu half achter haar vriendin. Angel stond vlak naast haar met daarnaast Salt, die ook wat gespannen leek. Misschien omdat er een gevecht leek uit te breken. Iets anders kon het onmogelijk zijn. Fay keek ook wat gespannen toe, wat ging er in Arceus naam gebeuren?

"Lynn?" Te horen aan het volume van de stem van het rozeharige meisje was ze haar naar voren gevolgd en bevond ze zich wat achter haar. Lynn probeerde die schatting echter niet te bevestigen door een blik naar achteren te werpen, want ze had haar volledige aandacht bij de twee Pokémon voor zich. Pepper zag er nog best sterk uit en ze wilde niet dat haar kans om in te grijpen, mocht dat nodig zijn, verpest werd doordat het meisje zichzelf liet afleiden. Niet dat ze dacht dat Zara dit zelf niet aankon - ze had juist veel vertrouwen in de krachten van haar maatje, misschien zelfs meer in die van haarzelf - maar als het erop zou lijken dat de Liepard hulp nodig had, dan stond zij in ieder geval klaar.
Langzaam en nog steeds dreigend zette de Furfrou een stap naar voren. Zara, die haar maatje niet in gevaar wilde brengen en daardoor niet naar achteren kon stappen, bleef staan en siste waarschuwend, waarbij ze zich wat door haar poten liet zakken, klaar om aan te vallen. Pepper zette nog een stap. En nog een. De twee Pokémon bevonden zich nu zo dicht op elkaar dat fysieke aanvallen kans hadden om te raken. De grom van de bijzondere Furfrou was dieper geworden en Zara's gesis had de vrolijke ondertoon die haar stemgeluid normaalgesproken had compleet verloren. Plots sloeg de hondachtige Pokémon toe. Pepper liet alle voorzichtigheid varen en stortte zich op de Liepard, hoofd vooruit gestoken. De Headbutt kwam toch wat hard aan op Zara's lichte lichaam, dat meer gebouwd was op snelheid dan op klappen opvangen, en de katachtige Pokémon werd omver gegooid. Zodra de zwarte Furfrou zich echter over haar heen boog en zijn bek opende om haar met een Bite vast te grijpen, voerde de Liepard een Sucker Punch uit die de Pokémon op zijn kaak raakte. De kop van Pepper vloog naar achter en met een gepeinigd geluidje nam de hondachtige Pokémon wat afstand. Van de kant van Truusje en Harold was een geschrokken geluidje te horen, maar toch grepen de oudjes niet in. Lynn besloot er geen aandacht aan te besteden, haar maatje was nu belangrijker. Zara maakte gebruik van de ruimte die haar geboden werd door weer op te krabbelen en opnieuw een aanvalshouding aan te nemen. In haar gifgroene ogen flonkerde de woede en het onbegrip, maar vooral dat eerste.

Fay dook wat naar achteren toen de twee pokémon echt begonnen te vechten. Angel kwam wel naar voren en gromde even dreigend, ze zou zich er mee bemoeien als het echt niet anders kon. Fay keek niet precies naar wat er gebeurde want de pokébal die ze net nog uit de box had gehaald bewoog onrustig in haar zak. Verbaast haalde ze de bal van Ray tevoorschijn en voor ze wat kon doen klapte het ding open. Ray sprong naar buiten op het moment dat Pepper een nieuwe aanval wilde uitvoeren, een tweede bite. De Luxray gromde luid en keek de Furfrou aan met zijn intimidate, elektrische vonken vlogen van zijn manen. Pepper leek echter niet heel erg onder de indruk, katten waren toch minder waard, en deed nu een uitval naar Ray. De Luxray gaf een geschrokken piep toen de zwarte pokémon ook echt toebeet, in zijn staart. Hij gaf schokken door naar zijn staart en Pepper leek een beetje te worden geëlektrocuteerd maar hield nog wel stevig vast. Fay en Angel keken ontsteld toe, eerstens moest Ray in zijn bal blijven en dan gebeurde er dit. Zucht. Hulpeloos keek Fay naar Lynn, of in elk geval haar rug, ze stond nog steeds achter het oudere meisje.

Dat er achter haar van alles aan de hand was, had Lynn helemaal niet door. Ze was te gefocust op haar maatje en de bijzondere Furfrou, die nog steeds met elkaar in gevecht waren. Op het moment dat Pepper opnieuw zijn bek open sperde om een tweede Bite uit te voeren, landde er plots een bekende elektrische Pokémon voor Zara die niet bepaald vrolijk naar de hondachtige Pokémon keek. Zara's blik sloeg om op het moment dat ze de Luxray in de gaten kreeg. De paarse Pokémon zag vol verbazing aan hoe Ray de Bite van de Furfrou opving met zijn staart. Lang duurde de verbijstering echter niet, want zodra Pepper door de elektrische schokken van Fays Pokémon geraakt werd, snelde ze op het tweetal af en viel Ray bij door een Slash te gebruiken op Pepper nadat ze snel haar klauwen aan de grond had gescherpt. De Furfrou was gedwongen om de staart van de Electric-type los te laten door de klap en zette grommend een stap naar achteren. Zara ging naast de Luxray staan en knikte even dankbaar naar hem voordat ze haar vurige blik weer op de hondachtige Pokémon richtte.

Fay keek wat geschrokken toe hoe Ray even moeite had en toen werd gered door Zara, in elk geval had hij niet zoveel schade opgelopen. Pepper reageerde boos en leek verder te willen vechten, net als Ray en Zara. De Luxray stak zijn borst trots vooruit toen hij van de Liepard een dankbaar gebaar kreeg, naïeve hoop glom in zijn ogen. Maar voordat een pokémon iets kon doen kwam Angel kwaad aangerend en sprong over haar twee vrienden heen, voor Pepper wist wat er gebeurde kreeg hij een Psycho Cut tegen zich aan en bleef hij versuft liggen. Dat was geen kat. De Absol kwam dichterbij en zette haar klauw dreigend op het vacht van de shiny pokémon. Angel gromde boos wat tegen de Furfrou en toen die een onderdanige piep slaakte liet ze hem los. Salt kwam ook aangelopen, wat langzamer dan de Absol en zonder sprong, en liep naar haar maatje. Zachtjes duwde ze haar neus tegen hem aan en vroeg vriendelijk wat in haar eigen taaltje. Angel liep naar achteren en ging naast Ray zitten, ze moest Zara nu beschermen, en keek koud voor zich uit. Fay kwam nu wat naar voren, niet zeker wat ze moest doen. "Lynn?" vragend keek het meisje haar vriendin aan, en nu? Pepper was overeind gekomen en keek strak naar de grond, wat beschaamd, Salt zat naast hem en keek kalm voor zich uit. Waarschijnlijk gewend aan dit soort uitbarstingen.

Zara zag nog hoe haar strijdpartner zijn borst trots vooruit stak, maar leek niet helemaal te begrijpen waarom Ray het deed. Veel aandacht besteedde de Liepard er echter niet aan, want ze had alweer enkele passen in de richting van Pepper gezet, van plan zijnde opnieuw de aanval in te zetten nu het haast zeker was dat ze, met de hulp van de Luxray, de overmacht had. Het geluid van snelle passen achter haar deed Zara echter omkijken voordat ze één van haar moves kon gebruiken. De katachtige Pokémon zag hoe Angel zich ook in de opschudding mengde door over haar en Ray over te springen en de bijzondere Furfrou te bewerken met een Psycho Cut. Na een verbaasd geluidje gemaakt te hebben, kwam er een verwonderde glinstering in de groene ogen van Zara toen ze zag hoe de hondachtige Pokémon, nu door de klauw van de Absol tegen de grond gedrukt, onderdanig piepte. Toen de verslagen Furfrou weer opgekrabbeld was, wierp de Liepard hem een trotse blik toe, waarna ze eerst even vrolijk naar Ray aan haar linkerkant, en daarna dankbaar naar Angel aan haar rechterkant keek. Dit waren haar vrienden, die Furfrou's konden hen niet van haar afpakken, zo bleek, en dat deed haar goed. Ze kon de tevreden blik niet van haar snoet afhalen. Lynn stapte zwijgend op het drietal af en aaide Zara één keer over haar kop, waarbij ze mompelde: "Probeer jezelf de volgende keer wat meer in de hand te houden, oké, maatje?" De Liepard knikte kort en leek het te begrijpen; dit had immers voorkomen kunnen worden als de katachtige Pokémon zich niet had laten meeslepen. Maar goed, zo verschrikkelijk erg was het ook weer niet, bedacht Lynn zich. Een fronsje verscheen op haar gezicht  terwijl ze haar blik van de drie Pokémon voor haar naar het oude koppel daarachter verplaatste. Degene die haar het eerste opviel, natuurlijk, was Truusje. Het omaatje had haar vuisten voor zich gebald, stond geconcentreerd voorover gebogen en staarde met een grote grijns naar de plek waar enkele seconden geleden het gevecht nog had plaatsgevonden. Op het moment dat Lynn iets wilde zeggen, knipperde het oude vrouwtje enkele keren met haar ogen, waarmee ze zichzelf weer bij de les leek te brengen. Haar armen vielen langs haar lichaam en ze richtte zich wat meer op. "Ehm," kuchte ze, "dat was, eh, onverwachts?" Lynn knikte. Ze was niet echt boos op Harold en Truusje omdat ze niet ingegrepen hadden, zeker niet nu ze wist dat de vrouw van het stel het gevecht best amuserend had gevonden. Als iets je interesseerde, dan zorgde je er niet voor dat het ophield, leek haar. Harold, die wat achter zijn echtgenote had gestaan, maakte zijn in elkaar gevlochten handen, die zich tegen zijn borst aan hadden bevonden, los van elkaar en stapte kalmpjes op de Furfrous af. Tergend langzaam hurkte hij voor de twee neer, waarbij hij diep in de ogen van Pepper keek. De Pokémon wendde zijn blik af door beschaamd naar beneden te kijken. Hoofdschuddend aaide de oude man zijn twee Pokémon even, waarna hij twee Pokéballs tevoorschijn haalde en ze allebei liet terugkeren. Vervolgens draaide hij zich om naar de twee meisjes. "Mijn nederige excuses voor het gedrag van mijn Pokémon," sprak hij, de spijt duidelijk in zijn ogen zichtbaar. Lynn keek even naar Fay en diens Pokémon. Met hun was er ook niets ernstigs gebeurd. "Het is niets," antwoordde ze rustig en met een lichte glimlach. Het gezicht van de oude man klaarde wat op en hij sprak vrolijker dan eerst: "Dat is zeer sympathiek van jullie. Maar toch, kunnen we niet iets doen om het enigszins goed te maken?"

Angel keek even naar de vrolijke snoet van Zara en schudde haar kop, dit was niet iets om trots op te zijn. Het beste gevecht was een vermeden gevecht. Ray was nog erger, de Luxray schoof steeds zo onopvallend mogelijk richting de Liepard en liet een diep, tevreden gesnor horen. De Absol zuchtte en wende haar blik af, ze was omringd door kinderen. "Probeer jezelf de volgende keer wat meer in de hand te houden, oké, maatje?" Lynn leek het ten minste nog te begrijpen. Fay kwam nu ook naar voren en ging naast Angel staan, die bleef in elk geval rustig. Ze wierp even een blik op Ray, moest ze hem nu weer in zijn bal dwingen? Truusje en Harold kwam ook, Truusje kwam uit een soort trance en Harold bood zijn nederige excuses aan. Lynn reageerde daar op zoals het meisje zou verwachten, met een: "Het is niets." Harold reageerde daar weer op met een "Dat is zeer sympathiek van jullie. Maar toch, kunnen we niet iets doen om het enigszins goed te maken?" Wat was sympathiek? Fay fronste even en dacht na, sympathiek, nog nooit van gehoord. Geen idee wat het was. Maar had hij niet ook gezegd dat hij iets terug wilde doen? Voor ze ook maar een 'nee' of met haar hoofd had kunnen schudden schreeuwde Truusje super enthousiast: "JAAAAH, laten we ze meenemen naar 'Les Boucles d'Or'!" Fay wilde haar hoofd schudden, maar Ray stootte net met zijn staart tegen haar aan en ze kreeg een kleine schok. Hierdoor had Truusje geen tegenspraak en riep keihard: "Yaaaaaaay." Ongeveer op hetzelfde moment dat Fay "Neeeeee" zei. De oude dame had het blijkbaar ook gehoord en vroeg: "Zei je wat schat?" Veels te vriendelijk voor een enge vrouw. Met een blos op haar wangen schudde Fay haar hoofd. "N-Nee," stotterde ze verlegen en keek weg van de nieuwsgierige blik van de in tutu geklede oma. Toen Truusje weer bezig leek te zijn met andere dingen liep het meisje naar Lynn. "W-Wat doen we nu?" vroeg ze zachtjes aan de oudere trainer, ze liet de leiding maar aan Lynn over. Want zij zou daar waarschijnlijk vreselijk slecht in zijn.

Vanuit haar ooghoeken zag Zara hoe Ray steeds wat dichterbij, en zo onopvallend mogelijk, maar dat werkte niet echt, haar kwam zitten. Met een geamuseerde uitdrukking op haar gelaat schoof de Liepard plots naar links, zodat ze tegen de Luxray aan kwam te zitten. Ze miauwde vrolijk, er niets achter denkend, en richtte haar blik weer op wat er om haar heen gebeurde. Lynn grinnikte even onhoorbaar, ze had de twee Pokémon gevolgd en vond het gedoe tussen de twee ergens wel grappig. Zo lang het maar niet uit de hand liep en Fay er niet al te veel last van had, was het goed.
Truusje stelde overenthousiast voor dat ze de twee meisjes mee konden nemen naar 'Les Boucles d'Or', wat dat dan ook mocht zijn. Het oude vrouwtje wachtte niet op bevestiging en deed een blije uitroep op hetzelfde moment dat Fay, naast Lynn, "Neeeeee" zei. Hierna volgde een woordenwisseling tussen het rozeharige meisje en de in felroze tutu gestoken, oude vrouw die Lynn niet helemaal volgde omdat ze alweer bezig wat met bedenken hoe op dit voorstel te reageren. Haar vriendin had absoluut geen zin om nog langer met het oude stel mee te gaan, dat was duidelijk. De vraag wat ze zouden doen kwam van Fay, waarop het zwartharige meisje kort haar schouders ophaalde. Zelf was ze er ook nog niet helemaal uit, namelijk. In ieder geval zou ze snel moeten reageren, anders zou Truusje waarschijnlijk zelf beslissen dat ze meteen zouden vertrekken, of zoiets. Om afleiding te vinden, richtte Lynn haar blik op Harold. De oude man had net zijn Pokéballs opgeborgen en keek afwachtend naar haar terug. De jonge Trainer zuchtte en sprak zo kalm mogelijk: "Het is vast een interessante plek, maar eigenlijk hadden we nog wat dingen te doen en-" Truusje stond plots naast haar en sloeg een arm om haar schouders, waarbij ze het zwartharige meisje tegen zich aan drukte. "Doe niet zo gek! Jullie gaan gewoon mee, het wordt vast gezellig!" Riep ze uit, terwijl ze ook Fay in een halve houdgreep nam, of dat in ieder geval probeerde. Lynn wrong een hand tussen de arm die haar stevig vasthield en haar nek en keek machteloos naar haar vriendin. Waarschijnlijk kwamen ze hier niet al te snel vanaf.
Alweer.

Ray maakte bijna, bijna, een geschrokken geluid toen Zara tegen hem aan kwam zitten, verbaasd keek hij opzij. De verbaasde blik maakte al snel plaats voor een extreem vrolijke en hij gaf de Liepard een vriendschappelijke lik over haar kop, zoals katten dat deden. Fay zuchtte en keek weer naar Truusje, dit ging een lange, laaaaange dag worden. En het antwoord, een schouderophaal, van Lynn was ook niet erg behulpzaam. Wat moesten ze doen om van dat gestoorde mens af te komen? Het oudere meisje deed wel een poging. "Het is vast een interessante plek, maar eigenlijk hadden we nog wat dingen te doen en-" was Lynn rustig begonnen, maar dat werd al snel afgekaapt door Truusje. "Doe niet zo gek! Jullie gaan gewoon mee, het wordt vast gezellig!" Zei ze terwijl ze een arm om de trainster heen sloeg. Toen dat ook bij Fay werd geprobeerd kwam Angel naar voren en gromde boos, de stok nog niet vergeten. Truusje vond de Disaster pokémon eng genoeg om het kleine meisje met rust te laten en verstevigde gewoon haar greep om Lynn. Dan niet, was van het gezicht van de oude vrouw af te lezen. Fay wilde wel wat zeggen, echt waar, maar Truusje was gewoon.. te eng.
"M-Maar Ray moet dan in z-zijn bal," zei ze in plaats van een 'nee'. Ray hoorde dit ook en keek zijn jonge trainer verontwaardigd aan. Had hij net Zara terug, moest ie in zijn bal. Echt niet! De Luxray zette zijn poten al schrap om zich te verdedigen tegen de rode straat van zijn witrode bal. Hij keek Zara aan, hopend voor backup. Van Angel kon hij het niet verwachten, de Absol stond al naast haar trainer en was het duidelijk met die eens, aan de koele blik in haar ogen te zien.